หลังจากที่สุวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในบ้านว่ามีคนจะบุกรุกเข้ามาในบ้านของเธอเธอและโค้กก็ออกไปดูด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ เธอก็ไม่รู้ว่าคนที่พยายามจะบุกรุกเข้ามานั้นเป็นใครกันแน่ เธอก็ต้องกลัวไว้ก่อนเพราะการที่โค้กโดนยิงก็ยังไม่รู้แจ้งเลยว่าเป็นใคร.. ใครเป็นคนทำและทำไปเพื่ออะไร..เมื่อออกมาเธอก็เห็นผู้ชายสูงหล่อออกแนวลูกครึ่งกับฝรั่ง… ใครกันเธอไม่รู้จักแล้วทำไมพากันมาเยอะแยะขนาดนี้.. พากันมาจอดรถที่บ้านของเธอเสียเยอะเท่านั้นยังไม่พอยังพากันออกมายืนล้อมบ้านเธอทำเหมือนกับว่าจะพังประตูเข้ามา..“ Excuse me..”“สวัสดีครับผมมาหามอลลี่…”พูดไทยได้แฮะ.. เธอก็คิดว่าเธอจะต้องใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับเขาเสียอีก ก็หน้าออกฝรั่งขนาดนั้นใครจะไปรู้ว่าพูดไทยได้.. แต่พอมองดีๆก็มีความคล้ายลูกครึ่งอยู่นะ.. หล่อจัง..“เอ่อ.. ไม่ทราบว่าคุณมาหาเพื่อนฉันทำไมคะ”“ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับเธอ.. เธอมีบางอย่างที่จะต้องเอามาคืนผม… เธอขโมยของสำคัญของครอบครัวผม…”“ฮะ.. ยัยมอลลี่ขโมยของคุณเหรอคะ? มอลลี่ขโมยอะไรคะ แล้วทำไมมอลลี่ต้องขโมยของของคุณด้วย… บ้านนางก็มีอันจะกินนะคะ.. มอลลี่ไม่ได้มาที่นี่คะ เราไม่ได้ข่าวคราวของมอลลี่มานานแล้วค่ะ…
ปวดหัวมาก.. เธอไม่เคยเมามากมายแบบนี้มาก่อนเลยนะ แต่ไม่เป็นไรเพื่อเพื่อนรักเธอพร้อมเมาเป็นเพื่อน วันนี้ยัยโบตั๋นนางโทรมาชวนไปดริ้งไปดื่ม.. และเธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธเพื่อนรักของเธอด้วยสิ นางว่ายังไงเธอก็ดี“อือ… อะไรเนี่ยหนักฉิบหาย…” ปวดหัวมาก.. ปวดหัวจริงๆนะ เธอไม่น่าดื่มเยอะขนาดนี้เลย.. ดื่มเหมือนว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้แล้วอ่ะ ยัยบ้าเอ้ย“อยู่ไหนวะเนี่ยมอลลี่.. เอะ.. เอะ.. เอ๋.. ” ทำไม.. ทำไมเธอถึงไม่คุ้นกับสถานที่นี้เลย.. ที่ไหนกัน…เมื่อเธอกวาดตามองไปรอบๆเธอก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่คอนโดของเธอ.. แล้วมันที่ไหนกัน.. เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วเธอมากับใคร….พรึบ…“ กรี๊ด…. ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แก.. แกเป็นใคร แกเป็นใครกัน ตื่นนะ.. ตื่นเดี๋ยวนี้! บอกให้ตื่นยังไงเล่า.. ”ตุบตับๆหมับ!!“โอ้ย.. อะไรวะ.. พอได้แล้ว.. บอกให้หยุด…”คนกำลังนอนสบายๆแม่งเอ้ย.. ใครวะมาโวกเวกเสียงดังแบบนี้…“ นาย.. นายเป็นใคร แล้วทำไม.. ” เธอโป๊.. เธอไม่ได้ใส่อะไรเลย.. โอ้.. ให้ตายสินังมอลลี่.. โอ้ย.. ไม่ได้ๆ“ ฉันต้องถามเธอต่างหากว่าเธอเป็นใครทำไมถึงมาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน.. เด็กเอ็นเหรอ?
