Semua Bab ภรรยาที่เขา..ไม่ต้องการ : Bab 31 - Bab 40

บ้านสวนของลิตา"ใครเอาปลามาให้เนี่ย ปลาเนื้อทั้งนั้นเลย พ่อเราชอบมากเลยนะเนี่ย" ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม เมื่อเห็นปลาถุงใหญ่วางอยู่ในครัว"เอ็มเขาแวะเอามาให้ แม่ยังจำได้ไหม เพื่อนของหนูที่เคยเรียนด้วยกันน่ะ""อ๋อ ที่ตอนนี้เขาเป็นครูอยู่สินะ จำได้สิ เจอหน้ากันอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน""วันที่ไปตลาดหนูไปเจอกับเขาน่ะ ก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย เขารู้ว่าหนูมาอยู่บ้าน เห็นว่าไปหาปลามา ก็เลยแวะเอาปลามาให้มาวินน้อย""อ๋อ มีน้ำใจจริงๆ เลย""......"ลิตาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเป็นลูกมือช่วยแม่ของเธอทำกับข้าวอย่างเงียบๆ เพราะพ่อคอยดูแลมาวินน้อยให้แล้ว เธอเลยมาช่วยแม่ทำงานในครัวได้"ลิตา...""จ๋าแม่""แม่ขอถามอะไรหน่อยสิ""จ้ะแม่""ทะเลาะกับเขามาใช่ไหม ถึงได้พาลูกกลับมาเนี่ย""......" เงียบไม่ตอบ กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบแม่ยังไงดี"เป็นสามีภรรยากันแล้ว หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องให้อภัยกันนะ ยิ่งตอนนี้มีลูกด้วยกันอีกแล้ว ยิ่งต้องนึกถึงความรู้สึกของลูกให้มากๆ เข้าใจไหม" เป็นคำพูดปลอบใจ แต่ก็เหมือนจะทำให้เธอคิดได้และกลับไปหาเขา และคุยกันด้วยเหตุผลเพื่อมาวินน้อยแต่มันถึงเวลาที่เธอคงต้องพูดความจริงแล้วล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นแม่ข

หลังจากที่ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนสนิท อนาวินก็พอจะมีหนทางตามหาภรรยาและลูกแล้ว ถึงแม้มันจะดูริบหรี่แต่มันก็ดีกว่าเขาไม่ลงมือทำอะไรเลยเพราะยังไม่ได้เซ็นใบหย่าเขาและเธอจึงยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ และก็ยังมีสิทธิ์ในตัวของเธอ มีสิทธิ์ในตัวของลูกครึ่งนึงเช่นเดียวกับเธอด้วย และก็มีสิทธิ์ที่จะตามหาภรรยาของตัวเอง ในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายถึงการใช้สิทธิ์นี้มาอ้างมันจะดูน่าเกลียดมากก็เถอะ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำหน้าที่สามีได้อย่างดีเลย"ได้เรื่องว่ายังไงบ้างไอ้วิน?" เพื่อนสนิทเอ่ยถาม"ส่งข้อมูลไปขอที่อยู่ของเธอตามทะเบียนบ้านแล้ว อีกไม่นานก็คงจะได้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน""แล้วมึงจะรู้จักเหรอ มึงไม่เคยรู้จักบ้านของลิตาเลยนะ""พอถึงเวลานั้นแล้วกูคิดว่ากูคงหาทางออกได้แหละ""......"คุณย่าครับในเมื่อคุณย่าไม่ยอมช่วยผม ผมก็จะช่วยเหลือตัวเองนี่แหละ ผมรู้ครับว่าผมทำไม่ดี การที่คุณย่าจะไม่ช่วยเหลืออะไรเลยผมเองก็ไม่โกรธและเข้าใจคุณย่าดี ผมมันโง่เองที่ไม่ยอมเชื่อคุณย่าตั้งแต่แรก เอาแต่หลงงมงายอยู่กับผู้หญิงที่หลอกผมมาโดยตลอดที่คบกันความจริงเขากับคุณย่าก็ไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรกันมากมายอยู่แล้ว เพราะเขาเป็น

แม่ของลิตาพาอนาวินเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็จัดหาข้าวปลาอาหารมาให้กิน ซึ่งก็เป็นกับข้าวที่เหลือค้างในตอนเย็นนั่นแหละ มันมีเหลือเท่านี้แล้วจริงๆ แต่ยังดีที่ฝนตกอากาศเย็นมันไม่ได้เสียถึงจะไม่ค่อยเต็มใจที่อนาวินเข้ามาในบ้านแบบนี้ เพราะถ้าลูกสาวรู้สามีของตัวเองรู้ คงได้ถูกโกรธแน่ๆ ล่ะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ตัวเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรด้วย อีกอย่างเขาก็เป็นพ่อของหลานตัวเอง เป็นคนที่เคยช่วยเหลือตนเองและครอบครัวเช่นกัน"กินข้าวก่อนเถอะ กับข้าวมันมีเหลือเท่านี้แหละ ลิตามันทำเอาไว้""ขอบคุณครับคุณน้า"อนาวินรีบตักข้าวใส่ปากด้วยความหิว พอได้เคี้ยวได้รู้ถึงรสชาติอาหารที่คุ้นลิ้นก็ทำเอาเขาน้ำตาซึมเลย นั่งกินข้าวทั้งที่น้ำตาคลอ ก่อนที่จะไหลออกมา แต่เขาก็ไม่ได้หยุดกิน ยังคงนั่งกินอยู่แบบนั้นอาหารพวกนี้ลิตาเคยทำให้เขากินจริงๆ เธอทำอร่อย เป็นคนมีฝีมือในการทำอาหารมาก แต่เพราะอคติมันบังตา ไม่ว่าอะไรที่เธอทำมันก็ไม่เข้าตาเขาเลยสักอย่าง ต่อให้สิ่งนั้นมันจะดีแล้วก็ตาม เช่นอาหารที่เธอทำให้ในแต่ละครั้ง แต่เขาก็มักจะไปต่อว่าเธอ ว่าทำอาหารดีๆ ไม่เป็น ทำเป็นแต่กับข้าวบ้านนอกแบบนี้ ทั้งที่มันอร่อยแทบตาย เขารีบตักก

