ตอนที่ 1 หาเลขา

หาเลขา

15 ปี ต่อมา...

"นายครับๆ เอกสารพวกนี้ ให้ผมกองไว้ไหนครับ" เต็มลูกน้องคนสนิทของบรูคลิน ประธานบริษัทขุดเจาะน้ำมัน ขนาดใหญ่ในเครือ อีแวนสัน กรุ๊ป ที่ตอนนี้เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับ 1 ของระดับทวีปเลยก็ว่าได้ เพราะเขาทำการค้ากับประเทศใหญ่ๆ หลายประเทศในทวีปแอฟริกา

บรูคลิน เป็นลูกชายฝาแฝดสาม ของบอมพ์กับเฟร์ย่า ที่ได้สร้างบริษัทขุดเจาะน้ำมันนี้ขึ้นมา และเขาก็รับช่วงต่อหลังจากพ่อเริ่มวางมือกับธุรกิจ เขารับทำธุรกิจต่อได้เพียงไม่นานก็พาบริษัทขึ้นอันดับหนึ่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความยังเป็นวัยรุ่นที่อายุเพียง 25 ปี หล่อเหลา หุ่นสมาร์ท และที่สำคัญยังโสด

ชายหนุ่มผิวขาว ผมดำ นัยย์ตาดำขลับ ปากอมชมพูธรรมชาติระเรื่อ สวมชุดสูทสีดำทับเชิ้ตดำ สวมแว่นตาสีใส ละสายตาจากเอกสารตรงหน้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเต็ม ลูกน้องคนสนิทและเป็นผู้ติดตามดูแล บอดี้การ์ดให้กับเขา อีกทั้งยังช่วยเขาทำงานในบริษัทอีกด้วย พูดได้ว่าเขาครบเครื่องยังไง ลูกน้องก็ครบเครื่องแบบนั้น

"เมื่อไรมันจะหมดสักทีวะ เอกสารที่กูต้องเซ็นเนี่ย" บรูคลินเอ่ยบ่น กับลูกน้องที่เอาแต่ยกเอกสารมากองทับถมกันจนท่วมหัวเขา อันเดิมก็ยังไม่เสร็จ อันใหม่ก็ทับเพิ่มขึ้น

"อีกเยอะครับนาย บอกแล้วให้หาเลขา" เต็มพูดในขณะที่ยังขนเอกสารมากองบนโต๊ะ

"มึงหามาสัมภาษณ์ให้เร็วที่สุดเอาที่ทำงานเป็นเลย กูขี้เกียจรอขี้เกียจสอน เรียกเงินเดือนเท่าไรเท่านั้น ขอให้ทำงานได้" เขาสั่ง

"ได้เลย ไปหาก่อนนะ นายอ่านคนเดียวไปก่อนนะ" เต็มพูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายทันทีโดยที่ไม่สนใจฟังอะไรจากเขาอีก

"ไอ้นี่!! ทิ้งกูเลย" บรูคลินพูดให้ลูกน้อง ก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ

ผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งเกือบสี่ทุ่ม ชายหนุ่มละสายตาจากเอกสารเล่มสุดท้ายอีกครั้ง เขาปิดเอกสารลง

"เสร็จสักที ไอ้เต็มยังไม่กลับมาอีก ไปหาเลขาถึงประเทศไหนวะ" เขาบ่นออดแอดให้ลูกน้อง แต่รู้สึกเหมือนเต็มที่เขาเพิ่งพูดถึงจะตายยาก เพราะเขาพูดจบเต็มก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาพอดี พร้อมกับเสียงจามดังลั่น

"ฮัดเช้ยยย!!"

"เพิ่งบ่นถึง ก็มาเชียว" บรูคลินพูดกับเต็มที่เข้ามา

"บ่นหรือด่าครับ ทำไมจาม ผมได้เลขามาแล้วนะ เริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลย" เต็มรายงานเจ้านาย

"มึงไปหาประเทศไหนมาวะ หายไปทั้งวัน" บรูคลินแกล้งแซวลูกน้อง

"ได้สาวต่างชาติ จากประเทศจีนครับ"

"นี่มึงหาต่างชาติมาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย"

"ผมจะพูดเล่นทำไม สาวรุ่นใหม่ไฟแรง พร้อมเริ่มงานครับ"