ให้ตายสิเพื่อนของเธอยัยโบตั๋นโทรมาหาเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก ที่สำคัญร้องไห้ด้วย ปกตินางไม่เคยร้องไห้นะแล้วอะไรกันทำให้นางร้องไห้ได้ขนาดนี้…“มอลลี่.. ฮึก… แกอยู่ไหน.. ช่วยฉันที.. แกมาหาฉันที…”“เป็นอะไร แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไมใครทำอะไรแก.. โบตั๋นแล้วแกอยู่ที่ไหน..” อะไรกัน.. อยู่ๆก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น.. อะไรทำให้นางร้องไห้ได้ขนาดนั้น…1 ชั่วโมง @โรงพยาบาล xxxตึกตึกตึก….“โบตั๋น.. โบตั๋นแกเป็นอะไร.. ทำไม.. ทำไมเลือดท่วมตัวแบบนี้.. แกเจ็บตรงไหนบ้าง.. ” ตายแล้ว.. เพื่อนเธอเลือดท่วมตัวแบบนี้ได้ยังไง เป็นอะไรกันแน่..“แก… อึก.. ฉันกลัว… ฉันกลัว.. ”“ค่อยๆเล่าๆ ตกลงเป็นอะไร.. ใครเป็นอะไร…” จะรู้เรื่องไหมวันนี้…“แก… ฉันกลัว.. ฉันกลัวเขาจะเป็นอะไรไป…”แล้วนางก็เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังคือแบบว่า.. คนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินคือคนที่ขับรถมากับนาง… ชื่อนิวัฒน์.. แล้วนิวัฒน์เป็นใคร ใครคือนิวัฒน์แล้วทำไมมาขับรถนางได้..“แกอย่ามองฉันแบบนั้น.. ”“เอ้า.. แล้วคนนั้นเป็นใคร เขาเป็นใครทำไมแกถึงร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้.. ฮั่นแน่.. ผัวเอ้ย.. แฟนใหม่เหรอ?” ดูๆแล้วน่าจะใช่นะเพราะถ้าไม่ใช่คนสำคั
หลังจากที่เขาได้เบอร์โทรของผู้หญิงคนนั้นเขาก็ต้องนำเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังเก็บเอาไปคิดเพราะว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะหาใครสักคนโดยที่ไม่มีลักษณะ หน้าตา เลขทะเบียนอะไรเทือกนี้.. มันก็ไม่ง่ายเลยนะเอาจริงๆงืด…. งืด….“ค่ะ.. ”“คุณว่างรึเปล่าคุณมอลลี่.. ออกมาคุยกันหน่อยสิ..” “ว่าง.. ที่ไหน” ไม่รู้สิถ้าถามว่าเธอกลัวเขารึเปล่า ถ้าตอบตามตรงก็มีบ้างเพราะยังไงเขาก็ดูเป็นคนลึกลับและแปลกๆ แต่ตอนนี้เรื่องของเพื่อนเธอสำคัญที่สุดเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนรักของเธอมากเพราะสิ่งที่เพื่อนรักเธอเจอมันไม่ง่ายเลยเหมือนกับว่าเพื่อนของเธอกำลังเจอศึกหนักโดยที่เพื่อนของเธอยืนอยู่ในที่สว่างและคนพวกนั้นอยู่ในที่มืด…“มาที่ร้าน XXX ก็แล้วกัน.. ผมจะไปรอก่อน คุณไม่ต้องรีบนะ แต่ผมรออยู่..”“ แต่สิ่งที่นายพูดออกมามันก็หมายความว่าฉันต้องรีบออกไปย๊ะ.. ” นี่เขาไม่รู้จริงดิ~~~~~“คุณก็มาเร็วเหมือนกันนะ..”“นี่.. ฉันรีบสุดแล้วนะ ฉันเหยียบมา130กว่าๆเลยนะ.. ” เธอไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้เลยนะ ปกติเธอขับแค่ 80 หรือมากสุดก็ 100 กม./ชม. เธอไม่ใช่สายซิ่งเหมือนกับนังโบตั๋นนะ รายนั้นขับรถเร็วมาก..“ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่.. นังเถ
