All Chapters of BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

ไม่ไหว้นะคะ เลิกนับถือแล้วค่ะ! พรึ่บ!! แบล็คเกอร์ปิดแฟ้มเอกสารลง หลังจากนั่งอ่าน นั่งตรวจอยู่สักพัก เขาต่อสายตรงไปหาเลขาอีกครั้งเพื่อตามคนตัวเล็กให้เข้ามาหาเตรียมเข้าห้องประชุมพร้อมกับเขา “ให้วินเซ่เข้ามาพบฉัน” เขาสั่งปลายสาย ‘ได้ค่ะ’ เมื่อคนปลายสายรับทราบเขากดวางสาย รอเจ้าของร่างเล็กเข้ามาพบ หลังจากวางสายไปได้สักพัก ผ่านไป 20 นาที ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะเข้ามา สร้างความหงุดหงิดให้เขามากยิ่งขึ้น คิดจะต่อสายหาเลขาอีกครั้ง ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น “เข้ามา” เขาเอ่ยอนุญาต ประตูเปิดออกคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ มีสายตาดุเข้มจ้องมาทางเธออย่างคาดโทษที่เธอเข้ามาช้าไป 20 นาที “มีอะไรหรือเปล่าคะ” วินเซ่ถามขึ้น เพราะเธอเพิ่งออกจากห้องนี้ไปเมื่อ 30 นาทีที่แล้วนี่เอง “ทำไมเพิ่งเข้ามา ฉันเรียกไปตั้งนานแล้ว” เขาถามขึ้นตั้งแต่เธอยังไม่เข้ามาพ้นประตู หญิงสาวทำหน้างุนงง เรียกตั้งนานอะไร พี่ตาเพิ่งบอกเธอเมื่อกี้ บอกปุ๊บ เธอก็เดินเข้ามาเลย “พอดี วินซ์ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ เลยเข้ามาช้า” วินเซ่หลีกเลี่ยงการพูดความจริง เพราะกลัวว่ากันตาจะโดนดุอีกแล้วเธอก็จะโดนกันตาไม

ไปเตรียมเป็นสามี! 07.37 น. ครืดดดด ครืดดดดด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เมื่อมีสายโทรเข้ารบกวนการนอนของเธอ รายชื่อ ‘Dad.W’ ปรากฏบนหน้าจอของมือถือ สายเรียกเข้าของพ่อเธอเอง ร่างบางบนที่นอนหนานุ่มสีขาวละมุน ยื่นมือไปหยิบมือถืออยากจะกดตัดสายทิ้ง แต่พอหรี่ตาดูชื่อบนหน้าจอก็ทำได้แค่ กดรับแล้วกรอกเสียงใส่ปลายสาย “ฮัลโหลลล ป๊า โทรมาแต่เช้าเลย มีอะไรแน่ๆ ใช่ไหมคะ” วินเซ่รับสายอย่างรู้ทันคนในสาย ‘อย่ามารู้ทัน!’ วินเนอร์ตอบกลับมาให้ลูกสาว “สำคัญไหมคะ ถ้าไม่สำคัญเอาไว้ก่อนได้ไหมคะ วินซ์อยากนอนอ่ะ” ‘สำคัญ คอขาดบาดตายเลย’ คนเป็นพ่อกล่าวแบบยียวน แต่ยังคงความพูดน้อยไว้เสมอ “ใครจะตายคะ” ‘ไอ้ยุ ถ้าเราไม่ตอบตกลง ป๊าจะยิงไอ้ยุ เราจะได้ไม่มีคนเล่นด้วย’ วินเนอร์ขู่ลูกสาว เพราะรู้ว่าตอนเด็กๆ เธอชอบเล่นกับพายุ ให้พายุสอนนั่นสอนนี่เกือบทุกอย่าง “โอ้ย ให้ตายไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยววินซ์ตื่นแล้วน้ายุค่อยฟื้น” หญิงสาวพูดแล้วหัวเราะคิกอย่างชอบใจ ‘ไม่ตลก จริงจัง’ “มาค่ะ เข้าเรื่อง ง่วงจะแย่ เดี๋ยวต้องลุกไปทำงานอีก” ‘เย็นนี้ไปกินข้าวกับพ่อและ...’ วินเนอร์เว้นวรรคไว้

