All Chapters of หวงร้าย หวงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“พี่พริม ดีจังเลยนะคะในที่สุดก็ผ่านแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอโปรเจกต์หลักของบริษัทจบเราก็เริ่มได้เลยสิคะ มีความสุขจริง ๆ เหนื่อยมาตั้งนาน” หนึ่งในทีมออกแบบกล่าว ซึ่งพริมาก็พยักหน้ารับเห็นด้วย“ระหว่างนี้ทุกคนก็ช่วยกันออกแบบชุดให้มันมีความหลากหลายขึ้นนะ ลูกค้าจะได้มีตัวเลือกมากขึ้น”“แน่นอนครับพี่พริม หลังจากได้ยินคำว่าผ่านออกจากปากท่านประธาน ไอเดียของผมก็บรรเจิดพลุ่งพล่านเหมือนกำลังเต้นระบำอยู่เลยครับ ว่าแล้วก็อยากนั่งจับดินสอร่างแบบเเล้วเนี่ย”พริมายิ้มขำกับความกระตือรือร้นของคนในทีม ทว่าเธอเข้าใจความรู้สึกนี้ดี มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่เธอถูกเลือกเป็นหนึ่งในนักออกแบบร่วมออกแบบชุดของแบรนด์ดังระดับโลกสมัยอยู่ที่อเมริกา“โปรเจกต์ของเราผ่านแบบนี้พี่พริมก็ได้หยุดพักแล้วใช่ไหมคะ เอ๊ะ พี่พริมยังต้องทำโปรเจกต์หลักของบริษัทอยู่นี่นา” หนึ่งในทีมตั้งข้อสังเกตแล้วมองหัวหน้างานอย่างสงสัย“ไม่หรอก งานหลักของบริษัทในส่วนของพี่เรียบร้อยแล้ว อย่าลืมสิ พี่แค่ไปช่วยเฉย ๆ ไม่ใช่คนรับผิดชอบโปรเจกต์สักหน่อย ดังนั้นไม่มีอะไรส่งผลกระทบต่อการลาพักร้อนหนึ่งเดือนของพี่หรอก”“อา... อิจฉาพี่พริมจัง ได้วัน

“ใจเย็น ๆ หน่อยเถอะหนูพริม ที่คุณพ่อเขาเลือกผู้ชายดี ๆ อย่างตาฉัตรให้ ก็เพราะคุณเดชเขาอยากให้เธอได้ดี จะได้ไม่หลงไปคว้าผู้ชายที่ไม่มีอนาคต ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นคู่ชีวิต หนูพริมคิด ๆ ดีนะ ฐานะครอบครัวของตาฉัตรก็ดี เหมาะสมกับหนูพริมทุกอย่าง คุณเดชเขาหวังดีกับหนูพริมขนาดนี้ ทำไมไม่รับความหวังดีนี้เอาไว้ล่ะ?”“พริมไม่ได้ขอค่ะ ไม่ต้องยุ่ง”“ไม่อยากให้ยุ่งก็พาคนรักมาแนะนำให้รู้จักสิจ๊ะ เอ้... หรือที่ไม่พามาเป็นเพราะไม่สามารถเปิดเผยได้กันแน่ หนูพริมคงไม่ได้...” คุณอรวรรณแสร้งลากเสียงยาวบิดริมฝีปากส่งสายตาเย้ยหยันแล้วกล่าวถามอย่างตกใจว่า “เป็นเมียน้อยใครเหมือนแม่ของหนูใช่ไหมจ๊ะ?”“อย่าลามปามแม่ฉัน! เเม่ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ และคุณป้าก็ไม่ได้มีอะไรดีพอที่จะพูดถึงแม่ฉัน เพราะฉะนั้น อย่าล้ำเส้นค่ะ” เมื่อสิ่งต้องห้ามถูกแตะต้องคำแทนตัวว่าพริมก็เปลี่ยนเป็นฉันทันที สายตาที่มองแม่เลี้ยงทั้งแข็งกร้าวและดุดันพร้อมกระโจนเข้าไปเชือดเฉือนคุณอรวรรณกดยิ้มมุมปาก แสร้งพูดอย่างรู้สึกผิด แต่กลับส่งสายตาถากถางให้หญิงสาว “ป้าขอโทษจ้ะ อย่าโกรธเลยนะ ป้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง”พริมาปรายตามองบิดาหวังว่า

