ตอนที่ 3 แสนซน!

แสนซน!

“ไอ้เต็มไปพาเธอขึ้นไปเจอกูในห้องวีไอพี4 กูจะไปรอที่นั่น” บรูคลินหันไปสั่งเต็มที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก ทำให้เต็มชะงักค้างกับคำสั่งของเจ้านาย ที่เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะเริ่มปฏิบัติการเร็วขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่แปลกใจมากนัก เพราะเขารู้นิสัยเจ้านายคนนี้ดี ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ เดี๋ยวนี้ ตอนนี้!

“ตอนนี้เลยเหรอนาย” เต็มถามออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“ตอนนี้แหละ ถ้าไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะได้ตอนไหน” บรูคลินหันกลับมาตอบเต็ม

“บรูค...คนนี้อารักเหมือนลูกของอานะ อย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายจิตใจเธอไปมากกว่านี้ ถ้าเราไม่คิดจริงจังก็อย่าทำเรื่องแบบนั้น แค่ชีวิตที่ผ่านมาของเธอ อาก็สงสารเธอมากพอแล้ว” คีย์เอ่ยบอกกับบณุคลิน คนหนึ่งก็รักเหมือนลูก อีกคนก็รักเหมือนหลานที่เลี้ยงมาตั้งแต่คลอด

“ครับอาคีย์...ผมทำอะไรผมรู้ตัวดี และถ้าผมจะทำอะไรแล้วล่ะก็ นั่นแสดงว่าผมคิดดีแล้ว มั่นใจแล้วครับ” พูดจบบรูคลินก็หันมาส่งยิ้มหวานแบบเท่ๆ ให้กับผู้เป็นอาทั้งสอง ก่อนเดินออกจากโต๊ะ มุ่งหน้าไปยังห้องวีไอพี ห้องที่ 4 ทันที

“ไอ้เต็ม! เจ้านายมึงไปแล้ว เขาสั่งอะไรมึงไม่รีบไปทำอีก มัวแต่ห่วงกินเหล้า ระวังเจ้านายมึงจะพิโรธนะ ดูท่าคนนี้เจ้านายมึงจะสนใจมากด้วย” เบย์เอ่ยบอกกับลูกน้องของหลานชายที่ยังคงนั่งกระดกเหล้าต่ออย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่บรูคลินออกไปรอที่ห้องวีไอพีได้สักพักแล้ว

“เจ้านายรีบ ผมไม่รีบครับ” เต็มหันมาตอบ ก่อนจะมองลงไปที่เวทีด้านล่าง เห็นว่าหญิงสาวที่เป็นเป้าหมายของเจ้านายยังยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีเหมือนเดิม

“มึงรออะไรวะ เดี๋ยวเจ้านายมึงก็หงุดหงิด” เบย์ยังถามต่อ

“ก็รอผู้หญิงคนนั้นลงจากเวทีไงครับ นายจะให้ผมไปลากเธอลงจากเวทีโต้งๆ เลยเหรอ เดี๋ยวก็ได้มีคนเรียกตำรวจมาจับผมพอดี” เต็มพูดออกมาทั้งๆ ที่สายตายังไม่ละออกจากเวที

“เออว่ะ กูลืมไป เดี๋ยวตำรวจมาเรื่องจะวุ่นวาย กูขี้เกียจไปรับหน้า” เบย์พูดแบบเอือมระอา ก่อนจะหยิบยกแก้วขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

เวลาผ่านไปไม่นาน เต็มก็ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งดื่มเหล้ายืนขึ้นจนเต็มความสูง ทำให้เบย์หันไปมองด้านล่างเวที ก็เห็นว่าแสนซนเดินลงจากเวทีแล้ว เขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่า ถึงเวลาที่เต็มต้องไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายแล้ว

“โชคดีนะไอ้เต็ม แล้วก็ฝากเตือน ฝากห้ามเจ้านายมึงด้วยหากทำอะไรที่มันไม่ควร เพราะกูไม่ปล่อยไว้นะ นั่นลูกกู” เบย์หันไปพูดกับเต็มด้วยใบหที่นิ่งเฉย

“ทำไมนายไม่บอกกับเจ้านายผมเองตั้งแต่แรกล่ะครับ มาบอกผมตอนนี้ คิดว่าผมห้ามเจ้านายตัวเองได้เหรอ” เต็มตอบออกไป ก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นล่างและมุ่งตรงไปหาเป้าหมายในทันที

“เอ่อ...ขอโทษนะครับคุณแสนซน” เต็มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงตัวเป้าหมายที่กำลังจะเดินสวนเขาไป

