บททั้งหมดของ ด่วนพิศวาส: บทที่ 41 - บทที่ 50

“พี่ไฟ ฮื้อ! ฮึก...” มะไฟถอนเรียวลิ้นออกจากสะดือบุ๋ม กรุณาหอบหายใจแรง เธอทุบบ่าเขาด้วยกำปั้นน้อย เรียกเสียงหัวเราะเบาแผ่วจากลำคอแกร่งให้ดังขึ้น “ขี้แกล้ง” กรุณาบ่นอุบ ทว่าคนที่เพิ่งถูกเธอทุบไม่ใส่ใจคำบ่นของเธอ เขาเลื่อนใบหน้าลงอีก จนกระทั่งถึงเนินนาง มะไฟซุกหน้าลงแล้วสูดกลิ่นหอมสาบสาวฟอดใหญ่ “พี่ไฟ!” คราวนี้กรุณาทุบเขาเป็นจริงเป็นจัง หญิงสาวรัวกำปั้นทั้งออกแรงดึงบ่าเขาเพื่อจะให้เขาเงยหน้าขึ้นมาจากตรงนั้น “อื๊อ! พี่ไฟ ตรงนั้นไม่ได้ อุ๊ย!” กรุณาใจหายวาบเมื่อสองขาเรียวถูกจับตั้งชันและกางออก หญิงสาวพยายามจะหุบมันเข้า แต่ร่างใหญ่ที่แทรกอยู่ตรงกลางเป็นอุปสรรคขัดขวางความตั้งใจของเธอ “พี่ไฟ ไม่เอา ตัวจิ๋วอาย” กรุณาบอกเสียงสั่น เธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ใบหน้าสาวเห่อร้อน ทว่าคนหลงเนื้อนางกำลังจะคลั่ง กลิ่นสาบสาวหอมหวนราวกับจะเชิญชวนให้เขาคลุกเคล้าดอมดม มะไฟครางลึกในลำคอ หัวใจหนุ่มเต้นระทึก ชายหนุ่มดันต้นขาเนียนออกห่าง แล้วฝังใบหน้าลงกลางกลีบดอกไม้สาว  “พี่ไฟ!” กรุณาสะดุ้งเฮือก ทั้งเขินทั้งอายทั้งวาบหวิวระคนปนเปกันไปหมด และเมื่อใบหน้าหนุ่มขยับ หญิงสาวก็พบว่า ในตอนที

“อีกครั้งนะ”“พี่ไฟ! ดะ...เดี๋ยวก่อน” กรุณายันบ่ากว้าง เบี่ยงหน้าหลบปากที่ประกบลงมาบนปากของเธอ ทว่าพี่ไฟร้อนยิ่งกว่าไฟ เขาไม่ฟังถ้อยคำประท้วง ไม่สนใจท่าทีขัดขืนของเธอ กรุณาเรียนรู้ว่าอารมณ์รักหนุ่มนั้นช่างร้อนเร่า และอารมณ์สาวของเธอนั้นก็ช่างร่านร้อน แม้จะอิดออด คัดค้านเขาไปในคราแรก แต่ที่สุดแล้ว พี่ไฟก็แผดเผาเธอให้กลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟจนได้ เสียงหอบกระเส่าสลับกับเสียงบอกรักดังระงมอยู่ในกระท่อมน้อย ความหวามหวานโอบล้อมสองหนุ่มสาวไว้ท่ามกลางความมืดมิดของราตรีกาลบนภูสูง ทั้งสองกอดเกี่ยวกันแนบแน่น ราวกับจะไม่ปล่อยให้กันและกันต้องพรากจากไปไหน           

