บททั้งหมดของ BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย: บทที่ 1 - บทที่ 10

15 ปีที่แล้วรถสปอร์ตสีดำทมิฬวิ่งมาจอดหน้าคฤหาสถ์หรูใหญ่โตมโหฬาร ด้านหน้าคฤหาสถ์มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่ใหญ่กว่าสระว่ายน้ำธรรมดาปกติ รอบสระมีผู้คนแต่งตัวหรูหรา ถือแก้วไวน์ บ้างก็ยืนสนทนา บ้างก็ยืนดื่มเครื่องดื่มกันมากมายหลายสิบคน งานเลี้ยงรวมตัวของเหล่าเจ้าพ่อ มาเฟีย เจ้าของงานในวันนี้ก็คือหัวหน้ามาเฟีย เจ้าของคฤหาสถ์หลังงามแห่งนี้ เมื่อรถหรูจอดสนิทด้านหน้าของงาน บอดี้การ์ดชุดดำทำหน้าที่เปิดประตูด้านหลังคนขับเพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนใหม่ มาเฟียวัยกลางคนที่ยังดูหล่อ สมาร์ท มาดขรึมก้าวลงจากรถเป็นคนแรก ตามด้วยหญิงวัยกลางคนที่มองดูแล้วยังสาว ราวๆอายุ 20 ต้นๆ แต่ความจริงแล้วเธออายุ เข้าเลข 4 แล้าวต่างหาก เธอก้าวลงจากรถหรู มือข้างหนึ่งจูงมือเด็กน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนคาราเมลเป็นลอนคลื่นเล็กๆยาวประบ่า ผิวขาวใส หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ปากอมชมพู อายุราวๆ 10 ขวบ ทั้งสามคนก้าวเดินเข้ามามนงานพร้อมกันท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองมาที่ทั้งสามราวกับว่าพวกเขาหลุดออกมาจากภาพวาดในนิยายที่สมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ"อ้าว สวัสดีครับคุณวินเนอร์ คุณเซริน และน้องวินเซ่" หัวหน้ามาเฟียหนุ่มใหญ่วัยกลางคนเจ้าของงานเลี้ย

พนักงานใหม่ ที่รู้จักดี บริษัท บูรณิมา ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้นถี่ๆ บ่งบอกว่าเจ้าของรองเท้านี้กำลังเร่งรีบ “สายแล้วๆๆ แย่แล้วๆๆ ตายแน่ๆ ไอวินซ์เอ้ยย ดันมาตื่นสายเอาวันทำงานวันแรกได้ไงเนี่ย แล้วแบบนี้เจ้านายจะไม่หมายหัวเอาเหรอ” วินเซ่วิ่งไปบ่นไป วันนี้เป็นวันที่เธอต้องมาทำงานที่บริษัทของคนที่พ่อเธอรู้จักเป็นวันแรก แต่วันแรกก็ดันตื่นสายซะได้ “สวัสดีค่ะ ชื่อวรริทธิ์ฐา มาทำงานวันแรกค่ะ” ร่างบางเอ่ยบอกกับพนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่หน้าประตูลิฟท์พนักงาน เพื่อจะขึ้นไปชั้นที่เป็นชั้นออฟฟิต “ขึ้นลิฟท์ตัวนี้ไปที่ชั้น 15 นะคะ ออกจากลิฟท์ เดินตรงไปผ่านห้องรวมพนักงานแล้วเลี้ยวซ้าย จะเจอห้องคุณกันตา ไปพบคุณกันตาที่นั่นก่อนนะคะคุณพนักงานใหม่” พนักงานต้อนรับอธิบายบอกชัดเจนให้เธอไปพบใคร ที่ไหน “ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ” วินเซ่เข้าไปในลิฟท์ พนักงานต้อนรับจึงกดที่ชั้น 15 ให้โดยที่เธอมีหน้าที่ยืนรอขึ้นไปชั้นบนอย่างเดียว วินเซ่ก้าวออกจากลิฟท์แล้วเดินไปตามทางที่พนักงานต้อนรับบอกไว้ ผ่านห้องพนักงานรวมไป เลี้ยวซ้ายเพียงนิด เธอก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่ ห้องทางซ้ายมือมีประตูห้องท

