All Chapters of ประธานมาเฟียกับเมียแสนซน: Chapter 1 - Chapter 10

หาเลขา15 ปี ต่อมา..."นายครับๆ เอกสารพวกนี้ ให้ผมกองไว้ไหนครับ" เต็มลูกน้องคนสนิทของบรูคลิน ประธานบริษัทขุดเจาะน้ำมัน ขนาดใหญ่ในเครือ อีแวนสัน กรุ๊ป ที่ตอนนี้เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับ 1 ของระดับทวีปเลยก็ว่าได้ เพราะเขาทำการค้ากับประเทศใหญ่ๆ หลายประเทศในทวีปแอฟริกาบรูคลิน เป็นลูกชายฝาแฝดสาม ของบอมพ์กับเฟร์ย่า ที่ได้สร้างบริษัทขุดเจาะน้ำมันนี้ขึ้นมา และเขาก็รับช่วงต่อหลังจากพ่อเริ่มวางมือกับธุรกิจ เขารับทำธุรกิจต่อได้เพียงไม่นานก็พาบริษัทขึ้นอันดับหนึ่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความยังเป็นวัยรุ่นที่อายุเพียง 25 ปี หล่อเหลา หุ่นสมาร์ท และที่สำคัญยังโสดชายหนุ่มผิวขาว ผมดำ นัยย์ตาดำขลับ ปากอมชมพูธรรมชาติระเรื่อ สวมชุดสูทสีดำทับเชิ้ตดำ สวมแว่นตาสีใส ละสายตาจากเอกสารตรงหน้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเต็ม ลูกน้องคนสนิทและเป็นผู้ติดตามดูแล บอดี้การ์ดให้กับเขา อีกทั้งยังช่วยเขาทำงานในบริษัทอีกด้วย พูดได้ว่าเขาครบเครื่องยังไง ลูกน้องก็ครบเครื่องแบบนั้น"เมื่อไรมันจะหมดสักทีวะ เอกสารที่กูต้องเซ็นเนี่ย" บรูคลินเอ่ยบ่น กับลูกน้องที่เอาแต่ยกเอกสารมากองทับถมกันจนท่วมหัวเขา อันเดิมก็ยังไม่เสร็จ อันใหม่ก็ทับเพิ่ม

แสนซน!“ไอ้เต็มไปพาเธอขึ้นไปเจอกูในห้องวีไอพี4 กูจะไปรอที่นั่น” บรูคลินหันไปสั่งเต็มที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก ทำให้เต็มชะงักค้างกับคำสั่งของเจ้านาย ที่เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะเริ่มปฏิบัติการเร็วขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่แปลกใจมากนัก เพราะเขารู้นิสัยเจ้านายคนนี้ดี ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ เดี๋ยวนี้ ตอนนี้!“ตอนนี้เลยเหรอนาย” เต็มถามออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว“ตอนนี้แหละ ถ้าไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะได้ตอนไหน” บรูคลินหันกลับมาตอบเต็ม“บรูค...คนนี้อารักเหมือนลูกของอานะ อย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายจิตใจเธอไปมากกว่านี้ ถ้าเราไม่คิดจริงจังก็อย่าทำเรื่องแบบนั้น แค่ชีวิตที่ผ่านมาของเธอ อาก็สงสารเธอมากพอแล้ว” คีย์เอ่ยบอกกับบณุคลิน คนหนึ่งก็รักเหมือนลูก อีกคนก็รักเหมือนหลานที่เลี้ยงมาตั้งแต่คลอด“ครับอาคีย์...ผมทำอะไรผมรู้ตัวดี และถ้าผมจะทำอะไรแล้วล่ะก็ นั่นแสดงว่าผมคิดดีแล้ว มั่นใจแล้วครับ” พูดจบบรูคลินก็หันมาส่งยิ้มหวานแบบเท่ๆ ให้กับผู้เป็นอาทั้งสอง ก่อนเดินออกจากโต๊ะ มุ่งหน้าไปยังห้องวีไอพี ห้องที่ 4 ทันที“ไอ้เต็ม! เจ้านายมึงไปแล้ว เขาสั่งอะไรมึงไม่รีบไปทำอีก มัวแต่ห่วงกินเหล้า ระวังเจ้านายมึงจะ

