บททั้งหมดของ ประธานมาเฟียกับเมียแสนซน: บทที่ 11 - บทที่ 20

ช่วยพี่เถอะ... รถสปอร์ตสีดำสนิทเงาวาววับแล่นมาจอดที่หน้าตึกที่เป็นที่ตั้งของเพ้นท์เฮ้าส์ส่วนตัวของบรูคลิน เต็มพยุงเจ้านายของเขาออกจากรถอย่างทุลักทุเล แล้วส่งกุญแจรถให้กับ รปภ ผู้ดูแลตึกส่วนตัวของเขา เพื่อเอารถไปเก็บที่ลานจอดรถ “คุณแสนซน ผมมาส่งเจ้านายแค่นี้ครับ ที่เหลือฝากคุณแสนซนดูแลต่อด้วย ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว เจ้านายสั่งให้ผมหามาไว้ให้แล้วนะครับ อยู่ในห้องด้านในติดกับห้องนอนของเจ้านาย เป็นห้องส่วนของคุณแสนซนครับ” เต็มพูดอธิบายบอกเธอ เมื่อพยุงแบกเจ้านายของตัวเองที่เมาไม่ได้สติเข้ามาในห้องนอนของเขาที่เพ้นท์เฮ้าส์ “เอ่อ...นี่คงเป็นหน้าที่ของเลขาด้วยใช่ไหมคะ” แสนซนเอ่ยถามเต็มด้วยใบหน้าที่กระอักกระอ่วนที่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับผู้ชาย และตอนนี้ยังต้องมาดูแลผู้ชาย ที่เธอไม่เคยดูแลมาก่อนด้วย “เอิ่ม...จะว่าแบบนั้นก็ใช่ หรือจะไม่ใช่ก็ได้ครับ แต่ที่คุณแสนซนต้องดูแลเจ้านายก็เพราะว่า ที่เจ้านายเมาแบบนี้เป็นเพราะคุณแสนซนนะครับ” เต็มบอกแสนซนออกไปแบบนั้น ให้เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเธอเป็นต้นเหตุ เธอจึงต้องรับผิดชอบดูแลเขา “หน้าที่แหละเนอะ” แสนซนตอบเต็มด้วยรอยยิ้มแหยๆ เ

คู่หมั้นไม่รู้ตัว... แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเล็ดลอดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างบานเลื่อนกระจกใสเข้ามากระทบกับสองใบหน้าและเรือนร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มหนานุ่ม ครืดดดดดด ครืดดดดดดด เสียงเครื่องมือสื่อสารเครื่องดำหรูหราสั่นครืดอยู่บนโต๊ะหัวเตียงปลุกให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องตื่นงัวเงียขึ้นมา โดยมีร่างคนตัวเล็กนอนหนุนแขนอยู่ในอ้อมกอดภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน มือหนาควานหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาตื่น นิ้วใหญ่กดรับสายโดยที่ไม่ดูว่าสายเรียกเข้า รายชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอนั้นเป็นใคร “ฮัลโหล...” เสียงทุ้มแหบกรอกใส่ปลายสายทันทีที่กดรับ ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา ‘ไอ้ลูกชาย ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น’ เสียงของชายวัยกลางคนดังกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของบรูคลินแหบๆ “พ่อมีไร? โทรมาแต่เช้า” บรูคลินเอ่ยถามบอมพ์ ผู้เป็นพ่อ ‘เช้าอะไร ออกมาดูโลกด้านนอกห้องหรือยัง’ บอมพ์บอกลูกชาย ที่รู้ว่าที่เสียงลูกชายแหบๆ นั้น เพราะยังไม่ตื่น แต่นี่มัน 11 โมงกว่าแล้ว ปกติลูกชายเขาทำงานที่บริษัทไม่เคยทำงานสาย “กี่โมงแล้วล่ะ เมื่อคืนผมหนักไปหน่อยเลยยังไม่ตื่น” บรูคลินตอบกลับผู้เป็นพ่อไปแค่นั้น โดยไม่ได้บอกว่าไอ้ที่หนักนั้นคือเรื่

