โอ้โห้… เจ้าเด็กบีมหางานให้เธอหนักมาก.. ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี่ก็ปาไป3วันแล้วที่คุณโบตั๋นไม่คุยกับเขาถึงแม้ว่าเขาจะไปรับไปส่งน้องบีมที่โรงเรียนทุกวันมาตลอดแต่คนเป็นแม่ยังตึงใส่เขาอยู่เลยนี่สิ.. เขียนหาอ่านแต่ไม่ตอบ คุยด้วยก็ไม่ตอบ.. จะบ้าตายแล้วเว้ย.. อกจะแตกตายแล้วเว้ย“เธอ.. เธอค๊าบ.. คุยกันหน่อยสิ….” โอ้ย.. จะบ้าตายเขาจะทำยังไงดีเนี่ย.. ดูสิคุณโบตั๋นโกรธและงอนเขาขนาดนี้.. ตายๆ จะทำยังไงดีวะเนี่ยเขาจะทำยังไงดีให้คุณโบตั๋นหายงอน..“เงียบ.. ออกไป”“เธอค๊าบ…. คุยกันก่อนได้ไหม.. มีอะไรก็ถามสิ.. เค้าจะตอบเธอทุกเรื่องเลย.. นะๆ เธอค๊าบ..” ไอ้เขาก็ตัวโตเท่ายักษ์แต่ต้องมาเสียท่าให้แม่แมวน้อยตัวจิ๊ดนึง.. แต่ไม่เป็นไรถ้าเป็นเธอคนนี้เขายอมเสียท่าและแพ้ทางให้เธอ ขอแค่เป็นเธอเขายอมทุกอย่างอ่ะบอกเลย..“ตอบจริง?”“อือ.. เธอค๊าบ.. มาคุยกันก่อนนะๆ นะครับๆ..”“ได้สิ.. งั้นตอบมา ผู้หญิงปริศนาคนนั้นเป็นใคร..” เอาสิแน่จริงก็ตอบมาสิ ถึงขนาดกอดกัน.. เธอไม่ได้หึงนะ ไม่ได้หึงเลยสักนิดแค่อยากรู้น่ะ.. ไม่ได้หึงแค่ไม่ชอบ ไม่ได้หึงจริงๆนะ…“อดีตที่ไม่น่าจดจำ.. ถ้าฟังจบแล้ว.. เธอต้องหายโกรธเค้านะ..”“อยู่ที่การกระ
ความสุขที่เขากำลังได้รับในตอนนี้มันคือสิ่งที่เขาวาดฝันและคือสิ่งที่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้เจอมันอีกครั้ง… เขาคิดว่าชาตินี้เขาคงจะไม่มีแล้วความสุขที่ได้รับจากคำว่าความรัก.. ความรักของเขาในเมื่อก่อนมันมีแล้ว มันหมดไปแล้วกับคนรักคนเก่าของเขา.. เขายังจำมันได้ดีถึงสิ่งที่คำว่ารักมันทำร้ายเขาจนแทบตาย..“เราเลิกกันเถอะโค้ก.. พู่ไม่สามารถอยู่กับโค้กได้เพราะยิ่งอยู่เราก็เหมือนไม่มีอนาคต.. พู่รักโค้กนะ รักมากแต่พู่ก็ต้องรักตัวเองด้วย.. พู่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่พูดเลือกไปแล้ว.. ความรักที่พู่มีให้โค้กมันเป็นความรักที่เกิดคือเรื่องจริงพู่เคยรักโค้กแบบไหนพู่ก็จะรักแบบนั้นตลอดไปแต่เพียงแค่ตอนนี้พู่ต้องการอนาคตที่มั่นคงพู่หวังว่าโค้กคงจะเข้าใจพู่นะ…”มันคือประโยคที่ทำให้ความรู้สึกของเขาดำดิ่งลึกไปสู่จุดต่ำสุดของชีวิตเลยก็ว่าได้.. เขารู้ว่าเขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนผู้ชายคนที่พู่เลือก เขาไม่สามารถให้พู่ได้ทุกอย่างแต่เขาก็ไ่ม่เคยย่อท้อกับความจน เขาทำงานทุกอย่างที่เขาทำได้ ทำทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็จะหามาให้ตลอดไม่มีคำว่าไม่ได้มีแค่คำว่ารอหน่อยนะและเขาก็จะไปหามันมาจนได้… แต่คำว่ารักของเขามันคงจะไม่ม
