บททั้งหมดของ เฮดว้ากตัวร้ายกับยัยมาเฟีย: บทที่ 31 - บทที่ 40

ติ๊ง! เสียงข้อความไลน์เข้ามาร์คัส : พรุ่งนี้เจอกันหน่อยไหมเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็ทักมา นัดเจอเนี่ยนะ บ้าไปแล้วหรือเปล่า ใครเขาจะอยากเจอ เหอะมาร์คัส : อ่านแล้วไม่ตอบ อยากมีปัญหา ?รับน้องก็จบไปแล้วปะ ต่างคนต่างอยู่ดิ : แพรวามาร์คัส : หึ ถ้าอยากลองดี ก็ได้ แล้วเจอกัน!“เอ๊ะ ไอ้บ้านี่ อยู่ดี ๆ ก็มาขู่กัน บ้าไปแล้วหรือไง เหอะ มาก็มาเถอะ ใครกลัวกัน”หลังจากที่พี่มาร์คัสส่งข้อความมาแบบนั้น ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก ถึงจะแอบหวั่นในใจเล็ก ๆ ก็เถอะ ไอ้บ้านี่ชอบทำอะไรไม่คาดคิดอยู่ด้วย ตั้งแต่ที่กลับมาจากค่าย เขาก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันนะ เพิ่งจะมามีบทบาทก็เมื่อกี้นี้แหละ“เฮ้อ อาบน้ำนอนดีกว่า พรุ่งนี้มีอะไรหลายอย่างต้องทำ”ฉันพูดกลับตัวเองก่อนจะอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง แล้วเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันต่อไปกริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง...“รู้แล้วจ้า ตื่นแล้วเนี่ย”ฉันพูดกับตัวเองพร้อมเอื้อมมือไปกดปิดปุ่มนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ ก่อนจะรีบไปอาบน้ำและขับรถมุ่งตรงไปที่มหาวิทยาลัย เนื่องจากวันนี้มีเรียนเช้า!“ยัยแพรว กว่าจะมานะแก รู้ไหมว่าอาจารย์เกือบจะเข้ามาแล้วเนี่ย”“เออน่า ยัยรันแกก็อย

13:00 “รันโอเคเปล่า” ฉันถามมันหลังจากที่เห็นมันนั่งตาลอย ๆ คงจะเป็นห่วงพ่อมันนั่นแหละ“ไม่เลยแก แต่ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ อย่างน้อยพ่อฉันก็ปลอดภัย ถึงจะยังไม่ฟื้นก็เถอะ”“หวานขอให้พ่อรันฟื้นเร็ว ๆ นะ”พวกฉันยิ้มให้กับคำพูดของยัยหวาน“ยัยฟ้าโดดเหรอวันนี้ ไม่เห็นมันเลย”ฉันถาม เพราะตั้งแต่มาถึงก็ไม่เจอมันแล้ว“อื้อ เห็นว่าปวดหัวเมื่อคืนดูซีรี่ส์หนัก ก็เลยไม่มา” ฉันพยักหน้าตามคำพูดของยัยรันอย่างปลง ๆ“แพรว เมื่อวานตำรวจมาหาฉันกับแม่ที่บ้านหลังแกกลับไปแล้ว เขาบอกว่าอาจเกิดอุบัติเหตุจริง ตำรวจกำลังเก็บรวบรวมหลักฐานอยู่ ตอนแรกแม่ก็จะให้เขาสรุปสำนวนเป็นอุบัติเหตุตามที่ตำรวจเขาเกริ่นแล้วล่ะ แต่ฉันนึกได้ถึงคำพูดแก เลยขอให้ตำรวจลองสืบคดีใหม่ดู” ฉันฟังยัยรันเล่าอย่างตั้งใจ“แกคิดว่าที่พ่อฉันเป็นแบบนี้ มันไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุใช่ไหมแพรว”“อืม ความรู้สึกมันบอกน่ะ อย่าคิดมากฉันอาจคิดไปเองก็ได้ รอตำรวจเขาเก็บหลักฐานแล้วสรุปให้ฟังทีหลังแล้วกัน น่าจะชัดเจนกว่า ระหว่างนี้แกก็ดูแลแม่แกดี ๆ เข้าใจไหม”“อื้อ ฉันดูแลดีอยู่แล้ว นั่นแม่ฉันนะ” รันพูดกับฉันยิ้ม ๆ ก่อนจะตั้งใจฟังสิ่งที่อาจารย์สอน“แล้วนี่กลับไง ใ

