บททั้งหมดของ เฮดว้ากตัวร้ายกับยัยมาเฟีย: บทที่ 1 - บทที่ 10

กริ๊ง... กริ๊ง... “อื้อ” ฉันเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ก่อนจะบิดตัวไปมา เอ๊ะ ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย!07:30“ฮะ! เจ็ดโมงครึ่ง ซวยล่ะ”ฉันพูดออกมาอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็อาบน้ำน่ะสิ วันนี้มีปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่งใหม่ทุกคน และทางมหา’ลัยเขานัดตอนแปดโมงครึ่ง และตอนนี้ฉันเหลือเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น! จะไปทันไหมเนี่ย ไม่น่าตื่นสายเลยฉันวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันใช้เวลาอาบน้ำเพียงแค่สิบนาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว แล้วหยิบเสื้อนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงคลุมเข่าหน่อยมาใส่จะได้ดูเรียบร้อย ทรงผมก็ปล่อยเอา หน้าไม่ต้องแต่งละ สายแล้วกุญแจรถฉันอยู่ไหน อยู่ไหน อยู่ไหน!ฉันเปิดลิ้นชักหากุญแจรถลัมโบร์กีนีรุ่นใหม่ล่าสุดของฉัน โอ๊ย ทำไมยิ่งรีบยิ่งช้า อ่า นี่ไงเจอแล้ว เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ฉันก็วิ่งออกจากคอนโด พุ่งตัวเข้ารถคันหรูและขับออกไปด้วยความเร็ว ฉันว่าต้องมีคนด่าหรือแช่งฉันบ้างล่ะ เล่นขับปาดหน้าแซงซ้ายแซงขวาแทบจะทุกคันแบบนี้ แถมยังเหยียบเกือบมิดไมล์นั่นไง! หลังขับรถด้วยชั่วโมงเร่งรีบทั้งยังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายบนท้องถนน ฉันก็ขับ

ผมกำลังนึกถึงร่างบางที่เดินชนผมเมื่อเช้า เธอสวย น่ารัก แต่ปากดีไปหน่อย ไม่เคยมีใครต่อว่าต่อขานผมสักคน แต่เธอกลับทำ นั่นทำให้ผมรู้เลยว่าเธอคนนี้เป็นคนไม่ยอมคนแน่นอน ไหนจะเมื่อกี้ที่กล้าต่อปากต่อคำกับมินนี่อย่างไม่กลัวเกรงอีกมินนี่เธอจะคอยหาเรื่องทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับผม จนทำให้ใครหลาย ๆ คนเข้าใจผิดคิดว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ ที่ผมไม่ยอมแก้ข่าวเพราะผมไม่อยากวุ่นวายอะไรมาก แต่เห็นทีผมคงต้องแก้ข่าวแล้วล่ะไม่งั้นแพรวาคงเข้าใจอะไรผิด ๆ ไปอีกแน่ผมเป็นเฮดว้าก เรื่องของความโหดไม่ต้องพูดถึง เพราะผมมีเต็มร้อยและผมก็โหดที่สุดในรุ่นแล้ว โหดกว่ารุ่นพี่บางคนซะอีก รองเฮดว้ากก็ไอ้เลโอ อีกคนก็ไอ้เมฆแฟนน้องหวาน รวมถึงเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเล็กน้อย จริงสิ สงสัยทุกคนคงอยากรู้จักผมแล้วใช่ไหมล่ะสวัสดีครับ ผมชื่อ มาร์คัส นิสัยของผมก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะโหด ไม่ยอมคน เจ้าชู้หรือเสือผู้หญิง นั่นคือคำจำกัดความที่คนอื่นใช้เรียกผม สำหรับผมแล้วเราแค่หาความสุขร่วมกัน ผู้หญิงเสนอผมก็แค่สนอง ถ้าผมปฏิเสธมันก็คงเสียเชิงชายแย่เฮ้อ ว่าแต่ทำไมผมถึงสลัดใบหน้าของแพรวออกไปไม่ได้นะ ใบหน้าสวย ๆ ของเธอลอยอ

M Sport ฉันอยู่ที่สนามแข่งรถ M Sport สนามแข่งรถนี้มีพี่มีนาเป็นเจ้าของ ที่ฉันมาที่นี่เพราะพี่แมนโทรมาบอกว่า ช่วงนี้มีคนเข้ามาก่อกวนสนามบ่อยมาก ซึ่งปกติจะไม่ค่อยเจอเท่าไหร่ แต่นี่แปลกตรงที่ว่า มาก่อกวนพร้อมสอดแนมเพื่อหาอะไรบางอย่างด้วย ตอนแรกพี่แมนจะบอกพี่มีน แต่ฉันห้ามไว้ เพราะไม่อยากให้พี่เขาเป็นห่วง เรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้สบายอยู่แล้วหึ ว่าแล้วก็อยากเห็นหน้าพวกมันจริง ๆ เลย"นี่แพรว แพรว""ยัยชะนี!""โอ๊ย ตะโกนทำไมเนี่ย แก้วหูจะแตก""ไม่ต้องมามองแบบนี้เลยนะ ก็ฉันกับยัยฟ้าเรียกแกแล้วแกไม่หันเองนี่ ฉันก็ต้องตะโกนสิ'' ยัยรันนี่พูด"เค ๆ ก็ได้ ๆ ๆ ไป ๆ ฉันจะพาไปนั่งข้างใน"ทันทีที่ฉันพูดจบพวกมันสองคนก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังสงสัย แต่ฉันไม่ให้มันถามหรอกชิ่งออกมาซะก่อน หึหึ แกล้งเพื่อนนี่สนุกสุดแล้ว ฉันพาพวกมันเดินมายังห้องวีไอพี ซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ใช้สำหรับรวมกลุ่มของพวกเราทั้งนั้น ซึ่งเป็นห้องที่มีพร้อมทุกอย่าง มีห้องนอนหกห้องด้วยกัน ซึ่งถูกจัดแยกเป็นส่วน ๆ ตามสไตล์ของผู้อยู่"โห ยัยแพรว ทำไมห้องสวยอย่างนี้อะ" ยัยฟ้าพูด"นั่นสิคูลอะ มีความดาร์กผสมอยู่ด้วย อ๊าย เริ่ดอะแก ตุ๊ดอิจฉา" ยัยรั

