All Chapters of ลงทัณฑ์รัก(เสือ)ร้าย : Chapter 31 - Chapter 40

สองอาทิตย์ต่อมาขณะที่กำลังจะเข้าเรียนจู่ๆ โทรศัพท์ของน้ำหนึ่งก็สั่นดังขึ้นมา ปลายสายเป็นแม่ของเธอ ซึ่งมันผิดปกติ เพราะแม่ของเธอจะไม่โทรมารบกวนเวลาที่เธอเรียนฟึ่บ~"ค่ะแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ หนึ่งกำลังจะเข้าเรียน"( หนึ่ง...ฟังแม่ดีๆ นะ )"ค่ะ" ณ เวลานี้เธอเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว เพราะปกติแม่เธอจะไม่โทรเวลานี้ และยิ่งมาพูดแบบนี้อีก แสดงว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านของเธอแน่นอน( ยะ ยายเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ยังอยู่ในห้อง ICU )"ว่าไงนะคะ!"( ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ แต่แม่... )"เดี๋ยวหนึ่งจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!"( เดี๋ยวสิลูกหนึ่ง! )"ไม่เป็นอะไรค่ะแม่ เดี๋ยวหนึ่งรีบนั่งแท็กซี่ไปเลย"( แม่แค่อยากจะโทรบอก ไม่ได้จะทำให้หนูเสียใจนะ แต่แม่ไม่อยากเก็บเงียบ กลัวหนูรู้สึกไม่ดี ถ้าต้องมารู้ทีหลัง )"หนึ่งเข้าใจค่ะแม่ ไม่ต้องคิดมากนะคะ แค่นี้นะคะแม่ เอาไว้เดี๋ยวเจอกัน"( ก็ได้จ้ะ )หลังจากกดวางสายน้ำหนึ่งก็หันหลังกลับรีบเดินออกไปที่หน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งมันก็สวนทางกับเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาพอดี"หนึ่ง! ดะ เดี๋ยวสิหนึ่ง จะไปไหน อีกสิบนาทีก็จะถึงเวลาเรียนแล้วนะ""ฉันมีเรื่องด่วน ต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย!""เ

เวลาผ่านไปยายฟื้นแล้วล่ะนะตอนนี้ แต่สภาพของยายไม่ดีขึ้นเลย หมอบอกว่าเพราะหลับไปนานด้วยแหละส่วนนึงก็มีผลมาจากเรื่องที่เจอมาก่อนหน้านี้ มีโอกาสที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ยายไม่ยอมพูดกับฉันเลย แทบจะไม่มองหน้าของฉันด้วยซ้ำไป ฉันอยากดูแลยายแต่แม่ก็ห้ามเอาไว้ สุดท้ายก็กลับมานั่งเศร้าอยู่ที่ห้องของตัวเองอารมณ์ตอนนี้น่ะเหรอ ดิ่งแบบเหี้ยๆ เลย กลัวไปหมด เกลียดตัวเอง เกลียดเรื่องนั้น เกลียดคนที่มันทำให้ยายต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องยายฉันก็เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหน และก็ไม่ติดต่อกับคุณเสือด้วยไม่ว่าจะสายเรียกเข้า ข้อความ หรืออะไรที่ส่งเข้ามาจากใครถ้าไม่ใช่แม่ฉันก็ไม่สนใจเลย เรื่องความเป็นความตายอ่ะฉันเข้าใจนะ แต่ฉันจะไม่เสียใจขนาดนี้หรอกถ้าเรื่องนี้ฉันไม่เป็นต้นเหตุ โคตรจะเกลียดตัวเองเลยว่ะก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูด้านนอก ฉันได้ยินอยู่แต่ไม่ได้ตอบรับอะไร คิดว่าถ้าฉันไม่สนใจเดี๋ยวเขาก็คงถอดใจเลิกเคาะไปเองแหละ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรกับใครทั้งนั้นแหละก๊อกๆๆๆ !~"หนึ่งถ้าเธอไม่เปิด ฉันจะให้คนมางัด!""!!!" เสียงของคนด้านนอกทำเอาฉันตกใจมาก ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล

ฉันกับไหมแก้วถูกจับแยกออกมาจากกัน ต่างคนต่างก็ทำแผลของตัวเอง ฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะโมโหจนลืมตัวเลยใส่ไม่ยั้งมือ ถึงตอนนี้ก็ยังโมโหอยู่"พวกเธอเป็นอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องตบตีกันขนาดนี้ด้วย เป็นเพื่อนกันนะ!""นั่นสิหนึ่งไหม ทะเลาะอะไรกัน ทำไมถึงทำกันขนาดนี้""ตอนนี้อาจารย์ก็กลับกันหมดแล้ว คงต้องรอดูพรุ่งนี้แหละ ว่าอาจารย์จะเรียกเข้าพบไหม""จริงๆ พวกเราก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันถึงอาจารย์นะ แต่คนเห็นกันเยอะแยะแถมตรงนี้ก็ยังมีกล้องวงจรปิดด้วย"ฉันกับไหมกำลังถูกเพื่อนๆ คนอื่นรุมต่อว่า มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนสนิทกันด้วย ไม่มีใครคิดว่าเราสองคนจะทะเลาะกันขนาดนี้ ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันแหละ"ไม่เป็นไร เป็นไงก็เป็นกัน ฉันจะกลับแล้ว" พูดจบฉันก็ลุกยืนขึ้น กระชับสายกระเป๋าสะพายของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองที่ไหมแก้ว สภาพดูไม่ได้เลยแฮะ หน้าตามีแต่รอยเล็บของฉัน แถมผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง คงเจ็บไม่น้อยเลยแหละ"กูจะแจ้งความ!""เฮ้ยไหม...แค่ทะเลาะกัน ไม่เห็นต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยป่ะ?" เพื่อนคนนึงพูดขึ้น"งั้นมึงก็ดูสิ่งที่มันทำสิ!""ถ้าเธอไปแจ้งความ ตำรวจสืบตั้งแต่ต้นเรื่อง ส

