All Chapters of เฮดว้ากตัวร้ายกับยัยมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

“น้อง ๆ คะ มาครบหมดแล้วนะคะ เดี๋ยวขึ้นรถตามกลุ่มได้เลยนะ” เสียงบรรดาพี่ปีสองตะโกนโหวกเหวกโวยวายเรียกปีหนึ่งขึ้นรถ ถามว่าไปไหน รับน้องจ้า นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว พี่เขาจึงจะพาพวกเราไปรับน้อง“เอาละค่ะ น้อง ๆ ทุกคนคะ พร้อมไปสนุกกันหรือยังคะ”“พร้อมแล้วจ้า”“โอเค งั้นเราไปกันเลยค่ะ”จบคำพี่ปีสองรถทัวร์ก็เดินทางออกจากมหาวิทยาลัย ตลอดระยะเวลาที่นั่งมาบนรถพวกพี่ ๆ ก็พากันร้องเพลงอย่างสนุกสนาน มีแวะปั๊มเพื่อเข้าห้องน้ำบ้าง“แพรว ไม่หิวอะไรหน่อยเหรอวะ”“อยากกินของดองว่ะ พี่เขาบอกจะแวะปั๊มใช่ไหม ก็จะไปซื้อมะกอกดองเซเว่นกิน”ฉันตอบยัยรันนี่ไปตามที่คิด นั่งรถมาร่วมหลายชั่วโมงก็ชักจะเวียนหัว หากได้อะไรที่มันเปรี้ยว ๆ กินบ้างก็คงจะดีฉันกับยัยรันอยู่กลุ่มเดียวกันจึงได้นั่งรถคันเดียวกันและนั่งข้างกันแบบนี้ ส่วนยัยฟ้ากับหวานอยู่อีกกลุ่มจึงได้นั่งรถอีกคัน ตลอดทางคนอื่นร้องเพลงเต้นกันอย่างสนุกสนานส่วนฉัน... หลับค่ะ หลับ!!!ใครมันจะไปมีแรงเต้นวะ เหนื่อย นอนเก็บแรงไว้ดีกว่า ขนาดพี่กอล์ฟแกยังพูดไม่ค่อยเยอะเลยทั้งที่แกเป็นประธาน คนที่ดีดก็เห็นจะมีแต่พวกพี่สันทนาการนี่แหละที่คอยบิวด์ให้เพื่อน ๆ ปีหนึ่งร้

“ยัยแพรว ฉันปวดขาปวดน่องมากเลย ฮือ”“ใช่ หวานก็ปวดเหมือนฟ้าเลย จะยืนจะนั่งทีก็สุดจะบรรยาย”“ชะนี ฉันจะร้อง ฉันเหนื่อยมาก”ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดกับยัยฟ้ายัยหวาน เสียงยัยรันนี่ก็แทรกเข้ามา ก่อนที่นางจะมาร่วมกลุ่มนั่งกับพวกฉัน“แกว่าพี่เขาจะว้ากเราต่อไหมวะ”“ไม่รู้อะรัน รอดู” ฉันพูด“เดี๋ยวแพรว แกไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอวะ แกเห็นไหมเพื่อนเหนื่อยขนาดนี้ แล้วดูเพื่อนในรุ่นบางคนสิจะตายแล้ว แต่แกทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ยนะ”“ยัยรัน แกอย่าลืมว่าฉันเป็นมาเฟีย แค่นี้ไม่กระทบฉันหรอก ฉันฝึกหนักกว่านี้เยอะ ถ้าจะให้รู้สึก อย่างมากก็แค่ตึงๆ ขาเท่านั้นแหละ”“จ้า แม่คนเก่ง แม่หญิงเหล็ก” พอฉันตอบ ยัยรันก็หันมาแขวะฉันแบบไม่จริงจังนัก“พี่มาร์คัสโคตรน่ากลัวเลยเนอะ หน้าโคตรนิ่ง ว้ากทีเสียวไปทั้งตัว ฉันโคตรกลัว”“ใช่ ๆ ยัยหวานพูดถูก คนอะไรน่ากลัวเป็นบ้า”“ยัยฟ้าที่แกกับหวานพูดมันก็ถูก แต่พี่เมฆกับพี่เลโอก็น่ากลัวเหมือนกันนะเว้ย แต่ว่าฉันอยากเห็นหน้าคนที่ใส่หน้ากากใส่หมวกอำพรางใบหน้ามากกว่าอะ ฉันอยากเห็นหน้าพวกเขา”ฉันมองยัยรันปลง ๆ มันไม่ใช่แค่ยัยรันหรอก คนอื่นก็อยากเห็นเหมือนกัน“นี่กี่โมงแล้วนะ เวลาก็ไม