พระเอก นิวัฒน์ เพิ่มสินทร์ (โค้ก) อายุ 31 ปี พนักงานบริษัทแห่งหนึ่งที่เคยผิดหวังเรื่องความรักจากคนที่เขาคิดว่าเธอคนนั้นจะเป็นคนสุดท้ายที่เขาต้องการสร้างครอบครัวด้วย แต่สุดท้าย.. ความคาดหวังที่เขาเคยวาดฝันกลับไม่เป็นดังที่เขาฝันไว้… จนมาวันหนึ่งเขาเมาและเผลอไปมีความสัมพันธ์แบบวันไนท์กับเธอคนนั้น.. คนที่ทำให้เขาถึงกับต้องร้องฮ๊ะ.. เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่แปลกพอตัว เขาไม่คิดเลยนะว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้งและมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาจะต้องพัฒนาตัวเองและทำให้ตัวเองดูเป็นคนที่เหมาะสมกับเธอคนนั้น.. เขาเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงความรู้สึกลึกๆของเธอคนนั้นจริง ขอแค่เขาได้ดูแลและได้ปลอบเธอเวลาที่เธอเศร้า.. เขาขอแค่นั้นก็พอ…นางเอก นันทริกา ลิ้มเศรษฐา (โบตั๋น) อายุ 36 ปี เจ้าของโชว์รูมรถยุโรป เธอได้พบกับเด็กบ้าคนนึงเข้าให้ในวันที่เธอเมาเหมือนหมา… เฮ้อชีวิตติดคอนเทนต์จริงๆเลยชีวิตของเธอเนี่ย เมาเหมือนหมาและลากผู้ชายขึ้นห้อง.. เธอสัญญากับตัวเองเลยนะว่าเธอจะไม่ทำอีก ไม่เอาอีกแล้วจะไม่เมาเหมือนหมาอีก.. แต่มันก็ดันมีเหตุบังเอิญที่ทำให้เธอและผู้ชายคนนั้นต้องมาเจอกันอีก และการเจอกันของเราทั้งสองคนในครั้งนี้มันทำใ
งานก็เยอะเรื่องก็มาก.. ชีวิตของนังโบตั๋นนี่.. สุดๆไปเลย ชีวิตติดคอนเทนต์สุดๆ หนึ่งวันพันเหตุการณ์จริงๆ งานก็ปวดหัวมากพอแล้ว และพอกลับมาบ้านยังจะมาปวดหัวอีกเหรอ?“น้องบีมครับวันนี้อยู่กับพี่สุไปก่อนนะครับ.. เดี๋ยวมี้ขอไปหาเพื่อนก่อนนะครับ..”น้องบีม.. ลูกชายคนเดียวของเธอที่เกิดกับคนที่เป็นสามี.. ไม่สิอดีตสามีที่เธอคิดว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชายและพ่อที่ดีให้กับลูกของเธอแต่เปล่าเลย.. ความรักที่เราเคยมีให้กันมาสามปี และเมื่อเธอท้องเขาก็เปลี่ยนไป… จากผู้ชายที่อบอุ่น จาผู้ชายที่ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกสุดแสนจะเพอร์เฟค.. มันกลับตาลปัตร เมื่อเธอท้องเธอไม่สามารถมอบความสุขบนเตียงให้เขาได้เขาจึงค่อยๆเริ่มหาเศษหาเลย ซื้อกินและกินฟรีไปเรื่อยจนเธอจับได้.. แต่แทนที่เขาจะหยุด.. เปล่าเลย เขาไม่หยุดและเขาก็พาผู้หญิงแปลกหน้าหลายตาเข้ามาในบ้านของเรา..“คุณแม่จะไปไหนครับ?”“แม่จะไปหาแม่มอลลี่ครับ คุยงานกันนิดหน่อยครับน้องบีม.. รักนะครับลูกชายของมี้..” เธอเองก็อยากจะอยู่กับลูกของเธอนะ แต่มันมีหลายเรื่องหลายอย่างที่เธอต้องการปรึกษาและขอคุยกับใครสักคนที่ทำให้เธอนั้นสบายใจขึ้นมาบ้างและคนที่รับกรรมนั่นก็คือนังมอลลนี่นั