อยู่กับพี่นะ...คนดี ร้านอาหารหรูใจกลางเมือง “สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ร้านอาหารฟรังค์ซัวนะคะ คุณลูกค้าจองห้องอาหารไว้ไหมคะ” เสียงพนักงานต้อนรับกล่าวต้อนรับหญิงสาวในชุดมินิเดรสลายลูกไม้สีขาวมีซับด้านใน ชุดกระชับแนบไปกับสรีระบางอรชร อ้อนแอ้น ผมยาวลอนสีน้ำตาลอ่อนปล่อยยาวสยาย ผิวขาวใสหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักดูละมุนอ่อนหวานและสดใส “ครอบครัวจองไว้แล้วค่ะ น่าจะจองในชื่อ วินเนอร์ มีไหมคะ” “สักครู่นะคะ เดี๋ยวเช็คให้ค่ะ” หญิงสาวยืนรอพนักงานเช็ครายชื่อคนจองห้องอาหาร ซึ่งวินเซ่เองก็ไม่ได้ถามว่า พ่อแม่ของเธอจองไว้ในชื่ออะไร “ขอโทษที่ให้รอนะคะ ชื่อนี้ยังไม่มีจองเข้ามานะคะคุณลูกค้า” “เอ่ออ งั้นลองเช็คชื่อ เซริน ให้หน่อยค่ะ” ถ้าไม่ใช้ชื่อพ่อก็ต้องชื่อแม่ล่ะวะ สักชื่อหนึ่ง “สักครู่ค่ะ...เจอแล้วค่ะ จองในชื่อของคุณ เซรินนะคะ เดี๋ยวพาคุณลูกค้าไปที่ห้องอาหารนะ” พนักงานต้อนรับส่งต่อให้พนักงานอีกพาเธอไปยังห้องอาหาร “โห่ หม่ามี๊ จองห้องชื่อใครก็ไม่บอกสักคำ” เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง วินเซ่ก็เอ่ยบ่นกับผู้เป็นแม่ทันทีโดยไม่ได้สังเกตว่ารอบข้างมีใครอยู่บ้าง “สวัสดีลุงกับป้าเขาก่อน” เซรินบอกลูกสาวก่อนผ

ผมอยากจะขอ... @ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง “แบล็ค...” เสียงของปารณี ผู้เป็นแม่ดังขึ้น เมื่อเดินทางมาถึงพร้อมกับพ่อของเขา และพ่อแม่ ลุงเจคอร์ปของวินเซ่ เธอเห็นคนเป็นลูกนั่งก้มหน้าอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินในตอนแรกที่รู้ข่าว อยากจะโกรธลูกตัวเองเหลือเกินที่ไม่ดูแลน้องให้ดี ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ แต่พอมาเห็นสภาพลูกแล้ว ใบหน้าเศร้าหมอง ขอบตาบวมช้ำบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เนื้อตัวเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ซึ่งไม่บอกก็คงจะรู้ได้ว่าคือเลือดของใคร แบล็คเกอร์เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก แววตาสั่นไหวระริกอยู่เพียงครู่หนึ่งเมื่อสายตาไปสบเข้ากับสายตาเข้มและนิ่งของวินเนอร์ เขารู้สึกเสียใจที่ดูแลปกป้องวินเซ่ไม่ได้ “ลุงวิน...” เขาเอ่ยเรียกชื่อเบาๆ แค่นั้นก็ทำให้เขาน้ำตาคลอแล้ว แกร็ก! วินเนอร์ยกกระบอกปืนขึ้นชี้อยู่ระดับสายตาของแบล็คเกอร์ ท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่ไม่มีใครคาดคิด “เฮีย!!!!” เซรินร้องห้ามอย่างตกใจก่อนถลาเข้าไปจะจับแขนของวินเนอร์ให้ลดกระบอกปืนลง แต่ถูกเจคอร์ปห้ามไว้เสียก่อน เพราะเขารู้ว่าเพื่อนของเขาไม่ทำในสิ่งที่ยังไม่ถามเหตุผล แต่

เข้าบ้าน... “ต้องใกล้กันขนาดนี้เลยเหรอคะ มันใกล้เกินไปไหมเนี่ย” เสียงใสดังขึ้นจากด้านหลังเบาะคนขับ ในรถหรูสีดำ ที่กำลังพุ่งทยานไปตามท้องถนนโล่ง เสียงใสพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ที่เธอต้องหงุดหงิดเพราะอึดอัดกับการนั่งรถของเขาที่นั่งเบียดเธอแทบจะเป็นการกอดด้วยซ้ำจนเธอรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก “ก็พี่หนาว ไอ้โทมันเปิดแอร์แรง” เขาพูดยียวน “ถ้าจะชิดขนาดนี้ ก็ไม่นั่งตักวินซ์ไปเลยล่ะคะ แอร์แรงก็บอกพี่โทให้เบาลงสิคะ” “ถึงเบายังไงก็ไม่อุ่นเท่ากอดหรอก” เขายังยียวนต่อ “เอ๊ะ!! ออกไปหน่อยค่ะ ใกล้เกินไปวินซ์ขยับตัวไม่ได้ เจ็บแผลไปหมดแล้วเนี่ย” วินเซ่บอกเขา เขาจึงยอมขยับออก แต่เป็นการออกแค่นิดเดียว วงแขนยังโอบรอบเอวอย่างหลวมๆ “นายครับ จะกลับที่ไหนครับ” ไม้โทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายขึ้น เมื่อเขากำลังขับรถพาทั้งสองกลับบ้าน เพราะนายหญิงของเขาเพิ่งได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อบ่ายของวันนี้ “กลับบ้าน” มาเฟียหนุ่มเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทสั้นๆ “บ้านเล็กหรือบ้านใหญ่ครับ” ไม้โทถามขึ้นอีก บ้านเล็กบ้านใหญ่ที่เขาพูดถึงนั้น หมายถึงบ้านเล็กเป็นบ้านเดี่ยวที่ไม่ใช่บ้านในโครงการ แต่เป็นการซื้อที่ดินและปลูกสร้างบ้