“คะ? เรียกซนเหรอคะ?” แสนซนเอ่ยถามพร้อมกับใบหน้าแปลกใจ ที่ผู้ชายคนนี้รู้จักชื่อของเธอ เพราะชื่อจริงของเธอมีแค่ครอบครัวเท่านั้นที่รู้จัก เวลาเธอทำงานหรืออยู่บนเวทีเธอจะใช้ฉายา ‘Rose Black’ เท่านั้น ทุกคนจะเรียกเธอว่า Rose สั้นๆ ก็มี

“ใช่ครับ ผมเรียกเอง” เต็มตอบกลับไป

“คุณรู้ชื่อจริงของซนได้ยังไงกัน คุณเป็นใคร?” แสนซนเอ่ยถามออกไป พร้อมกับขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มตรงหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทางระวังตัว

“ผมไม่ใช่คนน่ากลัวอะไรหรอกครับ คนที่น่ากลัวคือคนที่คุณจะต้องขึ้นไปหาต่างหาก” เต็มตอบออกไปแต่ท้ายประโยคเขาพูดเพียงเบาๆ ให้ตัวเองได้ยินแค่คนเดียว

“แล้วคุณมีธุระอะไรกับซนหรือเปล่า” แสนซนรีบถามธุระทันที เพื่อจะได้ออกไปจากชายแปลกหน้าคนนี้

“คุณคีย์ให้ผมพาคุณไปพบแขกคนหนึ่งครับ แขกคนนั้นมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เต็มเอาชื่อของคีย์มาอ้าง หากเขาไม่เอามาอ้างคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าคงไม่ไปกับเขาง่ายๆ แน่

“แขก? คุณโกหกหรือเปล่า เพราะคุณแม่คีย์ไม่เคยให้ซนไปดูแลแขกเลย” แสนซนยังไม่เชื่อที่เต็มบอก

“ไม่เชื่อก็มองขึ้นไปบนชั้นวีไอพีสิครับ” พูดจบเต็มก็ชี้ขึ้นไปไปชั้นวีไอพีที่เป็นด้านกระจก โต๊ะที่เบย์และคีย์นั่งอยู่

คีย์ที่กำลังมองมาทางทั้งคู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไร เห็นทั้งสองชี้มาที่เขาพร้อมกับแสนซนที่มองมา คีย์ก็รีบยกมือโบกหยอยๆ ส่งให้ทั้งคู่พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

แสนซนเห็นคีย์ยิ้มและยกมือโบกให้ก็เข้าใจว่า เขาเป็นเชิงบอกว่าที่ชายคนนี้พูดมาคือความจริง เธอจึงหันมามองเขาที่ยืนยิ้มส่งให้เหมือนกำลังจะบอกว่า ‘เห็นไหมล่ะ เขาพูดจริง’

“แล้วแขกคนนั้นอยู่ที่ไหนคะ เขาคือใคร” แสนซนเอ่ยถาม

“ตามผมมาเลยครับ ท่านอยู่ที่ห้องวีไอพี4” เต็มผายมือให้หญิงสาว เป็นเชิงให้เดินก่อนตามมารยาทสุภาพบุรุษ

“ท่าน? แสดงว่าแขกคนนี้เป็นคนใหญ่คนโตหรอกหรือคะ ถึงขั้นคุณแม่คีย์จะให้ซนไปดูแล”

“เขาเป็นประธานบริษัท อีแวนสันกรุ๊ป ครับ” เต็มเอ่ยบอกสั้นๆ ก่อนจะเดินนำหญิงสาวไป เมื่อเห็นว่าเขาผายมือให้ตั้งนานแล้วแต่หญิงสาวยังไม่ขยับไปไหน

“ประธาน...งั้นก็แก่แล้วสินะ อ้วนๆ อวบๆ ทรงเจ้าชู้แน่ๆ” แสนซนเอ่ยพึมพำขณะที่กำลังเดินตามหลังเต็มไป แต่เต็มกลับได้ยินเต็มสองหูชัดเจนทำให้เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมากับความคิดของหญิงสาว

“ประธานบริษัทนะครับ ไม่ใช่เสี่ยที่ชอบเลี้ยงพวกอีหนู 55555” เต็มบอกหญิงสาว แสนซนได้ยินเต็มหัวเราะและบอกเธอแบบนั้น ก็ทำหน้าแหยๆ เหมือนจะรู้ตัวว่าสิ่งที่เธอคิดไปเองนั้นมันไม่ใช่

“ถึงแล้วครับ แขกทรงเสี่ยอ้วนๆ ที่คุณต้องเข้าไปพบอยู่ในห้องนี้นะครับ เข้าไปได้เลย” พูดจบเตมก็เปิดประตูพร้อมกับผายมือเชิญแสนซนเข้าไปในห้อง แต่ตัวเองยืนอยู่หน้าห้อง