อื้อ…“ ปวดหัวจัง.. ” เธอคงจะเมามากเลยสินะดูสิ.. เอาจริงๆนะเธอไม่ได้สนุกสุดเหวี่ยงแบบนี้มานานแล้วที่สำคัญคือแบบ.. เมาเหมือนหมา เมาแบบทิ้งตัวอ่ะ เธอไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วนะ เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเมาแบบนี้ก็ตอนที่เธอเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเธอจำได้ว่าเธอต้องไปรับน้องที่คณะและพวกพี่รหัส ป้ารหัส ปู่ย่าตายายรหัสก็จัดหนักนักศึกษารุ่นใหม่แบบเธอและเพื่อนๆ.. สุดท้ายเมาเรื้อน.. เมาเหมือนหมาไปเลยล่ะ และภาพจำของทุกคนในตอนนั้นคือเธอนอนกอดหมาของมหาวิทยาลัย..“เอ๊ะ… ” ทำไม.. เอ๊ะ.. เธออยู่ที่ไหนนะนี่มันไม่ใช่ห้องนอนของเธอนิ และมันไม่ใช่คอนโดของเธอด้วย… แล้วอะไรกันเนี่ย.. ทำไม.. ทำไมเหมือนมีมือที่สามกำลังกอดเธออยู่.. ไม่นะ.. อย่านะ ขออย่าให้เป็นแบบที่เธอคิดเลยนะ…ไม่ได้ๆโบตั๋น.. ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติ ตั้งสติดีๆ…กรี๊ด!!!!“อือ…” อะไรเนี่ย.. เสียงดังเอะอะโวยวายของใครกันนะ…พลั่ก.. ตุบ.. โอ้ย….“อะไรเนี่ย..”“นาย… นายเป็นใครกัน.. กรี๊ด… กรี…”อุ๊บ….“เงียบ.. คุณจะร้องโวยวายทำไมกัน.. เงียบ.. บอกให้เงียบเดี๋ยวนี้.. ถ้าไม่เงียบจับกดลงเตียงอีกรอบนะจะบอกให้…” อะไรวะทั้งที่ตัวเองเป็นคนลากเขาและ
ไม่เอาแล้วเธอจะไม่กินเหล้าอีกเป็นอันขาด.. แล้วนังเพื่อนตัวดีนี่ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ไ้ด้ยินข่าวคราวของมันเลย.. มันยังอยู่ดีมีสุขใช่ไหม… และเรื่องที่เธอเมาจนลากผู้ชายเข้าโรงแรมนั้น.. พอๆๆ ไม่พูดๆ ไม่เอาไม่คิด.. แต่สิ่งทำให้เธอต้องมานั่งสำนึกผิดอยู่จนถึงตอนนี้ก็คือน้องบีมถามว่าทำไมเธอไม่กลับบ้าน น้องบีมคิดว่าเธอจะทิ้งน้องบีม.. แม่ขอโทษ.. กว่าน้องบีมจะหายโกรธและหายน้อยใจเธอก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์ล่ะ.. เอาเป็นว่าเธอจะไม่ดื่มอีกเธอจะไม่ดื่มอีกเป้นอันขาด.. เมาแล้วลากผู้ชายเข้าโรงแรมแบบนี้.. พอค่ะบอกเลย..“ สุคะน้องบีมทานอะไรรึยังคะ” ตอนนี้เธอจะต้องถามสุก่อนว่าน้องบีมได้กินอะไรรึยังเพราะเธอว่าจะซื้อของกินเข้าไปน่ะสิ เธอไม่อยากให้สุทำงานเยอะแยะแค่เลี้ยงน้องบีมก็เยอะแล้วเธอไม่อยากให้สุทำเกินตัว.. เธอสงสารสุ“กินนมไปหนึ่งแก้วค่ะคุณโบตั๋น.. ”“งั้นเอาแบบนี้เดี๋ยวโบตั๋นจะซื้อของกินเข้าไปเองพี่สุไม่ต้องทำนะคะ..” บอกตามตรงเธอรักและเป็นห่วงสุมากๆนะ สุเหมือนน้องสาวของเธอคนนึงด้วยความที่อายุน้อยกว่าเธอไม่กี่ปีแต่ว่าความสามารถในการเลี้ยงเด็กและงานบ้านต่างๆเธอล่ะอึ้งเลย.. เธอยังทำไม่ได้เท่าสุเลย…เธอคิดว่าถ้
อากาศบ้านเรามันก็สุดแสนจะร้อนถึงร้อนมาก.. และวันนี้เธอจะต้องไปข้างนอกเธอจะต้องไปคุยธุระกับลูกค้าเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์ของรถยี่ห้องหนึ่ง.. ดูสิรถก็ติด ร้อนก็ร้อนเธอจะไปทันไหมนะ.. เธอเป็นคนที่ตรงต่อเวลาเสมอเธอไม่ชอบเลยถ้าเมื่อมีคนนัดเธอหรือว่าเธอนัดใครแล้วไปถึงเวลานัดช้ากว่ากำหนด.. แต่ทำไมวันนี้มันถึงไม่เป็นไปตามที่เธอหวังนะ ช้าไปหมด…“ โอ้ย.. ทำไมรถมันติดแบบนี้เนี่ย ทำยังไงดี.. ทำยังไงดีนะ…”ให้ตายเถอะมันยังตั้งอีกไกลเธอจะไปยังไงเนี่ย.. แท็กซี่เหรอ? ไม่สิ จะเรียกทำไมกันรถเธอก็มีและยังติดแน่ๆ.. วินมอไซต์เหรอ?.. ไม่เอาอ่ะ ไม่กล้า กลัว.. เธอไม่กล้านั่งเธอกลัว.. ขับรถกันหวาดเสียวปาดซ้ายปาดขวาแต่… มันถึงเร็ว.. โอ้ย.. ทำไงดี เอาไงดีเนี่ย…“ ไม่ได้แล้ว.. จะจอดตรงไหนได้เนี่ย.. ขอล่ะนะ.. เลิกอายเลิกกลัวและต้องโบกพี่วินมอไซต์ได้แล้วโบตั๋น.. ไม่ได้ๆ..” ฮือ.. ต้องทำให้ได้นะตัวเรา.. สู้ๆ นั่งพี่วินก็ไม่น่ากลัวหรอก.. มั้ง..กว่าเธอจะหาที่จอดรถได้.. มันก็เหนื่อยนะเธอเลือกที่จะไปจอดที่ปั้มน้ำมัน… เอาน๊า.. แป๊บเดียวเองหวังว่าเจ้าของปั้มจะไม่ลากรถเธอหนีนะ..ตึกตึก…ฟู่ว…สู้เว้ยโบตั๋น.. ต้องทำให้ได้ ต้อง
ในที่สุดเธอก็มาถึงจุดหมายปลายทางอย่างน้อยก็มาทันแม้ว่ามันจะฉิวเฉียดไปนิดแต่อย่างน้อยมันก็ทันเวลานัด..“ขอบใจ..”“ เฮ้.. อะไรกัน พอหมดประโยชน์ก็ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ? ใจดำฉิบหาย.. หน้าตาก็ดีแต่ใจดำมาก.. ไม่คิดเลยนะว่าผู้หญิงสวยๆจะใจดำ..”“หยุด!!! นายต้องการอะไร? ค่าจ้างเหรอ? หรือว่าค่ารถ หรือว่าต้องการอะไร..” ตอนแรกก็คิดว่าจะใจดีมาส่งฟรีที่ไหนได้ก็ต้องการค่าจ้างนี่เอง..“ เอาเบอร์มา เผื่อว่าคุณต้องการความช่วยเหลือหรือว่าเผื่อวันไหนคุณเปลี่ยว.. ผมก็ช่วยคุณได้นะ.. ใครจะไปรู้กัน..”“นาย.. ไอ้ทุเรศ.. โอ้ย.. ฝากไว้ก่อนเถอะนายไม่ตายดีแน่..” บ้าเอ้ยถ้าไม่ติดว่าเธอจะต้องไปคุยกับลูกค้านะ.. ไอ้หมอนี่คอหักคารองเท้าเธอแล้ว..หึหึ.. น่ารักดี พอได้แกล้งยิ่งน่ารักพอได้พูดด้วยก็ยิ่งชอบ.. แปลกดี ผู้หญิงอะไรมันจะเก่งไปซะทุกเรื่องเป็นไปไม่ได้หรอกว่าจะเก่งไปซะทุกเรื่องขนาดนี้มันจะต้องมีสักเรื่องละวะที่ทำไม่ได้..~~~~“เรื่องมากจริงนี่ถ้าไม่ติดว่าลูกค้าคนนี้สั่งรถของเธอและมีอะไหล่รถที่เธอต้องการนะ.. เธอบอกเลยว่าจะไม่มาที่นี่เป็นอันขาดคนบ้าอะไรก็ไม่รู้ชีกอสุดๆ..” ไอ้บ้าไอ้หน้าหม้อ.. ขนาดมีเมียแล้วนะยังมาทำชีก
ความสุขที่เขากำลังได้รับในตอนนี้มันคือสิ่งที่เขาวาดฝันและคือสิ่งที่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้เจอมันอีกครั้ง… เขาคิดว่าชาตินี้เขาคงจะไม่มีแล้วความสุขที่ได้รับจากคำว่าความรัก.. ความรักของเขาในเมื่อก่อนมันมีแล้ว มันหมดไปแล้วกับคนรักคนเก่าของเขา.. เขายังจำมันได้ดีถึงสิ่งที่คำว่ารักมันทำร้ายเขาจนแทบตาย..