คำรายงาน 3

ถึงแม้ว่าผิวเนื้อกระดาษจะต่างกัน เพราะแผ่นหนึ่งเป็นกระดาษตำหนักใน แผ่นหนึ่งเป็นกระดาษส่งสาร หากแต่ลายมือเหมือนกันยิ่ง   

“ไม่ผิด! ลายมือเดียวกัน”

หลี่กุ้ยเฟยกับยี่ซินเอ่ยปากพร้อมเพรียง ยามนี้ไม่มีใครสนใจคำรายงานบนกระดาษเรื่องรัชทายาทเลย

ซานซานเอ่ยพึมพำ แววตาคมกริบ สาดประกายข่มขวัญ “ที่แท้ เหย่หนิวของข้า ก็คือองครักษ์ของรัชทายาทรึ?”

 “เขาคงปลอมตัวไปทำภารกิจลับกระมัง” ยี่ซินช่วยพินิจ

“เป็นไปได้...” หลี่กุ้ยเฟยยังร่วมวิเคราะห์

ซานซานได้ข้อสรุปทันที

“เป็นถึงคนสนิทของรัชทายาท สกุลย่อมใหญ่โตไม่ธรรมดา เบี้ยหวัดยิ่งได้มากโข จะเลี้ยงดูภรรยาสักคนมิได้เชียวรึ? จำต้องทิ้งลูกเลยหรือไร? ข้าขอไปดูหน้าสักหน่อยเถิด”

จบคำก็ลุกขึ้นทันใด ยังไม่ลืมทำความเคารพหลี่กุ้ยเฟย แล้วเดินออกจากห้องไปเลย

เพราะที่ผิงเหยียน สามีใช้วิชาแปลงโฉม ซานซานจึงไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ครานี้นับเป็นโอกาสอันดี

ได้เห็นหน้าชายชั่วเต็มสองตา!

ท่าทางตรงไปตรงมาและไร้จริตมารยาของซานซาน แม้จะแตกต่างจากมารยาทอันพึงปฏิบัติของข้าหลวงในวังไปบ้าง ทว่าหลี่กุ้ยเฟยไม่เคยถือสา ทั้งยังชมชอบที่นางเป็นเช่นนี้

หากเปรียบเทียบระหว่างสนมของฮ่องเต้ คุณหนูสูงศักดิ์ หรือใครก็ตามที่มีอำนาจคอยบีบบังคับ ซานซานก็นับได้ว่าเป็นสตรีที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจระดับหนึ่ง ไม่ต้องพึงระวังตัวเฉกเช่นอยู่ต่อหน้าสตรีนางอื่น

ฝีมือหรือก็ฉกาจ มีลูกก็กล้าหาญน่ารัก 

สรุปแล้วซานซานคือหยกงามในป่าใหญ่ ลู่หลิ่งยิ่งเป็นเทพธิดาตัวน้อยที่หลี่กุ้ยเฟยมีวาสนาได้พบพาน

นางเอื้อมมือนุ่มลงมาลูบเบาๆ บนศีรษะเล็กๆ ของลู่หลิ่ง ซึ่งไม่ต่างจากองค์หญิงน้อยที่กำลังนอนหลับตัวกลมอยู่เบื้องหน้า

“พระสนมจะให้หม่อมฉันตามซานซานไปหรือไม่เพคะ” ยี่ซินถามขึ้น ด้วยเห็นถึงอารมณ์เดือดดาลของซานซาน จึงเกรงว่าอีกฝ่ายจะก่อเรื่องรุนแรงในตำหนัก

หลี่กุ้ยเฟยเพียงแย้มยิ้มแล้วเอ่ย “ปล่อยสามีภรรยาเขาคุยกันเองเถิด หากฝ่ายชายผิด ฝ่ายหญิงมีสิทธิ์จัดการได้เต็มที่ อะไรที่เสียหายค่อยซ่อมแซมภายหลัง”

นี่คือความรู้สึกแท้จริงของสตรีผู้หนึ่งที่มีสามีมากรัก หลี่กุ้ยเฟยนึกอิจฉาซานซานยิ่งนัก ที่แสดงอารมณ์เยี่ยงนั้นได้

หน้าประตูเรือนรับรองภายในตำหนักฮุ่ยเยี่ยน

อู๋เจี๋ยส่งข่าวเสร็จแล้วแต่ยังคงไม่ไปไหน เขากำลังยืนคุยอยู่กับซูเหยา ซึ่งเป็นหญิงสาวคนรักตั้งแต่นางเข้าวังมา

ชายหนุ่มเกิดตระกูลใหญ่ฝั่งหลี่กุ้ยเฟยซึ่งนับเป็นญาติฝ่ายมารดาของรัชทายาทจ้าวเหว่ยจึงได้ติดตามอีกฝ่ายตั้งแต่เยาว์วัย ส่วนซูเหยาเป็นหลานสาวของยี่ซินคนสนิทของหลี่กุ้ยเฟย สกุลไม่นับว่าด้อย ทั้งสองจึงมีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆ กระทั่งใกล้ชิดสนิทสนม กลายเป็นคู่หมาย อยู่ในสายตาเจ้านาย

ต้าถังให้อิสระเรื่องระหว่างชายหญิง พระราชวังยิ่งไม่เคยปิดกั้นเรื่องหัวใจระหว่างบ่าวรับใช้ อู๋เจี๋ยให้รู้สึกดียิ่งนัก

ขอเพียงซูเหยาอายุครบยี่สิบตามกฎนางกำนัลที่สามารถขอปลดตนเองออกไปแต่งงานได้ เขาจะส่งเกี้ยวแปดคนหาม ไปรับนางเข้าจวนทันที

“เหยาเอ๋อร์ ข้ามีของมาฝากเจ้าด้วยนะ”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบปิ่นไม้ออกมา เป็นปิ่นไม้ที่เขานั่งสลักเป็นเพื่อนองค์รัชทายาทเมื่อหลายคืนก่อน ยามที่พระองค์ทรงคิดถึงภรรยา

อู๋เจี๋ยยิ้มกว้างนัยน์ตากรุ่มกริ่ม ยามบรรจงปักปิ่นลงบนเรือนผมดำขลับของซูเหยา เขาเอ่ยเสียงเบาทว่าหนักแน่น

“วันหน้าข้าจะมอบปิ่นหยกให้เจ้านะ”

ซูเหยาก้มหน้าหลุบตา เขินอายที่สุด “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามุมหนึ่งไม่ไกลกำลังมีมหันตภัยคืบคลาน...