"เออๆ เอามาเถอะ ขอให้ทำงานได้ก็พอ"

"ครับ เธอพร้อมเริ่มงานพรุ่งนี้ นายจะให้มาสัมภาษณ์ก่อนไหมพรุ่งนี้ มาดูตัว" เต็มเอ่ยแซวเจ้านาย

เพราะเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องของผู้หญิง จะรับพนักงานสักคนก็เลือกเยอะ จนตอนนี้ในบริษัทส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชายเต็มไปหมด น้อยที่จะมีผู้หญิง แต่ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่ทำงานเป็นแล้วเท่านั้นนะ เพราะเขาไม่สอนผู้หญิงเลย ให้พนักงานชายสอนเอง แล้วคราวนี้จะรับเลาขาส่วนตัวทั้งที ก็คงเลือกเยอะกว่าเดิม เพราะคราวนี้เขาต้องการเลขาส่วนตัวที่สามารถไปไหนมาไหนต่างประเทศกับเขาได้ ทำงานกับเขาได้แบบดึกๆ ดื่นๆ ข้ามคืน

"ไม่ต้อง! กูคิดว่าจะรับคนนี้มาทำแค่ที่บริษัทนี่แหละ" บรูคลินตอบลูกน้อง

"อ้าว ทำไมล่ะครับ เลือกเยอะอีกละ"

"ไม่ได้เลือกเยอะ ไม่ชอบให้ใครมาอยู่ใกล้ๆ มากเกินไป ผู้หญิงจุกจิกน่ารำคาญ"

"งั้นเจ้านายต้องหาเมียสักคนอย่างจริงจังแล้วครับ จะได้ชิน"

"อยากตายหรือไง"

"อ้าวก็จริงนี่ครับ ถ้านายมีเมียนะ จะหมดปัญหาการทำงานร่วมกับผู้หญิงจุกจิกเลยครับ รับรองจะชิวๆ ไปเลย" เต็มเชื้อเชิญเจ้านายให้คล้อยตาม แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

"มึงนี่วอนโดนตีน"

"นาย...ผมถามจริงๆ คิดจะมีเมียไหม" เต็มถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง พร้อมกับยื่นแก้วกาแฟที่เขาเพิ่งชงมาให้เจ้านาย

"ยังไม่คิด ถามทำไม"

"ผมทำงานกับนายมาก็นานแล้ว ยังไม่เห็นนายมีแฟน ไม่เห็นยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย เคยนอนกับสาวสักครั้งไหมครับ"

"ไม่เคย ถึงเวลามันก็มีเองแหละ" บรูคลินตอบ พร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

"ไม่ได้นะครับนาย ถ้าเราไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ถ้าเอาแต่รอผู้หญิงวิ่งมาหาเราอาจจะไม่เจอคนที่ชอบนะ แต่ถ้าเราออกตามหาเราจะเจอคนที่ถูกใจ" เต็มพยายามคะยั้นคะยอเจ้านาย

"เจอแล้วยังไง" เขาถามกลับ

"เจอแล้วก็เอามาเป็นของตัวเองไงครับ"

"ไม่มีหรอก คนที่ถูกใจ ถ้าเจอแล้วต้องทำไง"

"เดี๋ยวสักวันหนึ่งนายเจอจริงๆ คนที่นายชอบตั้งแต่แรกเจอ นายจะอยากมีเธออยู่ข้างๆ และนายก็จะทำทุกอย่างให้ได้เธอมาโดยที่ไม่ต้องมีใครคอยบอก"

"หึ ไม่มีทาง ว่าแต่มึงเถอะ พูดเหมือนคนมีเมียแล้ว" บรูคลินตอกกลับลูกน้อง ทั้งๆ ที่มันเองก็ยังไม่มีเมีย ไม่มีแฟนด้วยซ้ำ แต่พูดเหมือนช่ำชองยังไงอย่างนั้น

"อ้าวๆ ถึงผมจะไม่มีเมีย ไม่เคยคบใคร แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ได้ชอบใครนะครับ อีกอย่างผมจะเอาเวลาไหนไปมีเมียครับ ทำงานกับนายแทบ 24 ชั่วโมง" เต็มตอบเจ้านาย เหมือนกับบ่นไปในตัวให้เจ้านายได้ยิน

"จะบอกว่ากูใช้งานหนัก?"

