Semua Bab ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ: Bab 21 - Bab 30

      ความจริงแล้วราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูสังเกตเห็นเด็กชายสองคนนี้ ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินเข้ามายังร้านบะหมี่ที่พวกเขากำลังนั่งกินอยู่ก่อนแล้ว อาจจะด้วยเพราะท่าทางการพูดจาและการปฏิบัติตัวกับคนรอบข้างของเด็กชายทั้งสองจึงทำให้พวกเขาที่คอยมองอยู่เกิดความรู้สึกเอ็นดูและรู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กสองคนนี้เป็นอย่างมาก หรืออาจจะด้วยเพราะพวกเขายังไม่มีบุตรให้คอยอุ้มชู พอได้เห็นเด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูสองคนเดินจูงมือกันเข้าในอารามโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยแบบนั้น จึงทำให้พวกเขาเมื่อเข้าไปในอารามแล้วได้เจอกับเด็กชายทั้งสองอีกครั้ง เลยพาตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับเด็กทั้งสองและคิดอยากจะเข้าไปพูดคุยและซักถาม แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เข้าไปเอ่ยปากซักถามหรือพูดคุย ท่านเจ้าอาวาสก็ให้คนมาแจ้งว่าสามารถเข้าไปพบกับท่านได้เสียก่อน ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูจึงเกิดความรู้สึกเสียดายขึ้นมาไม่น้อย     หลังจากราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเข้าพบกับท่านเจ้าอาวาสเรียบร้อยแล้ว จึงกลับมาพูดคุยเรื่องเด็กทั้งสองคนกันอีกครั้งบนรถม้า และด้วยอุบัติเหตุที่พวกเขาก็ไม่คาด

      หลังจากท่านเจ้าของจวนทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว หยางหมิงเซียนก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแล้วเอื้อมมือไปจับมือของคนตรงหน้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของจินเฟยเทียน      “เฟยเกอขอรับ ข้า...” หลายวันที่ผ่านมาตอนที่จินเฟยเทียนยังไม่ได้สติหยางหมิงเซียนมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับคนตรงหน้า แต่ทำไมพอตอนนี้ที่อีกฝ่ายฟื้นขึ้นมาแล้ว เขากลับไม่รู้ว่า...จะพูดอะไรดี      “หมิงเซียนที่ผ่านมาลำบากเจ้าแล้ว เหนื่อยมากหรือไม่?”     “ข้าไม่เหนื่อยขอรับเฟยเกอ ข้า...”      “เก่งมากแล้ว...หมิงเซียนเด็กดี” จินเฟยเทียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแววตาที่ดูสับสน และคลอไปด้วยน้ำตาของเด็กชายตรงหน้า จากนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปลูบหัวและดึงแขนหยางหมิงเซียนให้ขึ้นมานั่งกับเขาบนเตียง แล้วเขาใช้แขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกอดปลอบเด็กชายตรงหน้าเบาๆ      “อยากร้องไห้ก็ร้องออกมา เจ้าอ่อนแอต่อหน้าข้าได้นะหมิงเซียน ข้าขอโทษ...ที่ปล่อยให้เจ้าต้องอ

      ขบวนรถม้าของราชครูหลงจิ้นสิงเดินทางออกจากจวนพักผ่อนที่เมืองหมิงเจ๋อ และมาถึงจวนราชครูในเมืองเลี่ยหลิวปลายยามเซิน โดยระหว่างการเดินทางราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูได้เล่าเรื่องราวที่น่าสนใจต่างๆ ในเมืองหลวงให้จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนฟัง       เมื่อขบวนรถม้ามาถึงจวนราชครู รถม้าก็วิ่งไปจอดหน้าเรือนใหญ่ ราชครูหลงจิ้นสิงและจางเลี่ยงซูเดินลงจากรถม้า โดยมีบ่าวในจวนบางส่วนออกมายืนรอต้อนรับผู้เป็นนายอยู่หน้าเรือน จากนั้นทุกคนที่เดินทางมาจากเมืองหมิงเจ๋อก็ทยอยกันลงจากรถม้า ราชครูหลงจิ้นสิงพาผู้เป็นภรรยาเดินเข้าเรือนใหญ่แล้วตรงไปยังห้องโถง จากนั้นท่านเจ้าของจวนทั้งสองก็นั่งลงที่เก้าอี้ประมุขของจวน แล้วราชครูหลงจิ้นสิงก็ให้จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนที่เดินตามพวกตนมา ไปนั่งที่เก้าอี้สองตัวด้านขวามือของตนเอง จากนั้นราชครูหลงจิ้นสิงก็ให้พ่อบ้านหลี่ตามทุกคนในจวนมารวมกันที่ห้องโถง เมื่อเห็นทุกคนในจวนเข้ามาในห้องโถงกันครบแล้ว จึงเอ่ยแจ้งเรื่องสมาชิกใหม่ในจวนทันที      “สองคนนี้คือ...ค

