All Chapters of พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน : Chapter 11 - Chapter 20

@เวลาต่อมา #ที่มหาวิทยาลัยAA "อีพริมๆ!""อะไรเนี่ย ตกใจหมด" พริมทำหน้าตกใจเพราะเสียงของเพื่อนที่โพล่งขึ้นมาราวกับว่าเจออะไรที่มันน่าตกใจ สายตาที่จ้องไปยังด้านหลังมันทำให้พริมหันมองตามโดยอัตโนมัติพี่เปรมรุ่นพี่ที่เป็นแฟนของเธอเอง เขากำลังเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน สภาพใบหน้าที่ฟกช้ำของเขา อย่าว่าแต่เพื่อนหรือเธอเลยที่ตกใจ คนอื่นที่มองเขาก็ตกใจไม่ต่างกันสภาพเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา และหมาตัวนั้นคงใหญ่น่าดู เขาถึงได้สะบักสะบอมขนาดนี้"พะ พี่เปรม?!""อ่า พี่ทำเราตกใจหรือเปล่า?""พะ พี่ไปทำอะไรมาคะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" พริมถาม"ไปฟัดกับใครมาคะ สภาพดูไม่ได้เลยนะรุ่นพี่" เฟรมพูดขึ้น"นั่นสิคะ ไปทะเลาะกับใครมา""เปล่า พี่ไม่ได้ทะเลาะ พี่ถูกทำร้าย""หา? ละ แล้วไปแจ้งความหรือยังคะ?""ยังหรอก มีเรียนอีกหรือเปล่า พี่อยากคุยกับเราสองคน""เอ่อ...ค่ะ พี่เปรมไปรอที่รถก็ได้ค่ะ เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวพริมไปหา""โอเคครับ"...สักพักใหญ่ๆ ต่อมาพริมรีบมาหาแฟนหนุ่มที่รถตามที่บอกกับเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ ในฐานะแฟนเห็นสภาพของเขาเป็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง ใครกันช่างใจร้าย ทำร้ายคนอื่นได้ขนาดน

มหาวิทยาลัยAA"หา?!!" เพื่อนๆ ของพริมร้องอุทานออกมาพร้อมกันเสียงดัง แต่ดีที่ตรงนี้มีแค่กลุ่มเธอเท่านั้น"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ" พริมพูดพร้อมกับหน้าหงอยๆ เพราะรู้ว่าเรื่องนี้มันยังไม่จบเท่านี้หรอก รุ่นพี่ต้องตามมาวอแวกับเธอที่นี่อีกชัวร์เลย"อีเชี่ย! เกินความคาดหมายฉิบหาย!" เฟรมพูด"นั่นดิ ถ้ามึงไม่เห็นกับตา ใครมาบอกก็คงไม่เชื่อ" โอ๋พูด"เป็นกูกูก็ไม่เชื่อ เค้าดีขนาดนั้น.." แอลพูดอีกคนต่างคนต่างตกใจกับเรื่องนี้มาก เพราะไม่มีใครคิดเลยว่าผู้ชายที่แสนดีคนนั้น เขาจะเป็นคนแบบนี้ ทั้งเรื่องผู้หญิงและเรื่องเล่นยา เธอจับได้แค่เรื่องผู้หญิง ส่วนเรื่องยาเสพติดเธอยังไม่เห็นกับตาตัวเอง แต่มาขนาดนี้แล้ว รามคงไม่โกหกหรอก"แล้วมึงไม่ร้องไห้หน่อยเหรอวะ?" เฟรมถาม"ไม่รู้ว่ะ มันจุกมากกว่า ถ้าต้องเลิกกับรุ่นพี่เพราะเรื่องนี้ กูไม่อยากเสียใจ กูจะดีใจมากกว่าที่หลุดพ้นมาได้" พริมตอบความจริงก็ไม่ได้อยากเห็นเพื่อนร้องไห้หรอก เข้มแข็งแบบนี้แหละดีแล้ว แต่แค่แปลกใจ เพราะดูพริมไม่ได้เสียใจอะไรขนาดนั้นเลย แต่ก็รู้อีกว่าพริมเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง เธออาจจะไม่แสดงออกอะไรก็ได้ แต่ในใจลึกๆ ก็เสียใจอยู่ไม่น้อย"

