All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 101 - Chapter 110

หนึ่งบุรุษสูงส่งเป็นถึงองค์ราชันย์เหนือน่านฟ้า หนึ่งสตรีต่ำศักดิ์ไร้ค่ามิอาจล่วงเกินแม้แววตาซานซานจึงมองแค่อู๋เจี๋ย สายตาทั้งเย็นเยียบและเย็นชา สีหน้าบึ้งตึงโกรธามีโทสะ จ้าวเหว่ยยังคงมองนิ่งแค่เพียงซานซาน สายตาลุ่มลึกของเขาไม่อาจละไปทางใด ได้ยินนางกล่าวกับอู๋เจี๋ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“นี่คือหลิ่งเอ๋อร์ เจ้ามองให้เต็มตา ว่านางน่ารักน่าเอ็นดูปานใด ข้าอยากรู้นัก ว่าใจของเจ้าทำด้วยอะไร ถึงได้ทิ้งข้าเอาไว้ ไม่ไยดีแม้แต่ลูกตัวเอง ข้าเกลียดเจ้า”ถึงแม้น้ำเสียงจะเรียบเรื่อย ไม่แสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด ทว่ากลับนำพาความเย็นเยือกทะลุอกทะลวงใจกล่าวจบก็ทำความเคารพองค์รัชทายาทแล้วหมุนกายเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ไร้ซึ่งเยื่อใยไมตรี ไม่มีแม้หยาดน้ำตาจ้าวเหว่ยพลันตัวชาวาบ ลอบขบกรามแน่น สองมือกำหมัดจนเส้นเลือดนูนเด่น สองตาลุ่มลึกวูบไหวรุนแรงนั่นคือคำพูดตัดรอนของคนที่พร้อมตัดใจไม่คิดหวนคืนหากนางรู้ว่าแท้จริงแล้ว เหย่หนิวคือเขา สายตาชื่นชม รอยยิ้มจริงใจ ท่าทางเลื่อมใส วาจาเป็นมิตรเช่นนั้น เขายังจะได้รับอีกหรือไม่?แน่นอนว่าวีรบุรุษผู้กล้า มิอาจเสี่ยงกับโทสะภรรยา!เมื่อซานซานอุ้มลู่หลิ่งเดินจากไปทางเร

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวดรวดร้าว ซานซานยืนนิ่ง สองมือกำแน่น ละสายตาจากพุ่มไม้กลับมามองซูเหยาเงียบๆ สงบนิ่งสุดแสน เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายซีดเซียวเต็มไปด้วยความขมขื่น ก็ยิ่งเจ็บแค้นแทบกระอักโลหิตแม้ว่ากำลังสะอึกสะอื้นจนแทบจะหายใจไม่ทัน แต่ก็ยังพยายามขอร้องเพื่อชายผู้นั้นไม่หยุดเห็นได้ชัดว่าซูเหยารักเหย่หนิวมากเพียงใด อาจจะรักมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำไปช่างโง่เขลานัก!หญิงสาวเป็นคนตรงและใจกว้าง ไม่โผงผางแต่ชัดเจนทุกวาจา นางแค่นเสียงในลำคอก่อนตัดสินใจเด็ดขาดแล้วเอ่ยเนิบช้า“น้ำที่ไหลไปย่อมไม่ไหลย้อน สิ่งที่ตัดแล้วยิ่งไม่อาจต่อได้ ไมตรีสะบั้นไม่มีทางผสานคืน ตัวข้าซานซานเดินหน้าแล้วไม่คิดถอยกลับแน่ แม้สิ่งที่เจ้าพูดมามีเหตุผล ทว่ากลับฟังไม่ขึ้นทั้งสิ้น" ซานซานหรี่ตาย้ำชัดว่า "อีกอย่าง...ใต้หล้านี้มิได้มีชายเพียงคนเดียว และข้าก็ไม่คิดแย่งชิงกับใคร ข้าจะหาสามีใหม่ ส่วนเจ้ากับชายผู้นั้นจะรักกันก็รักไป ทุกสิ่งล้วนไม่เกี่ยวข้องกับข้าแล้ว” แววตาเยียบเย็น น้ำเสียงเคร่งขรึม เผยความเฉียบขาด ตัดใจได้จริงดังวาจา แม้ว่าซานซานมิได้ใช้คำรุนแรงหรือมีสีหน้าบึ้งตึง แต่กลับมีท่าทางที่เย็นยะเยือกกดดันผู้อื่น โดยเฉพา

