All Chapters of BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

ถอนหมั้น(ร้ายมาร้ายตอบ)(ต่อ) ทั้งวินเซ่และกันตา เดินกลับมาที่ห้องทำงานของแบล็คเกอร์ตามคำสั่งเขา ทั้งคู่ยืนอยู่กลางห้อง โดยมีแบล็คเกอร์นั่งบนโซฟา “กันตา...เธออายุเท่าไรแล้ว” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ภายในห้อง “35 ค่ะ แต่คุณแบล็คค่ะ ตาเป็นผู้ใหญ่พอนะคะ ไม่หาเรื่องทะเลาะกับน้องก่อนแน่” กันตารีบแก้ตัว โยนความผิด “เธอทำงานกับฉันมากี่ปี” ชายหนุ่มยังคงถามต่อด้วยใบหน้านิ่ง คนถูกถามก็ละล่ำละลัก กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอเป็นคนหาเรื่อง “5 ปีค่ะ คุณแบล็คคะ ตาทำงานกับคุณมาตั้งนาน คุณน่าจะรู้นิสัยตาดีนะคะ ว่าตาเป็นคนเรียบร้อย ไม่มีทางที่จะเป็นฝ่ายหาเรื่องเด็กๆ หรอกค่ะ” กันตายังพยายามแก้ตัวไม่หยุด ในขณะที่วินเซ่เอาแต่ยืนนิ่งมองด้วยใบหน้านิ่งเฉย “อายุก็เยอะ ทำงานมาก็นาน ฉันคิดว่าเธอน่าจะโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ น่าจะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร น่าจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้พนักงานในบริษัทเคารพ การทำผิดกฏในบริษัทซะเองแบบนี้ พนักงานคนอื่นจะมองแล้วจะเชื่อฟังเธอได้ยังไง” กันตาก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า ที่โดนเขาพูดให้เธอรู้สึกผิดอยู่คนเดียว “ฉันว่าเธอควรพัก...” “หมะ...หมายความว่ายั

วิธีง้อ(เอาเป็นแบบอย่างได้)(ต่อ) ติ๊ง! (B'BLACK) : ส่งข้อความหาคุณ วินเซ่มองมือถือที่วางอยู่ข้างๆ ด้วยสายตานิ่ง เห็นหน้าจอแสดงชื่อคนส่ง แฟร์รี่รีบชะโงกหน้ามามอง เมื่อเห็นเป็นชื่อของแบล็คเกอร์ก็อมยิ้ม แล้วสบตากับเพื่อน “เขาง้อแล้วนั่นน่ะ” แฟร์รี่ยิ้มๆ “ง้ออะไร แค่ถามว่าอยู่ไหน แล้วบอกว่าไม่เอาไม่เลิก ไม่เอาไม่ให้ไปไหน แค่นั้น เขาไม่เรียกว่าง้อหรอก” วินเซ่ทำหน้าบูดบึ้ง “อย่าบอกนะ ว่าแกบอกเลิกพี่เขา” “ไม่ได้บอก แต่ส่งข้อความไป” “ห๊ะ! ส่งไปว่าจะเลิกอ่ะเหรอ” แฟร์รี่รีบถามกลับ “เปล่า...ส่งไปว่า จะถอนหมั้น จะลาออกจากงาน จะย้ายคอนโด” “โอ้โห ไม่แปลกที่เขาจะอยู่ไม่ได้ ส่งข้อความมารัวๆ นี่คงเป็นสาเหตุที่แกร้องไห้หนีเตลิดมาใช่ไหม” “อือ ก็น้อยใจ เขาเข้าข้างยัยนมโต ให้ฉันเป็นคนขอโทษฝ่ายเดียว ทั้งๆ ที่ฉันไม่ผิด แค่ฉันอายุน้อยกว่าเลยต้องขอโทษ” “เขาคงมีเหตุผลมากกว่านั้นแหละ ดูเขารักแกออกขนาดนั้น” แฟร์รี่พยายามปลอบใจเพื่อน ไม่ให้เพื่อนคิดไปไกลไม่ยอมคืนดีกับแฟน “ไม่สนใจ” วินเซ่ทำหน้าบูดเหมือนคนงอน แล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น “ต้องสนใจ เปิดดูว่าพี่เขาส่งอะไรมาเผื่อเขาง้อ” แฟร์ร

