Semua Bab ฤาจะรัก: Bab 21 - Bab 30

“เบื่อจัง” จันทร์ฉายพึมพำออกมาหลังจากที่เธอรู้สึกเบื่อ เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ครอบครัวสงกรานต์ดูแลเธอดีมากและเสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอดพอเธอขอทำเข้าหน่อยก็จะมีขิงมาค่อยแย่งงานต่าง ๆ ไปทำเสมอ ก่อนจะมีแม่นมแหววมาสำทับว่า‘หนูฉายท้องอยู่จะทำงานเยอะหรือยกของหนักไม่ได้นะคะ’จันทร์ฉายอยากจะตอบเหลือเกินว่าเธอแค่ท้องไม่ได้พิการที่จะได้ทำอะไรไม่ได้ แต่เมื่อเห็นความห่วงใยที่ทุกคนมีให้ด้วยใจจริง หญิงสาวก็พูดไม่ออกและเลือกที่จะทำตามความสบายใจของทุกคนแทน“งั้นคุณฉายไปเดินห้างหน่อยไหมคะ ว่ากันว่าผู้หญิงเราหากได้ดูของสวย ๆ งาม ๆ ก็จะอารมณ์ดีขึ้นเอง” ขิงที่มานั่งอยู่เป็นเพื่อนหญิงสาวตามคำสั่งของคุณสารภีเอ่ยแนะนำจันทร์ฉายคิดตามก่อนจะเผยรอยยิ้มและพูดออกมาว่า “จริงสิ ก็ดีเหมือนกัน ฉายไม่ได้ออกไปซื้อของข้างนอกมานานแล้ว ขิงไปเป็นเพื่อนฉายนะ”จันทร์ฉายเอ่ยชวนหลังจากเห็นด้วยจากคำแนะนำของขิง ส่วนคำพูดที่บอกว่าเธอไม่ได้ซื้อของข้างนอกนั้นก็เป็นเรื่องจริง เพราะว่าบ้านของสงกรานต์มีพร้อมทุกอย่าง เมื่อของหมดคนรับใช้ในบ้านจะเติมของใหม่แทนที่ของเก่าทันทีซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากขิง ดังนั้นห

“เป็นอะไรกันครับ ทำไมถึงมานั่งหน้าบูดอยู่ตรงนี้”สงกรานต์ที่เพิ่งกลับมาจากห้างสรรพสินค้าเมื่อมาถึงบ้าน เห็นว่าทั้งคุณพ่อคุณแม่ของตนรวมไปถึงแม่นมและสาวใช้ นั่งหน้าตาไม่สบอารมณ์ที่โซฟาห้องรับแขกก็อดเอ่ยถามคำถามออกมาไม่ได้ ทั้งยังมีความรู้สึกแปลกใจที่วันนี้ทุกคนต่างมานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันเหลือเกิน คล้ายกับว่ากำลังรออะไรบางอย่างทว่าคำถามที่เขาถามออกไปนั้นกลับไม่ได้รับคำตอบ ชายหนุ่มคร้านจะใส่ใจเลยเดินแยกตัวออกมา เขาเดินตรงไปยังบันไดก่อนจะขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ตรงไปที่ห้องนอนของตนเพื่อที่จะไปหาใครบางคนที่เขาคิดถึงสงกรานต์ไม่แปลกใจเลยที่ไม่เห็นร่างบางของจันทร์ฉายนั่งที่โซฟา เพราะตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว หญิงสาวมักจะชอบอาบน้ำอยู่ภายในห้อง และจะออกมาอีกครั้งก่อนถึงเวลาอาหารเย็นนั่นคือหกโมงเย็นคุณสารภีปรายตามองลูกชายที่ไม่สนใจพวกตนและเดินไปที่ห้องด้วยความหมั่นไส้ หากไม่ติดว่าอยากให้ลูกชายไปพบเจอความอ้างว้างในห้องคนเดียวท่านคงจะเอ่ยต่อว่าไปนานแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อก “ฉาย ขอพี่เข้าไปนะครับ”สงกรานต์เคาะประตูพร้อมพูดขออนุญาต ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเข้าห้องไปด้วยความเร็ว ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสด้วย