“เราเลิกกันเถอะโค้ก.. พู่ไม่สามารถอยู่กับโค้กได้เพราะยิ่งอยู่เราก็เหมือนไม่มีอนาคต.. พู่รักโค้กนะ รักมากแต่พู่ก็ต้องรักตัวเองด้วย.. พู่จะไม่ขอโทษในสิ่งที่พูดเลือกไปแล้ว.. ความรักที่พู่มีให้โค้กมันเป็นความรักที่เกิดคือเรื่องจริงพู่เคยรักโค้กแบบไหนพู่ก็จะรักแบบนั้นตลอดไปแต่เพียงแค่ตอนนี้พู่ต้องการอนาคตที่มั่นคงพู่หวังว่าโค้กคงจะเข้าใจพู่นะ…”มันคือประโยคที่ทำให้ความรู้สึกของเขาดำดิ่งลึกไปสู่จุดต่ำสุดของชีวิตเลยก็ว่าได้.. เขารู้ว่าเขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนผู้ชายคนที่พู่เลือก เขาไม่สามารถให้พู่ได้ทุกอย่างแต่เขาก็ไ่ม่เคยย่อท้อกับความจน เขาทำงานทุกอย่างที่เขาทำได้ ทำทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็จะหามาให้ตลอดไม่มีคำว่าไม่ได้มีแค่คำว่ารอหน่อยนะและเขาก็จะไปหามันมาจนได้… แต่คำว่ารักของเขามันคงจะไม่ม
โอ้โห้… เจ้าเด็กบีมหางานให้เธอหนักมาก.. ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี่ก็ปาไป3วันแล้วที่คุณโบตั๋นไม่คุยกับเขาถึงแม้ว่าเขาจะไปรับไปส่งน้องบีมที่โรงเรียนทุกวันมาตลอดแต่คนเป็นแม่ยังตึงใส่เขาอยู่เลยนี่สิ.. เขียนหาอ่านแต่ไม่ตอบ คุยด้วยก็ไม่ตอบ.. จะบ้าตายแล้วเว้ย.. อกจะแตกตายแล้วเว้ย“เธอ.. เธอค๊าบ.. คุยกันหน่อยสิ….” โอ้ย.. จะบ้าตายเขาจะทำยังไงดีเนี่ย.. ดูสิคุณโบตั๋นโกรธและงอนเขาขนาดนี้.. ตายๆ จะทำยังไงดีวะเนี่ยเขาจะทำยังไงดีให้คุณโบตั๋นหายงอน..“เงียบ.. ออกไป”“เธอค๊าบ…. คุยกันก่อนได้ไหม.. มีอะไรก็ถามสิ.. เค้าจะตอบเธอทุกเรื่องเลย.. นะๆ เธอค๊าบ..” ไอ้เขาก็ตัวโตเท่ายักษ์แต่ต้องมาเสียท่าให้แม่แมวน้อยตัวจิ๊ดนึง.. แต่ไม่เป็นไรถ้าเป็นเธอคนนี้เขายอมเสียท่าและแพ้ทางให้เธอ ขอแค่เป็นเธอเขายอมทุกอย่างอ่ะบอกเลย..“ตอบจริง?”“อือ.. เธอค๊าบ.. มาคุยกันก่อนนะๆ นะครับๆ..”“ได้สิ.. งั้นตอบมา ผู้หญิงปริศนาคนนั้นเป็นใคร..” เอาสิแน่จริงก็ตอบมาสิ ถึงขนาดกอดกัน.. เธอไม่ได้หึงนะ ไม่ได้หึงเลยสักนิดแค่อยากรู้น่ะ.. ไม่ได้หึงแค่ไม่ชอบ ไม่ได้หึงจริงๆนะ…“อดีตที่ไม่น่าจดจำ.. ถ้าฟังจบแล้ว.. เธอต้องหายโกรธเค้านะ..”“อยู่ที่การกระ
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมีเธอมีความสุขและเธอก็สนุกมากๆเธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้มานานมากแล้วเธอหลงลืมน้องบีมลูกชายสุดที่รักของเธอ เธอลืมให้ความรักที่เธอจะต้องให้กับน้องบีมความรักที่คนเป็นแม่ทุกคจะต้องให้กับลูก.. เธอหลงลืมมันไปได้เธอช่างเป็นแม่ที่ไม่ดีเอาเสียเลยแต่เธอก็ยังโชคดีที่เธอได้เจอกับนิวัฒน์เขาคนนี้ทำให้เธอได้กลับมาเติมเต็มความรักที่คนเป็นแม่เช่นเธอควรจะมีให้ลูก..“ให้ผมไปรับลูกไหม”“ลูกชายฉันย๊ะ.. น้องบีมเลิกเรียนตอนบ่าย3นายไปได้เหรอ?” งานการไม่คิดจะทำเลยรึยังไงกันเนี่ยเธอนะอยากจะถามเจ้านายเขาจริงๆว่าเขาไม่คิดจะบ่นหรือหักเงินเดือนบ้างเหรอเพราะบางวันเขาแทบจะไม่ได้เข้าบริษัทเลยเพราะเขามาอยู่ที่โชว์รูมของเธอน่ะสิ“ก็แล้วยังไงเล่าลูกคุณก็เหมือนลูกผมแหละเพราะไม่นานยังไงน้องบีมก็ต้องเรียกผมว่าพ่ออยู่ดี.. เอาเป็นว่าไปรับได้ก็แล้วกันงั้นตกลงตามนี้นะเดี๋ยวผมไปรับน้องบีมเองผมไปนะไปทำงานก่อนเดี๋ยวตอนเย็นจะมากับน้องบีมนะ..” เชื่อสิไม่นานน้องบีมก็ต้องเรียกเราว่าพ่อ..“แล้วงานนายล่ะไม่ทำเหรอ?”“ทำสิก็บอกนี่ไงว่าจะกลับไปทำงานก่อนจะได้รีบไปรับลูก.. ไปนะ”จุ๊บ…0///0คนนิสัยไม่ดีชอบขโมยจูบเธออยู่ตลอด ไม
