All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นจ้าวดวงใจทรราช: Chapter 11 - Chapter 20

“ฮึก ฮือ”จ้าวม่านฟางร้องไห้ออกมาตอนนี้หยางเพ่ยตงน่ากลัวมากที่สุดภายนอกอากาศว่าหนาวแล้วในนี้ยังหนาวกว่า นางนั่งหนาวจนตัวสั่นอยู่ในอ่าง“เจ้าอย่าให้ใครแตะต้องตัวอีก”หยางเพ่ยตงจึงอุ้มนางขึ้นมาและเช็ดตัวนางให้แห้งว่างจ้าวหม่านฟางลงที่เตียงนอน ก่อนที่เขาจะทาบทับตัวตามลงไปคืนนี้เขาจะทำโทษนาง“ท่านจะทำอันใด”“ล้างคาบบุรุษออกจากตัว” หยางเพ่ยตงโน้มตัวลงมาจูบปากนางอย่างหยาบโลนและบีบคางเพื่อให้นางรับจูบของเขา ยามที่นึกถึงตอนที่นางถูกอุ้มจากบุรุษอื่นเขายิ่งหึงหวง“อือ ขะ ข้าเจ็บ” ริมฝีปากของนางบวมเจ่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดหยางเพ่ยตงซุกไซ้ซอกคอของนางและขบเม้มจนเกิดรอยแดงขึ้นมามือหนาขย้ำเต้างามโดยไม่กลัวว่านางจะเจ็บ“ขะ ข้าเจ็บเหลือเกิน”“หึ ข้าจะทำโทษเจ้าจนรุ่งสาง” หยางเพ่ยตงลุกขึ้นและขยับตัวขึ้นไปใกล้ ๆ ใบหน้าของนางก่อนจะนำมังกรยักษ์ไปจ่อที่ปากของนาง“อมเข้าไป”“ตะ แต่ข้า อืออ” จ้าวหม่านฟางลังเลยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกมาเขาก็ยัดเจ้ามังกรเข้าไปในปากของนาง ปากนุ่มที่กำลังดูดเลียแท่งหยกทำให้เขาครางออกมาอย่างพอใจจ้าวหม่านฟางดูดเลียราวกับเป็นอาหารรสโปรดถึงแม้ว่านางจะไม่เคยทำมาก่อน แต่ก็พอรู้ว่าต้อง

ตกดึกเจ้าหม่านฟางไข้ขึ้นสูงจนท่านหมอต้องเข้ามาดูอาหาร นางไม่รู้สึกตัวจนหยางเพ่ยตงต้องเฝ้าดูการไม่ห่าง เขารุนแรงกับนางเกินไป “พระชายาลมหายใจรวยรินพ่ะย่ะค่ะ เราต้องพาพระชายากลับวัง” หยางเพ่ยตงได้ยินแบบนั้นจึงจะพานางออกเดินทางในยามดึกแต่ฮ่องเต้และองค์หญิงมาห้ามไว้ก่อน เดินทางกลางคืนมีแต่อันตรายรอบตัว ช่วงนี้โจรป่าชุกชุมยิ่งกว่าอสรพิษ “กระหม่อมมิเคยเห็นอาการเช่นนี้มาก่อนเหมือนกับว่าจิตของพระชายาไม่อยู่กับตัวพ่ะย่ะค่ะ” “หม่านฟาง” หยางเพ่ยตงจับมือนางขึ้นมายังไงจ้าวหม่านฟางต้องไม่ทิ้งเขา นางจะกลับไปยังที่ที่จากมามิได้เด็ดขาดเพราะเขายังไม่อนุญาตนางจะใจร้ายกับเขาได้ลงคอเชียวหรือ มหานครเซี่ยงไฮ้ สาธารณรัฐประชาชนจีน ค.ศ. 2024 จ้าวหม่านฟางมาโผล่ที่บ้านเกิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอกลับมาแค่วิญญาณ เพราะกำลังยืนมองดูร่างตัวเองที่ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่พร้อมกับใบหน้าละศีรษะที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ข้างเตียงมีเพื่อนสาวที่คิดถึงมีมี่และหยางเฟย รวมถึงบิดาของเธอ “ฟางฟางพ่อขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมา พ่อขอโทษลูก” “คุณพ่อทำใจดี ๆ ไว้นะคะ” วันนี้ทุก

