All Chapters of นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก]: Chapter 61 - Chapter 70

"พาเข้าไปด้วยก็ได้แต่จะอยู่นานไม่ได้นะ" นเรศวรยอมให้หลานชายตามไปด้วย"ครับผมคุณลุงสุดหล่อ""เราก็เป็นเสียแบบนี้พูดให้ลุงเหลิงอยู่ได้""ฮ่าาคุณ.." ทรงอัปสรขำที่หลานชมนิดชมหน่อยทำเป็นเหลิง"หรือคุณไม่คิดเหมือนตาขุน""ค่ะหล่อก็หล่อ เข้าไปกันได้หรือยังล่ะคะ" หญิงสาวจูงมือเจ้าตัวเล็กแล้วก็พาเดินอ้อมไปด้านหลังที่พนักงานใช้เข้าออก"คุณอัปสรเด็กที่ไหนคะเนี่ย" เป็นจังหวะที่อลิสกำลังออกมาทำธุระแถวนั้นพอดี"หลานชายอัปสรเองค่ะ" ที่เธอไม่ได้บอกว่าเป็นลูกชายของรินรดา เผื่อว่ารินรดาไม่อยากจะเปิดเผย"หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจังเลยค่ะ ว่าแต่ทำไมถึงพามาที่นี่ล่ะคะ""แกงอแงอยากจะมาด้วยค่ะ เดี๋ยวก็จะให้กลับแล้ว"ทรงอัปสรพาขุนเขาไปที่ห้องของคุณลุงเพราะที่นั่นมีคนของคุณลุงคอยเฝ้าหน้าประตูอยู่ เผื่อว่าเด็กซนวิ่งออกมาจะได้มีคนเห็น"มีอะไรกันเหรอ" รินรดาที่กำลังทำงานอยู่ด้านหน้าเห็นพนักงานถูกผลักพอดี"เปล่าหรอกค่ะไม่มีอะไร" คนที่ตอบก็คือน้ำตาล ตั้งแต่ชัวร์แล้วว่าตัวเองจะไม่ถูกซักทอดในคราวก่อนน้ำตาลก็เริ่มวางอำนาจกับพนักงานชั้นล่างอีกแล้ว"เราเป็นพนักงานใหม่เหรอ" แต่รินรดาไม่เชื่อว่ามันไม่มีอะไร"ค่ะ" พนักงานใหม่

"คุณเป็นอะไรไหมครับ" คนที่ถอยรถออกมาเมื่อครู่รีบลงมาดู"????" ทีแรกเธอไม่รู้ว่าเป็นรถของใครแต่พอได้ยินเสียงเจ้าของรถเท่านั้นแหละ หญิงสาวรีบแบกลูกหันหลังกลับทางเดิมโดยไม่ให้คำตอบกับคนที่ถามเมื่อครู่"......." ลานจอดรถที่นี่มีไฟแค่บางจุดเลยมองไม่ค่อยชัด แต่เขาก็พอจำรูปร่างและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ได้รินรดาอุ้มลูกเดินอ้อมมาอีกมุมหนึ่งที่ไม่มีแสงสว่างเธอเลยค่อยๆ นั่งยองๆ​ ลงโดยที่ลูกยังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของแม่เจ้าของรถคันที่ถอยมาจะชนเธอเมื่อครู่ เดินตามหาจนมาหยุดอยู่หน้าคลับ"เห็นผู้หญิงอุ้มเด็กมาทางนี้ไหม" มาถึงทางเข้าเขาเลยถามคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู"ไม่เห็นนะครับเสี่ย" ใช่แล้วผู้ชายคนนี้ก็คือเสี่ยขุนราม เพื่อนของเสี่ยเจ้าของที่นี่ซึ่งทุกคนรู้จักเป็นอย่างดีจะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่เธออุ้มเด็กชัดๆ แล้วทำไมต้องพาเด็กมาสถานที่แบบนี้ แล้วเด็กคนนั้นเป็นใคร?ในขณะเดียวกันนั้นก็ได้ยินเสียงบีบแตร เพราะรถที่เขาถอยออกมาเมื่อครู่ยังคาอยู่ที่เดิม รถคันหลังเลยออกไม่ได้"อึกอึกอึก" หลังจากที่เห็นท้ายรถของเขาวิ่งออกไปน้ำตาที่กลั้นมาหลายปีมันก็ไหลออกมา ชาตินี้ไม่คิดว่าจะมาเจอผู้ชายคนนี้อีก แถมดันจุดใต้ตำตอเ

"ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย" คนที่ขัดขวางทรงอัปสรเอ่ยพูด"โอ๊ยเจ็บ" แรงผู้หญิงกับผู้ชายต่างกันเพราะคนที่มาจับมือเธอไว้คือผู้ชาย"ทำอะไรของมึง" นเรศวรที่เดินตามมารีบกระชากมือของเพื่อนออก "มีอะไรกัน""คุณนั่นแหละค่ะมีอะไร ที่ไม่ได้บอกฉันหรือเปล่า" ทรงอัปสรตวัดสายตามองไปดูผู้เป็นสามีแบบเอาเรื่อง"คุณพูดอะไร" ช่วงหลังมาเขาก็อยู่กับเธอตลอดเวลา นอกจากเมื่อครู่นี้ที่นั่งคุยกับรินรดา ไม่ได้คุยแบบใกล้ชิดกันด้วยซ้ำ"อย่าให้ฉันจับได้นะถ้าไม่งั้นเราสองคนเลิกกัน" พูดจบทรงอัปสรก็สะบัดกายเดินกลับไปทางห้องทำงาน"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณอัปสร" รินรดาเห็นท่าทีของทรงอัปสรแล้วเหมือนเธอจะโกรธมาก เลยรีบเดินตามหลังไปหวังจะอธิบายและนเรศวรก็รีบตามไปกลัวว่าผู้หญิงจะมีเรื่องกัน แต่ก็ไม่ได้ตามไปแค่นเรศวร​ ขุนรามที่มาห้ามทันเมื่อครู่ก็ตามไปด้วย "สนุกแล้วพี่น้ำตาล" ดวงเดือนลูกสมุนอีกคนของน้ำตาลรีบเข้ามาแจ้ง"ฉันบอกแล้วว่ามันต้องสนุกแน่ คอยดูนะถ้าออกมาจากห้องนั้น ต้องมีคนถูกไล่ออก""และคนๆ นั้นก็เป็นคนที่ขัดขาขัดแข้งของเราใช่ไหม เพราะถึงยังไงเสี่ยก็เลือกเมียอยู่แล้ว"พอประตูห้องปิดลงทรงอัปสรก็หันขวับกลับไปมองคนที่เดินตาม

"จอดรถนะ! คุณจะพาฉันไปไหน""พาขับรถท่องราตรีไปเรื่อยๆ""คุณอยากท่องราตรีก็ไปท่องคนเดียวสิฉันมีงานต้องทำ""ก็บอกแล้วไงว่าคุณไม่ใช่พนักงานของที่นั่นอีกแล้ว""ถ้าฉันไม่ทำงานแล้วจะหาเงินที่ไหนมาเลี้ยงตัวเอง""ผมคงไม่ปล่อยให้สะใภ้ของณโยดมต้องทำงานหรอกมั้ง""คุณพูดอะไร" เขาจะมาไม้ไหนอีก อย่าคิดว่าเธอจะยอมเชื่อผู้ชายคนนี้ง่ายๆ เหมือนสมัยก่อน"คุณลืมเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้วเหรอ" ชายหนุ่มชะลอความเร็วแต่ก็ไม่ได้จอดรถ เพราะถ้าจอดเธอคงเปิดประตูลงจากรถแน่"เหตุการณ์ก่อนหน้าหมายความว่ายังไง?""ก็คุณเองไม่ใช่หรอบอกว่าผมเป็นอะไรต่อหน้าเพื่อน""นั่นฉันแค่เล่นละครตบตา""แต่ผมไม่ได้เล่น""คุณอย่ามาขี้ตู่นะ คุณเองต่างหากที่ส่งสัญญาณบอกให้ฉันเล่นตาม""รู้ใจกันขนาดนั้นเชียวแค่มองตาก็รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่"ถ้าขืนพูดต่อเธอคงติดกับเขาแน่ แค่นี้ก็หาทางออกไม่ได้แล้ว รินรดาเลยปลดล็อก Safety Belt แล้วก็หันมองไปดูกระเป๋าของเธอที่ถูกวางไว้เบาะหลัง ก่อนจะดันตัวผ่าน ช่องกลางระหว่างเบาะเพื่อเอื้อมไปหยิบเอากระเป๋าแต่จังหวะนั้นคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่ก็เหยียบเบรกก่อนจะหยุดรถข้างทาง"โอ๊ย" สะโพกของเธอติดตรงกลางระหว่างเบาะจนออ

"คุณเป็นใคร" กลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่หันไปมองผู้ชายที่เสียมารยาทพูดแทรกขุนเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามอง เพราะอาการของเขากำลังกำเริบ"ผมก็เป็นพ่อของเด็กที่พวกคุณกำลังต่อว่าอยู่นั่นไง" ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่เดินตรงเข้าไปหาเด็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาจิกนิ้วตัวเองอยู่ "ขุนเขาเป็นอะไรครับ""พ่อ" พอผู้ชายคนนั้นนั่งยองๆ ลงตรงหน้าขุนเขาถึงมองเห็นใบหน้าชัด ใช่แล้วเขาคือขุนรามตั้งแต่สงสัยเรื่องนี้เขาก็แอบตามดูตลอด"พวกคุณทำแบบนี้กับเด็กตัวเล็กๆ ได้ยังไง""เด็กคนนี้ไม่มีพ่อคุณอย่ามาแอบอ้าง" ครูเห็นว่าผู้ชายที่ไหนไม่รู้เข้ามาสวมรอยเป็นพ่อกลัวว่าจะมาลักพาตัวเด็กออกไป"เด็กไม่มีพ่อแล้วจะเกิดจากกอไผ่หรือไงใช้สมองส่วนไหนคิด""คุณเป็นพ่อของเด็กคนนี้จริงเหรอ" ผู้ปกครองของเด็กที่ได้รับบาดเจ็บถามแบบใส่อารมณ์"อืม!""เป็นพ่อเด็กก็ดีรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย เห็นไหมว่าลูกฉันได้รับบาดเจ็บ""ได้รับบาดเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับลูกผม""ลูกของคุณผลักลูกฉันล้ม""หลักฐานอยู่ไหน""คุณครูเป็นคนเห็น""ครูเห็นตอนที่ลูกผมผลักใช่ไหม" ประโยคนี้ขุนรามหันไปมองดูครูที่ว่าให้ขุนเขาอยู่เมื่อครู่"ใช่" น้ำเสียงที่ตอบออกมาไ