Semua Bab ฤาจะรัก: Bab 11 - Bab 20

“จันทร์ฉาย”“คะคุณแม่”“ตั้งแต่ท้องมามีอาการแพ้ท้องบ้างไหม” คุณสารภีถามพร้อมมองหน้าหญิงสาวอย่างรอคอยคำตอบ“ไม่มีเลยค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือเตรียมความพร้อมสำหรับคุณแม่มือใหม่ต่อ“ไม่มีเลยเหรอ”“ค่ะคุณแม่ ไม่มีเลย” หญิงสาวตอบตามความจริง ก่อนจะนิ่งไปเหมือนคิดอะไรได้ถึงได้พูดออกมา“ถ้าจะมีคงมีแค่อาการเหนื่อยง่ายและง่วงนอนมากเท่านั้นเองค่ะ อาการแพ้ท้องอย่างที่คนทั่วไปก็ไม่มีเลยค่ะ”“แล้วหิวหรืออยากทานอะไรบ้างหรือเปล่า”“ฉายอยากทานอาหารรสจัดค่ะ แล้วก็ของเปรี้ยว ๆ คิดว่าถ้าได้ทานคงจะทำให้สดชื่นค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับยกยิ้มให้คุณสารภีคุณสารภีมองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างตั้งใจเงียบ ๆ ใบหน้าของคุณสารภีฉายชัดถึงการที่กำลังชั่งใจกับความคิดบางอย่าง สายตาก็จับจ้องร่างของหญิงสาวไม่ได้จากไปไหน จนจันทร์ฉายรู้ตัวส่งสายตาสงสัยกลับไปพร้อมพูดว่า“คุณแม่มีอะไรจะพูดกับฉายหรือเปล่าคะ”“มี! เธอรักลูกชายฉันใช่ไหม”“!!!”คำถามของคุณสารภีทำเอาใจหญิงสาวกระตุก เธอนิ่งเงียบไม่ได้ตอบคำถามก้มหน้าซ่อนแววตาแห่งความเสียใจเอาไว้ มือบางกำแน่น จนหนังสือที่กำลังอ่านเริ่มยับเพราะแรงกำมือของเ

นับวันอาการเบื่อและเหม็นหน้าสงกรานต์ของจันทร์ฉายก็เริ่มมีมากขึ้น ทุกวันนี้ชายหนุ่มต้องคอยหลบหน้าหญิงสาวทุกครั้งเวลาที่เธออารมณ์ไม่ดีตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นอะไร แค่เพียงเขานั่งอยู่เฉย ๆ เธอก็อารมณ์เสียใส่เขาแล้ว ซึ่งในตอนแรกนั้นเขาเข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดจึงได้พยายามขอโทษเธอแต่พอเจอหญิงสาวหงุดหงิดใส่หลายวัน แทบจะตลอดเวลาก็ให้รู้สึกสงสัยและขัดใจจนต้องไปถามผู้เป็นแม่ให้หายข้องใจ นั่นแหละเขาถึงได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าอาการที่หญิงสาวเป็นอยู่มันคืออาการเบื่อและเหม็นขี้หน้าเขา หรือภาษาบ้าน ๆ ที่คนทั่วไปเรียกกันว่าเบื่อผัว!และนี่ก็ร่วมอาทิตย์แล้วที่เธอเป็นแบบนี้ เกือบอาทิตย์ที่เขาเข้าหน้าเธอไม่ติด เกือบอาทิตย์ที่เขาต้องทนคิดถึง เกือบอาทิตย์ที่เขาต้องทรมานตัวเองโดยการไม่เข้าใกล้หญิงสาวเพราะกลัวหญิงสาวจะอารมณ์ไม่ดีเกือบอาทิตย์แล้วที่เป็นแบบนี้และเขาจะไม่ทนมันแล้ว!ใครมันจะทนได้นานกัน เขาต้องนั่งทานข้าวที่ห้องครัวคนเดียวย้ำว่าคนเดียว!มานานกี่วันแล้ว!ด้วยความไม่อยากให้จันทร์ฉายหงุดหงิดจนส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง ชายหนุ่มจึงต้องสละตัวเองมาทานข้าวในครัวคนเดียวเงียบ ๆ โดยมีแม่บ้านหรืออ

