บททั้งหมดของ สตรีแกร่ง หลินซูเหมย: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากพูดคุยกับพี่สาวต่างมารดาอยู่นานเกือบครึ่งชั่วยาม หลินซูเหมยจึงขอลาไปคำนับมารดาพร้อมกับสามี มือหนากุมมือบางเดินไปทางสวนที่บัดนี้ดอกไม้กำลังบานสะพรั่ง นานหลายเดือนที่มิได้กลับมาเยือนตั้งแต่แต่งงานออกไป สวนในจวนเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก อาจจะเพราะไร้บุตรอยู่ในเรือน มิมีผู้ใดมาสนใจสวนดอกไม้หลังจวนอีก“ท่านแม่…ลูกมาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นก่อนที่นางจะถึงห้องโถงของเรือนสี่เสียด้วยซ้ำ อนุซูฉีที่กำลังนั่งเย็บปักรอนางมาหาที่เรือนอยู่ถึงกับฉีกยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นบุตรีเดินเคียงคู่มากับลูกเขยของนาง“คารวะท่านแม่ยายเล็ก/คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ” สองสามีภรรยาคำนับอนุซูฉี ถึงจะมีชาติตระกูลต่ำต้อยแต่นางก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดภรรยา“นั่งลงก่อนเถิด…” ท่านแม่ทัพฟางเซี่ยหมินและหลินซูเหมยพากันนั่งลงเคียงข้างกัน“ท่านแม่ทัพ เสี่ยวเหมยมิได้ทำอันใดให้ท่านลำบากใจใช่หรือไม่” อนุซูฉียิ้มแย้มก่อนที่จะเอ่ยถามบุตรเขยออกมา“น้องหญิงมิได้ทำอันใดให้ข้าลำบากใจเลยขอรับ ท่านแม่ยายเล็กมิต้องกังวลอันใด นางเป

หลังจากกลับมาจากตลาด ฟางเซี่ยฉินก็เอาแต่ถามถึงเรื่องของบุรุษหนุ่มที่บังเอิญพบเจอกันที่ตลาดจากผู้เป็นพี่ชาย นางรู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อยที่พี่ชายกับพี่สะใภ้กำลังจะเดินทางกลับเมืองหนานถิงในวันรุ่งขึ้น แต่เมื่อพอนึกถึงเพื่อนพี่ชายที่เพิ่งกลับมาจากต่างเมือง นางก็อดที่จะตื่นเต้นมิได้ นอกจากจะสนิทกันในตอนเด็กแล้ว จวนของตระกูลเขายังอยู่ติดกับจวนของตระกูลนางอีกด้วย“ท่านพี่สาม ท่านพี่จะพาพี่สะใภ้กลับวันพรุ่งนี้จริงๆ หรือเจ้าคะ น้องยังมิอยากให้พี่สะใภ้ไปกลับเลย” น้องเล็กของตระกูลเริ่มงอแงใส่พี่ชาย“จะรั้งพี่สะใภ้ไว้ทำไมกัน พี่กลับนางก็ต้องกลับไปพร้อมกับพี่อยู่แล้ว เจ้านี่อย่างอแงเป็นเด็กน้อยให้มาก ถึงวัยออกเรือนแล้ว” คำพูดของพี่ชายทำให้สตรีร่างบอบบางทำหน้าหงอย“ข้ายังไม่อยากออกเรือน ข้ายังไม่เจอคนที่ถูกใจ” ฟางเซี่ยฉินเอ่ยออกมาอย่างเอาแต่ใจ“แต่พี่ว่าไม่น่าจะยังไม่เจอนะ เพราะคนที่ถูกใจเจ้าเขากลับมาอยู่ข้างจวนนี่แล้ว” มือหนาชี้ไปยังจวนข้างๆ ซึ่งเป็นจวนของตระกูลหลี่ หลี่มู่เฉียน เพื่อนสนิทวัยเด็กของเขากลับมาแล้ว&ld

รถม้าที่ถูกบังคับขับเคลื่อนมาหยุดลงที่หน้าจวนท่านแม่ทัพในยามห้าย ร่างสูงใหญ่ลงมาจากรถม้าก่อนที่ร่างเล็กจะตามลงมา สองมือจับกุมกันเอาไว้แล้วเดินเข้าไปในเรือนใหญ่พร้อมกัน ด้านหลังมีสาวรับใช้คนสนิททั้งสองนางเดินตาม มีตงหลงรั้งท้าย สองสามีภรรยาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ เสี่ยวเอ๋อรินน้ำชาให้กับท่านแม่ทัพและนายหญิงของตน ส่วนมู่หลันเข้าไปจัดที่นอนให้เจ้านายทั้งสอง ก่อนที่สาวรับใช้ทั้งสองนางจะออกจากห้องไปอย่างรู้กัน“ไปนอนกันเถอะ พี่รู้สึกเวียนหัวอย่างไรก็ไม่รู้”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นยืน หลินซูเหมยลุกขึ้นตามก่อนที่จะยื่นมือไปอังหน้าผากของสามี“ตัวไม่ร้อน ไม่น่าจะป่วยนะเจ้าคะ ไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ท่านพี่อาจจะเมา”นั่นคือสิ่งที่นางคิดได้ เพราะก่อนกลับมานั้นเขาดื่มกับท่านใต้เท้าซุนและพวกขุนนางมา นางประคองร่างหนาของสามีไปยังที่นอนก่อนที่จะถูกคนเจ้าเล่ห์ดันร่างนางให้นอนราบไปกับที่นอน มือหนาซุกซนปลดเปลื้องชุดของนางและของเขาออกอย่างรวดเร็วยังมิทันได้เอ่ยคำใดออกมา ริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาบนริมฝีปากอิ่ม มือหนาลูบไล้ไปตามผิวเนียน ก่อน