จากวันนั้นน้องบีมก็มักจะตามเธอมาด้วยทุกเสาร์และอาทิตย์บางครั้งหลังเลิกเรียนน้องบีมก็ขอให้คนขับรถขับมาส่งที่โชว์รูมสาเหตุที่น้องบีมมาที่นี่ก็เพราะต้องการเล่นกับนิวัฒน์นั่นเอง“ทำไมลุงชื่อโค้กครับ? โค้กมันมีน้ำตาลเยอะขนาดนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ…”ฮึ… ลูกชายเธอก็ช่างถามซะเหลือเกิน.. นั่นสิทำไมถึงชื่อโค้กล่ะ ชื่อแปลกจังเธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะเอาจริงๆ“ทำไมเหรอ… ทำไมอย่างนั้นเหรอ? ก็ไม่รู้สิแม่เป็นคนตั้งให้ จำความได้ก็ถูกเรียกว่าโค้กแล้วแต่ๆๆ ชื่อโค้กน่ะมันไม่ใช่เครื่องดื่มนะเจ้าหนูมันจะมีน้ำตาลและไม่ดีต่อสุขภาพได้ยังไงกันไม่เชื่อถามแม่เราดูสิว่าพี่ดีต่อสุขภาพรึเปล่า…” ไอ้ความคิดแบบนี้มันก็นะไม่รู้ไปเอามาจากไหนคนนะไม่ใช่น้ำอัดลมที่จะไม่ดีต่อสุขภาพ.. เขาน่ะดีจะตายไป ดีต่อสุขภาพสุดๆเลยละไม่เชื่อดูสีหน้าและรอยยิ้มของคนเป็นแม่สิ..“บ้า.. พูดอะไรไปเรื่อย.. น้องบีมครับทำการบ้านรึยังเอ่ย…” น่าเกลียดมากดูจากสายตานั่นสิทำไมช่างดูเจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน…คนบ้าอะไรชอบพูดจาเข้าเรื่องอย่างว่าตลอดเวลา..สมองนี่คงจะมีแต่เรื่องทะลึ่งสินะ..“ยังเลยครับ..ลุงสอนบีมหน่อยได้ไหมครับคุณแม่ทำงานคุณแม่ไม่ว่างลุงไ
ล่ะไม่รู้จะเอ็นดูใครก่อนดีระหว่างลูกชายของเธอหรือว่านิวัฒน์เพราะเอาจริงๆเธอรู้ดีว่านิวัฒน์ออมมือให้น้องบีม แต่สิ่งที่เธอต้องขอบคุณนิวัฒน์ก็คือเขาทำให้น้องบีมหัวเราะได้เต็มเสียงและมีความสุขมากๆ น้องบีมหัวเราะออกมาได้อย่างมีความสุขแบบนี้เธอไม่ได้ยินมานานแล้ว..“บีมชนะ ลุงก็อย่าลืมสัญญานะ อย่าเป็นผู้ใหญ่ไม่ดีนะ”หึหึหึ..“ไม่ลืมๆ ครั้งหน้าต้องขอแก้มือซะแล้ว.. กลับถึงบ้านก็อาบน้ำด้วยนะตัวมีแต่กลิ่นควัน.. ว่าแต่.. เราสนุกรึเปล่าวันนี้?” เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าลูกชายคุณโบตั๋นน่ะมีความสุขรึเปล่าเพราะเท่าที่ดูนี่น่าจะเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่ได้ออกมาทำอะไรแบบนี้..“ สนุกครับ สนุกมาก และบีมก็เก่งกว่าลุงด้วยถ้าลุงจะแก้มือก็นัดมาได้เลยบีมไม่กลัวหรอก..”“น้องบีมครับทำไมพูดไม่มีหางเสียงเลยครับคนเก่ง..” เฮ้อ.. ปกติน้องบีมจะพูดครับต่อท้ายและจะพูดจาดีกว่านี้นี่นา… แต่ทำไมเวลาน้องบีมเจอกับนิวัฒน์น้องบีมจะพูดไม่มีหางเสียงและพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนนักเลงที่กำลังเจอคู่อริยังไงยังงั้น..“เด็กดื้อขี้เก็กก็แบบนี้แหละคุณ.. อย่าไปคิดอะไรมาก..” หึ.. เขาเองก็รู้หรอกว่าที่ทำไปน่ะเพราะหวงแม่ ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี
