All Chapters of Last Love รักสุดท้ายคือเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

เฮ้อ.. ตอนนี้เธอเหนื่อยนะ เหนื่อยใจกับสองคนนั้นจริงๆ“คุณแม่ครับ.. ใครครับ?”เธอจะตอบยังไงดี.. นั่นสิ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ชื่ออะไรกันแน่เอาจริงๆเธอเองก็ยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่าชื่ออะไรอายุเท่าไร และทำงานอะไร..“เอ่อ.. เพื่อนคุณแม่เองครับน้องบีม”“ผัว..”ขวับ!!“นายจะบ้าเหรอ? เป็นบ้ารึยังไงกันพูดจาไร้สาระอะไรของนาย”“พูดเรื่องจริงเถอะได้กันตั้งหลายรอบแล้วเถอะ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว..”ปวดหัว.. เธอปวดหัวจะไมเกรนจะขึ้นแล้วนะ แล้วดูสิสองคนนั้นทำท่าเขม่นกันอย่างกับพร้อมจะขึ้นสังเวียนชกกันอ่ะ เธอจะทำยังไงดีเนี่ย..“นี่.. ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ นายชื่ออะไร ทำงานอะไร และอายุเท่าไร ที่สำคัญ น้องบีมเป็นลูกชายของฉันนะ อย่าพูดอะไรให้ลูกชายของฉันรู้สึกไม่ดีเด็ดขาด.. ห้าม!! ” เธอไม่ต้องการให้น้องบีมโกรธเธอหรือรู้สึกผิดหวังกับเธอ..“เรียกว่าผัวขาก็พอครับเมียจ๋า” เขาเองก็รู้หรอว่าเจ้าหนูน้อยคนนั้นเป็นลูกของเธอแต่!! ดูนั่น ดูสายตาและท่าทางที่แสดงออกมาใส่เขาสิ.. มันจะหวงแม่เกินไปแล้วนะ แต่เขาก็เข้าใจได้เพราะแม่สวยขนาดนั้นเป็นเขาก็หวงนะ..“ว่าแต่.. ชุดน่ะจะใส่รัดไปไหน รัดติ้วจนจะหายใจไม่ออกแล้วนะ.. ไม

บอกตามตรงเธอเองก็ยังไม่ค่อยชินกับการที่มีใครมาดูแลและเอาใจใส่เธอขนาดนี้ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่เธอเห็นหน้าเขา ช่วงนี้เขาก็ขยันมาหาเธอที่โชว์รูมด้วยช่วงเย็นๆ บางครั้งเขาก็หาเรื่องแวะมาและขับรถไปส่งเธอที่บ้านและเมื่อถึงบ้านเธอเขาก็เรียกแท็กซี่กลับ.. ดูเขาทำเข้าสิมันก็จะเกินไปนะแต่ถามว่าเธอรู้สึกดีไหม มันก็รู้สึกดีนะที่มีใครสักคนเอาใจใส่เธอทุกอย่าง..“วันนี้ไม่ต้องมานะวันนี้จะไปงานเลี้ยงน่ะ” เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องคอยรายงานเขาก่อนตลอดว่าเธอจะไปไหน เมื่อไร และกลับตอนไหน..“ไม่ทันแล้วครับตอนนี้ผมอยู่หน้าโชว์รูมคุณแล้ว”เฮ้อ.. นั่นปะไร เธอเองก็ลืมบอกเขาตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ เธอผิดเอง“เหรอ.. งั้นก็แล้วแต่เถอะ” เธอห้ามไม่ได้แล้วนี่นา..“น่ารักครับที่รักของผม”ก๊อกๆๆตึกตึกตึก“คิดถึงจัง…”แค่เขาเข้ามาถึงในห้องทำงานของเธอเขาก็พุ่งตรงเข้ามากอดเธอเอาไว้และรัดเธออย่างกับงูเหลือมเลยก็ว่าได้.. เขาเข้าออกที่นี่บ่อยจนพนักงานในโชว์รูมและเลขาของเธอจำได้ดีแต่ถามว่าเป็นอะไรกัน.. ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนะเพราะเธอยังไม่ได้ตอบตกลงคบกับเขาอย่างจริงจังเลย… ไม่รู้สิเธอยังคงรู้สึกกล

