All Chapters of สตรีแกร่ง หลินซูเหมย: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากเดินไปหยุดอยู่ที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักเท้า หลินจินหรูก็ออกอุบายเพื่อแยกพี่รองกับน้องห้าออกจากกัน และก็เป็นไปตามที่นางต้องการ เพราะว่าที่พี่เขยอย่างบัณฑิตโจวนั้นมาชักชวนพี่รองอย่างหลินเยว่หรูไปเที่ยวชมงานพอดี แม้หลินเยว่หรูนางจะไม่อยากทิ้งน้องห้าเอาไว้กับน้องสี่ แต่ก็เพราะเห็นแก่หน้าว่าที่สามีในอนาคตนางจึงต้องตัดสินใจไปกับเขา แต่ทว่าก่อนแยกกัน หลินเยว่หรูไม่ลืมที่จะสั่งให้เสี่ยวเอ๋อดูแลน้องห้าของนางให้ดีๆ ซึ่งสาวรับใช้คนสนิทของน้องสาวก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะทำให้นางรู้สึกวางใจขึ้นมาอีกเปราะนึง“น้องหญิงห้า พี่สี่ว่าเราไปดูพลุที่ริมน้ำกันเถิดหนา เอ… หรือเจ้ากลัวน้ำจนมิกล้าเดินไปใกล้” คุณหนูสี่นางเอ่ยชวนหลินซูเหมยออกมาขณะที่ผู้เป็นพี่สาวเดินจากไปเสี่ยวเอ๋อพยายามสะกิดแขนเตือนให้คุณหนูห้าของนางหลีกเลี่ยง แต่ทว่าหลินซูเหมยกลับตอบรับคำชวนของอีกฝ่ายโดยง่าย เด็กรับใช้คนสนิทอย่างนางจึงต้องตามติดคุณหนูเพื่อไม่ให้เกิดอันตราย นางรู้ดีว่าคุณหนูสี่นั้นไม่ได้คิดหวังดีต่อคุณหนูของนางหญิงงามสองนางเดินนำหน้าสาวรับใช้ทั้งสามออกไป มีชายหนุ่มมากมายอยู่ไม่น้อย

สายลมที่พัดผ่านเพื่อเปลี่ยนแปลงฤดูกาล ชายเสื้อคลุมสีฟ้าสดใสพลิ้วไหวไปตามแรงลม คนที่ยืนมองสวนดอกไม้เบื้องหน้าอยู่นั้นกำลังออกกำลังกายในท่าทางที่แตกต่างกันออกไป ยามนี้หลินซูเหมยคนใหม่เริ่มมีสุขภาพแข็งแรงมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน นางสามารถยกของหนักและเดินวนอยู่ในสวนได้หลายรอบแบบไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย“น้องหญิง…. นี่เจ้ากำลังทำอันใดอยู่หรือ”เสียงหวานที่ฟังดูเสแสร้งดังขึ้นมาขณะที่หลินซูเหมยกำลังยืนชื่นชมความงามที่อยู่เบื้องหน้าในยามนี้ วันนี้นางตั้งใจมาเดินเล่นในสวนเพื่อที่จะได้พบเจอกับคนที่คอยกลั่นแกล้งรังแกเจ้าของร่างคนก่อนมาตั้งแต่เด็ก ความยุติธรรมบิดานั้นมอบให้เสมอมา แต่ทว่าหลินซูเหมยคนก่อนนั้นอ่อนแอ และมีความท้อแท้ในการใช้ชีวิต จึงไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อปากต่อคำกับผู้ใด แต่มายามนี้นางพร้อมที่จะแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกเสือกิน*“พี่หญิงสี่… ข้ากำลังชื่นชมความงามของธรรมชาติในยามนี้อยู่เจ้าค่ะ” ดวงตาเรียวหรี่ตามองก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆ“นี่เจ้า… แข็งแรงดีอย่างนั้นแล้วหรือ”นางเอ่ยถามออกมาไม่ใช่เพราะความห่