เตียงหลังใหญ่ถูกใช้จนคุ้มพื้นที่.. เขาพามอลลี่มาที่บ้านของเขาเพื่อที่จะมาจ่ายค่าแลกเปลี่ยนที่เธอได้คุยกับเอาไว้แล้ว… และการจ่ายสำหรับเขาเขาพึ่งนึกได้ว่าเขาต้องการอะไร.. และเธอต้องจ่ายหนักด้วย…ตับตับตับ…“มอลลี่… อ๊าส์… เสียว.. เสียวมาก..” ตอนนี้กำลังนอนแผ่หราให้มอลลี่โยกขย่มอยู่บนเจ้างูยักษ์ของเขา.. นมเล็กแต่เซ็กส์จัด.. มันเป็นแบบนี้นี่เอง.. ดีนะที่เขาได้บิ้วอารมณ์ให้เธอมาก่อนหน้านี้.. เขาทั้งล้วงทั้งจ้วงเธอมาตลอดทาง.. ไม่สนหรอกเขาไม่สนหรอกว่าเราจะอยู่ที่ไหน.. เขาแค่ต้องการร่างกายของเธอ..“อ๊าห์… ลึก.. มันลึกมาก.. อื้อ..”ตับตับตับ..ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันทำให้เธอมีความสุข.. เธอไม่เคยเจอความรู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว.. เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เก็บซิงไว้ชิงโชคหรอก.. เธอเริ่มมีเซ็กส์ตั้งแต่เธอ17ปีแล้ว… เพราะเธอเคยได้ยินเพื่อนนักเรียนคุยกันว่าการมีเพศสัมพันธ์กันมันทำให้ผู้หญิงมีความสุข.. แต่เอาจริงๆครั้งแรกของเธอมันไม่ได้ฟินนะมันเจ็บแต่แค่ทำไปนานๆ.. มันก็ฟินดีนะ มันรู้สึกดีถามว่าเธอติดเซ็กส์ไหม? ไม่มีก็ได้ แต่ถ้าได้ก็ดี เธอไม่ติดนะ“อ๊าส์.. แบบนั้นที่รัก… อ๊าส์…”เมื่อความเ
เธอหวังว่าเธอจะไม่เจอเขาอีก.. เรื่องในคืนนั้นทำให้เธอหวาดกลัวเขาไปเลยก็ว่าได้.. เขารุนแรงกับเธอจริงๆเธอเจ็บไปหมดไม่ใช่แค่ร่างกายแต่ส่วนนั้นของเธอเองก็เหมือนกัน.. เธอเจ็บมากๆ..งืด… งืด…“ฮัลโล.. มีอะไรคะเพื่อนรัก.. ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?” แหม… นึกว่าตายไปแล้วซะอีกมีผัวแล้วลืมเพื่อนเลยสินะ…“แวะมาหาหน่อยสิที่บ้านมีอะไรจะเล่าให้ฟัง…”“อะไร? เล่าตอนนี้ไม่ได้เหรอ?”“มาเถอะ… มากินข้าวกันด้วยไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะแล้วตอนนี้นิวัฒน์อาการก็ดีขึ้นแล้วด้วย.. มานะเดี๋ยวจะให้สุทำของชอบไว้ให้..”“ได้ๆ เย็นๆเจอกันนะ…”……“คุณเป็นใครจับฉันมาทำไม..” เธอไปหาโบตั๋นมาเมื่อช่วงเย็นเธอแวะไปกินข้าวที่บ้านหลังใหม่ของโบตั๋นและเธอก็ได้ฟังข่าวดีของโบตั่นนั่นก็คือโบตั๋นท้องแล้ว..ท้องลูกคนที่สองได้ สองเดือนนั่นแสดงว่า.. สองคนนั้นทำเรื่องอย่างว่ากันทั้งที่ยังเจ็บตัวอยู่.. ร้ายกาจๆ และเมื่อเธอขับรถออกมาจากบ้านของโบตั๋นได้ไม่นานอยู่ๆก็มีรถตู้คันนึงขับปาดหน้ารถเธอ เธอก็ไม่ได้ด่าหรือว่าหาเรื่องอะไรเลยสักนิดแต่อยู่ๆก็มีรถอีก2คันขับมาปิดหน้าปิดหลังเธอไม่ให้เธอสามารถขยับไปไหนได้..“หน้าตาแบบนี้นี่เอง.. นายไปจัดการ
Arizona…ตั้งแต่ที่เขามีมอลลี่ติดสอยห้อยตามมาด้วยทุกอย่างในชีวิตก็แปลกไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องลูกน้อง ลูกชาย และบ้าน.. มันแปลกไป แปลกไปในทิศทางที่นำพาซึ่งความปวดหัว…“เจมส์ ยูจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”นั่นไง.. ตอนนี้ทะเลาะกับลูกชายสุดที่รักของเขาแล้ว.. ทะเลาะกันได้ทุกวัน ทะเลาะกันได้ทั้งวัน เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมแค่มอลลี่มาอยู่ที่นี่เจมส์ถึงเป็นคนพูดเยอะ ชอบแกล้ง และมีความยิ้มมุมปากบ่อยขึ้น..“แล้วยูจะทำไม ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของแด๊ด.. เงิน และของทุกอย่างที่นี่.. ไอจะทำหรือจะกินอะไรก็ได้ ยูเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยและไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไรดังนั้นยูไม่ควรจะทำแบบนี้กับไอ..”“รู้.. ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่..”ขวับ…เธอเองก็รู้ว่าเธอไม่ใช่เจ้าของบ้านเธอเป็นผู้อยู่อาศัยที่ถูกจับมาด้วยเรื่องราวบ้าๆบอๆที่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไร… เธอจำได้ว่าวันนั้นเธอตื่นขึ้นมาและเธอพยายามหนีเออออกมาได้นะแต่เมื่อเธอลองเดินไปเรื่อยๆเธอก็รู้ว่าเธออยู่ที่ประเทศเพื่อนบ้าน.. ไม่นานคนของเจสันก็มาเอาตัวเธอกลับไป.. เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านหลังนั้นเขาก็ตะคอกใส่เธอ ด่าว่าเธอด้วยคำพูดคำจาที่เธอเองก็ทั้งตกใจและเสียใจอยู่ ถามว่า
เขายอมรับว่าวันนั้นเขาได้ทำรุนแรงกับเธอไปนิดแต่แล้วยังไงละ ในเมื่อเขาเคยบอกเคยเตือนแล้วแต่มอลลี่ไม่ยอมฟัง.. เขาก็ต้องสั่งสอนกันบ้าง.. หลังจากวันนั้นเธอแทบจะไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงหัวเราะหรือเสียงทะเลาะกับเจมส์เลย… ลูกชายของเขาก็พยายามที่จะชวนเธอทะเลาะแต่เธอเลือกที่จะเงียบใส่และนิ่งเฉย.. และนั่นมันเริ่มทำให้เขารู้สึกได้ว่าเจมส์เปลี่ยนไปอีกครั้ง…ตึกตึกตึก…“เจสัน.. เจสัน!!! ออกมาคุยกับแม่หน่อย…”เฮ้อ.. แม่เขามาทำไมอีกเนี่ย… ท่านยอมขับรถจาก Mexico มา Arizona มาหาเขาแบบนี้.. คงจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วสินะ… น่าเบื่อจริงๆ เขากับแม่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาเสมอ แม่ที่พยายามจัดแจงให้เขาอยู่ในกรอบแบบไทยๆ ส่วนแด๊ดก็พยายามสอนให้เขาวางตัวเป็นผู้นำแข่งแกร่ง อย่าไปยอมใคร.. เขาเลยขอเลือกตามแบบที่แด๊ดสอน ส่วนแม่ของเขา เขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง.. แล้วแต่อารมณ์น่ะแต่จะไม่ฟังเสียส่วนใหญ่…“มีอะไรครับมาดาม วิลตัน.. ”“ เด็กคนนั้นอยู่ไหน… ”“คนไหนครับ? ”“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ไปตามเด็กคนนั้นลงมาคุยกับฉันหน่อย…”“มอลลี่น่ะเหรอ? แม่มีอะไรจะคุยกับเธอ?” เขารู้สึกแปลกๆแล้วนะ ทำไมแม่ต้องอยากคุยกับมอลลี่ด้
จากวันที่เขาเจอมอลลี่ถีบออกมาจากห้องเขาก็รีบตรงดิ่งไปหาลูกน้องเขาทันที พวกมันก็ดูสับสนเหมือนกันที่อยู่ๆเขาเอ่ยปากถามพวกมันว่าเขาควรจะทำยังไงกับมอลลี่ดี.. ดูเหมือนมอลลี่จะไม่ยอมกลับไปกับเขาง่ายๆ.. เมื่อเขาเปิดปากพูดกับไอ้แม็กซ์เกี่ยวกับเรื่องของมอลลี่ มันก็พูดบางสิ่งออกมาและนั่นทำให้เขาโมโหและถีบมันเข้าให้หนึ่งที..