จ้าวหม่านฟางกำลังนั่งอ่านจดหมายของจ้าวเสียหยุนตั้งแต่เล็กจนโตก็มีคุณหนูใหญ่ที่ดูแลนางในบางครั้ง และไม่รังแกนางหากจะออกไปพบหน้ากันก็ไม่เห็นแปลก “คุณหนูจะไปพบคุณหนูใหญ่หรือเจ้าคะ” “เข่อซิงยังไงพี่ใหญ่ก็เป็นคนในครอบครัว” นางอาจจะมีเรื่องเดือดร้อนที่อยากพบจ้าวหม่านฟาง หากเข้ามาในตำหนักคงได้ถูกหยางเพ่ยตงตัดคอเอา “เข่อซิงใจมิดีเลยเจ้าค่ะ” “ข้าไปไม่กี่ชั่วยามเจ้าก็ไปด้วยเหตุใดจึงกลัว” นางจึงออกเดินทางด้วยรถม้าเพื่อไปพบจ้าวเสียหยุนในจุดนัดพบ นางมองดูสร้อยข้อมือของตัวเองซึ่งอีกเส้นอยู่กับหยางเพ่ยตง มิรู้ว่าเขาซื้อมันจากไหนนางชอบที่สุด “พี่ใหญ่” จ้าวหม่านฟางเห็นนางนั่งอยู่จึงเข้าไปหาใบหน้าโศกเศร้ามีแต่ความทุกข์ใจ นางจึงให้เข่อซิงออกไปรออยู่ห่าง ๆ คงมิใช่เรื่องของหยางเพ่ยตงอย่างที่นางคิดไว้ “พี่คิดผิดนักที่แต่งงานและให้เจ้าแต่งงานกับชินอ๋องแทนพี่ ตอนนี้พี่กำลังตกที่นั่งลำบาก” จ้าวเสียหนุนร้องไห้ออกมาเพราะบิดาและคนในจวนต่างโกรธนางเพราะกำลังตั้งครรภ์แถมยังไม่มีพ่อของลูก “พี่ใหญ่กำลังหมายถึง...” “พี่กำลังตั้งครรภ์ ฮือ น้องสามช่

บ้านหลังเล็กท้ายหมู่บ้านมีเด็กน้อยผู้หญิงกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้ออยู่อย่างสนุกสนาน พร้อมกับมารดาที่กำลังถือซาลาเปาออกมาให้ลูกกินหลังจากที่วิ่งเล่นเหนื่อยแล้ว “หนิงอ้ายมาทานของอร่อย ๆ ก่อนค่อยเล่นต่อ” จ้าวหม่านฟางเรียนลูกสาวมากินของรองท้องตอนนี้หนิงอ้ายอายุได้ 2 ขวบแล้วอยู่ในวัยที่กำลังซนและดื้อจนบางวันนางเองก็เลี้ยงไม่ไหวยังดีที่มีอี้เฉินคอยช่วยดูแล “ต่านแม่” (ท่านแม่) นางวิ่งเข้ามาหามารดาและอ้าปากเพื่อรอมารดาป้อน ใบหน้าของลูกช่างเหมือนใครบางคนที่นางคิดไม่ออกว่าคนนั้นคือใคร เมื่อสามปีก่อนนางตื่นขึ้นมาพบว่านางจำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้นางมีแค่อี้เฉินที่คอยดูแล และคอยเล่าเรื่องราวให้นางฟังหลังจากนั้นไม่นานนางก็รู้ว่าตั้งท้อง อี้เฉินบอกแค่ว่านางเป็นพระชายาของชินอ๋องวันนั้นนางกระโดดลงหน้าผาเพื่อหนีตายและเขาตามมาช่วยไว้ได้ทัน ศีรษะของนางกระแทกกับโขดหินจนจำอะไรไม่ได้หากนางจะกลับไปอี้เฉินก็ยินดีจะส่งนางกลับเมืองหลวง “ข้ามิปรารถนาจะกลับ” หากกลับไปไม่รู้ว่าจะมีใครปองร้ายนางอีกแถมพระสวามียังไม่ปกป้องนาง ตอนนี้นางกำลังมีลูกคงกลับไปไม่ได้อีกแล้ว

“ท่านเล่ามาได้หรือไม่ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวสกุลจ้าว” นางอยากรู้นักว่าพี่สาวของนางได้รับโทษเช่นไรแล้วท่านพ่อของนางละ “นางได้รับโทษอย่างสาสม” “ท่านพ่อละเจ้าคะ” “จ้าวลี่หมิ่น จ้าวหยุนปิง จ้าวหลานหรงให้เนรเทศไปทำงานถิ่นทุรกันดารอาจจะให้กลับมาในเมืองหลวงอีกคราแล้วแต่รับสั่งของฝ่าบาท พวกเขาถูกลงโทษที่สั่งสอนบุตรสาวไม่ดี” ถึงแม่ว่าประมุขสกุลจ้าวจะไม่ผิดแต่ดูแลสั่งสอนบุตรไม่ได้จึงได้รับโทษตามกันไปทั้งจวน ตอนนี้จวนของนางแต่ถูกปิดละร้างมานานมากแล้วข่าวของจ้าวเสียหยุนเขาไม่ได้ยินอีกเลย “แค่นั้นท่านพ่อคงใจสลายมากโข” “จ้าวหยุนปิงรักน้องหญิงมากพอรู้ว่าน้องหญิงหายตัวไปก็ยอมก้มหน้ารับโทษและสั่งสอนจ้าวเสียหยุนไปมิน้อย” จ้าวหม่านฟางเกิดจากอนุแต่ท่านพ่อของนางก็รักนางมิน้อย ตอนที่เขาไปรับตัวนางจ้าวหยุนปิงขอร้องให้เขาดูแลจ้าวหม่านฟางให้ดี “นางขาดความรักโปรดท่านอ๋องดูแลนางแทนกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ” “บุตรสาวคนโตทำงามหน้ายังมีหน้ามาขอร้อง” หยางเพ่ยตงคราแรกจะไม่มารับนางเข้าตำหนักเพราะรู้สึกเกลียดคนตระกูลนี้