All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นจ้าวดวงใจทรราช: Chapter 21 - Chapter 30

จ้าวหม่านฟางได้แต่ปล่อยให้หยางเพ่ยตงกลับเมืองหลวงไปเขาเพิ่งอยู่กับนางและลูกได้ไม่ทันไรก็ต้องที่เหตุให้ต้องจากกันอีกแล้ว จ้าวหม่านฟางมองดูหนังสือเล่มนั้น “อี้เฉินข้าฝากลูกสักพัก” นางให้หนิงอ้ายไปอยู่กับอี้เฉินและค่อย ๆ เปิดอ่านทีละหน้าซึ่งมีเรื่องราวของนางและเขาอยู่ หรือสิ่งนี้จะเป็นเคราะห์กรรมของทั้งสอง ย้อนกลับไปเมื่อห้าร้อยปีก่อนจ้าวหม่านฟางแต่งงานกับหย่างเพ่ยตงด้วยความรัก เขาเป็นท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจส่วนนางเป็นคุณหนูแห่งสกุลจ้าว ทั้งสองครองรักกันมานานหลายปีจนมีสมรสพระราชทานเกิดขึ้น แต่คืนแต่งงานไม่ได้สวยหรูอย่างที่คาดไว้“ท่านมีบ่าวอุ่นเตียงมากมายแล้วมาหลอกข้าทำไม” จ้าวหม่านฟางร้องไห้ป่านจะขาดใจเมื่อเข้ามาในจวนของเขา นางถึงรู้ความจริงทุกอย่างหยางเพ่ยตงเป็นบุรุษเจ้าสำราญมีสาวใช้อุ่นเตียงมากมายอยู่ในจวน เขายกให้นางเป็นฮูหยินเอกแต่สัญญาไม่ได้ว่าจะมีนางแค่คนเดียวจ้าวหม่านฟางใช้ชีวิตในจวนของเขาอย่างไม่มีความสุข“ท่านอย่ามาแตะต้องตัวข้า”“หม่านฟางเมื่อคืนข้าแค่ไปหลับนอนกับพวกนาง หากเจ้าอยากให้ข้าหยุดก็ตั้งท้องลูกของข้า” หยางเพ่ยตงเอ่ยออกมาอย่างไม่ติดอะไรจ้าวหม

จ้าวหม่านฟางเข้ามาในวังพร้อมกับอี้เฉินและขอเข้าไปพบ หยางเพ่ยตงที่ตำหนัก ทำให้จ้าวหม่านฟางนึกถึงเรื่องราวที่ใช้ชีวิตอยู่ตำหนักแห่งนี้ “เข่อซิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” จ้าวหม่านคิดถึงบ่าวรับใช้ที่ดูแลนางมาตั้งแต่ยังเด็กนางยอมตายเพื่อให้นางหนีรอดมา จ้าวหม่านฟางเดินเข้ามาในตำหนักที่ถูกทิ้งร้างไว้สามปีตั้งแต่นางหายตัวไปหยางเพ่ยตงก็มิให้ใครย่างกรายเข้ามาเด็ดขาด “ตำหนักแห่งนี้มิให้ใครเข้ามาเจ้าเป็นใคร” เหล่าทหารที่เห็นคนบุกรุกเข้ามาจึงนำกำลังเข้ามาปิดล้อมและรายงานท่านอ๋องในวังกำลังเกิดความวุ่นวายจึงไม่ให้คนนอกเข้ามา “พระชายา!” ทหารนายหนึ่งที่จำพระชายาได้จึงคุกเข่าและทำความเคารพ “ข้าอยากเข้ามาดูในตำหนักเสียหน่อย” จ้าวหม่านฟางไล่ให้ทหารออกไปยังไงหยางเพ่ยตงจะต้องมาหานาง นางจะรอเขาอยู่ที่นี่ที่เป็นห้องหอของนางและเขา “จ้าวหม่านฟางไยเจ้าถึงแอบตามพี่มา” “มาแล้วหรือเพคะน้องรอเสียตั้งนาน” นางหันกลับมาเผชิญหน้าและสวมกอดเขาไว้แน่น “ท่านพี่คิดจะทิ้งน้องกับลูกไปไหน” “น้องหญิงเข้ามาในวังและหนิงอ้าย” เขามองหาบุตรสาวเพราะที่นี่อันต