เวลาผ่านไปอนาวินยังคงอยู่แบบนั้นเขาไม่ยอมกลับอย่างที่บอกจริงๆ แม้จะถูกพ่อของเธอนั้นใช้งานหนักสารพัดแต่เขาก็ยังอยู่ งานที่พ่อของเธอทำมันเป็นงานในสวนในไร่ ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยทำงานแบบนี้เลย เคยอยู่แต่ในบริษัท นั่งอยู่ในห้องแอร์ จับปากกาเซ็นเอกสารเท่านั้น ไม่เคยต้องมาตรากตรำตากแดดตากฝนเพื่อทำงานแบบนี้"พี่ครูเอ็มมา!" เสียงตะโกนของน้องชาย ลิตาที่กำลังนั่งป้อนข้าวลูกอยู่ก็รีบเดินออกไปดูทันที ซึ่งนั่นก็ทำให้อนาวินรีบตามไปเช่นกัน เพราะอยากรู้ว่าเป็นใคร"มาค่ำเชียว มีอะไรหรือเปล่าเอ็ม""แวะเอาปลาช่อนนามาฝากน่ะ คืนก่อนไปปักเบ็ดมา ได้มาหลายตัวเหมือนกันก็เลยแวะเอามาฝาก จะได้เอาไปต้มให้เจ้าตัวน้อยกิน""ขอบคุณมากนะเอ็ม""ไม่เป็นอะไร"ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนสนทนากันอยู่ อนาวินที่เดินตามมาด้วยก็เอาแต่จ้องมองผู้ชายอีกคนตาเขม็ง เขาไม่รู้ว่าคนนี้เป็นใคร แต่รู้สึกไม่ชอบสายตาที่กำลังมองภรรยาของเขาเลย"เข้ามาในบ้านก่อนไหม""ลิตา...ได้ปลาแล้วก็เอาไปไว้เถอะ เธอต้องไปป้อนข้าวลูกอีกนะ ลูกยังกินข้าวไม่อิ่มเลย" อนาวินพูดแทรกขึ้นมา และย้ำคำว่าลูกให้กับคนตรงหน้าได้ยินชัดๆ"อ่ะ ไหนๆ ก็เดินตามออกมาแล้ว เอาปลาเข้าไปไว้

เวลาผ่านไปอีกหลายวันอนาวินยังไม่ยอมกลับเลย ไม่รู้ว่าเขาทนอยู่แบบนี้ได้ยังไง ร้อนนะเพราะบ้านของลิตาไม่มีแอร์ และก็ต้องทำงานในสวนในไร่กับพ่อของเธอแทบทุกวันเลยด้วย ผิวขาวๆ เนียนๆ ก็เริ่มคล้ำไหม้เพราะตากแดด โดนเธอเมินเฉยใส่อยู่ทุกวัน ไม่ให้นอนกับลูก ให้เล่นกับลูกได้ก็ตอนก่อนจะนอน หรือไม่ก็ตอนที่ไม่ได้ออกไปทำงาน ที่เธอทำแบบนี้เพราะอยากให้เขารู้ว่าเธอนั้นใจแข็งมากขนาดไหนและตอนนี้มันมีอยู่สองทาง ถ้าเขาทนไม่ได้กับการอยู่กับเธอแบบนี้ ก็ไปหย่ากันจบกันที่อำเภอ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังทนอยู่นะ เพราะไม่ว่าจะเจออะไรเขาก็ไม่ปริปากบ่นเลย แต่ถ้ามองในมุมที่เขาเคยทำแย่ๆ ใส่เธอ โดนแบบนี้กลับซะบ้าง จะได้รู้สึกว่าต้องอดทนมันเป็นยังไงหมับ!แขนเล็กถูกคว้าหมับขณะที่กำลังจะเดินกลับเข้าห้องนอน เธอไม่ได้สะบัดออกก็จริง แต่ก็นิ่งเงียบจนเขายอมเป็นฝ่ายปล่อยมือออกไปเอง“คุยกันหน่อยได้ไหม ไหนๆ ลูกก็หลับไปแล้ว”“จะคุยอะไรคะ?”“คุยเรื่องของเรา”“ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนะคะ”“มีสิ เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะลิตา” เพราะตั้งแต่ที่เขามาที่นี่ หลายวันมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย เขามีหลายเรื่องหลายคำพูดที่อยากจะพูดกับล