“ ตรงไหน.. เกรี้ยวกราดตรงไหน เอาแต่ใจตัวเองตรงไหน… พูดดีๆนะไอ้แม็กซ์..” ไอ้แม็กซ์มันกล่าวหาว่าเขาเป็นคนเกรี้ยวกราดและเอาแต่ใจตัวเอง.. ถ้าเขาลดตรงนี้ลงมาได้บางทีมอลลี่อาจจะกลับไปกับเขาก็ได้…“เจ้านายเป็นทุกตรงครับไม่เชื่อก็ลองถามคนอื่นดูได้.. ถ้าเจ้านายลดอีโก้ที่สูงปรี๊ดของเจ้านายลงมาสักนิด… ผมว่าคุณมอลลี่เธออาจจะพูดดีๆด้วยก็ได้นะครับ.. ผมอยากให้เจ้านายมีครอบครัวที่น่ารัก.. ใครๆก็รู้และดูออกว่าเจ้านายหวงคุณมอลลี่ และการหวงของเจ้านายนั่นก็หมายถึงว่าเจ้านายรู้สึกดีกับคุณมอลลี่..เชื่อผมเถอะครับเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น.. ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องการผู้ชายที่อ่อนโยน หวงใย และใส่ใจครับ..” จะบอกว่าเขาไม่เคยมีความรักก็ไม่ใช่ เขาเคยมีแฟนเขาเคยมีคนรักแต่ด้วยอาชีพที่เขาทำมันทำให้เขาต้องคอยระแวง
ตอนแรกเขาก่ะว่าจะเช่าโรงแรมพักแบบสบายๆแต่ดูเหมือนว่ามอลลี่จะดื้อและพยศเอามากๆ ไม่ใช่แค่มอลลี่แต่ยังมีแม่สาวน้อยตัวจิ๋วนี่ด้วยเพียงแค่เปลี่ยนที่เจ้าตัวก็ร้องไห้โย ร้องไห้เสียงดังจนห้องข้างๆต้องมาเคาะประตูว่าเสียงเด็กรบกวน.. เขาล่ะอยากจะตะบันให้หน้าแหกไปเลย.. เสียงเด็กร้องใครจะไปห้ามได้เล่า และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่มอลลี่พูดว่าสาวน้อยตัวจิ๋วติดที่นอนของตัวเองและไหนจะตุ๊กตาตัวโปรดด้วยมันเลยทำให้เขาต้องตามมาที่หมู่บ้านเล็กๆคับแคบที่เขาน่าจะเรียกกันว่าหมู่บ้านชาวประมง.. เขาจะนอนได้ไหมเนี่ย.. แต่ไม่ได้เขาจะต้องเฝ้ามอลลี่กับแม่หนูจิ๋วคนนี้เอาไว้ตลอด…“นั่นใครน่ะหนูมล.. หล่อน่ะ แต่จะดูไปก็คล้ายๆกับหนูมีนาของป้าอยู่นะ… พ่อฝรั่ง.. โอ้.. เฮโล่..”“สวัสดีครับผมพูดไทยได้ ฟังไทยได้ แม่ผมเป็นคนไทยครับ.. ผมหน้าเหมือนมีนามากเหรอครับ?”“อือๆ ใช่ๆ ดูสิโครงหน้าเดียวกันเลยนะ จมูกโด่งๆนี่ด้วย แล้วไหนจะสีผมอีก.. ว่าแต่.. หายหัวไปไหนมาล่ะถึงได้มาเอาจนป่านนี้.. ฉันกำลังจะหาผัวใหม่ให้แม่หนูมลอยู่เลย ลูกชายเจ้าของโรงแรมน่ะหล่อนะ รวยด้วย และชอบแม่หนูมลกับมีนามากๆด้วย.. ”เสียงลมหายใจฟึดฟัดๆของเขามันทำให้เธอรู้สึก
จากวันที่เขาได้แวะไปหาเพื่อนสนิทของมอลลี่เขาก็สั่งให้คนของเขากลุ่มหนึ่งไปคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆเผื่อว่ามอลลี่จะแวะมาหาเพื่อนแต่แล้วก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยสักนิด… ส่วนบ้านของเธอที่มีพ่อและแม่อยู่เขาก็ให้คนอีกกลุ่มเฝ้าเอาไว้.. ดูเหมือนไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด.. เขาเองก็จนปัญญาเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนได้.. แล้วของสำคัญชิ้นนั้นมันคืออะไร.. หน้าตามันเป็นแบบไหน ชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่… โอ้ย คิดแล้วก็ปวดหัว…“นายครับ.. พวกเราไปดูทุกที่ที่คิดว่าคุณมอลลี่จะไปได้จนหมดแล้วนะครับ.. ผมคิดว่าคุณมอลลี่ไม่น่าจะเสี่ยงพาตัวเองมาเจอเพื่อนสนิทและครอบครัว.. ถ้าสมมุติว่าเธอขโมยของของครอบครัวเจ้านายจริง.. ผมว่าเธอจะต้องนำไปขายและจะต้องพาตัวเองไปกบดานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอนะครับเพราะถ้าเธอออกมาให้ครอบครัวหรือว่าเพื่อนสนิทพบเจอ.. มันอาจจะไม่ปลอดภัยกับตัวเธอ..”