Semua Bab พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน : Bab 21 - Bab 30

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหลังจากวันนั้นฉันกับรามก็ได้เจอพูดคุยกันผิวเผิน เพราะต่างคนต่างงานยุ่ง ฉันเองก็ต้องรีบทำรายงานส่งอาจารย์ ส่วนรามก็ยุ่งทั้งเรื่องเรียนเรื่องงาน เราเลยไม่ค่อยได้มีเวลามาเจอกันเท่าไหร่ฟังดูเหมือนไม่น่าเชื่อนะ เพราะบ้านเราก็อยู่ข้างกัน แต่มันเป็นเรื่องจริงมากๆ เลย แน่นอนว่าเราเจอกันทุกวันอยู่แล้ว คุยกันทุกวัน แต่ก็แค่แป๊บๆ ก็ต้องแยกย้ายมหาวิทยาลัยAA"อีพริม""อือ มีไร?""เรื่องของมึงกับน้องวิศวะข้างบ้านคนนั้นน่ะ ไปถึงไหนแล้ว""ไม่ถึงไหน ก็คบกันอยู่ ปกติดี ไม่ได้มีอะไร""มึงนี่ก็ตอบไม่ตรงคำถาม""อะไรของมึงเนี่ย ห่านี่!""ที่ถามว่าถึงไหนแล้ว คือเรื่องความสัมพันธ์แบบ อื้อๆ อ๊าๆ น่ะจ้ะคนสวย""อีบ้ามึงพูดอะไรเนี่ย!"ฉันหันไปถลึงตามองโอ๋ที่ตั้งคำถามอะไรของมันก็ไม่รู้อยู่ได้ ในขณะที่คนอื่นพากันนั่งเงียบหมดแล้ว"ตอบจ้ะ""เออ! มันก็เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงผู้ชายมั้ย?""ใช่ แต่มันไม่ปกติสำหรับหล่อนค่ะซิส""อะไร ไม่ปกติยังไง?""หล่อนน่ะ จะเรียกว่าแม่ชีก็ยังได้เลย""ว่าแต่ หนุ่มวิศวะกล้ามโตเป็นไง แซ่บมั้ย?""!!!"ฉันรีบก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ หลบสายตาของโอ๋ที่กำลังจ้องจับผิดฉัน

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ~ "เย้~ วู้ววว!""สุขสันต์วันเกิดนะลูก แม่ขอให้พริมมีความสุขมากๆ นะ""ขอบคุณค่ะแม่""พ่อก็ขอให้พริมมีความสุขมากๆ เช่นกันนะ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคนเก่ง""ขอบคุณค่ะพ่อ""มีความสุขมากๆ นะพริม""สวยวันสวยคืนน้า""สุขสันต์วันเกิดนะพริม""ขอบใจนะ"พอร้องเพลงจบพ่อแม่และเพื่อนๆ ก็พากันเข้ามาอวยพรวันเกิดให้กับฉัน วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน จัดงานเล็กๆ ที่บ้านเหมือนเดิม มีพ่อแม่และเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ได้เชิญใครมาเลย และก็ไม่ได้มีการกินเลี้ยงที่ไหนด้วย ฉันทำแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วถามว่าทำไมฉันถึงไม่จัดงานแบบใหญ่โต หรือไปดื่มกินเลี้ยงที่ผับหรือร้านเหล้า แล้วชวนเพื่อนไปเยอะๆ อะไรแบบนี้ ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันแค่อยากอยู่กับครอบครัว ไม่อยากสิ้นเปลืองอะไรมาก อยู่แบบนี้ก็ได้ดื่มได้กินเหมือนกัน พ่อแม่ฉันเองก็ไม่ได้ห้าม เพราะเราก็โตกันแล้ว"ตามสบายกันเลยนะลูก เดี๋ยวแม่เข้าครัวก่อน""ค่ะ""งั้นพ่อก็เข้าไปนั่งดูมวยดีกว่า ตามสบายกันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ""ค่ะพ่อ"เราทั้งหมดนั่งดื่มกันอยู่ที่สวนหลังบ้าน พูดคุยและเฮฮากันตามประสาเพื่อนสนิท"น้องรามของมึง ไม่มาอวยพรสุขสันต์วันเกิด