หลายวันหลังจากที่สงกรานต์ตกลงกับตัวเองว่าเขาจะไม่ยอมนั่งทานข้าวคนเดียว ชายหนุ่มก็เดินหน้าใช้ความด้านของตัวเองเข้าหาหญิงสาว แรก ๆ ก็เจ็บตัวไปเยอะเหมือนกัน แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับมานั้นทำให้เจ้าตัวยิ้มกว้าง เพราะตอนนี้จันทร์ฉายเลิกตั้งแง่กับเขาแล้ว!“ยิ้มอะไรคะ” จันทร์ฉายมองคนที่กำลังแต่งตัวไปทำงานแต่กลับเอาแต่มองหน้าเธอแถมยังยิ้มราวกับคนบ้าก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป“มีความสุข”“?”“มีความสุขที่ฉายยอมให้พี่เข้าใกล้แล้วไงครับ มีความสุขที่ได้นอนข้าง ๆ ฉาย ได้กอดฉาย ได้”“พอ! ไม่ต้องพูดแล้ว รีบแต่งตัวแล้วไปทำงานเลยค่ะ มีประชุมนี่” หญิงสาวทนฟังคำพูดของเขาไม่ไหว ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเขินอายไปมากกว่านี้ เธอจึงตัดสินใจพูดห้ามเขาแล้วเปลี่ยนเรื่องแทน“ครับ ๆ เข้าใจแล้ว”สงกรานต์รับคำอย่างว่าง่าย มุมปากมีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอด จนคนมองอย่างจันทร์ฉายหมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปต้องบอกก่อนว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอและสงกรานต์ไม่เหมือนเดิมแล้ว ถึงเขาจะยังไม่พูดคำว่ารักออกมาแต่การกระทำล้วนใส่ใจเธอทั้งสิ้น แล้วใจเธอที่ยกให้เขาไปก่อนหน้านี้จะทนไหวได้ยังไง แม้สมองสั่งให้หักห้ามใจแต่ความรู้สึกหรือจะห้ามกันได

3 วันต่อมา จันทร์ฉายนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างรอคอย เธอเฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่สงกรานต์จะโทรหรือส่งข้อความเข้ามา เธอนั่งรอแบบนี้จนเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีแล้ว เพราะไม่ว่าเธอจะตั้งใจรอคอยและมีเสียงเรียกเข้าเข้ามากี่สาย ก็ไม่มีวี่แววจะเป็นของสงกรานต์เลยสักนิดหญิงสาวรู้สึกกระวนกระวายใจที่จู่ ๆ เขาก็หายไป ทั้ง ๆ ที่เขาพูดบอกเธอไว้แล้วว่าจะโทรติดต่อกับเธอ แล้วสิ่งที่เธอต้องเผชิญตอนนี้มันคืออะไร ชายหนุ่มผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเธอแล้ว...วันแรกเธอเฝ้ารอการติดต่อจากเขาด้วยความตื่นเต้นวันที่สองเธอเฝ้ารอการติดต่อจากเขาด้วยความกังวลส่วนวันนี้วันที่สามเธอเฝ้ารอการติดต่อจากเขาด้วยท่าทีเหม่อลอยอาการของจันทร์ฉายล้วนตกอยู่ในสายตาของคนที่อยู่ในบ้าน แม้ว่าพวกท่านจะรู้ว่าลูกชายกำลังไปที่ไหนและทำอะไรอยู่ แต่ก็ไม่สามารถบอกกล่าวหญิงสาวได้ เพราะเรื่องนี้สงกรานต์ได้ขอไว้เนื่องจากเขาจะเป็นคนบอกเธอด้วยตัวเอง“ฉันสงสารหนูฉายจังเลยคุณ” คุณสารภีว่า“ผมก็รู้สึกไม่ต่างจากคุณหรอก ตาสงหายเงียบไปแบบนี้แถมยังไม่ติดต่อมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้หนูฉายรู้สึกยังไง” คุณโกเมศว่า ก่อนที่ท่านทั้งสองจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน แล้วมองตร

“ฉายครับ”“...”“ฉาย...” สงกรานต์เรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่จันทร์ฉายก็ไม่สนใจ เธอเดินหนีชายหนุ่มไปนั่งโซฟาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมทั้งหยิบคู่มือแม่เล่มใหม่มาอ่านเงียบ ๆสองวันแล้วตั้งแต่เขากลับมาบ้าน ชายหนุ่มพยายามชวนหญิงสาวพูดคุยทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่โต้ตอบเลยสักครั้ง จนบางครั้งชายหนุ่มก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ทว่าถึงสงกรานต์จะน้อยใจเขาก็เข้าใจหญิงสาวและรู้ว่าต่อให้น้อยใจไปเป็นเดือน คนตัวเล็กก็ไม่มีวันง้อเขาแน่นอน ดังนั้นในเมื่อน้อยใจเองก็ต้องหายเองได้เช่นกัน ชายหนุ่มมองร่างบางด้วยสายตาไม่ยินยอม เขาไม่ยอมให้เธอเมินเขาแบบนี้นานหรอกนะ ยิ่งอยากกอดร่างเล็กให้หายคิดถึงอยู่ด้วย ควรทำยังไงให้เธอหายโกรธดี สารพัดวิธีที่เขาพอจะนึกออกและค้นหาจากอินเทอร์เน็ตกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด บางครั้งนึกอยากจะกอดรัดและพรมจูบเธอแรง ๆ ให้หายคิดถึงก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะถ้าทำจริงหญิงสาวคงโกรธเขาเพิ่มแน่ ๆสงกรานต์มองจันทร์ฉายด้วยสายตาเว้าวอนก่อนจะนึกย้อนกลับไปวันที่เขากลับมาถึงบ้านครั้งแรก วันที่ทำให้เธอไม่ยอมพูดคุยกับเขาจนถึงวันนี้ นั่นก็เพราะว่าวันแรกที่เขากลับมา จันทร์ฉายได้ตั้งคำถามกลับชายหนุ่มด้