“คำพูดของคนที่เรียกตัวเองว่าลูกผู้ชาย ยังเชื่อถือได้ใช่ไหมไททัน” ฉันพูดแล้วมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ“ฉันลูกผู้ชายพอคำไหนคำนั้น” นายไททันพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากข้างขวา หึ“งั้นฉันขอถามหน่อยสินายมาป่วนสนามที่นี่ทำไม”ฉันถามและดูเหมือนนายไททันอะไรนั่นจะตกใจ แต่ก็แค่แวบเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคนสวยอย่างฉันได้หรอก“ฉันมาป่วนอะไรกัน เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า ฉันก็แค่อยากเห็นหน้าควีนสนามเลยมาขอท้าชิง มันก็แค่นั้นเอง”“แต่ก่อนหน้านี้นายส่งลูกน้องมาดูลาดเลาทางหนีทีไล่ไปก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างกับคิดว่าต้องกำจัดที่นี่ทิ้งอย่างนั้นแหละ” ฉันพูดยิ้ม ๆ นายไททันไม่พูดอะไรได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นและดูเหมือนจะหัวเสียนิดหน่อย“แต่ก็เอาเถอะ ฉันคงคิดมากไปเองอย่างที่นายว่านั่นแหละ คงไม่มีใครกล้าคิดจะมีเรื่องกับสนามที่นี่หรอก เนอะ” นายไททันมองฉันนิ่ง ๆ ฉันได้แต่ยิ้มแบบไม่มีอะไร“ไปเถอะแก กลับห้องกัน” ขณะที่พวกฉันกำลังจะเดินไป หึ เดี๋ยวนะ ทิ้งระเบิดไว้ให้สักลูกคงจะดี“อ้อ ฉันลืมบอกไป ฝากไปบอกคนที่บ้านด้วยนะว่า..” ฉันไม่พูดต่อ จนนายไททันมองมาอย่างสนใจใคร่รู้“อย่าทำแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่า M Spor

“รักแท้รักคืออะไร ตับไตไส้พุง หรือรักกางเกงที่นุ่งว่าดูสวยดี รักที่นามสกุล รักยี่ห้อรถยนต์ รักเพราะว่าไม่จน มีสตางค์ให้จ่าย รักแท้ต้องทำอะไร ต้องเดินห้างกัน กุ๊กกิ๊กซึ่งกันและกันไม่สนสายตาใคร ซึ่งฉันไม่เข้าใจ ไม่ขอรักใครละกัน[1]”“มาทำไมให้อายบ้านนาละนวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมา วันจะไปไม่ลาหนีหน้า ไปกับหนุ่มเมืองหลวง ทิ้งคนข้างหลังนั่งน้ำตาร่วง มันเจ็บในทรวงพุ่มพวงรู้หรือเปล่า ทิ้งเคียวคาดไถไว้เมื่อเดือนเก้า ช่างสุกสกาวกลับมาทำไม[2]”“ล๊มม!”“โอ๊ย! ชะนีแพรวามีความสุขอะไรนักหนาฮะ ฉันเห็นแกร้องมาหลายเพลงและ ร้องก็ถูก ๆ ผิด ๆ”ยัยรันนี่ถามฉันอย่างเหลืออด ที่ฉันร้องเพลงด้วยความสุขแบบนั้น ซึ่งฉันก็มีความสุขจริง ๆ ก็ในเมื่อ...“พวกพี่หรือเจ๊ของฉันจะกลับมาเมืองไทย”“พี่/เจ๊!!”“คนที่แกเล่าให้ฟังอะนะ” ยัยฟ้าถาม“ใช่ พี่สาวสุดสวยและเก่งที่สุดของฉันกำลังจะกลับไทยแล้วหลังจากที่ไม่ได้กลับมาหลายปี” ฉันพูดอย่างมีความสุข“แล้วนี่ชะนีหวานเป็นอะไรยะหล่อน ฉันเห็นนั่งซึมมานานละ”มันก็จริงอย่างที่ยัยรันนี่ว่านะ เพราะวันนี้หวานดูซึมจริง ๆ เป็นอะไรกันแน่วะ“ทะเลาะกับพี่เมฆเหรอ” ยัยฟ้าเป็นคนถาม หวานไม่ตอบนอกจา