หยางจงหมิ่นเดินขึ้นมาที่กำแพงและยืนมองไปที่วังหลวงบรรพบุรุษคงจะสาปแช่งเขาที่ดูแลประชาไว้ไม่ได้ เขามองดูซากปะลักหักพังตอนนี้แคว้นเฉียงเหมือนกับเมืองร้างไปเสียแล้ว “ให้อภัยลูกด้วย” เขาไม่สามารถครองบัลลังก์ได้อีกต่อไป และเลือกที่จะเห็นแก่ตัวตายตามน้องสาวและน้องชายของตัวเอง หยางจงหมิ่นวางดาบลงและก้มกราบแผ่นดินนี้เป็นครั้งสุดท้านก่อนจะเลือกทางเดินของเขาเอง กำแพงเมืองก็ไม่สูงเท่าไรนักเขาได้แต่ส่งยิ้มให้กับโชคชะตาที่โหดร้าย หมดสิ้นแล้วฮ่องเต้หยางจงหมิ่นสวรรคตพร้อมหยางเพ่ยตงและองค์หญิงหยางเพยอิ่ง “ฝ่าบาท!” อี้เฉินนำกำลังทหารมาช้าไปหนึ่งก้าวเขารีบวิ่งไปที่ท้องพระโรง อี้เฉินคุกเข่าลงต่อหน้าจ้าวหม่านฟางที่ไม่สามารถปกป้องนางได้ “กระหม่อมอี้เฉินขออภัยที่มาช้าไป กระหม่อมจะดูแลหนิงอ้ายตราบเท่าชีวิตของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เขาก้มกราบจ้าวหม่านฟางและท่านอ๋อง แล้วเขาต้องกลับไปบอกหนิงอ้ายว่าอย่างไร อี้เฉินนำร่างของจ้าวหม่านฟางและหยางเพ่ยตงฝั่งไว้ด้วยกันและไม่ต้องจากกันไปไหนอีก ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงเกิดความวุ่นวายเพราะไม่มีประมุขปกครองทำให้เกิดการแย่งชิงอำนาจกันขึ้น

วันจบการศึกษาของหญิงสาวเพื่อน ๆ ต่างพากันดีใจที่จะได้ออกไปใช่ชีวิตนอกรั้วมหาลัย บางคนต้องดิ้นรนแต่สำหรับจ้าวหม่านฟางลูกคุณหนูไฮโซที่มีครบทุกอย่างไม่จำเป็นต้องออกไปลำบาก “พี่ยินดีด้วยนะ” จื่อหยวนยื่นดอกไม้ช่อสวยให้น้องสาวแต่จ้าวหม่านฟางทำหน้าไม่ค่อยพอใจ “ให้แค่ดอกไม้?” “รถนั่นราคาแพงจะตายรอหาเงินได้เองค่อยซื้อ” รถPorscheราคาหลายสิบล้านซึ่งเขาสามารถซื้อให้น้องสาวได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เขาอยากให้จ้าวหม่านฟางหาเงินซื้อเองมากกว่าเพราะจะได้รู้ว่าเงินแต่บาทนั้นหาไม่ง่าย “น้องงอลแล้ว ชิ” จ้าวหม่านฟางแกล้งงอนไปอย่างนั้นหากเธอไปขออ้อนวอนคุณพ่อก็ไม่ใช่เรื่อง ครอบครัวของเธอพากันถ่ายรูปจนเสร็จหญิงสาวกำลังจะกลับไปที่บ้านก็มีเสียงของคนหนึ่งดังมาก่อน “จะกลับแล้วเหรอครับหรือพี่มาไม่ทัน” หยางเพ่ยตงเดินถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาและยื่นให้จ้าวหม่านฟาง เขาติดงานคิดว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว “เอ่อ ขอบคุณค่ะ” “ไม่ดูให้ดี ๆ ว่าในนั้นมีอะไร” หยางเพ่ยตงอยากให้หญิงสาวดูในช่อดอกไม้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวอยากได้ “อะไรของคุณ” จ้าวหม่านจึงพยายามมอง

ทั้งสองแต่งงานกันได้สามปีแล้วและมีพยานรักตัวกันหนึ่งคนคือหนิงอ้าย ชื่อของลูกสาวหยางเพ่ยตงเป็นคนตั้งให้ทั้งหมดจ้าวหม่านฟางชอบชื่อนี้มาก “จุนแม่ขา จุนพ่อไม่รักเรา” (คุณแม่คะคุณพ่อไม่รักเรา) “ไม่พูดอย่างนั้นสิคะ” ตอนนี้หยางเพ่ยตงทำงานหนักและกลับบ้านดึกดื่นจนลูกสาวน้อยใจว่าพ่อไม่รัก ดึกจนรอพ่อไม่ไหวจึงหลับไป แอด “กลับมาแล้วเหรอคะ” “ลูกหลับแล้วเหรอครับ” ช่วงนี้งานถาโถมเข้ามาจนเขาปลีกตัวไปไหนไม่ได้ตั้งแต่แต่งงานกันมาเขาก็ไม่เคยพาภรรยาไปฮันนีมูนกันเลย จึงรู้สึกผิดขึ้นมา “กลับดึกทุกวันขนาดนี้ลูกน้อยใจแล้ว” เธอเองก็น้อยใจเหมือนกันไม่รู้ว่างานจะสำคัญอะไรนักหนา ถมเวลาคุยกันก็น้อยลงไปทุกทีหรือเพราะเธอมีลูกแล้วเขาจึงไม่สนใจ “ฟางฟางครับพี่ขอโทษโปรเจกนี้จะจบลงแล้ว เดี๋ยวพี่พาฟางฟางกับลูกไปเที่ยวกันดีไหมครับ” เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ภรรยากำลังน้อยใจเขาชวนเที่ยวหลายรอบและไม่เคยไปสักรอบเพราะติดแต่งาน วันนี้โปรเจกต์ใหญ่ที่ทำกำลังเสร็จสมบูรณ์จึงสัญญาว่าจะพาจ้าวหม่านฟางกับลูกไปพักผ่อน “พี่ขอโทษครับต่อไปจะไม่ทำงานหนักแบบนี้อีกแล้ว