นะไม่อยากจะเชื่อเลยอีตาบ้าคนนั้นทรมานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่การทรมานของเขามันทำให้เธอก็… มีความสุขทางร่างกาย..“ทักทายครับที่รักของผม…”จุ๊บ จุ๊บ…=_=“ไม่ทำงานรึยังไงกันทำไมขยันมาหาบ่อยมาก” ช่วงนี้นิวัฒน์ขยันมาหาเธอมาก ตอนเที่ยงก็แวะส่งข้าวส่งน้ำ ตอนเย็นก็จะมารับเธอไปส่งที่บ้านโดยที่เขาจะกลับด้วยแท็กซี่เสมอเธอเองก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกันว่าเขาจะทำไปทำไม…“ ทำครับพอดีต้องมาแถวนี้ด้วยก็เลยแวะมาหาที่รักของผมก่อนมาขอกำลังใจครับจะได้มีแรงทำงาน..” ไม่ได้หรอกถ้าเขาไม่เห็นหน้าเธอและไม่ได้ยินเสียงเธอสักวันเขาตายแน่ ก็มันรักไปแล้วอ่ะ รักมากด้วยสิ คิดถึงตลอดเวลา ทำงานไปก็คิดถึง ขับรถก็คิดถึง ขนาดเจอกันก็ยังคิดถึงเลยเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รักและคิดถึงโบตั๋นได้มากขนาดนี้.. รักมากจริงๆทั้งที่เขาเคยคิดว่าเขาคงจะรักและชอบใครไม่ได้แล้ว.. แต่เพียงแค่เขาได้รู้จักกับเธอคนนี้มามันทำให้เขารู้สึกรัก หวง และเป็นห่วงมากกว่าใคร…“ได้กำลังใจแล้วก็กลับไปทำงานได้แล้ว..” ตาคนนี้นิ เป็นคนที่ขยันพูดไปเรื่อย.. และการพูดของเขาก็จะทำให้เธอยิ้มตาม แต่เธอพยายามที่จะไม่ทำให้เขาเห็นหรอกไม่งั้นเขาคงจะรุกเธอหนักกว่านี้..
บอกตามตรงเธอเองก็ยังไม่ค่อยชินกับการที่มีใครมาดูแลและเอาใจใส่เธอขนาดนี้ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่เธอเห็นหน้าเขา ช่วงนี้เขาก็ขยันมาหาเธอที่โชว์รูมด้วยช่วงเย็นๆ บางครั้งเขาก็หาเรื่องแวะมาและขับรถไปส่งเธอที่บ้านและเมื่อถึงบ้านเธอเขาก็เรียกแท็กซี่กลับ.. ดูเขาทำเข้าสิมันก็จะเกินไปนะแต่ถามว่าเธอรู้สึกดีไหม มันก็รู้สึกดีนะที่มีใครสักคนเอาใจใส่เธอทุกอย่าง..“วันนี้ไม่ต้องมานะวันนี้จะไปงานเลี้ยงน่ะ” เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องคอยรายงานเขาก่อนตลอดว่าเธอจะไปไหน เมื่อไร และกลับตอนไหน..“ไม่ทันแล้วครับตอนนี้ผมอยู่หน้าโชว์รูมคุณแล้ว”เฮ้อ.. นั่นปะไร เธอเองก็ลืมบอกเขาตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ เธอผิดเอง“เหรอ.. งั้นก็แล้วแต่เถอะ” เธอห้ามไม่ได้แล้วนี่นา..“น่ารักครับที่รักของผม”ก๊อกๆๆตึกตึกตึก“คิดถึงจัง…”แค่เขาเข้ามาถึงในห้องทำงานของเธอเขาก็พุ่งตรงเข้ามากอดเธอเอาไว้และรัดเธออย่างกับงูเหลือมเลยก็ว่าได้.. เขาเข้าออกที่นี่บ่อยจนพนักงานในโชว์รูมและเลขาของเธอจำได้ดีแต่ถามว่าเป็นอะไรกัน.. ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนะเพราะเธอยังไม่ได้ตอบตกลงคบกับเขาอย่างจริงจังเลย… ไม่รู้สิเธอยังคงรู้สึกกล