เพื่อนใหม่ “คุณแบล็คคะ พอดีวินซ์เอารถมา เดี๋ยววินซ์กลับคอนโดเลยนะคะ ไม่แวะเข้าบริษัท” วินเซ่เอ่ยบอกกับเจ้านายหลังจากที่ลูกค้าเดินทางกลับไปแล้ว “ไปกับฉัน” “เอ๋ วินซ์เอารถมาค่ะ ขับกลับเองได้” เธอรีบปฏิเสธเมื่อเขาบอกให้กลับกับเขา “ให้ไอ้โทขับกลับ” เขาพูดพร้อมแบมือมาที่เธอเพื่อขอกุญแจรถของเธอ วินเซ่มองหน้าเขาแล้วหยิบกุญแจจากในกระเป๋ายื่นให้เขาแบบไม่เต็มใจ 'คิดว่าเป็นเจ้านายแล้วจะสั่งได้เหรอ ถ้าไม่ติดว่าทำงานวันแรกนะ ไม่ให้หรอกกุญแจน่ะ' เธอบ่นให้เขาในใจ “นินทาฉันในใจ?” เขาถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าแปลกๆ “ใคร๊? ไม่มี๊!!” วินเซ่ตอบเสียงสูง นี่เขารู้ได้ไง อ่านใจคนได้เหรอตาคนนี้เนี่ย “เสียงสูงไป” เขาเดินนำไปที่รถ ร่างบางเดินตาม มองดูแผ่นหลังของเขารู้สึกคุ้นตากับแผ่นหลังนี้เหลือเกิน เคยเจอที่ไหนกันนะ “ให้วินซ์ขับให้ไหมคะ” วินเซ่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงรถสปอร์ตคันดำที่เขาจอดไว้ “ขับให้ฉัน” “ใช่สิคะ ก็คุณเป็นเจ้านาย วินซ์เป็นเลขาก็ต้องเป็นคนขับไม่ใช่เหรอคะ จะให้เจ้านายมาขับรถให้พนักงานนั่งมีที่ไหนกัน” “มีที่นี่แหละ ไปนั่ง ฉันขับเอง” “ทำไมขับเองคะ บอกว่าวินซ์จะข

พี่หยุดตอนนี้ไม่ได้แล้ว รถหรูสีดำเงาวับเมื่อต้องแสงไฟข้างทาง แล่นด้วยความเร็วสูงเนื่องจากเวลานี้ค่อนข้างดึก ความเงียบสงัดไร้รถพลุกพล่านทำให้รถคันนี้พุ่งทะยานไปบนท้องถนนด้วยความเร็วดุจนกเหยี่ยวบิน “อื้ออออ พวกคุณเป็นใครเนี่ย จะพาฉันไปไหน” เสียงแหบพร่าของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักในวงแขนแกร่งซบอยู่ที่อกแน่นของแบล็คเกอร์ เพราะเธอเมาจนไม่ได้สติเขาอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าสาวขึ้นรถจึงต้องนั่งอยู่ในท่านี้มาตลอดทาง “หึ เมาแล้วเป็นแบบนี้เหรอ เมาแล้วความจำเสื่อมทันทีเลยหรือไงถึงจำฉันไม่ได้” แบล็คเอ่ยพร้อมก้มลงมอง “หืม? อ่อคุณแบล็คนี่เอง นี่วินซ์อยู่คอนโดแล้วหรอคะเนี่ยถึงเจอคุณแบล็คได้” วินเซ่ใช้สองมือดันอกแกร่งยันตัวเองผละออกจากอกขึ้นมามองหน้าคนตัวโต จมูกน้อยๆ ถูไถไปกับคางหยาบที่มีไรหนวดไรเครา ใบหน้าเข้มก้มลงมองหน้าหวานเช่นเดียวกันเป็นจังหวะให้ปากเผลอแต่โดนกันเล็กน้อย สายตาเยิ้มหวานของคนตัวเล็กในอ้อมกอดจ้องมองดวงตาเข้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ช้าๆ ลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอร์รินรดกันปลุกอารมณ์ได้อย่างดี ริมฝีปากเล็กแตะริมฝีปากหนาอย่างช้าๆ แล้วถอนริมฝีปากออกเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ควร แต่ช้าไ

อะไรที่ไม่ใช่...ทำแทนยังไงก็ไม่ได้ ห้องนอนที่ตกแต่งโทนสีทึบ ความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ร่างบางเปลือยเปล่าหลับนิ่งบนเตียงคิงส์ไซส์ภายใต้ผ้าห่มหนาสีดำสนิท เปลือกตาบางค่อยๆปรือตามลืมขึ้น กระพริบตาถี่เพื่อสภาพการรับแสงที่ส่องมาจากทางหน้าต่างระเบียงที่เป็นกระจกทั้งแผง เผยให้เห็นบรรยากาศด้านนอกได้ดี “ที่นี่ที่ไหน” ร่างเล็กมองสำรวจไปรอบๆห้องเมื่อดวงตาสามารถรับแสงได้อย่างเต็มที่แล้ว วินเซ่ยันตัวลุกขึ้นอย่างช้า ร่างกายปวดหนึบระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงส่วนนั้น หญิงสาวค่อยๆนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงแม้จะเมามากแต่เธอยังคงจำเหตุการณ์นั้นได้ดี “เขาไปไหน หรือออกไปทำงานแล้ว” วินเซ่ลุกลงจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองก่อนที่จะรีบออกจากห้องนี้ไป “โอ้ยยยย เจ็บๆๆ” วินเซ่พูดแบบเร็วๆเมื่อขยับตัวจะลงจากเตียงแต่กลับรู้สึกเจ็บที่ส่วนนั้น กลางคืนอย่างห้าว ตอนเข้าอย่างเจ็บ! ว้าวุ่นเลยทีนี้ หญิงสาวค่อยๆเกาะกำแพงเดินไปจนถึงห้องน้ำจัดการทำธุระส่วนตัว “ยืมชุดหน่อยนะคะ ชุดฉันคุณฉีกไม่มีชิ้นดีจนใส่ไม่ได้แล้ว แพงด้วยสิ” หญิงสาวยืนพึมพำมองชุดตัวเองบนพื้น ก่อนเปิดตู้เสื้อผ