อย่าซนเหมือนชื่อ! หมับ! บรูคลินคว้าแขนเรียวเล็กนั้นมาประคองไว้ทันที เพราะกลัวจะล้มไปอีกรอบ “จะไปไหน...” บรูคลินถามเสียงอ่อน “ซนจะกลับแล้วค่ะ” แสนซนตอบเขา พร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้ออกจากการเกาะกุมของเขา แต่ไม่เป็นผล “กลับกับพี่ พี่มารับ” “มารับทำไมคะ ซนกลับเองได้นะ แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าแสนอยู่ที่นี่” แสนซนถามเขา พร้อมกับหันหน้ามาเผชิญกับเขาจนแทบจะชิดกับอกแกร่ง “เป็นอะไรไหนลองบอกพี่สิ แทนตัวเองแบบนี้ทำไม” บรูคลินเอ่ยเสียงอ่อน เขาอยากจะง้อหญิงสาวที่เขาดูออกว่าน่าจะงอนเขา แต่เขาดูไม่ออกว่างอนเขาด้วยเรื่องอะไร “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” “เป็น!” “ไม่ได้เป็น!” แสนซนยังยืนเถียงเขาไม่หยุด “ไม่ได้เป็นใช่ไหม? ได้!!” พูดจบ เขาก็ก้มลงต่ำกว่าร่างเล็ก แล้วช้อนร่างบางยกขึ้นพาดบนบ่าแกร่งนั้นทันที แล้วออกเดินตรงไปที่ลานจอดรถของคลับทันที “ปะ...ปล่อยซนนะ ปล่อยซนลง! พี่จะพาซนไปไหน ปล่อยยย” แสนซนร้องโวกเวกโวยวายดังลั่น พร้อมตีขา ตีแขนใส่หลังคนตัวโตที่แบกเธอเดิน “พี่จะไม่ปล่อย จนกว่าจะบอกว่างอนพี่เรื่องอะไร โกรธทำไมบอกมานะ พี่ไม่รู้หรอกนะถ้าไม่บอก” บรูคลินสารภาพความจริงกับเธอ เพราะเขาไม

เปิดตัวว่าที่คู่หมั้น มั่นหน้ามั่นโหนก ห้องทำงานเรียบหรูของท่านประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ บริษัท อีแวนสันกรุ๊ป เงียบสนิท มีเพียงเสียงการทำงานของเครื่องปรับอากาศภายในห้องกับเสียงเปิดเอกสารของคนที่นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานตัวสีดำใหญ่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำงาน ทำให้สายตาคมเข้มละสายตาออกจากเอกสารที่อ่านตรงหน้าแล้วมองไปที่ประตูยังต้นเสียงทันที “เดี๋ยวแสนไปเปิดเองค่ะ” แสนซนในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวรัดรูปกับกระโปรงสีดำเลื่อมรัดรูปสั้น พูดขึ้นพร้อมกับลุกเดินไปเปิดประตู “อ้าวคุณแสนซน ยังไม่ได้ออกจากห้องอีกเหรอครับ” เสียงของเต็มทักทายแสนซนที่มาเปิดประตูให้เขา เพราะเขาจัดทำโต๊ะทำงานให้กับหญิงสาวแล้ว ที่ด้านหน้าห้องของประธาน “ยังค่ะ พี่...เอ่อ บอสกำลังสอนงานซนอยู่ค่ะ” แสนซนบอกแล้วหันไปมองบอสที่เธอพูดถึง “นี่นายสอนงานจริงๆ หรือเปล่าครับเนี่ย” เต็มบอกเพราะเขาเห็นว่าแสนซนนั่งทำงานอยู่ที่โซฟา แต่เจ้านายเขานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน ซึ่งอยู่คนละมุมห้อง “มึงมีอะไร รีบพูดมา” บรูคลินละสายตาจากเอกสารแล้วมองมาที่ผู้เข้ามาใหม่ “หื้ออ เจ้านายอย่าเร่งสิครับ ผมเลยลืมหมดเนี่ยว่าจ

คนใช้ที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านาย กรี๊งงงงง กรี๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ของสำนักงานที่อยู่บนโต๊ะทำงานสีขาวสะอาดตาดังขึ้น แสนซนที่นั่งอ่านเอกสารตารางงานของเจ้านาย และจัดตารางการนัดดูงานคุยกับลูกค้า ทั้งในประเทศและต่างประเทศ แสนซนละสายตาจากเอกสารตรงหน้า พร้อมกับมองไปที่โทรศัพท์ต้นเสียงที่กำลังดังไม่หยุด “สวัสดีค่ะ ศิลินธีร์ เลขานุการของท่านประธานบุรินทร์ธัช พูดสายค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ” แสนซนยกสายโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูที่เป็นการรับสายอัตโนมัติเมื่อยกหู พร้อมกับกรอกเสียงหวานรายงานปลายสาย แล้วรอให้ปลายสายแจ้งความประสงค์กลับมา “เข้ามาหาพี่หน่อย” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น “บอสเหรอคะ แสนนึกว่าลูกค้าติดต่องาน” แสนซนบ่นอุบอิบ “ถึงว่าพูดเต็มยศเลย น่ารัก” เขาชมออกมา ทำเอาแสนซนที่ได้ยินหน้าแดงทันที “หะ...ให้ไปหาทำไมคะ แสนก็อยู่หน้าห้องพี่เนี่ย ทำไมไม่ออกมาบอกเอง” แสนซนกล่าว “มาหาพี่หน่อย พี่จะเข้าประชุมแล้ว” บรูคลินพูดด้วยเสียงออดอ้อน “ก็เข้าประชุมสิคะ แสนไม่ได้เข้าด้วยสักหน่อย” “มาหาพี่ก่อน ขอกำลังใจหน่อย เร็ววว” บรูคลินยิ่งทำเสียงสอง ให้ดูอ้อนมากขึ้น “งั้นก็ได้ค่ะ เอากาแฟไหมคะ เดี๋ยว