จากวันนั้นที่เธอได้ปล่อยน้ำตาออกมากับผู้ชายที่ชื่อโค้กมันก็ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป.. ในทุกๆวันจะมีข้อความของเขาคนนั้นส่งมาหาเธอ เช้า สาย บ่าย เย็น และก่อนนอน วันดีคืนดีเขาก็แวะมาหาโดยไม่ยอมบอกเธอก่อน ที่สำคัญไม่ได้มามาตัวเปล่าด้วยบางวันก็หิ้วกาแฟหรือไม่ก็ชามะนาวมาฝากเธอด้วย“ว่า”“คิดถึงเฉยๆครับเลยโทรหา”^_^แฮ่ม..“ ไร้สาระ ไม่ทำงานเหรอ? ถ้าฉันเป็นเจ้านายของนายนะฉันจะหักเงินเดือนเลยไม่ยอมทำงานทำการเอาเวลามาโทรศัพท์” บ้า.. มาบอกคิดถึงอะไรเล่าบ้ารึเปล่า“ทำสิทำไมจะไม่ทำ นี่พักเที่ยงแล้วนะครับที่รักของผมดูเวลาด้วย ว่าแต่.. คุณกินข้าวรึยัง? หิวไหมอยากกินอะไรรึเปล่าผมจะได้ซื้อเข้าไปให้”“ไม่ต้องๆ ฉันออกมาทำธุระกับเลขาข้างนอกและกำลังหาของกินกันอยู่ไม่ต้องซื้อมาฝากหรอก” ขยันจริงๆนะ เขามักจะถามเธอแบบนี้ทุกวัน และถ้าวันไหนไม่ได้ออกมาทำธุระข้างนอกเขาก็จะขับรถเอาข้าวมาฝากเธอ เอาจริงๆนะบางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าวเที่ยงหรอกเธอลืมจะว่าลืมก็ไม่ถูกต้องบอกว่าไม่มีเวลามากว่าแต่ช่วงนี้มีผู้ชายที่ชื่อว่าโค้กคนนี้ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไปทันที..“ห้ามโกหกนะ ถ้าโกหกผมจะหยุดงานครึ่งวันไปนั่งเฝ้าคุณให้กินข้าวเลยคอ
เฮ้อ.. ตอนนี้เธอเหนื่อยนะ เหนื่อยใจกับสองคนนั้นจริงๆ“คุณแม่ครับ.. ใครครับ?”เธอจะตอบยังไงดี.. นั่นสิ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ชื่ออะไรกันแน่เอาจริงๆเธอเองก็ยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่าชื่ออะไรอายุเท่าไร และทำงานอะไร..“เอ่อ.. เพื่อนคุณแม่เองครับน้องบีม”“ผัว..”ขวับ!!“นายจะบ้าเหรอ? เป็นบ้ารึยังไงกันพูดจาไร้สาระอะไรของนาย”“พูดเรื่องจริงเถอะได้กันตั้งหลายรอบแล้วเถอะ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว..”ปวดหัว.. เธอปวดหัวจะไมเกรนจะขึ้นแล้วนะ แล้วดูสิสองคนนั้นทำท่าเขม่นกันอย่างกับพร้อมจะขึ้นสังเวียนชกกันอ่ะ เธอจะทำยังไงดีเนี่ย..“นี่.. ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ นายชื่ออะไร ทำงานอะไร และอายุเท่าไร ที่สำคัญ น้องบีมเป็นลูกชายของฉันนะ อย่าพูดอะไรให้ลูกชายของฉันรู้สึกไม่ดีเด็ดขาด.. ห้าม!! ” เธอไม่ต้องการให้น้องบีมโกรธเธอหรือรู้สึกผิดหวังกับเธอ..“เรียกว่าผัวขาก็พอครับเมียจ๋า” เขาเองก็รู้หรอว่าเจ้าหนูน้อยคนนั้นเป็นลูกของเธอแต่!! ดูนั่น ดูสายตาและท่าทางที่แสดงออกมาใส่เขาสิ.. มันจะหวงแม่เกินไปแล้วนะ แต่เขาก็เข้าใจได้เพราะแม่สวยขนาดนั้นเป็นเขาก็หวงนะ..“ว่าแต่.. ชุดน่ะจะใส่รัดไปไหน รัดติ้วจนจะหายใจไม่ออกแล้วนะ.. ไม