ทั้งสองปล่อยเวลาให้เคลื่อนผ่านไร้สรรพเสียงใดเล็ดลอดจากแต่ละฝ่าย เนิ่นนานผ่านไปผู้น้อยเช่นซานซานจึงปรับอารมณ์ขุ่นมัวกลืนลงท้องจนเกลี้ยง ก่อนถอนหายใจแผ่วเบา เอ่ยอย่างสำรวมว่า“หม่อมฉันขออภัยที่ล่วงเกินคนของพระองค์ และรับรองว่าเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก แค่เพียงให้เขาอยู่ในคุกไปเช่นนั้น ย่อมปลอดภัยแล้วเพคะ”จ้าวเหว่ยแสร้งยิ้มบาง “ดูท่าทางเจ้าคงโกรธสามีผู้นี้มาก”ซานซานลืมตัว ตอบทันควัน “มิได้โกรธแต่เกลียด!”เรียวคิ้วบุรุษกระตุกเล็กน้อย เอ่ยปากหยั่งเชิง “เจ้าไม่คิดว่าควรถามไถ่ถึงเหตุผลดีๆ สักหลายข้อถึงความจำเป็นของเขา”ใบหน้างามยิ่งนานยิ่งเย็นชา นางแค่นเสียงไม่สบอารมณ์ออกมา “เขาได้รับอันตราย ต้องหลบเร้นซ่อนกาย สุดท้ายกลับถิ่นเดิมได้ แต่ยังไม่มีความสามารถมากพอต่อภรรยาเช่นหม่อมฉัน”รัชทายาทหนุ่มถึงกับสะดุดลมหายใจ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายกระตุกไม่หยุดทุกการคาดเดาของซานซานคือความจริงที่ยากจะปฏิเสธ นางเป็นคนฉลาดเสมอ จ้าวเหว่ยให้นึกละอายใจ ระหว่างนั้นยังได้ยินเสียงกังวานใสเอ่ยอีกว่า“เช่นนั้นอิสระคือสิ่งที่หม่อมฉันปรารถนา เหตุที่เข้ามายังที่แห่งนี้เพื่อจะได้ตัดใจไม่อาวรณ์อีก” นางเงยหน้าสบเนตร

ที่โต๊ะในศาลาริมบึง ซานซานกับจ้าวเหว่ยนั่งประจันหน้าหญิงสาวได้ยินเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจสั่งว่า “ข้าแค่อยากคุยกับเจ้า ห้ามใช้วิชามารร้ายกาจเด็ดขาด”ซานซานให้รู้สึกหน้าชาเมื่อเจอบุรุษตรงหน้าที่เรียกได้ว่าฝีมือเหนือเมฆไม่ธรรมดาเมื่อครู่ตรงมุมมืดเขาขโมยจุมพิตนางรวดเร็วปานฟ้าผ่า ทำนางตะลึง สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะยามนี้ยังรู้ทันว่านางคิดจะใช้วิชามารเอาชนะการพนันอีกเก่งกาจเกินไปแล้ว...หญิงสาวทั้งสับสนทั้งงุนงงและยิ่งไม่เข้าใจว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไม? เหตุใด? เพราะอะไร?ทุกคำถามล้วนไร้คำตอบซานซานที่บัดนี้กลายเป็นสตรีโง่งมเต็มขั้น ทำได้แต่เหม่อมองจ้าวเหว่ยไม่วางตา พวงแก้มนวลเนียนอมชมพูระเรื่อประหนึ่งสาวน้อยวัยแรกแย้ม ดวงตายังกลมโตกระจ่างใสพราวระยับรัชทายาทหนุ่มเห็นเช่นนั้นถึงกับใจสั่นหากนางยั่วยวนเขาสักนิด เขาจะจับนางกดใต้ร่างเดี๋ยวนี้เพราะเสน่หานวลนางของภรรยาช่างเย้ายวนเกินห้ามใจ ความคิดชั่วร้ายคล้ายสัตว์ป่าหิวกระหายจึงเกิดขึ้นกับบุรุษผู้สุขุมเยือกเย็นในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เขาข้ามขั้นตอนเกินไป เลือกทำตามหัวใจ แล้วจุมพิตนางก่อน ค่อยเสวนาพาเข้าเร

หลังจากหลินฮวานั่งลงเรียบร้อย ก็มีนางกำนัลเข้ามารินน้ำชาให้ นางจึงนั่งจิบชาอย่างใจเย็น ไม่คิดกลับ ไม่มีท่าทีว่าจะลุกออกไปทางใด ด้วยมั่นใจว่าองค์รัชทายาทต้องเสด็จมาเข้าเฝ้าพระสนมในไม่ช้าแน่ชั่วจังหวะนั้น ก็มีนางกำนัลเข้ามารายงานต่อหลี่กุ้ยเฟย“ทูลพระสนม เรื่องราววุ่นวายในอุทยานสงบลงเพราะได้รัชทายาทช่วยจัดการ พระองค์ลงโทษองครักษ์อู๋ แยกสามีภรรยาสำเร็จก็ใช้การเดินหมากเพื่อปรับอารมณ์ของซานซาน พร้อมสอบถามความเป็นมาของนางอยู่ในศาลาริมบึงเพคะ”บุตรชายผู้นี้รอบคอบเสมอ หลี่กุ้ยเฟยได้ฟังก็แย้มยิ้ม โบกมือเบาๆ ให้นางกำนัลผู้นี้ล่าถอยไป ก่อนเปรยกับหลินฮวาด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนว่า“มีข้าราชบริพารในอาณัติมากมาย ปัญหาก็ย่อมมีมาก ดูเถิด...องค์รัชทายาทถึงกับต้องเสียเวลาดูแลจัดการด้วยตนเอง เกรงว่าคงมิได้มาเข้าเฝ้าแม่คนนี้แล้ว”ความหมายในประโยคคือ ให้หลินฮวากลับไปเสียที อย่าเสียเวลารออีกต่อไป เพราะจ้าวเหว่ยไม่ว่าง มิได้เจอแน่นอนหากแต่ความอดทนของหลินฮวามีมากโข นางคลี่ยิ้มหวานล้ำ ตอบด้วยเสียงนุ่มหวานน่าฟัง “เป็นบุญของบ่าวไพร่เหลือเกินนะเพคะ ที่มีองค์รัชทายาทเปี่ยมเมตตาถึงเพียงนี้”ความหมายคือ จ้าวเหว่ยกล