ตกค่ำวันเดียวกันรามนั่งดูเสื้อที่พริมซื้อให้เมื่อตอนเย็น เขาใส่ไม้แขวนและแขวนไว้ให้มองเห็นได้ชัดตั้งแต่เปิดประตูเข้าห้องมาเลย ไม่ได้อยากจะเอามาใส่เพราะกลัวว่าสีจะตก นี่ของขวัญชิ้นแรกเลยนะขณะที่กำลังนั่งมองเสื้อที่แขวนไว้ตรงตู้แล้วนั่งยิ้มกับตัวเอง รามก็คิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและถ่ายภาพเสื้อที่แขวนอยู่หน้าตู้ส่งให้กับพี่สาวคนสวยได้ดูฟึ่บ~ ราม : ขอบคุณนะครับ ถูกใจมากเลย พริม : เอาไปซักก่อนนะ อย่าเพิ่งใส่ เหม็นขี้เจ๊ก ราม : ผมจะแขวนไว้แบบนี้แหละครับ พริม : ทำไม? ราม : กลัวสีตกครับ กลัวเสื้อเป็นรอยด้วย พริม : เวอร์ไปละ พี่ซื้อมาให้ใส่นะ ก็เอาไปใส่สิ ก่อนใส่ก็อย่าลืมซักก่อนด้วย เดี๋ยวจะคันเอาราม : ครับ ไว้ถ้าได้ออกไปไหน จะเอาใส่ไปหล่อๆ เลย พริมอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ ซึ่งรามก็ไม่ได้ส่งข้อความหาอีกเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้น..เขาก็ยังมีแผนอยู่ครึ่งชั่วโมงต่อมา~ปึก!คนตัวเล็กตกใจเมื่อได้เห็นศีรษะของใครบางคนโผล่ขึ้นมาจากหน้าต่างที่เธอเปิดแง้มไว้ เล่นเอาใจคนกลัวผีอย่างเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย แต่พอได้ยินเสียงร้องของอีกฝ่ายเท่านั้นแหละ ถึงกับเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!"อ๊ะอื้อ...""พี่พริมครับ แฮ่ก! ผมจะบ้าตายอยู่แล้วครับ""อึก!!"ใครกันแน่ที่บ้าตาย คำนี้ประโยคนี้ มันควรเป็นเธอพูดหรือเปล่า เธอต่างหากที่จะตายเพราะถูกเขาเล้าโลมรัวๆ แบบนี้มือเล็กกำผ้าปูไว้แน่น ทุกครั้งที่ถูกกระตุ้นด้วยลิ้นเธอจะจิกผ้าปูแน่นพร้อมกับจิกเท้าลงเตียงแอ่นลำตัวขึ้นหาเขามันเป็นของมันไปเอง ตอนนี้เธอบอกความรู้สึกไม่ถูกด้วยซ้ำ"อึกอื้อ!""อืม...พี่พริมครับ~"รามขยับตัวขึ้นมาจูบปากกับคนใต้ร่าง แลกลิ้นกันอย่างเสียวซ่าน ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ไต่ลงต่ำไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวพ่นออกมาใส่หน้าท้องของเธอ เล่นเอาเธอเสียววาบจนแทบครางออกมาเสียงดังมือหยาบค่อยๆ ประคองขาเรียวเล็กขึ้นมาอย่างช้าๆ เอาขึ้นมาวางไว้บนขาของเขา"ระ ราม จะทำอะไร?""เลียไงครับ""ดะ เดี๋ยว พี่ว่า..""ให้ผมทำเถอะครับ ขืนใส่ไปแบบนี้ พี่ได้เจ็บจนไม่อยากทำกับผมแน่""พะ พี่อาย.."เธอเขินการกระทำของเขา เขินสายตานั้น เขินไปหมดเลย ยิ่งตอนนี้ได้มาเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้ากันอีก เธอยิ่งรู้สึกเขินไปหมด"ผมจะค่อยๆ เลียให้พี่เสียวจนลืมไม่ลงเลยครับ""!!!""กลั้นเสียงไว้ดีๆ ก็แล้วกัน"รามจับขาของพริ

@เวลาผ่านไปภายในห้องนอนของพริม เตียงนอนของเธอกำลังสั่นโคลงเคลงเพราะแรงโยกอย่างหนักหน่วงของคนตัวโต เสียงดังก็จริง แต่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน แม้กระทั่งคุณยายของราม พ่อแม่ของพริมนั้นไปต่างจังหวัด อีกหลายวันเลยกว่าจะกลับมา ส่วนยายของรามก็ไปวัด กว่าจะกลับอีกทีก็ช่วงค่ำเหมือนกัน วันนี้สองหนุ่มสาวเลยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันในช่วงตอนกลางวันครึก! ครึก! ครึก!เอี๊ยด~ เอี๊ยด~ เอี๊ยด~เหมือนจะเป็นเสียงแปลกๆ แต่กลับสร้างอารมณ์ในเรื่องนี้ได้ไม่น้อยเลย เพราะไม่มีใครอยู่บ้าน เลยสามารถทำเสียงดังได้ แม้กระทั่งเสียงครางที่ทุกครั้งที่มีเซ็กซ์กัน พริมต้องพยายามกลั้นมันเอาไว้"อึกอ่าส์ ดีจังเลยครับพี่พริม""อื้อ รามอ๊า อ๊ะ อ๊าง! สะ เสียวนะ อื้ม~""ซี๊ดส์ ผมก็เสียวครับ รูของพี่ดูดโคตรดีเลย อ่าส์~""อ๊างราม~"พั่ก! พั่ก! พั่ก~"เสียงครางของพี่แม่ง โคตรได้อารมณ์เลยว่ะ อ่าส์~"ยิ่งเสียงครางของเธอดังมากเท่าไหร่ เขาก็กระแทกแรงมากขึ้นเท่านั้น มันเสียวมากจริงๆ มันดีมากเลย ดีจนบอกไม่ถูก"พ่อแม่พี่ไม่อยู่ เหมือนเป็นสวรรค์ของเราเลยนะครับ แฮ่ก~""อยะ อย่าพูด กระแทกเร็วๆ พี่จะเสร็จอ๊า~!""ได้เลยครับ จัดให้ตามคำขอ ซี๊ด~"