“นั่นสิ.. มึงนี่ฉลาดนะไอ้แม็กซ์ เป็นครั้งแรกที่มึงพูดได้ดี.. ว่าแต่.. จะไปหาที่ไหนได้วะ..” นั่นสิทำไมเขาไม่คิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเธอขโมยของจริงๆเธอคงจะไม่พาตัวเองมาในพื้นที่สุ่มเสียงแบบนี้ และยิ่งเป็นของสำคัญของครอบครัวเขาด้วยแล้ว.. เออๆ เป็นครั้งแร
ในที่สุด… ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว.. การกลับมาครั้งนี้ของเธอมันมีความเปลี่ยนแปลงหลายเรื่องเลยทีเดียว.. เธอกลับมาไทยครั้งนี้เธอไม่ติดต่อใครจริงๆจัง เบอร์มือถือของเธอเธอก็เปลี่ยนใหม่หมด มีบ้างเป็นบางครั้งที่เธอโทรไปหาแม่และพ่อ บอกข่าวของเธอให้พวกท่านทราบให้พวกท่านได้รู้ว่าเธอยังอยู่ดีมีแรงไม่เป็นอะไร เธอขออยู่เงียบๆคนเดียวเธอให้เหตุผลกับพวกท่านไปว่าเธออยากจะอยู่ที่ที่สงบๆ เธออยากอยู่แบบคนธรรมดากับชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดาและเธอก็ได้เจอแล้ว..“แม่หนูมล.. กินข้าวๆ.. เร็วๆ”“จ้า.. กำลังจะไปจ้ะ…”อึบ…“ไปกินข้าวกันนะคะ…”เธอที่ปลีกตัวออกจากความวุ่นวายในทุกด้าน.. ตั้งแต่เธอกลับมาจากอเมริกาเธอก็เลือกไปที่ที่ไกลที่สุด ถามว่าไกลสำหรับคนอื่นไหม.. ก็อาจจะไม่นะแต่สำหรับเธอมันก็ยังไกลอยู่ดีเพราะเธอไม่ค่อยได้ออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้เลยเวลาเธอจะไปเที่ยวไหนเธอมักจะมีพ่อและแม่ของเธอติดสอยห้อยตามไปด้วยแต่ครั้งนี้ไม่มีพวกท่านมาด้วยสำหรับเธอมันเลยดูไกล.. เรื่องที่เธอมีลูกสาว… เธอยังไม่ได้บอกใครทั้งนั้นว่าเธอมีน้อง.. ตอนเธอมาที่นี้ใหม่ๆเธอเองก็ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอท้องเธอแค่รู้สึกว่าตัวเองเห
เขายอมรับว่าวันนั้นเขาได้ทำรุนแรงกับเธอไปนิดแต่แล้วยังไงละ ในเมื่อเขาเคยบอกเคยเตือนแล้วแต่มอลลี่ไม่ยอมฟัง.. เขาก็ต้องสั่งสอนกันบ้าง.. หลังจากวันนั้นเธอแทบจะไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงหัวเราะหรือเสียงทะเลาะกับเจมส์เลย… ลูกชายของเขาก็พยายามที่จะชวนเธอทะเลาะแต่เธอเลือกที่จะเงียบใส่และนิ่งเฉย.. และนั่นมันเริ่มทำให้เขารู้สึกได้ว่าเจมส์เปลี่ยนไปอีกครั้ง…ตึกตึกตึก…“เจสัน.. เจสัน!!! ออกมาคุยกับแม่หน่อย…”เฮ้อ.. แม่เขามาทำไมอีกเนี่ย… ท่านยอมขับรถจาก Mexico มา Arizona มาหาเขาแบบนี้.. คงจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วสินะ… น่าเบื่อจริงๆ เขากับแม่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาเสมอ แม่ที่พยายามจัดแจงให้เขาอยู่ในกรอบแบบไทยๆ ส่วนแด๊ดก็พยายามสอนให้เขาวางตัวเป็นผู้นำแข่งแกร่ง อย่าไปยอมใคร.. เขาเลยขอเลือกตามแบบที่แด๊ดสอน ส่วนแม่ของเขา เขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง.. แล้วแต่อารมณ์น่ะแต่จะไม่ฟังเสียส่วนใหญ่…“มีอะไรครับมาดาม วิลตัน.. ”“ เด็กคนนั้นอยู่ไหน… ”“คนไหนครับ? ”“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ไปตามเด็กคนนั้นลงมาคุยกับฉันหน่อย…”“มอลลี่น่ะเหรอ? แม่มีอะไรจะคุยกับเธอ?” เขารู้สึกแปลกๆแล้วนะ ทำไมแม่ต้องอยากคุยกับมอลลี่ด้
