All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 91 - Chapter 100

ฤดูร้อนผ่านพ้นจนล่วงเข้าฤดูใบไม้ร่วงอีกไม่นานย่อมเยียบย่างฤดูใบไม้ผลิหลายเดือนมาแล้วที่ซานซานตัดสินใจพาลู่หลิ่งออกจากถ้ำแล้วติดตามหลี่กุ้ยเฟยโดยเลือกเป็นเพียงนางกำนัลคนสนิทนางปล่อยอาหู่อยู่ในถ้ำ ไม่คิดพรากสัตว์ร้ายจากป่าใหญ่ ข่าวที่พระสนมคนโปรดถูกลอบทำร้าย ได้รับการสืบสาวไปตามขั้นตอนของวังหลวง ความจริงเป็นเช่นใดซานซานไม่รู้แม้แต่น้อยนางรู้แค่ว่าลู่หลิ่งเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้เร็ว คุ้นชินกับชีวิตพระราชวัง ในเวลาอันสั้นก็พูดจากับคนชั้นสูงได้คล่องแคล่วน่าฟัง ได้ร่ำเรียนในสำนักศึกษาของพระราชวัง ได้กินอิ่มนอนหลับ ได้รับของมีค่า มีเสื้อผ้าดีๆ สวมใส่ ได้เล่นสนุกซุกซนสมวัยและที่สำคัญ ตัวนางมียังเบี้ยหวัดเอาไว้ใช้จ่าย ชีวิตดูมีความหมายไม่น้อยซานซานในชาตินี้ทำตัวดีมีคุณค่ายิ่งนัก เพราะมีลูกแล้ว จะกระทำการใด ย่อมต้องคิดให้มาก รอบคอบเข้าไว้หากมารดาทำตัวไม่ดี ชีวิตบุตรสาวย่อมยากจะสงบสุขอีกอย่าง ชีวิตในวังหลวงแห่งนี้นับว่าดีมาก หลี่กุ้ยเฟยเอ็นดูลู่หลิ่งไม่น้อย ตัวนางเองก็มีสหายหลายคนที่พูดจาถูกคอ หนึ่งในนั้นมีนางกำนัลคนหนึ่ง นามว่าซูเหยา อายุราวสิบเก้าปี นิสัยสัตย์ซื่อ วาจานุ่มละมุน รับหน้าที่

ถึงแม้ว่าผิวเนื้อกระดาษจะต่างกัน เพราะแผ่นหนึ่งเป็นกระดาษตำหนักใน แผ่นหนึ่งเป็นกระดาษส่งสาร หากแต่ลายมือเหมือนกันยิ่ง “ไม่ผิด! ลายมือเดียวกัน”หลี่กุ้ยเฟยกับยี่ซินเอ่ยปากพร้อมเพรียง ยามนี้ไม่มีใครสนใจคำรายงานบนกระดาษเรื่องรัชทายาทเลยซานซานเอ่ยพึมพำ แววตาคมกริบ สาดประกายข่มขวัญ “ที่แท้ เหย่หนิวของข้า ก็คือองครักษ์ของรัชทายาทรึ?” “เขาคงปลอมตัวไปทำภารกิจลับกระมัง” ยี่ซินช่วยพินิจ“เป็นไปได้...” หลี่กุ้ยเฟยยังร่วมวิเคราะห์ซานซานได้ข้อสรุปทันที“เป็นถึงคนสนิทของรัชทายาท สกุลย่อมใหญ่โตไม่ธรรมดา เบี้ยหวัดยิ่งได้มากโข จะเลี้ยงดูภรรยาสักคนมิได้เชียวรึ? จำต้องทิ้งลูกเลยหรือไร? ข้าขอไปดูหน้าสักหน่อยเถิด”จบคำก็ลุกขึ้นทันใด ยังไม่ลืมทำความเคารพหลี่กุ้ยเฟย แล้วเดินออกจากห้องไปเลยเพราะที่ผิงเหยียน สามีใช้วิชาแปลงโฉม ซานซานจึงไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ครานี้นับเป็นโอกาสอันดีได้เห็นหน้าชายชั่วเต็มสองตา!ท่าทางตรงไปตรงมาและไร้จริตมารยาของซานซาน แม้จะแตกต่างจากมารยาทอันพึงปฏิบัติของข้าหลวงในวังไปบ้าง ทว่าหลี่กุ้ยเฟยไม่เคยถือสา ทั้งยังชมชอบที่นางเป็นเช่นนี้หากเปรียบเทียบระหว่างสนมของฮ่อง

หลังจากอ่านรายนามพร้อมสรรพคุณของสาวงามเสร็จ ก็เข้ามาถึงห้องด้านในพอดี อู๋เจิ้งนำภาพวาดของมวลบุปผาไปวางไว้ที่โต๊ะด้านหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันมาถอดชุดเกราะให้นายเหนือหัวเพื่อเปลี่ยนฉลองพระองค์ พร้อมรายงานข่าวคราวการเคลื่อนไหวต่างๆ ของพระราชวังไปด้วยอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม ท่าทางตั้งอกตั้งใจสีหน้าจริงจังไม่เหมือนงิ้วเช่นคราแรก ในบรรดาข่าวทั้งหลาย เรื่องของมารดาสำคัญที่สุด และเพื่อมิให้ข่าวสำคัญของหลี่กุ้ยเฟยกลบข่าวอื่นๆ จนหมด อู๋เจิ้งจึงเรียงลำดับรายงานเรื่องของพระนางเอาไว้หลังสุดเสมอ“ครั้งนี้ฝ่าบาทมิได้เสด็จไปด้วย เนื่องจากสนมที่กำลังมอบความโปรดปราน บังเอิญไม่สบาย เกรงว่าครรภ์จะมีปัญหา พระสนมหลี่กุ้ยเฟยจึงเดินทางไปไหว้พระขอพรให้รัชทายาทเพียงผู้เดียว เหตุการณ์ลอบสังหารถูกสืบสาวจนจับผู้เกี่ยวข้องได้แล้ว พบว่าเป็นคนของพระสนมฟู่ที่กำลังตั้งครรภ์ นางต้องการครอบครองความโปรดปรานเพียงผู้เดียว ทว่ายามถูกลงทัณฑ์นางกลับปฏิเสธจนวาระสุดท้ายพ่ะย่ะค่ะ”ร่างสูงยืนฟังด้วยท่าทางนิ่งขรึมพลางวิเคราะห์เสียงเรียบ “เป็นไปได้ว่าคนร้ายตัวจริงมิใช่นาง”“หลักฐานล้วนชี้ชัดว่าเป็นนางพ่ะย่ะค่ะ”จ้าวเหว่ยรับฟั