พริมากลับถึงคอนโดมิเนียมอย่างหมดแรง เธอเปิดไฟในห้องแล้วเข้าไปหยิบน้ำเย็นขึ้นมาดื่ม ความเย็นของน้ำช่วยเรียกความสดชื่นให้ร่างกายเล็กน้อย หลังเก็บขวดน้ำเข้าตู้เย็นเช่นเดิม ก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่นรอรพีพัฒน์กลับมา “หากแม่ยังอยู่มันคงดีกว่านี้”พอได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียวก็เริ่มฟุ้งซ่าน ยิ่งวันนี้ใช้พลังงานไปเยอะด้วยแล้ว อารมณ์ของเธอตอนนี้มันไม่ปกติอย่างมาก พริมาคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของตัวเอง ตอนที่ยังเป็นเด็ก พริมาอาศัยอยู่กับมารดาในอพาร์ทเมนต์ขนาดกลางเพียงสองคนเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าพ่อตัวเองคือใคร เพราะทุกครั้งที่ตั้งคำถาม นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว ยังแอบเห็นมารดาหลบไปร้องไห้เงียบ ๆ สุดท้ายด้วยความไม่อยากเห็นคนที่รักทุกข์ใจ เธอจึงไม่ถามและไม่สนใจเรื่องของบิดาอีก ขอแค่ทุก ๆ วันมีมารดาอยู่เคียงข้าง เธอก็มีความสุขที่สุดแล้วกระทั่งพริมาอายุ 10 ขวบ มารดาที่ไม่เคยคิดบอกเล่าเรื่องราวของบิดา ก็กล่าวต่อเธอทั้งหมด ว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร คราแรกที่รับรู้ว่าตนเองมีบิดาเหมือนคนอื่นเขาเธอรู้สึกดีใจอย่างมาก รวมทั้งสงสัย ว่าบิดาที่ไม่เคยเห็นหน้าจะรักเธอไหม จะดีต่อเธอเหมือนมารดาหรือเปล่า เด็

“ดีขึ้นหรือยังครับ คนเก่งของพี่” รพีพัฒน์เห็นคนตัวเล็กในอ้อมกอดหยุดร้องไห้แล้วก้มหน้าถามด้วยความห่วงใยพริมาพยักหน้ารับน้อย ๆ มุดหน้าซุกแผงอกและกอดชายคนรักแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นหอมสดชื่นของเจ้าตัวเยียวยาจิตใจตัวเอง“เล่าให้พี่ฟังได้ไหมครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คนเก่งของพี่ถึงได้ร้องไห้แบบนี้ เล่าให้พี่ฟังได้ไหมคนดีว่าไปเจออะไรมา หืม”“ค่ะ”เรื่องราวที่เกิดขึ้นถูกถ่ายทอดให้รพีพัฒน์ฟังตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีตกหล่น ชายหนุ่มหางคิ้วกระตุกบ่อยครั้งเมื่อรู้ว่าบิดาของคนรักสั่งให้เธอมาเลิกกับเขา! ตาแก่คนนี้เห็นผู้หญิงของเขาเป็นตุ๊กตาหรือไร จะจับไปไหนหรือสั่งอะไรก็ได้ เหอะ อยากให้เลิกนักใช่ไหม ได้!“พริมครับ”“คะ”“พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันนะครับ” เสียงทุ้มที่กล่าวเบา ๆ อยู่ข้างหูกลับก้องกังวานและสั่นคลอนไปทั้งหัวใจ พริมาถึงกับเงยหน้ามองคนพูดแล้วถามย้ำ “พี่พีว่าไงนะคะ?”“พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันนะครับ... ในเมื่อคุณพ่อของพริมอยากให้พริมเลิกกับพี่ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้จักกันเลยว่าคนรักของพริมเป็นใคร แถมยังจะยกพริมให้กับใครที่ไหนก็ไม่รู้อีก งั้นเราก็จดทะเบียนสมรสกันเถอะครับ แก้เผ็ดพวกเขา พี่ละอยากรู

“อีกอย่างที่ผ่านมาคุณแม่ของฉันก็ยอมคุณป้ามาโดยตลอดไม่ใช่เหรอคะ ถ้าไม่ใช่คุณป้าไปโพนทะนาว่าคุณแม่เป็นชู้กับคุณพ่อ ท่านจะลำบากขนาดนั้นไหม แค่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่นก็หนักพอแรงแล้ว ยังต้องมีปัญหาที่ทำงานอีก สุดท้ายเป็นไงคะ หอบฉันที่อยู่ในท้องลาออกจากบริษัท ไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ เพื่อหลีกหนีคำประณาม เริ่มทำขนมขายซึ่งได้วันละไม่กี่ร้อยบาทเลี้ยงปากท้อง ตรากตรำทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อหาเลี้ยงชีวิตตนเองและเด็กในท้อง ซึ่งกว่าจะได้งานประจำที่การเงินมั่นคงก็นานแสนนานทั้งยังเป็นโรงงานเล็ก ๆ”“ในขณะที่คุณแม่ฉันเหนื่อยสายตัวแทบขาด ตรากตรำทำงานเพราะไม่มีที่พึ่งพิง ชีวิตของคุณป้ากลับสุขสบาย ไม่ต้องทำงานหนัก ใช้ชีวิตอยู่บนกองเงินกองทอง ครอบครัวสมบูรณ์พร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่สุขใจแต่คุณป้าก็ไม่ลำบากนี่คะ จะจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหน คุณแม่ท่านก็ไปสบายแล้ว คนที่ผิดมากที่สุดคือคุณพ่อนะคะ ทำไมคุณป้าไม่ต่อว่าคุณพ่อ ไม่ไปลงที่ท่านบ้างล่ะคะ เอาแต่ว่าคุณแม่ฉันลูกเดียวใช้ได้ที่ไหน คุณป้าเอาแต่บอกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม แล้วสิ่งที่คุณแม่ฉันต้องเจอมันยุติธรรมกับท่านแล้วงั้นเหรอคะ?”“..