“มันนัดเมื่อไร”“วันอังคารหน้าครับ” “ที่ไหน”“คิสผับครับเสี่ย มันจองห้องวีไอพีกับจองเบอร์ตองไว้ให้เสี่ยสองคนครับ” คำตอบของไอ้เชิดทำให้การุณย์หัวเราะในลำคอ เขาปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับมะเฟืองหันมามองเขาพอดี“ประเด็นเบอร์ตองน่าสนใจ เธอว่าไหมมะเฟือง”“หมกมุ่น บ้ากาม” มะเฟืองขยับปากว่าเขาเสียงเบา หญิงสาวสะบัดหน้าหนีมองไปอีกทาง นึกขยะแขยงรังเกียจคนมักมาก ต่อไปนี้เธอจะตั้งสติให้ดี จะไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำเด็ดขาดหากเขาไม่สวมเกราะปกป้องกันตัวเองก่อนเมื่อกลับถึงบ้าน การุณย์สั่งให้มะเฟืองย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องเดิม หญิงสาวหงุดหงิดไม่น้อยกับคำสั่งเอาแต่ใจเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของเขา กว่าจะขนของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าขึ้นมาไว้บนห้องเสร็จ เธอก็ต้องเดินไปกลับระหว่างบ้านพักกับบ้านหลังใหญ่ของเขาเกือบสิบรอบ เพราะคนขี้งกสั่งห้ามไม่ให้ใครช่วยเหลือเธอ เขาอ้างว่าเสียเวลาทำมาหากิน เสียเวลา

“เสี่ย” มะเฟืองรั้งต้นแขนคนเดินนำหน้าเธอไว้แน่น“อะไร” การุณย์หยุดเดินหันกลับมามองหน้าคนที่หน้าหงิกมาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว“ฉันไม่เข้าไปได้ไหม” มะเฟืองมองไปรอบกาย สถานที่อโคจรแบบนี้ เธอไม่ชอบเลย คิสผับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวของผู้ใหญ่กระเป๋าหนัก ภายนอกดูเหมือนเป็นผับธรรมดาทั่วไป แต่ข้างในมีหญิงสาวสวยคอยให้บริการสร้างความสำเริงสำราญใจให้ผู้ชายอารมณ์เปลี่ยว เป็นผับหรูที่พวกคนมีเงินและคนดังของจังหวัดชอบมาใช้บริการ“อย่าเรื่องมาก” การุณย์บอกเสียงห้วน เขาจับมือบางกุมไว้แน่น แล้วออกแรงดึงรั้งให้เธอเดินตามเข้าไปข้างในด้วยกันเพียงแค่ก้าวไปถึงหน้าประตูทางเข้า หญิงสาวสวยในชุดรัดรูปวาบหวิวสามนางก็ตรงรี่เข้ามาหาการุณย์ทันที“สวัสดีค่ะเสี่ย” สามสาวประนมมือไหว้อ่อนช้อย ยิ้มหวานหยดเอาใจเสี่ยหนุ่มใหญ่ที่พวกเธอรู้จักดีว่า เสี่ยเจ๋งไม่เพียงแต่หล่อเหลากำยำล่ำบึ้กและกระเป๋าหนัก แต่เขายังแรงเยอะลีลาเด็ด แถมทิปเยอะอีกด้วย

“หิวอะไรกัน นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะเสี่ย” มะเฟืองโวยวาย เพราะบ้านหลังใหญ่ทั้งหลังมีแต่เธอกับเขา ป้าประไพกับเหมียวกลับบ้านพักไปแล้ว ถ้าเขาหิว คนที่ต้องรับผิดชอบทำอาหารให้เขากินก็คือเธอ เธอไม่มีอารมณ์มาทำอะไรให้คนที่พาชีวิตเธอไปเสี่ยงจนเกือบจะได้ผัวเพิ่มมาอีกคนหรอกนะ“ก็หิว ไปทำอะไรให้กินหน่อย”“ไม่! ฉันง่วง” มะเฟืองสะบัดหน้าหนี หมุนตัวจะก้าวขึ้นบันได แต่ข้อมือบางก็ถูกชุดรั้งไว้ด้วยมือแข็งแรงของคนหิว“เธอติดหนี้บุญคุณฉันอยู่” “หนี้บุญคุณอะไร” มะเฟืองถามเสียงห้วน พยายามดึงมือกลับมา การุณย์ยื้อไว้ แล้วยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า เพราะแรงอันน้อยนิดของหญิงสาวสู้เขาไม่ได้เลย“บุญคุณที่ฉันช่วยให้เธอไม่โดนเถ้าแก่หมงยัดเยียดความเป็นผัวให้อีกคนไง” คำพูดหยาบคายของการุณย์ทำให้มะเฟืองขึงตาใส่ หนี้บุญคุณบ้าบออะไร ก็เขาเป็นคนพาเธอไปด้วย ทั้งที่เธอไม่ได้เต็มใจอยากไปสักนิด คนที่ทำให้เธอเกือบได้ตาแก่อ้วนฉุนั่นเป็นผัวอีกคนก็คือเขาไม่ใ