“ท่านพี่... ส่งมันให้ทางการสอบสวนต่อเถิดเจ้าค่ะ”หลินซูเหมยเบื่อหน่ายที่จะเล่นกับคนที่คอยจะทำร้ายนางเต็มที ความผิดที่พวกนางก่อเอาไว้มันเป็นเหมือนกระดาษที่ห่อไฟไม่ได้ฉันใด ก็ปกปิดความจริงไม่ได้ฉันนั้น นางหวังเพียงว่าคนพวกนี้จะไม่เห็นเงินมีค่ากว่าชีวิตของตน“ดี… เช่นนั้นเรากลับจวนไปบอกท่านพ่อเรื่องนี้กันเถิด” คุณหนูรองเอ่ยชวนน้องสาวก่อนที่จะหันไปกำชับนายทหารตรงหน้า“ขอฝากพวกท่านจัดการต่อด้วยนะเจ้าคะ แล้วข้าจะให้ท่านพ่อตามพวกท่านไป”“ขอรับ… แม่นางมิต้องเป็นห่วง พวกข้าจะมิให้ผู้ใดรอดพ้นความผิดที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไปได้” ถึงแม้แผนการจะไม่สำเร็จแต่เพราะยังมีคนคิดปองร้ายหากไม่ถอนฟืนใต้หม้อหญิงงามต่างวัยทั้งสองนางเดินกลับไปยังรถม้าที่มาจอดรออยู่พร้อมๆ กับสาวรับใช้ ไม่กี่เค่อรถม้าก็ถูกควบจากไป ฟางเซี่ยเหมินและนายทหารอีกสามนายควบคุมหัวขโมยและเป็นคนร้ายจากการลอบปองร้ายคุณหนูห้าจากจวนตระกูลหลินกลับไปไตร่สวนที่ศาลอาญาจวนสกุลหลินหลินหยางถึงกับโมโหเมื่อได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกั

“ท่านแม่!!!” หลินจางหลงอุทานชื่อมารดาออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวัง“ท่านแม่ไม่ผิด เรื่องนี้ข้าผิดเอง ข้าอิจฉาน้องห้าเพราะท่านพ่อรักและเอ็นดูนางมากกว่าข้า ข้าอิจฉาน้องห้าที่นางได้รับความเอ็นดูจากพี่หญิงรอง นางทำให้ข้าเกลียดนาง มีนางอยู่ข้าก็มีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่สงบสุข”หลินจินหรูรับสารภาพออกมาทั้งน้ำตา น้ำเสียงที่สารภาพออกมานั้นไม่ได้แสดงถึงความสำนึกผิด แต่ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งดังออกมานั้นราวกับกำลังตัดพ้อ ดวงตาเรียวที่มีน้ำตาคลอเต็มอยู่สองเบ้าตามองไปยังผู้เป็นบิดาและพี่สาวต่างมารดา“นายท่าน… นายหญิงใหญ่ เรื่องนี้คุณหนูกับนายหญิงเล็กไม่ผิดนะเจ้าคะ เรื่องนี้บ่าวผิดเอง บ่าวเป็นผู้ไปว่าจ้างให้คนรู้จักที่จวนของใต้เท้าสวีให้จัดการคุณหนูห้าเอง ถ้าไม่มีนางสักคน คุณหนูสี่ของข้าก็จะได้รับความรักความเมตตาจากท่าน ได้รับความเอ็นดูจากคุณหนูรองเช่นเดิม บ่าวเพียงทำเพราะรักคุณหนูสี่ก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ”รูอี้ตัดสินใจที่จะยอมรับผิดเอาไว้เพียงผู้เดียวเพราะไม่อยากให้นายหญิงเล็กและคุณหนูสี่ต้องมาเดือดร้อน การที่นางรับแทนในครั้งนี้ก็ถือว

 “สาวน้อยผู้นั้นใช่หรือไม่ คุณหนูห้าของสกุลหลิน”ฟางฮูหยินเอ่ยถามออกมาเมื่อได้พบกับเด็กสาวที่มีใบหน้าสวยงาม และมีกิริยางดงามไม่แพ้กัน แต่นางหารู้ไม่ว่ากว่าที่หลินซูเหมยจะดูงดงามอ่อนช้อยแบบนี้นางผ่านการอบรมและฝึกตนจากแม่ใหญ่อย่างหลินฮูหยินมาเกือบหนึ่งเดือนเต็มๆ หลินหยางและหลินฮูหยินมองตามสายตาของฟางฮูหยินไปก่อนที่จะพบเห็นหลินซูเหมย ยืนมองพวกพี่ชายของนางเล่นหมากรุกกันอยู่“ใช่แล้วขอรับ นั่นแหละลูกห้าของข้า”หลินหยางตอบฟางฮูหยินก่อนที่จะฉีกยิ้มภูมิใจออกมา เพียงหนึ่งเดือน บุตรีของเขาผู้นี้ได้ร่ำเรียนศาสตร์วิชาหลายแขนง เหล่าอาจารย์ที่มาสอนนางต่างพากันชื่นชม นางมีความสามารถที่หลากหลายเพียงแต่ว่าเป็นสตรีมิอาจสอบเป็นขุนนางได้ แต่ให้นางเรียนเผื่อมีวิชาติดตัวเอาไว้ไปใช้แก้ปัญหาในครอบครัวในอนาคต“หากท่านปิงปู้ไม่ขัดข้องพรุ่งนี้ข้าจะให้แม่สื่อนำสินสอดกับหนังสือหมั้นหมายมาส่งให้ที่จวน” ท่านแม่ทัพเมื่อเห็นว่าฟางฮูหยินพอใจในตัวว่าที่สะใภ้ที่บุตรชายเลือกด้วยตนเองอยู่ไม่น้อยจึงเอ่ยออกมาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา&ldq