Arizona…ตั้งแต่ที่เขามีมอลลี่ติดสอยห้อยตามมาด้วยทุกอย่างในชีวิตก็แปลกไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องลูกน้อง ลูกชาย และบ้าน.. มันแปลกไป แปลกไปในทิศทางที่นำพาซึ่งความปวดหัว…“เจมส์ ยูจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”นั่นไง.. ตอนนี้ทะเลาะกับลูกชายสุดที่รักของเขาแล้ว.. ทะเลาะกันได้ทุกวัน ทะเลาะกันได้ทั้งวัน เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมแค่มอลลี่มาอยู่ที่นี่เจมส์ถึงเป็นคนพูดเยอะ ชอบแกล้ง และมีความยิ้มมุมปากบ่อยขึ้น..“แล้วยูจะทำไม ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของแด๊ด.. เงิน และของทุกอย่างที่นี่.. ไอจะทำหรือจะกินอะไรก็ได้ ยูเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยและไม่รู้ว่าจะไปเมื่อไรดังนั้นยูไม่ควรจะทำแบบนี้กับไอ..”“รู้.. ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่..”ขวับ…เธอเองก็รู้ว่าเธอไม่ใช่เจ้าของบ้านเธอเป็นผู้อยู่อาศัยที่ถูกจับมาด้วยเรื่องราวบ้าๆบอๆที่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไร… เธอจำได้ว่าวันนั้นเธอตื่นขึ้นมาและเธอพยายามหนีเออออกมาได้นะแต่เมื่อเธอลองเดินไปเรื่อยๆเธอก็รู้ว่าเธออยู่ที่ประเทศเพื่อนบ้าน.. ไม่นานคนของเจสันก็มาเอาตัวเธอกลับไป.. เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านหลังนั้นเขาก็ตะคอกใส่เธอ ด่าว่าเธอด้วยคำพูดคำจาที่เธอเองก็ทั้งตกใจและเสียใจอยู่ ถามว่า
เธอหวังว่าเธอจะไม่เจอเขาอีก.. เรื่องในคืนนั้นทำให้เธอหวาดกลัวเขาไปเลยก็ว่าได้.. เขารุนแรงกับเธอจริงๆเธอเจ็บไปหมดไม่ใช่แค่ร่างกายแต่ส่วนนั้นของเธอเองก็เหมือนกัน.. เธอเจ็บมากๆ..งืด… งืด…“ฮัลโล.. มีอะไรคะเพื่อนรัก.. ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?” แหม… นึกว่าตายไปแล้วซะอีกมีผัวแล้วลืมเพื่อนเลยสินะ…“แวะมาหาหน่อยสิที่บ้านมีอะไรจะเล่าให้ฟัง…”“อะไร? เล่าตอนนี้ไม่ได้เหรอ?”“มาเถอะ… มากินข้าวกันด้วยไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะแล้วตอนนี้นิวัฒน์อาการก็ดีขึ้นแล้วด้วย.. มานะเดี๋ยวจะให้สุทำของชอบไว้ให้..”“ได้ๆ เย็นๆเจอกันนะ…”……“คุณเป็นใครจับฉันมาทำไม..” เธอไปหาโบตั๋นมาเมื่อช่วงเย็นเธอแวะไปกินข้าวที่บ้านหลังใหม่ของโบตั๋นและเธอก็ได้ฟังข่าวดีของโบตั่นนั่นก็คือโบตั๋นท้องแล้ว..ท้องลูกคนที่สองได้ สองเดือนนั่นแสดงว่า.. สองคนนั้นทำเรื่องอย่างว่ากันทั้งที่ยังเจ็บตัวอยู่.. ร้ายกาจๆ และเมื่อเธอขับรถออกมาจากบ้านของโบตั๋นได้ไม่นานอยู่ๆก็มีรถตู้คันนึงขับปาดหน้ารถเธอ เธอก็ไม่ได้ด่าหรือว่าหาเรื่องอะไรเลยสักนิดแต่อยู่ๆก็มีรถอีก2คันขับมาปิดหน้าปิดหลังเธอไม่ให้เธอสามารถขยับไปไหนได้..“หน้าตาแบบนี้นี่เอง.. นายไปจัดการ