“แล้วคุณไม่เข้าไปเหรอคะ” แสนซนหันมาถาม ก่อนจะทำท่าเก้ๆ กังๆ ไม่กล้าเข้า

“ไม่ล่ะครับ หมดหน้าที่ผมแล้ว เดี๋ยวผมไปดื่มต่อ โชคดีครับคุณผู้หญิง” เต็มพูดตอบ ส่งยิ้มให้เธอ

แสนซนเดินเข้าห้องอย่างช้าๆ พอเธอเดินเข้ามาพ้นประตู เต็มก็ปิดประตูทันที แสนซนหันมาทางประตูอย่างตกใ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดเพื่อเปิดออก แต่มือบางยังไม่ทันได้ถึงลูกบิด เสียงทุ้มนิ่งก็ดังขึ้นด้านหลังภายในห้องนั้น

“เข้ามาแล้ว ก็เดินมานี่!” แสนซนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันหลังไปมองทางต้นเสียง

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมเข้มดำเทา ผิวขาวใส คิ้วเข้ม เส้นผมสีดำถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ ไม่ได้จัดเซ็ตจัดทรงจนเรียบร้อยเกินไป รูปร่างสูง หุ่นสมาร์ทสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมออกสองสามเม็ดจนแหวกเห็นอกแกร่งขาวตัดกับสีเสื้อ กางเกงสีดำยาวตามความยาวของขาทั้งสองข้างนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา แขนทั้งสองข้างพาดกับพนักพิงหลังของโซฟาด้วยท่าสบายๆ

แสนซนมองชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะหลบสายตาเล็กน้อย เพราะชายหนุ่มหล่อเหลาคนนี้ไม่เหมือนกับที่เธอจินตนาการเอาไว้เลย

ตรงหน้าชายหนุ่มมีโต๊ะวางเครื่องดื่มที่ถูกดื่มไปแล้ววางอยู่ ด้านหลังโซฟามีเตียงสีดำตั้งอยู่ด้วยเช่นกันความจริงแล้วห้องวีไอพีจะมีเตียงอยู่ทุกห้องอยู่แลเอาไว้บริการสำหรับแขกที่ต้องการมาพัก แสนซนไม่ค่อยอยากเข้ามาในห้องวีไอพีเท่าไรนัก เพราะเธอไม่ชอบบรรยากาศที่มีเตียงอยู่แล้วคิดไปเองว่า บนเตียงต้องมีไว้ทำกิจกรรมอย่างว่าแน่ๆ คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

“มานั่ง...” เสียงทุ้มออกคำสั่ง พร้อมกับมองไปที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเขา เป็นเชิงบอกให้เธอนั่งลงตรงนั้น แสนซนเข้าใจและยอมนั่งลงแต่โดยดี

“เอ่อ...คุณเรียกฉันมาทำไมคะ” แสนซนเอ่ยขึ้นถามตรงๆ เพราะเธออยากรู้ให้แน่ใจว่า เขาเรียกเธอมาแค่คุยหรือเรียกมาเพราะจุดประสงค์อื่น

“หน้าแดง...เมา?” เขาเอ่ยถาม

“ปะ...เปล่าค่ะ ซน...เอ่อฉันไม่ได้ดื่มค่ะ” แสนซนแก้ตัวอย่างระล่ำระลัก

“แล้วทำไมหน้าแดง” เขายังถามต่อ เหมือนกับอยากรู้คำตอบจริงๆ

“เปล่าค่ะ สะ...สงสัยอากาศจะร้อน” เธอโกหกออกไปแบบนั้น จะให้บอกความจริงได้ยังไงว่าเธอเขินเขา ที่หล่อขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเขาจะต้องอ้วนลงพุง และทรงเสียพุงพุ้ยๆ

“แอร์ฉ่ำขนาดนี้ร้อนเหรอ” บรูคลินพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเครื่องปรับอากาศที่เปิดไว้อย่างเย็นฉ่ำ

“เอ่อ...คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ คุณคุยธุระมาเลย” แสนซนรีบตัดบท

“เธอชื่ออะไร?” บรูคลินเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

“แสน...เอ่อ โรสแบล็คค่ะ เรียกโรสเฉยๆ ก็ได้” แสนซนไม่ยอมบอกชื่อจงออกไป ทำให้บรูคลินทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย

“เอาชื่อจริง!” เขาบอกเสียงเรียบ หน้านิ่ง ทำให้แสนซนรู้สึกเกรงกลัวกับสายตาคมดุนั้นทันที

“แสนซนค่ะ” สุดท้ายเธอต้องยอมบอกชื่อจริงตัวเองออกไป สายตาคมนั้นเกินที่เธอจะต้านไว้แล้วโกหกต่อไปไม่ได้จริงๆ