ม่านเปิดออกปรากฏร่างเล็กของสาวรับใช้ลงมาจากรถม้าก่อนนางหนึ่ง ตามมาด้วยฮูหยินแม่ทัพที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพเซียน และรั้งท้ายด้วยสาวรับใช้อีกนางที่ติดตามมารับใช้ฮูหยินที่โรงเตี๊ยมในวันนี้เทียบเชิญถูกส่งให้บุรุษที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหน้าโรงเตี๊ยม เขารับไปอ่านก่อนที่จะคำนับฮูหยินแม่ทัพ แล้วผายมืออนุญาตให้นางและผู้ติดตามที่เป็นสตรีเข้าไปด้านใน ส่วนตงหลงกับนายทหารทั้งสองรวมไปถึงบ่าวชายที่ทำหน้าที่ขับรถม้าก็นั่งจิบชารออยู่ที่ร้านน้ำชาหน้าโรงเตี๊ยม “นั่นฮูหยินท่านแม่ทัพใช่หรือไม่พี่หญิง” เสียงหวานของสตรีนางหนึ่งเอ่ยถามคนข้างๆ ทันทีที่เห็นร่างเล็กแต่ทว่างดงามเยื้องย่างเข้ามาภายในโรงเตี๊ยม เสี่ยวเอ้อพานางและผู้ติดตามทั้งสองไปนั่งยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่ หลินซูเหมยคำนับเจ้าของงานก่อนที่จะคำนับฮูหยินอีกสี่ห้าจวนที่มาถึงแล้ว ฮูหยินแต่ละจวนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับนางก็คำนับนางกลับเช่นกัน ส่วนฮูหยินที่ดูมีอายุมากกว่าสักหน่อยก็ก้มหน้าลงเพียงเล็กน้อยและส่งยิ้มให้“ใช่… งามสมคำร่ำลือยิ่งนัก ถึงว่าท่านแม่ทัพถึงตัดใจไม่รับอนุไว้ในจวน&r

สองสัปดาห์ต่อมาเป็นไปอย่างที่ท่านแม่ทัพคาดการณ์เอาไว้ เหล่าทหารแคว้นต้าเฉวียนที่กลับออกจากเมืองหนานถิงไปได้ ไปสมทบกับเหล่ากองทัพที่กำลังมุ่งหน้ามายังชายแดนทิศเหนือ เมืองเล็กที่อยู่ห่างจากเมืองหนานถิงไปเพียงสองหมื่นลี้อย่างเมืองซาย่า ยามนี้ถูกข้าศึกเข้ามาใกล้จะประชิดเมืองเสียแล้ว เพราะความสงบที่ไม่สิ่งบอกเหตุมาก่อนทำให้แม่ทัพภาคและเหล่าทหารที่รักษาดูแลเมืองนั้นชะล่าใจ ชาวเมืองเริ่มพากันอพยพออกจากเมืองซาย่าแล้วมุ่งหน้ามายังเมืองหนานถิงนกพิราบสำหรับส่งสารถูกนำมาส่งข่าวเพื่อขอกำลังสนับสนุนจากแม่ทัพใหญ่ ฟางเซี่ยหมินในชุดแม่ทัพดูองอาจน่าเกรงขาม แต่ทว่าใบหน้าของเขากลับแสดงออกมาถึงความตึงเครียด เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเมืองซาย่าจะตกเป็นเป้าหมายแรกในการถูกโจมตี เพราะเมืองนั้นอยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองหนานถิง เขากำชับแม่ทัพภาคไปแล้วว่าให้ตื่นตัวอยู่เสมอ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะละเลยหน้าที่ จบศึกครานี้เห็นทีต้องลงโทษอย่างหนักเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างท่านเจ้าเมืองที่รับทราบจากทหารที่เฝ้าประตูเมืองว่ามีชาวเมืองซาย่าอพยพมา บ้างเจ็บป่วย บ้างบาดเจ็บ ใต้เท้าซุนจึงเดินทางไปขอคำปรึ