บททั้งหมดของ ประธานมาเฟียกับเมียแสนซน: บทที่ 21 - บทที่ 30

สอยร่วง! “กรี๊ดดดดดดด จะ...จะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!” เสียงเล็กแหลมของแสนซนกรีดร้องออกมาจากห้อง 744 เมื่อลูกค้าเจ้าของห้องที่เธอเข้าไปพบ คว้าหมับกอดเธอจากทางด้านหลัง แสนซนเปิดประตูเข้ามาตามเสียงอนุญาตของลูกค้าที่อยู่ในห้อง ที่นัดเธอตัวแทนบริษัทอีแวนสัน กรุ๊ป มาพบ มานัดคุยเซ็นสัญญาในวันนี้ แต่พอเธอเปิดประตูเข้ามากลับไม่พบเจ้าของเสียงเลย เพราะเจ้าของเสียงนั้นแอบอยู่ด้านหลังประตู กริ๊ก! เขากดปิดประตูและล็อคกลอนทันที แสนซนหันควับมาทางด้านหลัง พบชายวัยกลางคนที่รูปร่างออกจะท้วม มีพุงตามแบบฉบับของเสี่ยไทยของแทร่ จริงๆ “คะ...คุณลูกค้าคะ ฉะ...ฉันว่าเราออกไปคุยกันด้านหน้าล็อบบี้กันเถอะค่ะ” แสนซนพยายามเจรจากับลูกค้าที่มีทีท่าไม่น่าไว้ใจ “จะไปคุยทำไมข้างนอกล่ะ คุยมันข้างในนี่ล่ะ บริษัทนี้ดีจริงๆ ด้วย ส่งสาวสวยมาให้ตรงสเป็คมาก” เสียงแหบๆ เอ่ยพร้อมกับเสียงลมหายใจพ่นออกทางจมูกฟืดฟาด “เอ่อ...คุณลูกค้า ฉันคิดว่าฉันออกไปด้านนอกก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวท่านประธานจะตามมา ตอนนี้ยังมาไม่ถึง ฉันว่าฉันอยู่ในห้องนี้มันจะดูไม่ดีค่ะ” แสนซนพยายามจะบอกจะคุยเพื่อลูกค้าคนนี้ออกไปด้านนอก เธอเริ่ม

แผนการยั่วยวนชวนเข้าห้อง ภายในตัวเครื่องบินส่วนตัวสุดหรูของบรูคลินที่ใช้บินไปประเทศโมทีธ กลางลำเป็นห้องโถงเหมือนห้องรับแขกนั่งเล่นขนาดย่อมๆ ในส่วนของท้ายลำเป็นห้องนอนขนาดเล็กเอาไว้สำหรับพักผ่อน แต่เนื่องจากเครื่องบินลำนี้เป็นขนาดใหญ่จึงมีสองห้องนอนที่อยู่ส่วนหัวลำกับท้ายลำ ส่วนกลางลำคือห้องรวมรับแขก และมีห้องเล็กเป็นห้องเก็บของและที่พักของพนักงานและคนขับเครื่องบินเท่านั้น บรูคลิน แสนซน ชีร่าห์ นั่งพักและจิบไวน์อยู่ที่โซฟากลางลำเครื่องบิน เต็ม รีลา และคนติดตามของชีร่าห์นั่งอยู่อีกมุมของห้องโถง เครื่องบินออกจากสนามบินมาได้สักพักแล้ว “แสนขอเข้าไปนอนพักก่อนนะคะบอส” แสนซนเอ่ยบอกเจ้านาย เมื่อเห็นว่าเจ้านายนั่งจิบไวน์อยู่กับชีร่าห์ว่าที่คู่หมั้นอย่างสบายใจ สีหน้าชีร่าห์ก็มองมาที่เธอบ่อยครั้ง เหมือนว่าเธอนั้นกำลังเป็นก้างขวางคอเธอเสียแบบนั้น เมื่อชีร่าห์ได้ยินแสนซนบอกแบบนั้นก็ยิ้มอย่างยินดี เธอเองก็ไม่เข้าใจบรูคลินเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เอาเลขาส่วนตัวตามติดกลับไปคุยเรื่องแต่งงานกับพ่อของเธอด้วย แต่มาคิดดูอีกทีก็เข้าใจได้ว่า แสนซนทำหน้าที่เลขาก็ต้องคอยดูแลตามติดเจ้านายไปด้วยทุกที่ มัน