หลังจากที่ซื้อของไปหลายอย่าง และเดินเลือกกันอยู่หลายร้าน น้ำหนึ่งก็ได้ของมาเยอะเลย บางอย่างไม่อยากได้แต่ก็ถูกยัดเยียดให้ซื้อ ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่ได้จ่ายเอง แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไรเก็บไว้ไหน แถมกลัวโจรเข้าห้องมาขโมยของอีก"จะเอาอะไรอีก?""ถามเหมือนไม่อยากให้เนาะ" เธอมองคนข้างๆ มองค้อนๆ ใส่เขาเพราะคำพูดของมาเฟียหนุ่มก่อนหน้านี้มันทำให้คิดได้หลายแบบ"ก็เปล่า หมายถึงจะเอาอะไรอีกไหม หรือจะหาของกินก่อน""อือ หาของกินก่อนก็ได้""เธอจะกินอะไรล่ะ?""นึกไม่ออกแฮะ คุณเสือมีแนะนำไหม?""โอมากาเสะ" เป็นคำแนะนำที่เหมือนจะเป็นคำตอบอยู่ในตัวอยู่แล้ว"น่าสนใจแฮะ ตั้งแต่เกิดมาหนึ่งยังไม่เคยกินเลย""งั้นก็ไปกินกัน""คุณเสือต้องสั่งนะ เพราะหนึ่งสั่งไม่เป็น""อืม..."*********************คุณเสือพาฉันมานั่งกินโอมากาเสะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้มากินของแบบนี้ คิดไม่ฝัน ยังคิดด้วยซ้ำว่าฉันกำลังนอนฝันอยู่ที่ห้อง ได้ซื้อของแพงๆ ทั้งหมดที่ซื้อมาหมดเป็นล้านได้แล้วมั้งเสื้อผ้า รองเท้าผ้าใบที่ฉันชอบ กำไลข้อมือ สร้อยคอ สารพัดที่เขาซื้อให้กับฉัน ตอนนี้เขาให้คนขนกลับไปไว้ที่รถของเขาหมดแล้ว"โดนพักการเรียน

สองเดือนต่อมาโรงพยาบาลหลังจากที่ยายได้รักษากับคุณหมอที่คุณเสือเขาส่งมาให้รักษายายโดยเฉพาะ อาการของยายก็ดีขึ้นแบบก้าวกระโดดเลย แต่หมอก็บอกว่ามันต้องใช้เวลา เพราะตอนที่ยายช็อคล้มลงไปกับพื้น และช่วงเวลาที่นอนหมดสติไปช่วงเวลานับเดือนที่ยายไม่ยอมพูดเลย จึงทำให้ยายต้องพยายามหัดพูดใหม่อีกครั้งตอนที่ยายมาโรงพยาบาล ฉันเองก็มีโอกาสมาบ้างเหมือนกัน ถ้าไม่ได้มีเรียนช่วงเช้าเช่นเดียวกับวันนี้ ฉันนั่งรถแท็กซี่มาหายายที่โรงพยาบาล เพราะตัวโรงพยาบาลมันอยู่ในเมือง มันจึงค่อนข้างอยู่ใกล้กว่าที่บ้านฉันแค่อยากรู้อาการของยาย ตอนคุยกับแม่ผ่านโทรศัพท์ มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ มันไม่เหมือนกับเรามาเห็นกับตาตัวเองเวลาผ่านไปจนกระทั่งแม่พายายเดินออกมาจากห้องตรวจ"แม่ยาย คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ?""ดีขึ้นเยอะเลย เดี๋ยวเราไปรับยากับคุณหมอแทนแม่หน่อยนะ แม่จะได้นั่งอยู่เป็นเพื่อนกับยาย""ค่ะ"พอคุณหมอเดินออกมาฉันก็เดินไปรับยาตามที่แม่บอก"หลานของคุณยายสมัยใช่ไหมครับ""ค่ะ สวัสดีคุณหมอนะคะ ฉันชื่อหนึ่งค่ะ เป็นหลานของยายสมัย""หมอไตรครับ เรียกผมว่าไตรเฉยๆ ก็ได้""ไม่ได้หรอกค่ะ คุณหมอไตรอายุมากกว่าหนึ่งตั้งเยอะ""โห...เห