ทุก ๆ วัน สงกรานต์จะใช้ชีวิตเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ถูกติดตั้งโปรแกรมไว้ เช้าตื่นมาไปทำงาน เย็นกลับจากทำงานทานข้าวอาบน้ำแล้วนอน ชีวิตวนเวียนอยู่เพียงเท่านี้ไม่มีอะไรเพิ่มเติมอ้อ ไม่สิถ้าจะบอกว่ามีอะไรเพิ่มเติมหรือผิดแปลกไปนั่นก็คือ ความสำคัญของเขาในครอบครัวที่ถูกลดลงไป ปัจจุบันนี้ชายหนุ่มได้กลายเป็น ‘หมาหัวเน่า’ เรียบร้อยแล้วทั้งบิดามารดา แม่นมแหววรวมถึงคนรับใช้ภายในบ้านต่างปฏิบัติต่อเขาราวกับขอไปที สงกรานต์ทราบดีว่าที่ทุกคนกลายเป็นแบบนี้มันมีสาเหตุมาจากอะไร และเขาก็เข้าใจถึงความรู้สึกของคนทั้งหมดด้วย แต่ว่าบางที... เขาก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ อย่างวันนี้ก็เช่นกัน“นมครับ วันนี้มีอะไรทานบ้างครับ”“ข้าวต้มค่ะ”สงกรานต์ถอนหายใจ เพราะถึงแม้ว่าแม่นมแหววจะตอบคำถามของเขา แต่น้ำเสียงที่โต้ตอบออกมานั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอไม่พอใจเขา สงกรานต์ไม่คิดสนใจแม่นมของตนอีกชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปในครัวก่อนจะตักข้าวต้มทานคนเดียวเงียบ ๆ ปกติเขาก็ต้องนั่งทานข้าวกับครอบครัวนั่นแหละเพียงแต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปถ้าเขายังไม่สามารถหาจันทร์ฉายและพาเธอกลับบ้านได้ เห็นทีเขาคงจะไม่สามารถนั่งทานข้าวกับครอ

“ฝันไปเถอะว่าพี่จะยอม”สงกรานต์พูดออกมา หลังจากที่หยิบกระดาษโน้ตที่จันทร์ฉายเขียนแนบกับกระดาษโพสต์อิทวางไว้ก่อนที่เธอจะออกจากบ้านของเขาไปขึ้นมาอ่าน โดยข้อความนั้นมีเนื้อความว่า‘ถึงพี่สง... ถ้าพี่สงได้อ่านจดหมายฉบับนี้นั่นก็แสดงว่าฉายไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว ฉายขอบคุณทุก ๆ อย่างที่ผ่านมา การดูแลเอาใจใส่ที่พี่มีต่อฉาย ฉายรู้สึกดีและประทับใจมาก ถึงพี่สงจะดีกับฉายมากแค่ไหน ฉายก็รู้ตัวเองดี ว่าพี่ไม่มีทางรักฉาย ฉายรู้ว่าฉายเป็นเพียงตัวสำรอง เป็นตัวแทนของพี่อร ในเมื่อวันนี้พี่อรกลับมาแล้ว ฉายก็พร้อมที่จะจากไป ส่วนเรื่องลูก พี่ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉายก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเขาว่าพี่เป็นพ่อ ขณะเดียวกันก็ไปได้ปิดกั้นพี่กับลูกเช่นกัน หากพี่อยากเจอลูกพี่สามารถมาหาเขาได้ทุกเมื่อ พี่สงไม่ต้องรู้สึกผิดนะคะเพราะว่าฉายไม่ได้ต้องการอะไร เนื่องจากที่ผ่านมาฉายได้รับสิ่งที่ต้องการมากพอแล้ว และการตัดสินใจครั้งนี้ฉายก็คิดดีแล้ว ฉายอยากให้พี่สงเคารพการตัดสินใจของฉายด้วย สุดท้ายนี้ฉายหวังว่าพี่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในชีวิตคู่กับพี่อร ส่วนฉายก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกั

สองสายตาสอดประสานกันหนึ่งยินดีหนึ่งว่างเปล่า...สงกรานต์และจันทร์ฉายยืนเผชิญหน้ากัน ต่างคนต่างมองไม่มีใครหลบสายตาใคร สงกรานต์มองสบตาหญิงสาวด้วยสายตาลึกซึ้ง แววตาของเขามันผสมปนเปกันไปหมด ทั้งห่วงหาอาทร ทั้งรักใคร่และคิดถึง ส่วนจันทร์ฉายเธอมองเขาด้วยแววตาราบเรียบว่างเปล่าก่อนจะเปลี่ยนเป็นแปลกใจสุดท้ายก็กลับมาราบเรียบตามเดิมแววตาของจันทร์ฉายที่มองมานั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกใจกระตุก เขารู้สึกขมปร่า ก่อนจะสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งแล้วยิ้มให้เธออย่างดีใจ “ฉาย...กลับมาแล้วเหรอครับ พี่รอฉายตั้งนาน” สงกรานต์เอ่ยปากถามหญิงสาวด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่เขาจะหุบยิ้มลงเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคนดังขึ้นขัดการสนทนาระหว่างเขาและจันทร์ฉาย“ฉาย... งั้นวีกลับก่อนนะไว้เจอกัน”สงกรานต์มองคนพูดด้วยความไม่พอใจ ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ผู้ชายคนนี้อีกด้วย! “ขอบคุณมากนะวี กลับดี ๆ นะ เจอกันจ้า”หญิงสาวหันไปตอบเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มเจิดจรัส สงกรานต์ที่มองอยู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจว่ากันว่าเมื่อความรู้สึกและความคิดตรงกันร่างกายก็จะเกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ ดังนั้นร่างใหญ่ของเข