แปลกใหม่ (nc) มือหนาทั้งสองข้างที่ประคองใบหน้าหวานเอาไว้ ค่อยๆ รั้งเข้ามาใกล้ๆ หลังจากพูดจบ ริมฝีปากหยักได้รูปประกบเข้ากับริมฝีปากบางทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ปากบางได้เอ่ยถามหรือปฏิเสธอะไรเลย มือสากข้างหนึ่งของเขาค่อยๆ ละจากใบหน้าหวานลงมา แกะจุกนมออกให้พ้นจากการบดบังเม็ดอกสีชมพูระเรื่อ ทั้งๆ ที่ปากยังคงจูบอย่างดูดดื่ม มืออีกข้างค่อยๆ ลูบไล้เอวคอด ลากขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงราวนม ก่อนจะกอบกุมเต้ากลมโตนั้นไว้อย่างเต็มไม้เต็มมือ ยอดเม็ดถันแข็งขืนสู้มือหนาทันที ร่างบางถึงกับบิดเร้าจากความเสียวซ่าน แผ่นหลังบางเริ่มแอ่นเข้าหาจนอกกลมชิดบดเบียดสู้กับมือหนา จนชนชิดเข้ากับอกแกร่งของชายหนุ่ม ปากหยักถอนริมฝีปากออกจากปากบางอย่างอ้อยอิ่ง ใบหน้าคมเข้มค่อยๆ ก้มต่ำลง ริมฝีปากหนาได้รูปอ้าครอบยอดอกกลม เมื่อลิ้นอุ่นสากสัมผัสเข้ากับยอดอกของคนตัวเล็ก ร่างเล็กก็เด้งอกรับสัมผัสนั้นโดยอัตโนมัติ ยิ่งตอนที่เขาใช้เรียวลิ้นอุ่นกวาดวนไปรอบๆ เม็ดอก ยิ่งสร้างความเสียวซ่านรัญจวนให้กับร่างเล็กเป็นอย่างมาก ระหว่างที่เขากำลังเล่นกับยอดอกอยู่นั้น มืออีกข้างที่ลูบไล้อยู่ที่เอวคอด ลากลามต่ำลงใช้นิ้วแข็งปลดตะขอกางเกงเพ

ครั้งแรกของพี่... ครืดดดด ครืดดดดด เสียงเครื่องสื่อสารสมาร์ทโฟน สีดำขลับ สั่นสะเทือนครืดไปมาอยู่บนโต๊ะเล็กหัวเตียงภายในห้องสีขาวสะอาดของห้องวีไอพีใน BK CLUB ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ และเสียงของการทำงานของเครื่องปรับอากาศเท่านั้น มือใหญ่ของร่างที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ภายใต้ผ้าห่มหนานุ่มยื่นออกมาจากใต้ผ้าห่ม ปัดป่ายควานหาสิ่งที่เป็นต้นเสียงการสั่นที่ทำให้เขาต้องตื่นจากการหลับพักผ่อน หลังจากที่ทำกิจกรรมสวาทมาอย่างหนักหน่วงเมื่อคืน บรูคลินกดรับสายโทรศัพท์โดยไม่ได้สนใจว่าปลายสายนั้นจะเป็นใคร “ใคร!” บรูคลินกรอกเสียงใส่ปลายสายทั้งๆ ที่ยังปิดเปลือกตา “โอ้โหเจ้านายบังเกิดเกล้า ยังไม่ตื่นหรือครับ จะเที่ยงแล้ว” เต็มพูดใส่เจ้านายของเขาที่กดรับสายแล้วกรอกเสียงกลับมาด้วยคำสั้นๆ ตามสไตล์ของบรูคลิน “อือ ทำไม คลับปิดแล้วเหรอ” เขาถามกลับไปอีกครั้งๆ “มันจะเปิดอีกรอบแล้วครับเจ้านาย ผมโทรไปเพื่อจะถามว่า นายจะกลับบ้านไหมครับ” เต็มถามเจ้านายของเขา เหมือนกับว่าเจ้านายของเขาเป็นเด็กมีปัญหา หนีออกจากบ้านยังไงอย่างนั้นแหละ “ไม่กลับ! กูจะเข้าบริษัทเลย แต่...ยังไม่ใช

หวงชื่อ... “คุณแสนจะต้องจดตารางงานของเจ้านาย และนัดลูกค้าเวลาไปดูงานหรือไปต่างประเทศครับ” เต็มอธิบายงานคร่าวๆ ให้กับแสนซน ที่นั่งฟังอยู่ที่โซฟาอย่างใจจดใจจ่อ “ไอ้เต็ม เมื่อกี๊มึงเรียกแสนซนว่ายังไงนะ!!” บรูคลินที่นั่งมองทั้งคู่อยู่ที่โต๊ะทำงานสีดำภายในห้องนี้ด้วย รีบตะโกนถามเต็มทันทีที่ได้ยินเต็มเรียกแสนซนด้วยคำที่เขาเอาไว้เรียกคนเดียว เหมือนสนิทสนมมาก เขาจึงรู้สึกไม่พอใจ “ผมก็เรียกสั้นว่าคุณแสน ไงครับ ก็ชื่อคุณแสนซน ผมไม่อยากเรียกยาวๆ เต็มๆ” เต็มบอกเจ้านายตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปสอนงานให้แสนซนต่อโดยไม่สนใจคนถาม “ห้ามเรียก! มึงเรียกว่าแสนซนเต็มๆ เดี๋ยวนี้” บรูคลินร้องสั่ง “เอ้า! มันยาวอ่ะครับเจ้านาย” “เออ กูบอกให้เรียกก็ต้องเรียก ต่อไปนี้ห้ามเรียกว่าแสนห้วนๆ แบบนี้อีก” บรูคลินออกคำสั่ง เต็มได้ยินก็ทำหน้าเหวอ งงกับเจ้านายว่าเพราะอะไร ทำไมต้องสั่งจริงจังขนาดนี้ “ครับๆ” เต็มรับคำสั่ง ก่อนจะหันกลับไปสอนงานแสนซนต่อ แสนซนที่ก้มหน้าก้มตาดูเอกสารงานที่เธอจะต้องทำอย่างตั้งใจ จนบางครั้งก็เผลอใกล้กับเต็มมากเกินไปจนคนที่มองมาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน “ไ