คนเก่งบางครั้งยังพลั้งพลาด คนฉลาดบางครายังแสนโง่ ซานซานในยามนี้คือสตรีที่โง่เขลายิ่ง กลางสวนดอกไม้ของตำหนักฮุ่ยเยี่ยนจึงปรากฏภาพความวุ่นวายเกินคาดการณ์องครักษ์และทหารประมาณห้าหกคนกำลังยืนเป็นกำแพงมนุษย์ปกป้องอู๋เจี๋ยที่หลบอยู่ทางเบื้องหลัง โดยมีซานซานยืนตระหง่านคำรามลั่น“เจ้าลูกเต่าเหย่หนิว ออกมาให้ข้าถลกหนังเสียดีๆ”น้ำเสียงน่ากลัวที่สุด แววตายิ่งโหดเหี้ยมอำมหิต บุรุษห้าวหาญอย่างอู๋เจี๋ยไม่มีทางออกจากแผ่นหลังสหายแน่นอนองครักษ์นายหนึ่งเอ่ยขึ้นกับซานซานที่ยามนี้กลายร่างเป็นพยัคฆ์สาวพร้อมขย้ำแมวหนุ่มให้เลือดสาด “แม่นางซาน โปรดใจเย็นก่อนเถิด เก็บอาวุธเสีย มันผิดกฎระเบียบนะขอรับ”หญิงสาวหรี่ตาเอ่ยเสียงเยียบเย็นกระชับดาบในมือแน่น“กฎพระราชวังห้ามพกพาอาวุธ ข้าย่อมปฏิบัติเคร่งครัด และนี่ก็มิใช่อาวุธของข้า แต่เป็นของเจ้าลูกเต่าบัดซบนั่น อยากได้คืนก็โผล่หัวออกมา”ทุกคนพลันแตกตื่น โดยเฉพาะอู๋เจี๋ยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าอาวุธประจำกายถูกปลดไปเมื่อใด ว่องไวเกินไปแล้ว...“ออกมา!” ซานซานตวาดก้อง ทำทุกชีวิตสะดุ้งเฮือกอู๋เจี๋ยส่ายหัวแทบหลุด ปฏิเสธแทบคลั่ง ซูเหยาที่ยืนอีกฝั่งทำอันใดไม่ถูกทั้งนั้

ริมดอกไม้ของตำหนักหรูหรา มีผู้คนวุ่นวาย ทั้งทหาร ขันที นางกำนัล ยืนเกาะกลุ่มอยู่เบื้องหลังองค์รัชทายาทหนุ่มผู้อุ้มเด็กหญิงน่ารักแนบอก คล้ายเป็นอาวุธหนึ่งเดียวที่จักต่อสู้กับมัจจุราชจากปรภพเบื้องหน้าของกลุ่มผู้คนทั้งหมด คือสตรีผู้หนึ่ง เป็นนางกำนัลร่างระหงอ้อนแอ้น ในมือถือดาบที่ช่วงชิงมา นางยืนจ้องมองทุกชีวิตอย่างชั่วช้าโหดร้ายจ้าวเหว่ยพยายามมองซานซานด้วยสายตาเรียบนิ่ง คงไว้ซึ่งท่าทางสุขุมนุ่มลึก แผ่ซ่านกลิ่นอายทรงอำนาจของบุรุษมากบารมีโดยธรรมชาติเดิมทีซานซานไม่คิดจะไว้หน้าผู้ใด ทหารทั้งหลายที่คอยเกลี้ยกล่อมหวังไกล่เกลี่ยยิ่งไม่อยู่ในสายตา ทว่ากับบุรุษสูงศักดิ์ตัวโตมากกว่าเจ็ดเซียะ[1]ตรงหน้า นางไม่อาจไม่ใส่ใจหญิงสาวรีบปรับอารมณ์โกรธา แหงนใบหน้าที่อยู่แค่ระดับแผงอกหนาแล้วส่งสายตาทอดมองบุรุษตัวสูง กิริยาที่แสดงออกเฉกเช่นผู้น้อยมองผู้นำ มิบังอาจแสดงอาการกราดเกรี้ยวหรือทำตัวไม่บังควร“ถวายบังคมองค์รัชทายาทเพคะ”ซานซานทำความเคารพจ้าวเหว่ยตามพิธีการ ท่าทางเดือดดาลร้อนรุ่มเมื่อครู่สงบลงมาก รังสีน่าสะพรึงเจือจางหายไป ภัยคุกคามใดๆ ล้วนอันตรธานจ้าวเหว่ยเห็นเช่นนั้นอาการแข็งทื่อทั่วร่างก็เริ่