@บ้านพริม"มีอะไรหรือเปล่าลูก พริมราม""คือว่า เราสองคนกำลังคบกันค่ะ คบกันมาสักพักแล้ว" ทั้งที่มันเป็นการบอกข่าวดีแท้ๆ แต่เธอกลับตื่นเต้นกลัวไปหมดเลย"อะไรนะ?" แม่ของพริมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา"ผมกำลังคบกับพี่พริมครับคุณน้า" รามยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เพราะมีหลายอย่างที่ตัวเองทำเกินเลยลงไป เขาจะยอมรับหากพ่อแม่ของเธอถาม และเขาพร้อมจะรับผิดชอบ"ราม.." เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวมันทำให้พริมเริ่มใจเต้นแรง เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอเป็นแบบนี้เลย"ครับคุณลุง""มาคุยกับลุง""พ่อคะ...""คุยสองคน อย่างลูกผู้ชาย""ครับ"รามลุกขึ้นและเดินตามพ่อของพริมไปทางหลังบ้าน พริมอยากจะเดินตามไปเพราะกลัวว่าเรื่องมันจะจบไม่สวย แต่ก็ถูกแม่ห้ามเอาไว้"มันจะเกิดอะไรไหมคะแม่""เรากลัวอะไรล่ะหืม?""ไม่รู้สิคะ แม่ไม่เห็นสายตาของพ่อเหรอ น่ากลัวมากเลย""ไม่มีอะไรหรอก ให้เขาได้คุยกันแบบลูกผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงก็ไม่ต้องไปอยากรู้หรอก""....." โอ้ย! ทำไมมันถึงตื่นเต้นกลัวอะไรขนาดนี้นะ พ่อของฉันใจดีจะตายไป คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก จะว่าไปรามมันก็ยังเด็กไง และด้วยความที่เป็นเด็กก็ยังไม่มีอะไรเป็

พริมกระโจนโถมเข้าหาแฟนหนุ่มจนกระทั่งเขานั้นหงายหลังลงไปกับที่นอนฟูกหนาของตัวเอง จากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายเล้าโลมเขาก่อน อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องเป็นคนอยู่ข้างบน เพราะที่ผ่านมารามเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย"อึก พะ พี่ครับ""....." พริมไม่ได้สนใจท่าทางที่พยายามขัดขืนของอีกฝ่าย อารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะ"อ่าส์~ แฮ่ก! รุนแรงจังเลยนะครับที่รักของผม""อือ...อยู่นิ่งๆ สิราม""อืมพี่ครับ"พริมชะงักเพราะเสียงเรียกของอีกฝ่าย เธอมองหน้าของเขาก่อนจะโน้มใบหน้าลงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นตวัดลิ้นเลียอย่างรุนแรงจนหายใจกันแทบไม่ทันหน้าอกอวบก็เบียดเสียดลงไปกับอกแกร่งของร่างกำยำแน่น ชนิดที่ว่ารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกันเลยทีเดียว"อืมพี่พริมครับ อ่าส์""....." ร่างบางผละตัวออกไปก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออกต่อหน้าของแฟนหนุ่ม หน้าอกที่อวบปลิ้นออกมาจากชุดชั้นในครึ่งเต้านั้นมันทำให้รามอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปบีบเคล้นอย่างมันส์มือ "อึก..บะ เบาๆ สิพี่เจ็บนะ!""นมพี่ใหญ่จังเลยครับ มองข้างนอกนึกว่าคนไม่มีนม" นี่ถือว่าเป็นคำชมนะ เพราะ

@อีกหนึ่งปีต่อมาณ บ้านของพริมมีงานเล็กๆ เป็นงานหมั้นระหว่างพริมกับราม ญาติพี่น้องทางฝั่งของพริมก็มาไม่กี่คน เพราะส่วนใหญ่อยู่ต่างจังหวัดไกลๆ กันหมด และมีเพื่อนๆ ของพริมไม่กี่คน ทางฝั่งของรามก็มีแค่ยายและเพื่อนๆ ที่อู่กับอาที่เป็นเจ้าของอู่เท่านั้นแม่ของเขาเหมือนถูกตัดขาดจริงๆ รามยอมติดต่อไปหาแม่ เพื่อให้ยายนั้นสบายใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็เล่นเอาจุกเหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้น นอกจากบอกให้รับรู้ รามรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าการตัดสินใจไม่ไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศมันจะเป็นยังไงไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่เคารพ แต่บางเรื่องเราก็ต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เพราะนี่คือชีวิตของเราถ้าเขาไปแล้วคุณยายจะอยู่กับใคร ที่ผ่านมาคุณยายก็อยู่โดยลำพังมาตลอดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าแม่ของเขาตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง ในมุมของคนเป็นลูกดูใจร้ายมากเลยนะตัดกลับมาที่งานหมั้น ทุกอย่างจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวา มีกินเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาเพื่อนเกลอ พูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน เป็นงานหมั้นเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นมากเลยทีเดียวเงินสด 99,999 ทองอีก 1 บาท