All Chapters of เร้นรักกักใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ณภัทรถอนใบหน้าเนียนนุ่มออกแล้วกดจูบเบาๆ อีกครั้ง จูบครั้งนี้หวานละมุนนุ่มลิ้นและอ้อยอิ่งเนิ่นนาน จากนั้นก็ผละออกแล้วบ่นพึมพำอย่างคนต้องการพร่างพรูความในใจ“ใบหน้าแบบนี้รู้รึเปล่าว่าสามารถกระชากใจใครต่อใครได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบเห็น ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่รัชต้องเกิดมาเพียบพร้อมขนาดนี้ หล่อ รวย หุ่นเท่ห์ ลีลาเด็ด อะไรจะเพอร์เฟค ดีเลิศเกินเบอร์ขนาดนั้น แล้วหยั่งงี้จะให้ภัทรไว้ใจพี่รัชได้ยังไง จะให้คบกันแบบเปิดเผยรึ? โนเวซ! ไม่มีทาง! ไม่ไหวหรอกนะจะบอกให้ ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ อย่าคิดว่าภัทรจะทน!”นิรัชได้ฟังถึงกับขมวดคิ้วเริ่มไม่พอใจขึ้นมาสาวน้อยบ่นจบก็ถอนหายใจอย่างคนเอือมระอาเหลือเกิน เธอก้มหน้าซุกซบแผงอกหนา แต่มือไม้ยังคงเลื้อยไปมาอย่างซุกซนเอาแต่ใจหนักกว่าเดิมเธอปลดกระดุมเสื้อของเขาถึงห้าเม็ด อีกนิดเดียวก็หลุดร่วงแล้วเธอก็ล้วงมือเข้าไปลูบๆ คลำๆ บีบขยำอย่างย่ามใจตามประสาคนเมาแล้วหื่นซึ่งแน่นอนว่านิรัชรับได้ในข้อนี้ ณภัทรเมาแล้วหื่นจริงๆ และเขาก็ชอบมากคนเมาแล้วหื่นยังคงบ่นอุบอิบแบบไม่มีกั๊ก “ถ้าเป็นไปได้ ภัทรอยากให้พี่รัชขี้เหร่มากกว่านี้ จนกว่านี้ เรียนเก่งน้อยกว่านี้ ไม่ได้เรื่อง

“กอดพี่ไว้”นิรัชออกคำสั่งด้วยเส้นเสียงทุ้มนุ่มลุ่มลึกอย่างคนที่กำลังระงับอาการสั่นระริกของตนเองอย่างเต็มกำลัง“ขยับเอว”ณภัทรเอื้อมมือโอบบ่ากว้างขยุ้มเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่นขณะที่สะโพกเริ่มขยับตอบรับเป็นจังหวะลึกลับจากปลายนิ้วที่กำลังชักเข้าชักออกแบบเร็วขึ้นแรงขึ้นอยู่ในส่วนเร้นลับของตนสาวน้อยหลับตาแหงนหน้าแอ่นกายครางกระเส่าออกมาท่าทางไร้เดียงสาอ่อนประสบการณ์แต่เร่าร้อนและเรียกร้องอย่างนั้นทำชายหนุ่มผู้กำลังแบ่งปันความรู้แทบคลั่ง“อา...พี่รัช ...ภัทรเสียว”นิรัชก้มลงจูบกลีบปากอุ่นชื้นเพื่อดูดกลืนเสียงหวานล้ำเอาไว้ราวกับว่ามันคืออาหารอันโอชาเขาสอดลิ้นลากไล้เชยชิมไปทั่วโพรงปากอย่างเอร็ดอร่อย เบื้องล่างยังเร่งเร้าจนร่างนุ่มบิดตัวเร่าๆ อย่างทรมานระคนสุขสม จนผู้กระทำยังต้องครางกระหึ่มในลำคออย่างสุดจะกลั้นเสียงลมหายใจหอบกระเส่าดังคลอเคล้าอย่างเร่าร้อนอยู่อย่างนั้นนานครู่หนึ่งแผนการสอนถูกดำเนินต่อไปภายใต้เวลาเรียนรู้อันมีจำกัด ในที่สุดผู้ใฝ่เรียนซึ่งปรารถนาที่จะรู้ถึงอารมณ์สุดยอดในรถก็บรรลุถึงสวรรค์ชั้นฟ้าจนดวงดาวในดวงตาฉ่ำหวานหรี่ปรือทั้งคู่แตกกระจายสว่างวิบวับพร่างพรายเสียงสูดปากถู

“รู้แล้วครับ”วิชัยถามอีก “แล้วตอนนี้หนูเอมี่เป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นแล้วครับ เมื่อคืนได้ภัทรช่วยปลอบเยอะเหมือนกัน” ปากพูดเสียงขรึมแต่ในใจกลับภาวนาไม่ให้เอมี่ฆ่าตัวตายคาคอนโดเพราะคำปลอบใจแบบขวานผ่าซากของณภัทร“ดีๆ ดีแล้ว” วิชัยมองณภัทรอย่างชื่นชม “รู้จักเป็นศิราณีให้รุ่นพี่แล้วนะเรา หากใช้ชีวิตอย่างมีสติก็จะรอบรู้อย่างนี้แหละ”ลินดาจึงมองลูกสาวอย่างภูมิใจ ก่อนหันไปเอ่ยกับนิรัช “เมื่อคืนแม่ขอบใจรัชมากนะที่พายัยภัทรกลับบ้านอย่างปลอดภัย”นิรัชพยักหน้าเล็กน้อย “เป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ”วิชัยเอ่ยยิ้มๆ “เห็นไหมคุณ เจ้ารัชเป็นพี่ชายที่ดีได้สบาย แต่เสียอย่างเดียว ชอบทำตัวเย่อหยิ่ง ชอบปั้นหน้าเป็นเสือยิ้มยาก ให้น้องเดาอารมณ์ไม่ค่อยออก” ว่าพลางหันมองนิรัชอย่างตำหนิ “แกก็ปรับปรุงตัวเองหน่อยนะ น้องจะได้ไม่กลัว”นิรัชปรายตามอง ‘คนขี้กลัว’ แวบหนึ่งแค่แวบเดียวเท่านั้น วิชัยก็ถลึงตาใส่ “เอาอีกแล้วเจ้ารัช ห้ามข่มขวัญน้อง...”คนถูกตราหน้าว่ากำลังข่มขวัญน้องสาวจึงก้มหน้ากินข้าวไม่พูดไม่จาไม่เสวนากับพ่ออีกส่วนคนถูกข่มขวัญนั้นทั้งกิริยาและมารยาทช่างดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยน่าทะนุถนอมเหลือเกินเธอกินข้าวอย่า

แผนการนี้คือยั่วให้อยากแล้วจากไป...บ้านหลังใหญ่ ตู้เย็นจึงใหญ่ประตูตู้เย็นยังช่วยบดบังสองร่างซึ่งกำลังซ้อนหลังกันเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยมนิรัชดันร่างของณภัทรขยับไปด้านข้างตู้เย็นเล็กน้อย ตรงนี้เป็นห้องเก็บของซึ่งอยู่ด้านในถัดจากมุมเล็กๆ ที่ตั้งฉากกับเคาเตอร์ทำอาหาร ด้านข้างเป็นซิงค์ล้างจาน ซึ่งมองผิวเผินจะเห็นเหมือนห้องเก็บของเรียบเนียนไปกับกำแพงต้องขอบคุณที่พ่อสร้างบ้านและออกแบบห้องครัวได้ซิกแซ็กล้ำสมัย มีซอกมีหลืบ มีมุมพิเศษเผื่อเอาไว้อย่างเหลือเชื่อชายหนุ่มเอื้อมมือเปิดประตูห้องเก็บของรวดเร็ว สองร่างเข้าไปยืนเบียดเสียดแนบชิดกันอยู่ในนั้น มือหนาปิดประตูลงกลอนก่อนวกกลับมาหาคนตัวนุ่มหอมกระโปรงสีฟ้าถูกเปิดขึ้นจนเผยบั้นท้ายขาวเนียน กางเกงในสีชมพูถูกดึงร่นลงก่อนที่ซิปกางเกงของเขาจะถูกรูดต่ำ เพื่อเปิดออกให้พยัคฆ์ร้ายตัวเขื่องได้ประกาศศักดาท่ามกลางความเงียบภายในห้องเก็บของซึ่งมีเสียงคนอื่นๆ ที่พูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะดังจากนอกบ้านเล็ดลอดเข้ามาน้อยนิด นิรัชโน้มใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจลงมาพร้อมลมหายใจร้อนผะผ่าวพ่นลงที่กกหูของณภัทร ลำตัวอุ่นจัดแนบชิดลงมาโอบล้อมแผ่นหลังตามด้วยบางสิ่งผงาดกล้า

คำถามของณภัทรกำลังจะได้รับคำตอบ เมื่อนิรัชเริ่มแผนการขั้นต่อมา“กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น กูต้องอยู่ที่นี่จัดการกับไอ้พี่เจมส์” เอมี่ที่ถูกเพื่อนเรียกตัวมาวางกระเป๋าสะบายแบรนด์หรูลงบนโต๊ะก่อนหย่อนกายนั่งตามแล้วเริ่มพร่างพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง“กูบอกมันแล้วว่าจะเลิกกับมัน ตัดขาดจากกันไปเลย อยากมีผู้หญิงอื่นก็มีไป กูเองก็จะไปมีใหม่เหมือนกัน แต่นอกจากมันไม่รู้สึกผิดที่ทำกับกู มันบอกว่าไงมึงรู้มั้ย มันบอกว่าที่ต้องเลิกกันเพราะกูปันใจไปให้คนอื่น มันหาว่ากูผิดเต็มประตู เป็นผู้หญิงร่าน ได้ใหม่ลืมเก่า คบชู้สู่ชายหาดีไม่ได้ ขนาดกูนะไล่มันออกจากคอนโดไปแล้วมันยังกลับมาข่มขู่สารพัด รังควานไม่เลิก”หญิงสาวบ่นอย่างคนเหลืออดและหมดความอดทน พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะขณะที่คุยกับเพื่อนสนิททั้งสองคือเวลาเที่ยงวัน นักศึกษาคนอื่นๆ เดินกันขวักไขว่เยอะแยะไปหมดสาวๆ หลายคนยังมองมาทางนิรัชอย่างเอาเป็นเอาตายปานจะกลืนกินนิรัชกลางอากาศ คงอยากมีตัวตนในสายตาเขา ปรารถนาเข้ามาทักทายใจจะขาดด้วยละมังยังมีสายตาจับผิดเผื่อแผ่มาให้เธออีกด้วยนะ ขืนเธอร้องไห้ออกมา ยัยพวกนั้นคงคิดว่าเธอมารยาเรียก