ผมรับคู่หมั้นไว้ไม่ได้ครับ! บรูคลิน แสนซน และพวกของชีร่าห์เดินก้าวเข้ามาในตัวของพระราชวังโมทีธพร้อมกัน หลังจากเครื่องลงจอดได้ไม่ถึงชั่วโมง คนขับรถและทหารคุ้มกันของโมทีธไปรับพวกเขาที่สนามบินแล้วกลับเข้าพระราชวังพบกับชีคฟาเอลพร้อมกันทั้งหมด “มาถึงกันแล้วเหรอทุกๆ คน” ชีคฟาเอลเอ่ยต้อนรับบรูคลินและคนอื่นๆ ในขณะที่นั่งรออยู่ที่โซฟาตัวหรู ภายในห้องโถงรับแขกหรูหราขนาดกลาง เพราะตรงนี้เป็นส่วนที่พักส่วนตัวของชีคและชีคคา ไม่ใช่ห้องโถงใหญ่ของพระราชวังสำหรับทำพิธีต่างๆ “ท่านพ่อ พี่บรูคลินมาที่นี่ด่วนกะทันหัน เพราะอยากมาคุยเรื่องการหมั้นหมายเจ้าค่ะ” ชีร่าห์รีบชิงพูดบอกพ่อของตัวเองอย่างดีใจ จนลืมตัวเผลอทำตัวมารยาทเกินงาม “ชีร่าห์ ไปบอกกล่าวท่านแม่ก่อนไป ว่ากลับมาแล้ว เดี๋ยวแม่เจ้าจะเป็นห่วง” ชีคฟาเอลบอกชีร่าห์ลูกสาวของตัวเอง “ก็ได้เจ้าค่ะ” ชีร่าห์รับคำอย่างเสียดาย เพราะความจริงแล้วเธออยากที่จะอยู่รอฟังบรูคลินคุยกับพ่อของเธอเรื่องงานแต่งของพวกเขา “พาแขกคุณผู้หญิงไปรับรองดูแล ในฐานะเจ้าบ้านด้วย” ชีคฟาเอลสั่ง พร้อมกับมองไปที่แสนซนเป็นเชิงบอกว่าแขกที่เขาพูดถึง หมายถึงแสนซนนั่นเอง “เจ้าค่

เธอคงยังไม่เคยตายสินะ? “พะ...พี่บรูค อย่าเป็นอะไรนะ ฮือออ” เสียงเล็กของแสนซนพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าคนบนหลังม้าเดียวกับเธอ ที่นั่งอยู่ด้านหลังทิ้งน้ำหนักมาทับตัวเธอ เหมือนไม่ได้สติ แสนซนเอื้อมมือไปจับมือแกร่งทั้งสองข้างที่ทิ้งข้างลำตัวไปแล้ว จับมากอดรั้งเอวเธอไว้ เพื่อไม่ให้เขาตกลงไปจากหลังม้า บรูคลินไข้ขึ้นเพราะว่าบาดแผลของเขานั้นมีเลือดไหลออกมามาก เขาอดทนนั่งบนหลังมา พาแสนซนมาถึงยังหมู่บ้านเร่ร่อนที่อาศัยอยู่ที่โอเอซิส พอเข้าเขตโอเอซิสเขาก็สลบเพราะพิษไข้ทันที “ช่วยด้วยยย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ฮือออ” แสนซนส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ พร้อมกับร้องไห้เป็นห่วงเขาไปด้วย ชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้นได้ยินเสียงของแสนซนก็มองมาด้วยความแปลกใจ ว่าผู้มาใหม่พูดภาษาอะไรที่ไม่ใช่ภาษาโมทีธ พอเห็นว่ามีคนบาดเจ็บจึงรู้ได้ทันทีว่า เธอขอความช่วยเหลือ แต่ก็ลังเลที่จะช่วยเหลือ ด้วยเพราะคนบนหลังม้าคือคนแปลกหน้านอกหมู่บ้าน และแต่งตัวแปลกไปจากชาวทะเลทราย หรือชนเผ่าเร่ร่อน “ช่วยพวกเขา” เสียงแหบของชายชรา ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ ออกคำสั่ง ให้ช่วยเหลือผู้มาใหม่ “ท่านผู้เฒ่า...” ชายหนุ่มคนหนึ่

ช่วยพี่หน่อยนะ(nc) ผลัก!!! เสียงของบรูคลินผลักร่างของลินซาให้ล้มลงนอนราบบนที่นอนหนานุ่ม โดยมีร่างหนาของบรูคลินที่ตอนนี้ใบหน้าคมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พลิกขึ้นคร่อมร่างลินซา แล้วตรึงข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะนั้นทันที ชายหนุ่มจ้องลึกดวงตาดุกร้าว ก่อนกดเสียงทุ้มต่ำร้องถาม อย่างสะกดกลั้นทั้งความโกรธและอารมณ์ต้องการดิบเถื่อนของตัวเองไว้ แม้ว่าจิตใจจะปฏิเสธอย่างหนักหน่วง แต่ร่างกายเจ้ากรรมที่โดนยาสมุนไพรของชาวทะเลทราย เป็นยาปลุกกำหนัด อย่างเช่นเดียวกับที่ชีร่าห์เคยเอาให้เขากิน “เธอวางยาฉัน เพื่ออะไร?” บรูคลินถามอย่างสะกดกลั้น “ขะ...ข้า ต้องการท่าน ข้ายังไม่มีสามี ท่านเองก็ยังไม่มีเมีย แต่งงานกับข้าเถิด” ลินซาเอ่ยความรู้สึกให้บรูคลินฟัง “บอกคนอื่นห้ามผิดผี แต่ตัวเองจะทำเสียเอง” บรูคลินพูด คล้ายเป็นการต่อว่าหญิงสาว “ถ้าผิดผีกันแล้ว ก็ต้องแต่งงานนี่เจ้าคะ ท่านก็ต้องแต่งงานกับข้า” ลินซายังไม่ลดละความพยายาม “คงจะเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก แม้ว่าฉันจะยังไม่แต่งงาน แต่ฉันก็มีเมียแล้ว หากผิดผีกับเธอ เธอที่เป็นคนของเผ่านี้จะรู้ดีว่าการผิดลูก ผิดผัวคนอื่น มันร้ายแรงกว่าผิดผีขนาดไหน!” บรูคล