เตียงหลังใหญ่ถูกใช้จนคุ้มพื้นที่.. เขาพามอลลี่มาที่บ้านของเขาเพื่อที่จะมาจ่ายค่าแลกเปลี่ยนที่เธอได้คุยกับเอาไว้แล้ว… และการจ่ายสำหรับเขาเขาพึ่งนึกได้ว่าเขาต้องการอะไร.. และเธอต้องจ่ายหนักด้วย…ตับตับตับ…“มอลลี่… อ๊าส์… เสียว.. เสียวมาก..” ตอนนี้กำลังนอนแผ่หราให้มอลลี่โยกขย่มอยู่บนเจ้างูยักษ์ของเขา.. นมเล็กแต่เซ็กส์จัด.. มันเป็นแบบนี้นี่เอง.. ดีนะที่เขาได้บิ้วอารมณ์ให้เธอมาก่อนหน้านี้.. เขาทั้งล้วงทั้งจ้วงเธอมาตลอดทาง.. ไม่สนหรอกเขาไม่สนหรอกว่าเราจะอยู่ที่ไหน.. เขาแค่ต้องการร่างกายของเธอ..“อ๊าห์… ลึก.. มันลึกมาก.. อื้อ..”ตับตับตับ..ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันทำให้เธอมีความสุข.. เธอไม่เคยเจอความรู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว.. เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เก็บซิงไว้ชิงโชคหรอก.. เธอเริ่มมีเซ็กส์ตั้งแต่เธอ17ปีแล้ว… เพราะเธอเคยได้ยินเพื่อนนักเรียนคุยกันว่าการมีเพศสัมพันธ์กันมันทำให้ผู้หญิงมีความสุข.. แต่เอาจริงๆครั้งแรกของเธอมันไม่ได้ฟินนะมันเจ็บแต่แค่ทำไปนานๆ.. มันก็ฟินดีนะ มันรู้สึกดีถามว่าเธอติดเซ็กส์ไหม? ไม่มีก็ได้ แต่ถ้าได้ก็ดี เธอไม่ติดนะ“อ๊าส์.. แบบนั้นที่รัก… อ๊าส์…”เมื่อความเ
หลังจากที่เขาได้เบอร์โทรของผู้หญิงคนนั้นเขาก็ต้องนำเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังเก็บเอาไปคิดเพราะว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะหาใครสักคนโดยที่ไม่มีลักษณะ หน้าตา เลขทะเบียนอะไรเทือกนี้.. มันก็ไม่ง่ายเลยนะเอาจริงๆงืด…. งืด….“ค่ะ.. ”“คุณว่างรึเปล่าคุณมอลลี่.. ออกมาคุยกันหน่อยสิ..” “ว่าง.. ที่ไหน” ไม่รู้สิถ้าถามว่าเธอกลัวเขารึเปล่า ถ้าตอบตามตรงก็มีบ้างเพราะยังไงเขาก็ดูเป็นคนลึกลับและแปลกๆ แต่ตอนนี้เรื่องของเพื่อนเธอสำคัญที่สุดเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนรักของเธอมากเพราะสิ่งที่เพื่อนรักเธอเจอมันไม่ง่ายเลยเหมือนกับว่าเพื่อนของเธอกำลังเจอศึกหนักโดยที่เพื่อนของเธอยืนอยู่ในที่สว่างและคนพวกนั้นอยู่ในที่มืด…“มาที่ร้าน XXX ก็แล้วกัน.. ผมจะไปรอก่อน คุณไม่ต้องรีบนะ แต่ผมรออยู่..”“ แต่สิ่งที่นายพูดออกมามันก็หมายความว่าฉันต้องรีบออกไปย๊ะ.. ” นี่เขาไม่รู้จริงดิ~~~~~“คุณก็มาเร็วเหมือนกันนะ..”“นี่.. ฉันรีบสุดแล้วนะ ฉันเหยียบมา130กว่าๆเลยนะ.. ” เธอไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้เลยนะ ปกติเธอขับแค่ 80 หรือมากสุดก็ 100 กม./ชม. เธอไม่ใช่สายซิ่งเหมือนกับนังโบตั๋นนะ รายนั้นขับรถเร็วมาก..“ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่.. นังเถ