“จัดการเคลียร์ให้เรียบร้อยอย่าให้ถึงมือตำรวจ เรื่องมันจะยุ่งไปกันใหญ่ กลับกันเถอะค่ะฉันง่วงแล้ว” ฉันพูดกับคนของฉันในประโยคแรก ก่อนจะหันมาพูดกับพี่มาร์คัสในประโยคถัดมาฉันขับรถมาเรื่อย ๆ ด้วยความเงียบจนถึงคอนโด เหมือนฉันกับพี่มาร์คัสเล่นสงครามประสาทกันเลยแหละ ฉันรู้ว่าเขาสงสัยแต่ยังไม่ได้ถาม แต่ถึงถามฉันก็ไม่ตอบหรอก“ถึงแล้ว ขอตอนก่อนนะคะ ง่วง จะนอน”หมับ!“ฉันไปด้วย”ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ห้ามปราม คนตัวโตก็ลากฉันขึ้นลิฟต์ จนมาถึงหน้าห้องที่ฉันอาศัยอยู่ ฉันถึงกับมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะรู้จักห้องของฉัน“ทำไม...”“เปิดประตู เข้าไปคุยกันในห้อง”เมื่อจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาคู่คมนั่นฉันก็พบแต่ความจริงจัง ไม่มีแววล้อเล่น ฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องและเดินนำเข้าไปกึกพี่มาร์คัสล็อกประตู ก่อนจะเดินตรงไปนั่งที่โซฟารับแขก ฉันเลี่ยงไปเอาน้ำมาให้เขาหนึ่งแก้ว ตามมารยาทของเจ้าของห้อง“จะเงียบอีกนานไหมคะ ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญออกไป ฉันเหนื่อย ฉันต้องการพักผ่อน”“เธอเป็นใคร!”“...”“ตอบมาสิ ว่าเธอเป็นใคร”ฉันมองเขานิ่ง ๆ หลังจากที่เจอเขาเปิดประเด็นการสนทนา และเลือกที่จะเงียบแทบที่จะตอบคำถามของเขา

“ไปเรียนได้แล้วพวกมึง เดี๋ยวสาย”ผมพูดกับพวกมัน ก่อนจะลุกเดินนำออกมา มันสองตัวก็บ่นเรื่องไม่อยากเรียนเล็กน้อย บ่นพอเป็นพิธีสุดท้ายก็ต้องเข้าด้วยความที่พวกผมอยู่ปีสาม งานต่าง ๆ ก็เริ่มเยอะขึ้น ผมรีบเคลียร์รายวิชาในหลาย ๆ รายวิชาให้จบภายในปีนี้ เพราะปีหน้าผมตั้งใจจะลงฝึกงานอย่างเดียว ไม่ลงเรียน ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่ผมคิดครับ ทุกวิชาที่ผมคำนวณสามารถจบได้ในภาคการเรียนที่สองหรือเทอมหน้าพอดี เพราะฉะนั้นพอขึ้นปีสี่ ผมก็ฝึกงานได้อย่างสบายใจฝึกงานของผม มันไม่ใช่แค่ฝึกนะครับ แต่มันคือการบริหารงานเลย ตอนแรกผมก็คิดว่าจะลงฝึกงานของบริษัทอื่น แต่พี่ชายผมเฮียมาร์ตินน่ะสิครับ บอกให้ผมไปฝึกงานที่บริษัท และถ้าเฮียมันพูดมาแบบนี้ ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย เลยจำใจต้องไปฝึกงานที่บริษัทของครอบครัวตัวเองแทนถามว่าดีไหมมันก็ดีแหละ ถือโอกาสเรียนรู้งานและบริหารไปด้วยโดยตรง แต่ ถึงผมไม่ได้มาฝึกงานที่บริษัทจริง ผมก็ทำงานบริหารที่นี่อยู่แล้วไหมอะ เฮียผมมันร้าย ที่มันบอกให้ผมมาฝึกงานที่นี่ เพราะมันจะหาเวลาไปม่อสาวอะดิ มันเป็นพี่ชายผมทำไมผมจะไม่รู้ไม่รู้มันกะล่อนเหมือนใคร คนบ้าอะไรใช้ร่างกายตัวเองโคตรเปลือง ผมนี่ยอมมั

“แพรว พี่แกเหรอวะ”“อืม จำไม่ได้ ?”“เปล่า แค่ไม่แน่ใจ”“โคตรโหดอะแพรว”“หึ ธรรมดามาก ถ้าแกรู้จักพวกพี่เขา เหตุการณ์เมื่อกี้จะเป็นอนุบาลไปเลย”ฉันตอบยัยรัน ส่วนยัยฟ้ากับหวานนั้น เหมือนสติหลุด ยืนอึ้งตื่นตะลึง ยังไม่ยอมหันมาคุยกับฉันเลย“ยัยฟ้ายัยหวานเลิกอึ้งได้แล้วพี่เขาเดินไปนู่นแล้ว”เหมือนรันจะรู้ใจฉัน มันรีบเรียกยัยสองสาวทันที“แฮ่ ตกใจนิดหน่อยเอง”ฟ้ากับหวานพูดออกมาพร้อมกัน ฉันส่ายหัวใส่มันอย่างปลง ๆ ก่อนจะรีบเดินตามพี่ ๆ ไปฉันไม่อยากเสี่ยง ขืนช้าฉันตายแน่! ส่วนเพื่อน ๆ ของฉันก็ไปเข้าเรียนตามปกติ รู้สึกผิดเหมือนกันนะที่ไม่ได้เข้าเรียน... หึ เชื่อฉันไหมล่ะ ว่าฉันไม่ได้รู้สึกผิดอย่างที่พูดฉันเดินตามพวกพี่ลินมาจนถึงห้องประชุม แต่ไม่ได้เข้าไปด้วย ฉันเลือกที่จะนั่งรอที่โซฟาด้านนอก ส่วนคนอื่น ๆ เข้าไปหมดรวมถึงพี่มาร์คัสด้วยส่วนหัวข้อการประชุมฉันคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับมหา’ลัย เพราะครอบครัวพี่ปรางค์มีหุ้นที่นี่ และการที่พี่ปรางค์เลือกมาประชุมเองแบบนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องสำคัญพอตัวจริง ๆ พี่ปรางค์ก็จะให้ฉันเข้าไปด้วย แต่ฉันปฏิเสธเพราะมันเป็นเรื่องมหา’ลัย ฉันเป็นแค่นักศึกษาแถมยังเป็นคนนอ