ล่ะไม่รู้จะเอ็นดูใครก่อนดีระหว่างลูกชายของเธอหรือว่านิวัฒน์เพราะเอาจริงๆเธอรู้ดีว่านิวัฒน์ออมมือให้น้องบีม แต่สิ่งที่เธอต้องขอบคุณนิวัฒน์ก็คือเขาทำให้น้องบีมหัวเราะได้เต็มเสียงและมีความสุขมากๆ น้องบีมหัวเราะออกมาได้อย่างมีความสุขแบบนี้เธอไม่ได้ยินมานานแล้ว..“บีมชนะ ลุงก็อย่าลืมสัญญานะ อย่าเป็นผู้ใหญ่ไม่ดีนะ”หึหึหึ..“ไม่ลืมๆ ครั้งหน้าต้องขอแก้มือซะแล้ว.. กลับถึงบ้านก็อาบน้ำด้วยนะตัวมีแต่กลิ่นควัน.. ว่าแต่.. เราสนุกรึเปล่าวันนี้?” เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าลูกชายคุณโบตั๋นน่ะมีความสุขรึเปล่าเพราะเท่าที่ดูนี่น่าจะเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่ได้ออกมาทำอะไรแบบนี้..“ สนุกครับ สนุกมาก และบีมก็เก่งกว่าลุงด้วยถ้าลุงจะแก้มือก็นัดมาได้เลยบีมไม่กลัวหรอก..”“น้องบีมครับทำไมพูดไม่มีหางเสียงเลยครับคนเก่ง..” เฮ้อ.. ปกติน้องบีมจะพูดครับต่อท้ายและจะพูดจาดีกว่านี้นี่นา… แต่ทำไมเวลาน้องบีมเจอกับนิวัฒน์น้องบีมจะพูดไม่มีหางเสียงและพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนนักเลงที่กำลังเจอคู่อริยังไงยังงั้น..“เด็กดื้อขี้เก็กก็แบบนี้แหละคุณ.. อย่าไปคิดอะไรมาก..” หึ.. เขาเองก็รู้หรอกว่าที่ทำไปน่ะเพราะหวงแม่ ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมีเธอมีความสุขและเธอก็สนุกมากๆเธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้มานานมากแล้วเธอหลงลืมน้องบีมลูกชายสุดที่รักของเธอ เธอลืมให้ความรักที่เธอจะต้องให้กับน้องบีมความรักที่คนเป็นแม่ทุกคจะต้องให้กับลูก.. เธอหลงลืมมันไปได้เธอช่างเป็นแม่ที่ไม่ดีเอาเสียเลยแต่เธอก็ยังโชคดีที่เธอได้เจอกับนิวัฒน์เขาคนนี้ทำให้เธอได้กลับมาเติมเต็มความรักที่คนเป็นแม่เช่นเธอควรจะมีให้ลูก..“ให้ผมไปรับลูกไหม”“ลูกชายฉันย๊ะ.. น้องบีมเลิกเรียนตอนบ่าย3นายไปได้เหรอ?” งานการไม่คิดจะทำเลยรึยังไงกันเนี่ยเธอนะอยากจะถามเจ้านายเขาจริงๆว่าเขาไม่คิดจะบ่นหรือหักเงินเดือนบ้างเหรอเพราะบางวันเขาแทบจะไม่ได้เข้าบริษัทเลยเพราะเขามาอยู่ที่โชว์รูมของเธอน่ะสิ“ก็แล้วยังไงเล่าลูกคุณก็เหมือนลูกผมแหละเพราะไม่นานยังไงน้องบีมก็ต้องเรียกผมว่าพ่ออยู่ดี.. เอาเป็นว่าไปรับได้ก็แล้วกันงั้นตกลงตามนี้นะเดี๋ยวผมไปรับน้องบีมเองผมไปนะไปทำงานก่อนเดี๋ยวตอนเย็นจะมากับน้องบีมนะ..” เชื่อสิไม่นานน้องบีมก็ต้องเรียกเราว่าพ่อ..“แล้วงานนายล่ะไม่ทำเหรอ?”“ทำสิก็บอกนี่ไงว่าจะกลับไปทำงานก่อนจะได้รีบไปรับลูก.. ไปนะ”จุ๊บ…0///0คนนิสัยไม่ดีชอบขโมยจูบเธออยู่ตลอด ไม

ความสุขที่เขากำลังได้รับในตอนนี้มันคือสิ่งที่เขาวาดฝันและคือสิ่งที่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้เจอมันอีกครั้ง… เขาคิดว่าชาตินี้เขาคงจะไม่มีแล้วความสุขที่ได้รับจากคำว่าความรัก.. ความรักของเขาในเมื่อก่อนมันมีแล้ว มันหมดไปแล้วกับคนรักคนเก่าของเขา.. เขายังจำมันได้ดีถึงสิ่งที่คำว่ารักมันทำร้ายเขาจนแทบตาย..“เราเลิกกันเถอะโค้ก.. พู่ไม่สามารถอยู่กับโค้กได้เพราะยิ่งอยู่เราก็เหมือนไม่มีอนาคต.. พู่รักโค้กนะ รักมากแต่พู่ก็ต้องรักตัวเองด้วย.. พู่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่พูดเลือกไปแล้ว.. ความรักที่พู่มีให้โค้กมันเป็นความรักที่เกิดคือเรื่องจริงพู่เคยรักโค้กแบบไหนพู่ก็จะรักแบบนั้นตลอดไปแต่เพียงแค่ตอนนี้พู่ต้องการอนาคตที่มั่นคงพู่หวังว่าโค้กคงจะเข้าใจพู่นะ…”มันคือประโยคที่ทำให้ความรู้สึกของเขาดำดิ่งลึกไปสู่จุดต่ำสุดของชีวิตเลยก็ว่าได้.. เขารู้ว่าเขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนผู้ชายคนที่พู่เลือก เขาไม่สามารถให้พู่ได้ทุกอย่างแต่เขาก็ไ่ม่เคยย่อท้อกับความจน เขาทำงานทุกอย่างที่เขาทำได้ ทำทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็จะหามาให้ตลอดไม่มีคำว่าไม่ได้มีแค่คำว่ารอหน่อยนะและเขาก็จะไปหามันมาจนได้… แต่คำว่ารักของเขามันคงจะไม่ม