เด็กอวดดี(ต่อ) ทางด้านสี่สาว ก๊งเหล้าด้วยความครื้นเครง วินเซ่เริ่มเมานิดหน่อย แฟร์รี่เมาเรียบร้อยแล้ว นัตตี้เมาน้อยสุด เพราะเขาต้องระวังภัยให้นายหญิงของเขา “น้องวินเซ่ เพื่อเป็นการขอโทษพี่สั่งเหล้าพิเศษให้น้องๆ คนละแก้ว ห้ามปฏิเสธนะ ถ้าปฏิเสธถือว่าไม่ให้อภัยกัน” กันตาเอ่ยขึ้น “อ่าๆ ได้ค่ะ” วินเซ่รับคำอย่างจำใจ เธอค่อนข้างระแวงว่ากันตาจะใส่อะไรลงไปในเหล้า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ กันตาสั่งเหล้าสามแก้ว ให้วินเซ่ แฟร์รี่และนัตตี้ แต่ไม่ได้สั่งให้ตัวเอง ช่วงที่เผลอเธอสั่งพนักงานใส่ยาลงไปด้วย โดยที่เธอไม่ต้องใส่เองให้คนสงสัย เธอติดสินบนพนักงาน พนักงานไม่รู้ว่า วินเซ่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เป็นผู้หญิงของเจ้าของคลับนี้ “นี่จ้าเด็กๆ เหล้านี้แรงมากนะ กินแล้วพอเลย ห้ามกินเหล้าอื่นต่อ” กันตายื่นแก้วเหล้าให้ทั้งสามเมื่อพนักงานเอาเหล้ามาเสิร์ฟ ทั้งสามรับไปยกดื่ม แต่วินเซ่สังเกตเห็นว่ากันตาไม่มีแก้วเหล้า แอบสงสัยแต่ก็คิดว่าคงอยากให้เรากินอย่างเดียว “แก้วพี่ตาไม่มีนี่คะ เอานี่ค่ะกินกับหนู คนละครึ่ง” วินเซ่กระดกเหล้าไปครึ่งแก้ว แล้วยื่นให้กับกันตา กันตาทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนยกมือขึ้นปฏิเสธพัล

เด็กหื่น(ต่อ) ริมฝีปากบางเผยอขึ้นครอบครองหัวเห็ดชมพูอย่างช้าๆ ปลายลิ้นอุ่นนุ่มร้อนค่อยๆ แตะเบาๆ ลงบนหัวเห็ดที่ตอนนี้แดงก่ำ วินเซ่หลับตาพริ้มตวัดลิ้นเลียสลับกับดูดเลียหัวเห็ดอย่างเบา “ซี๊ดดดดด อ่าส์” แบล็คคำรามลั่น ยิ่งเขาก้มลงมองลิ้นที่กำลังเลียหัวเห็ดอยู่นั้น อารมณ์ดิบๆ ของเขาก็พุ่งขึ้นอีก จนเขาอยากจะจับกดศีรษะเล็กเข้าออกให้รู้แล้วรู้รอดเสียเลย “จะ...เจ็บเหรอคะ หนูทำพี่เจ็บเหรอ ทำไมครางเสียงดังจัง” หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองใบหน้าเหยเกของเขา “หมะ...ไม่! ไม่ต้องถามแล้วว ทำให้พี่เสร็จเดี๋ยวนี้!” แบล็คเกอร์ออกคำสั่งแทนการตอบคำถามของหญิงสาว “อึก!...อื้อ” คนตัวเล็กครางในลำคอเมื่อชายหนุ่มดันสะโพกส่งท่อนเอ็นเข้ามาในปากจนมิดลำสุดความยาว วินเซ่โยกศีรษะเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอไม่เร็วและไม่ช้ามากนัก แบล็คยื่นมือไปประคองศีรษะของร่างบางเอาไว้แน่น บังคับเข้าออกตามใจตัวเอง อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก! “ซี๊ดดด แม่งเอ๊ย!” เขาสบถออกมาเสียงดังอย่างสุดที่จะกลั้น ความรู้สึกเสียวตรงท่อนกายแกร่งจนอยากจะปลดปล่อยออกมาเต็มที ฝ่ามือบางตีไปที่สะโพกเขาอย่างไม่แรงมากนัก ก่อนจะถอนปากออกจากส่วนท่อนกลางกายหนุ่

​มารหัวใจ(ต่อ) ทางด้านวินเซ่ที่ถูกจับตัวมา ถูกปิดตา ถูกมัดมือมัดเท้าขึงพรืดอยู่ติดกับผนังในสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งวินเซ่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเป็นที่ไหน ได้ยินแค่เสียงของชายหลายคนคุยกันเท่านั้น “ผมจับมาให้แล้วครับนายหญิง” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นรายงานเจ้านาย “ดี!! ไปแกะตามันออก” เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูวินเซ่ดังขึ้นสั่ง “จะดีเหรอครับนาย มันจะจำหน้านายได้นะครับ” “ฉันรู้!! แต่ไหนๆ มันก็จะต้องตายวันนี้อยู่แล้ว ช่วยสงเคราะห์ให้มันได้รู้หน่อยว่ามันตายด้วยน้ำมือใคร” ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำสั่งแล้วเดินไปจัดการแกะผ้าปิดตาวินเซ่ออก สายตาของวินเซ่ได้รับอิสระจากผ้าปิดตาแล้ว มองไปยังคนเบื้องหน้าที่เธอถูกมัดแขนขึงอยู่ กันตา...ผู้หญิงเบื้องหน้าของเธอ เสียงที่คุ้นหู ทั้งหมดเป็นของกันตาและคิวลูกน้องของเธอ “พี่ตา...” วินเซ่พึมพำเบาๆ อย่างไม่เชื่อสายตา เธอคิดว่าหญิงตรงหน้าจะสำนึกผิดและกลับใจได้จริงๆ แต่มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด คนอย่างกันตาไม่สำนึกเลยสักนิด “5555ใช่!! ฉันเอง” กันตาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ทำไม...นี่ฉันคิดว่าแกจะสำนึกผิดได้จริงๆ” “สำนึกผิดเหรอ? ความสำนึกผิดเขาเอาไว้ให้คนผิดะ