"ไม่ได้พูดนะครับ เจ้านายคิดไปเอง คิดถูกด้วย"

"คุยกับมึงปวดหัว วันนี้ไปคลับ กูอยากพักสมอง งดรับงานเอกสารจนกว่ากูจะหาเลขาได้"

"งั้นพรุ่งนี้รับอีกสองกอง"

"กวนตีน หรือไม่ได้ฟังที่กูพูดเมื่อกี้" บรูคลินหยุดชะงักการจิบกาแฟแล้วมองหน้าลูกน้อง

"ได้ยินคร้าบบบ แต่เจ้านายบอกเองว่าให้ได้เลขาก่อน แต่นี่เจ้านายได้เลขาแล้วไงพรุ่งนี้" เต็มพูดพร้อมกับทำลอยหน้าลอยตาให้เจ้านาย

"คุยกับมึง ยิ่งคุยยิ่งปวดหัว" บรูคลินบอก พร้อมกับหันไปให้ความสนใจกับกาแฟแก้วเดิม

"ไม่ใช่แค่นายที่ปวดหัวครับ ผมก็ปวด มีเจ้านายแบบนี้" เต็มกล่าว

"ทำไม? มีกูเป็นเจ้านายแล้วมันทำไม" บรูคลินหันไปทางลูกน้องด้วยใบหน้าจริงจัง

"ไม่ทำไมนี่ครับ แค่เสียดายความหล่อ หล่อซะเปล่าครับ แต่ใช้ประโยชน์ไม่เป็น เหมือนพระเจ้าให้ความหล่อมาแต่ลืมให้วิธีใช้" เต็มพูดยืดยาวให้เจ้านายตัวเองฟัง เผื่อเขาจะคิดได้บ้าง

"ใช้เป็น แต่กูเลือกใช้ จบนะ" บรูคลินสวนกลับลูกน้อง ความจริงแล้วเขากับลูกน้องค่อนข้างสนิทกันมาก เต็มทำงานกับเขาแบบไว้เนื้อเชื่อใจกันมาตั้งแต่เขายังเรียนไม่จบ และก็ทำงานด้วยกัน ตัวติดกันตลอดแทบจะ 24 ชั่วโมง จะมีก็แค่เพียงตอนนอนเท่านั้นที่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน

"ใช้เป็นก็หัดใช้ครับ อย่าเลือกเยอะ เดี๋ยวแก่เสียก่อน" เต็มเหน็บเจ้านาย

"มึงก็ว่าแต่กู ตัวมึงก็หาเมียให้ได้ก่อน จะมาแก่ไปเปล่าๆ พร้อมกูไม่ได้นะ กูรำคาญมึง"

"ผมพนันได้เลยว่า ผมได้เมียก่อนเจ้านายแน่นอน"

"ทำไมมั่นใจขนาดนั้น"

"มั่นใจดิ ก็คืนนี้ผมจะไปคลับเจ้านาย"

"ไปทำไรของมึง"

"ไปหาเมียสิครับ"

"ไปหาในนั้น จะได้คนดีได้ไง"

"คนดีๆ มีเยอะครับ หาให้เจอก็พอ ถ้าเจอคนไม่ดี เอาเสร็จก็แค่แยกย้าย"

"มึงทำไปคนเดียวเหอะแบบนั้น"

"เดี๋ยวนายเจอคนที่ชอบตั้งแต่แรกเจอ นายจะเข้าใจว่า การอยากมีเมียมันเป็นยังไง"

"เออ!! กูอวยพรให้มึงได้เมีย"

"แล้วนายไม่ไปด้วยเหรอ คืนนี้ ไปพักสมอง งานรออีกเยอะนะ ไม่พักตอนนี้ไม่รู้จะได้พักอีกเมื่อไร"

"เออ จะไปหาอาเบย์ด้วย"

"หาเมียด้วยนะครับ" เต็มคะยั้นคะยอ

"พูดมากจริง จะไปก็ไป เร็วๆ" พูดจบบรูคลินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน และเดินนำออกไปขึ้นรถทันที เต็มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะวิ่งตามผู้เป็นนายไป

คืนนี้เขาตั้งใจจะหาผู้หญิงให้เจ้านายสักคน มาแบ่งเบาภาระให้กับเขา เจ้านายเขาจะได้เป็นผู้เป็นคนเหมือนคนอื่นเขาเสียที...