“น้อง ๆ คะ ใส่ชุดเมื่อวานก็ได้นะคะ จะได้ไม่เปื้อนหลายชุด” ฉันหันไปมองพี่ปีสองนิดหน่อยก่อนจะหยิบข้าวของส่วนตัวไปอาบน้ำฉันใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ด้วยเวลาที่มีจำกัดและคนที่เยอะมาก ๆ จึงไม่อยากใช้ห้องเดี่ยวนาน “แพรวอาบโคตรเร็ว”“ไม่ได้หรอกฟ้า คนมันเยอะ วิ่งผ่านน้ำไปก่อนก็แล้วกัน”ฉันตอบยัยฟ้าที่กำลังแต่งตัวอยู่ เนื่องจากฉันอาบต่อมัน มันก็เลยทัก“แพรวฟ้า พวกแกใส่ชุดเดิมปะ”“ไม่อะหวาน ชุดเน่าแล้ว ใครจะใส่ก็ใส่ ฉันใส่ชุดใหม่ดีกว่า ดำเหมือนเดิม”“ใช่ ๆ ฉันคิดเหมือนแพรว”“อื้อ หวานก็คิดงั้น ดีนะที่แพรวบอกให้พวกเราเอาแต่สีดำมา ไม่งั้นแย่แน่”ยัยหวานพูด ซึ่งฉันบอกให้พวกมันขนแต่เสื้อยืดกางเกงวอร์มสีดำมาจริง ๆ อย่างที่บอกมันไม่รับน้องมีที่ไหนที่รับแบบใส ๆ ไม่เปื้อนหรอก“แต่งตัวเสร็จหรือยัง ไปเถอะ ปะ!”ฉันเอ่ยชวนเพื่อนก่อนจะรีบออกมาจากห้องนอนตรงไปที่อาคาร มาถึงก็เจอพวกพี่กอล์ฟยืนรอก่อนแล้ว“ไงแพรว ไหวเปล่า”“หึ ไหวค่ะ แค่นี่เอง สบายมาก”ฉันตอบพี่กอล์ฟยิ้ม ๆ ซึ่งพี่มันก็ขำ แต่แล้วพี่มันก็ก้มหน้างุดเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ฉันเลยหันหลังกลับไปดูเท่านั้นแหละ พี่มาร์คัส เฮดว้ากตัวร้ายนี่เอง

“มาถึงแล้วก็นั่งลงครับ พักให้หายเหนื่อยก่อน”“หิวน้ำไมครับ”“หิวค่ะ/ครับ”“ปีสองไปเอาน้ำมาให้น้องและตัวเองกินไป” “เมื่อกี้เป็นไงครับ เหนื่อยไหม”“เหนื่อยค่ะ/ครับ”“ฐานเมื่อกี้ชื่อว่าฐานอะไรคะ”“สปิริตค่ะ”‘Spirit (จิตวิญญาณหรือแปลว่าน้ำใจก็ได้ รวมถึงกำลังด้วย)’“เป็นไงบ้างครับ ได้แสดงสปิริตให้เฮดของปีนี้เห็นไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พี่เซอร์เวย์พูดก่อนจะหัวเราะออกมา แต่พี่ฐานนี้ไม่ใส่หมวกปิดหน้านะคะ“สปิริต คือ น้ำใจ พลัง กำลัง ที่พวกเราต้องแสดงให้เห็นว่าเรามีสิ่งนั้น รวมถึงต้องแสดงให้เฮดว้ากเห็นว่าคุณเข้าใจความหมายของคำว่าโซตัสอย่างแท้จริง บางคนอาจคิดว่าพวกพี่เถื่อน! รับน้องโหด มันไม่จริงเลยนะครับ ปีนี้เบาลงมาก ๆ แล้ว ถ้าเป็นสมัยพวกพี่คือสลบตั้งแต่วันแรกแล้วครับ”“ที่สำคัญนะคะที่พวกพี่รับน้องแบบระบบโซตัส ไม่ใช่ว่าพวกพี่อยากรับน้องโหด แต่พวกพี่อยากรับให้พวกน้องได้รู้ถึงแก่นแท้ของโซตัส ให้มันซึมซับไปในหัวของทุกคน ฐานสปิริตที่พวกน้องผ่านมาเมื่อกี้นี้ เป็นฐานที่น้องต้องแสดงออกถึงทุกความหมายของคำแต่ละคำ ไม่ว่าจะเป็นซีเนียร์ ออร์เดอร์ เทรดดิชั่น ยูนิตี้ และสปิริต”“ถ้าเป็นภาษาไทยก็ผู้อาวุโส คำสั่ง

หึ สวัสดีแพรวา ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ หลังจากนี้ไป ฉันจะล่าเธอฆ่า“เธอเป็นใครกันแน่... แพรว”ผมกำลังอ่านจดหมายที่ถูกขยำทิ้งอย่างยับยู่ยี่นี้อยู่ พอเปิดมาก็เป็นข้อความนี้ แถมยังลงท้ายข้อความว่า ฆ่า ที่ถูกเขียนด้วยภาษาจีนอีกอ้อ ความจริงแล้ว กระดาษข้อความนี่ผมเห็นแพรวทิ้งตั้งแต่ในค่ายแล้วล่ะครับ แต่พอเธอเดินจากถังขยะนั้น ผมก็รีบไปหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ได้เปิดอ่าน เพิ่งจะมาเปิดก็ตอนกลับมาถึงคอนโดแล้วในข้อความบอกว่ามีคนกลุ่มหนึ่งจะล่าแพรวาหรือแพรว มันทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าความจริงแล้ว เบื้องหลังของเธอมีอะไรซับซ้อนมากกว่าเด็กสาวทั่วไปกันแน่พอมาคิดดูดี ๆ แล้ว ถ้าสังเกตจริง ๆ แพรวแทบไม่มีอะไรเหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดาปกติทั่วไปเลย เธอดูโตเป็นผู้ใหญ่เสียด้วยซ้ำ ดูไม่กลัวใคร บางครั้งสายตาของเธอก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนครั้งนั้นครั้งแรกที่ผมสั่งทำโทษเธอให้เธอวิ่งรอบสนาม เธอใช้เวลาแค่สองนาทีต่อรอบ ต่อกรกับผมทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีใครกล้ามาก่อน ไหนจะสายตาที่เธอพูดกับมินนี่อีก สายตานั้นผมจำได้ติดตา สายตาที่พร้อมจะฆ่าทุกสิ่งอย่างถ้าล้ำเส้นเธอข้อมูลของเธอผมพยายามที่จะค้นหาสืบประวัติของเธ