“อาคีย์ไม่ได้บอกเหรอ ว่าให้เธอมาทำอะไรที่นี่” บรูคลินเอ่ยถามหยั่งเชิงเล็กน้อยว่าเธอจะรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน

“คะ...คุณแม่คีย์ไม่ได้บอกซน...เอ้ย ฉันไว้ค่ะ” แสนซนเผลอหลุดปากแทนตัวเองด้วยชื่อออกไปทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทกับเขา

“แทนตัวเองด้วยชื่อตามที่ถนัดเถอะ แบบนั้นน่ารักดี” เขาพูดออกไป สายตาคมจ้องมาที่หญิงสาวตรงหน้า ทำเอาแสนซนต้องหลบสายตานั้นอีกครั้ง เธอไม่เคยสบตาเขาได้นานเลย

“คุณมีธุระอะไรกับซนหรือเปล่าคะ” แสนซนตัดสินใจถามออกไปอีกครั้ง เพราะไม่ว่าเธอจะถามกี่ครั้งก็ไม่ได้คำตอบสักที

“หางานอยู่ใช่ไหม ที่บริษัทฉันขาดเลขา สนใจหรือเปล่า” บรูคลินเอ่ยถามเธอออกไปตรงๆ แต่แอบแฝงด้วยบางสิ่งบางอย่าง

“จะให้ซนไปทำงานเป็นเลขาเหรอคะ ซนไม่ได้เดือดร้อนอะไรเรื่องเงิน ร้องเพลงที่นี่ก็ได้เงินพอใช้แล้วค่ะ” แสนซนปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“เดือนละล้าน สนใจหรือเปล่า ถ้าทำงานกับฉันมีเงินใช้ตลอดแน่นอนโดยไม่ต้องเดือดร้อนอาคีย์อีก แถมยังได้เงินไปให้อาคีย์ตอบแทนที่ผ่านๆ มาด้วย” บรูคลินยื่นข้อเสนอเป็นเงินเดือนที่สูงลิบลิ่ว ซึ่งก็ทำให้แสนซนสนใจขึ้นมาบ้าง เมื่อได้ยินว่าจะได้เอาเงินไปตอบแทนบุญคุณคีย์ที่เลี้ยงเธอมา

“แล้ว...ถ้าซนรับงานต้องทำงานอะไรบ้างคะ” แสนซนถามขึ้น ทำให้บรูคลินที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวร่างบางตรงหน้าเริ่มสนใจข้อเสนอเขาบ้างแล้ว

“ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ทำงานเป็นเลขาส่วนตัวให้ฉัน ทำงานที่บริษัท มีออกต่างจังหวัด ต่างประเทศบ้างเป็นบางครั้ง และ...งานที่เธอต้องทำนอกเหนือจากเลขาก็....” เขาเว้นวรรคหยุดไว้แค่นั้น ไม่รู้จะพูดหรือไม่พูดดี

“งานอะไรคะ” แสนซนถามย้ำ

“ทำงานให้ฉันบนเตียง!” เขาตัดสินใจบอก

“ห๊ะ!!อะไรนะคะ ให้ทำงานบนเตียงนี่หมายความว่ายังไง หมายถึงเรื่องอย่างว่าเหรอคะ”

“ก็ตามนั้นแหละ” บรูคลินพูดแบบไม่ยี่หระต่อความตกใจของแสนซน

“ไม่ค่ะ!! ซนไม่รับงานแบบนี้ ต่อให้เงินเดือนสิบๆ ล้านซนก็ไม่รับ” แสนซนรีบปฏิเสธ บรูคลินจึงมองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร เหมือนกำลังใช้ความคิดที่จะหาวิธีให้เธอไม่ต้องปฏิเสธเขา

บรูคลินรู้ว่าแสนซนนับถือคีย์เป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นเขาต้องใช้อาคีย์ให้เป็นประโยชน์ แสนซนไม่มีทางปฏิเสธแน่ถ้าเป็นเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบ

“ไม่รับ...งั้นคืนนี้ก็บริการฉัน ชงเหล้า และนั่งดื่มกับฉัน หากฉันพอใจจะเลิกตามตื้อเธอ แต่ถ้าฉันไม่พอใจในบริการของเธอ เธอต้องไปทำงานกับฉัน ถ้าเธอไม่ไปก็ต้องให้อาคีย์เป็นผู้รับผิดชอบ” บรูคลินยื่นข้อเสนออีกรอบ ซึ่งข้อเสนอพวกนี้มันอยู่ในแผนการของเขา เขามีวิธี และแผนการบางอย่างที่เธอคนนี้จะปฏิเสธไม่ได้แน่ๆ