      จินเฟยเทียนหลังจากดูแลตัวเองเสร็จ เขาก็เดินไปนั่งที่เตียงและกำลังจะเข้านอน แต่ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาเสียก่อน จินเฟยเทียนจึงขานรับแล้วก็เห็นหยางหมิงเซียนเดินกอดหมอนหนุนเข้ามาในห้องนอนของเขาโดยไม่รอการอนุญาต     “เฟยเกอขอรับ ข้านอนไม่หลับอีกแล้วขอรับ...คืนนี้ข้าขอนอนกับเฟยเกอนะขอรับ” พูดจบหยางหมิงเซียนก็เงยหน้าขึ้นมองจินเฟยเทียนทันที      “อืม...ได้งั้นก่อนนอนเจ้าก็ดับไฟด้วยนะ” จินเฟยเทียนเอ่ยตอบรับและขยับเข้าไปนอนด้านในเว้นที่นอนด้านนอกให้หยางหมิงเซียนเหมือนเมื่อคืน     “ขอรับ” หยางหมิงเซียนรับคำ แล้วเดินเข้าไปวางหมอนก่อนจะดับไฟ แล้วหันไปนอนกอดจินเฟยเทียนจากนั้นก็หลับตาลงทันที       เช้าวันต่อมาหยางหมิงเซียนก็เข้ามาปลุกจินเฟยเทียนเหมือนเดิม และทั้งคู่ก็พากันไปรับสำรับที่เรือนใหญ่กับราชครูหลงจิ้นสิงและจางเลี่ยงซู ราชครูหลงจิ้นสิงอยู่พูดคุยกับเด็กชายทั้งสองเล็กน้อยก่อนจะแยกตัวไปเข้าวัง จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนจึงอยู่เป็นเพื่อนค

      เช้าวันรุ่งขึ้นจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนรู้สึกตัวตื่นขึ้น หลังจากได้ยินเสียงปลุกของเสี่ยวเปา เด็กชายทั้งสองคนรีบแยกย้ายกันไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็พากันออกไปยังลานฝึกวรยุทธทันที โดยมีเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตามไปดูแลผู้เป็นนายของตน     เมื่อจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนไปถึงลานฝึกวรยุทธ ก็ได้เจอกับราชครูหลงจิ้นสิงที่ยืนรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนจึงรีบเข้าไปคำนับก่อนจะออกวิ่งรอบลานฝึกวรยุทธจำนวน 5 รอบทันที โดยมีราชครูหลงจิ้นสิงวิ่งตามเด็กชายทั้งสองคนไปด้วย เมื่อเด็กทั้งสองวิ่งไปได้ 3 รอบก็เริ่มออกอาการเหนื่อยหอบ โดยเฉพาะจินเฟยเทียนที่แสดงอาการออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน จนหยางหมิงเซียนอดที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้ จินเฟยเทียนเห็นแววตาของหยางหมิงเซียนที่คอยมองมาแบบห่วงเขาอยู่ตลอดเวลา เขาจึงหันไปส่งยิ้มให้กับหยางหมิงเซียนแทนการบอกว่าตัวเขายังวิ่งไหว จากนั้นเด็กทั้งสองก็กัดฟันวิ่งกันต่อจนครบตามจำนวนที่ราชครูหลงจิ้นสิงต้องการ     หลังจากนั้นราชครูหลงจิ้นสิงก็พาเด็กชายทั้งสองมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลานฝึกวรยุทธ เพ