LOGINShare
บทที่ 14 (2/3) : เอาตามที่เจ้าสบายใจ (2)
Last Updated:
2025-02-03 19:45:36“หมิงเซียน ห้องข้างมันเป็นห้องเล็ก เอ่อคือ...เจ้าพักห้องใหญ่ดีแล้ว” ‘จะบอกอย่างไรดี ห้องข้างมักสร้างไว้ให้บ่าวคนสนิทไว้พัก เพื่อให้บ่าวคอยดูแลผู้เป็นนาย ยามได้ยินเสียงผิดปรกติภายในห้องผู้เป็นนาย...บ่าวคนสนิทจะได้เข้ามาดูแลนายของตนได้ทันที’
“ไม่ขอรับ! เฟยเกอพักห้องนี้นะขอรับ แล้วให้ข้าพักห้องเล็กข้างห้องเฟยเกอ เผื่อเฟยเกอเป็นอะไรตอนกลางคืนข้าจะได้เข้ามาดูแลเฟยเกอได้ทันทีเลยขอรับ” หยางหมิงเซียนพูดจบก็หันมาใช้แววตาอ้อนวอนจินเฟยเทียน เขารู้สึกว่าเวลาเขามองอีกฝ่ายแบบนี้ คนตรงหน้ามักจะใจอ่อนให้เขา เหมือนตอนในห้องโถงที่เขาลองใช้แววตาแบบนี้มองคนตรงหน้า...
เมื่อเห็นแววตาของใสซื่อของหยางหมิงเซียน จินเฟยเทียนก็เริ่มใจอ่อน และพอหันไปมองพ่อบ้านหลี่ที่รอให้พวกตนตัดสินใจก็ให้อ่อนใจ
“อืม…ก็ได้ งั้นก็เอาตามที่หมิงเซียนบอกขอรับพ่อบ้านหลี่ ให้บ่าวด้านนอกเข้ามาช่วยย้ายของได้เลยขอรับ”
“ได้ขอรับ คุณชายฟาง” พ่อบ้านหลี่เอ่ยรับ
Related chapters
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 14 (3/3) : เอาตามที่เจ้าสบายใจ (3)
จินเฟยเทียนหลังจากดูแลตัวเองเสร็จ เขาก็เดินไปนั่งที่เตียงและกำลังจะเข้านอน แต่ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาเสียก่อน จินเฟยเทียนจึงขานรับแล้วก็เห็นหยางหมิงเซียนเดินกอดหมอนหนุนเข้ามาในห้องนอนของเขาโดยไม่รอการอนุญาต “เฟยเกอขอรับ ข้านอนไม่หลับอีกแล้วขอรับ...คืนนี้ข้าขอนอนกับเฟยเกอนะขอรับ” พูดจบหยางหมิงเซียนก็เงยหน้าขึ้นมองจินเฟยเทียนทันที “อืม...ได้งั้นก่อนนอนเจ้าก็ดับไฟด้วยนะ” จินเฟยเทียนเอ่ยตอบรับและขยับเข้าไปนอนด้านในเว้นที่นอนด้านนอกให้หยางหมิงเซียนเหมือนเมื่อคืน “ขอรับ” หยางหมิงเซียนรับคำ แล้วเดินเข้าไปวางหมอนก่อนจะดับไฟ แล้วหันไปนอนกอดจินเฟยเทียนจากนั้นก็หลับตาลงทันที เช้าวันต่อมาหยางหมิงเซียนก็เข้ามาปลุกจินเฟยเทียนเหมือนเดิม และทั้งคู่ก็พากันไปรับสำรับที่เรือนใหญ่กับราชครูหลงจิ้นสิงและจางเลี่ยงซู ราชครูหลงจิ้นสิงอยู่พูดคุยกับเด็กชายทั้งสองเล็กน้อยก่อนจะแยกตัวไปเข้าวัง จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนจึงอยู่เป็นเพื่อนค
Last Updated : 2025-02-04ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 15 (1/3) : ตามติดดั่งเงา...ตามตัว (1)
ต้นยามเหม่า หยางหมิงเซียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองก่อนที่เสี่ยวเปาจะเข้ามาปลุก เช้านี้เขารู้สึกดีเป็นพิเศษเพราะวันนี้เขาไม่ต้องเดินกอดหมอนหนุนกลับห้องอีกแล้ว และจากนี้ตัวเขาก็สามารถเข้ามานอนในห้องนี้จินเฟยเทียนได้ทุกวัน เขาจึงเดินกลับห้องด้วยหัวใจที่เบิกบาน หยางหมิงเซียนกลับห้องไปจัดการดูแลตัวเอง แล้วรีบกลับมาปลุกจินเฟยเทียน เพื่อไปรับสำรับที่เรือนใหญ่ และหลังจากจินเฟยเทียนตื่นและดูแลตัวเองจนเรียบร้อย เด็กชายทั้งสองก็เดินจูงมือกันไปที่เรือนใหญ่ทันที โดยมีเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงคอยตามไปดูแลผู้เป็นนายด้วย วันนี้ราชครูหลงจิ้นสิงไม่ได้เข้าวัง หลังจากที่อีกฝ่ายไปจัดการงานของสำนักศึกษาที่คั่งค้างจนเรียบร้อย และจัดตารางสอนลูกศิษย์ในวังใหม่จนลงตัว วันนี้จึงมีเวลาสำหรับการจัดตารางเรียนศาสตร์ด้านต่างๆ ของหลานชายทั้งสองคน หลังจากทุกคนรับสำรับเช้าเสร็จ ราชครูหลงจิ้นสิงก็เริ่มพูดคุยเรื่องการเรียนกับหลานชายทั้งสองคนทันที โดยมีผู้เป็นภรรยานั่งรับฟังอยู่ข้างๆ &nb
Last Updated : 2025-02-04ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 15 (2/3) : ตามติดดั่งเงา...ตามตัว (2)
เช้าวันรุ่งขึ้นจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนรู้สึกตัวตื่นขึ้น หลังจากได้ยินเสียงปลุกของเสี่ยวเปา เด็กชายทั้งสองคนรีบแยกย้ายกันไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็พากันออกไปยังลานฝึกวรยุทธทันที โดยมีเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตามไปดูแลผู้เป็นนายของตน เมื่อจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนไปถึงลานฝึกวรยุทธ ก็ได้เจอกับราชครูหลงจิ้นสิงที่ยืนรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนจึงรีบเข้าไปคำนับก่อนจะออกวิ่งรอบลานฝึกวรยุทธจำนวน 5 รอบทันที โดยมีราชครูหลงจิ้นสิงวิ่งตามเด็กชายทั้งสองคนไปด้วย เมื่อเด็กทั้งสองวิ่งไปได้ 3 รอบก็เริ่มออกอาการเหนื่อยหอบ โดยเฉพาะจินเฟยเทียนที่แสดงอาการออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน จนหยางหมิงเซียนอดที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้ จินเฟยเทียนเห็นแววตาของหยางหมิงเซียนที่คอยมองมาแบบห่วงเขาอยู่ตลอดเวลา เขาจึงหันไปส่งยิ้มให้กับหยางหมิงเซียนแทนการบอกว่าตัวเขายังวิ่งไหว จากนั้นเด็กทั้งสองก็กัดฟันวิ่งกันต่อจนครบตามจำนวนที่ราชครูหลงจิ้นสิงต้องการ หลังจากนั้นราชครูหลงจิ้นสิงก็พาเด็กชายทั้งสองมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลานฝึกวรยุทธ เพ
Last Updated : 2025-02-05ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 15 (3/3) : ตามติดดั่งเงา...ตามตัว (3)
ตามเนื้อเรื่องในนิยายตอนนี้จางเลี่ยงซูจะต้องตั้งครรภ์และอยู่ในช่วงท้องแก่ใกล้คลอด ส่วนหยางหมิงเซียนตอนนี้จะถูกละเลยจากท่านเจ้าของจวนทั้งสอง และบ่าวในจวนจากที่เคยดูแลและประจบเอาใจหยางหมิงเซียนก็จะเริ่มถอยห่าง ด้วยนิสัยของหยางหมิงเซียนในนิยายวัยเด็กค่อนข้างจะเก็บตัว พูดน้อยและไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร หากไม่มีเรียนหรือท่านเจ้าของจวนทั้งสองไม่ได้เรียกให้มารับสำรับด้วยกันที่เรือนใหญ่ หยางหมิงเซียนก็จะเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนพัก เจ้าตัวจึงไม่เป็นที่รักของผู้ที่พบเห็นมากนัก ยกเว้นเพียงบ่าวไม่กี่คนในจวนที่สัมผัสได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของหยางหมิงเซียน ก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มเปลี่ยนไป ในช่วงนี้หยางหมิงเซียนมักจะหนีออกไปนั่งอยู่คนเดียวด้านนอกจวน เพราะเด็กหนุ่มไม่อยากได้ยิน และไม่อยากเห็นคนในจวนที่คอยพูดจากระทบตนเอง โดยเฉพาะแม่นมหมิงที่แอบไปได้ยินท่านเจ้าของจวนทั้งสองพูดคุยกันในห้องพัก เรื่องที่หยางหมิงเซียนเป็นเพียงเด็กที่ท่านเจ้าของจวนทั้งสองไปเจอแล้วสงสารจึงรับมาเลี้ยงดูในจวนเท่านั้น...ไม่ได้เป็นหลานชายของราชครูหลงจิ้นสิงจริงๆ
Last Updated : 2025-02-05ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 16 (1/3) : คำสัญญาของเฟยเกอ (1)
จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนหลังจากไปตรวจดูสมุนไพรที่ร้านเถ้าแก่จงเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสองคน ก็พากันไปเดินเล่นในตลาดก่อนกลับจวน “หมิงเซียน ข้าขอเข้าไปดูน้ำตาลปั้นที่ร้านขนมหวานตรงนั้นได้หรือไม่?” จินเฟยเทียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายสองตัวที่หน้าร้านขายขนมหวาน “ได้ขอรับ” “ท่านป้าขอรับ น้ำตาลปั้นรูปกระต่ายสองไม้นี้ขายอย่างไรหรือขอรับ?” “คู่ละหนึ่งอีแปะเจ้าค่ะคุณชาย” “งั้นข้าเอาน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายสองไม้นี้ขอรับ” จินเฟยเทียนพูดจบก็ก้มลงไปหยิบเงินเพื่อจ่ายให้แม่ค้า “ท่านป้า ข้าเอาน้ำตาลปั้นสองไม้นี้เจ้าค่ะ” แม่นางน้อยนางหนึ่งเดินเข้ามาที่ร้านขนมหวาน มาถึงก็หยิบน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายสองไม้ที่จินเฟยเทียนจะซื้อ พร้อมจ่ายเงินให้แม่ค้าทันที “แม่นาง! น้ำตาลปั้นสองไม้นั้น พี่ชายข้าได้เอ่ยซื้อเ
Last Updated : 2025-02-06ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 16 (2/3) : คำสัญญาของเฟยเกอ (2)
จินเฟยเทียนหลังจากอาบน้ำเสร็จก็กลับมานั่งที่เตียงรอหยางหมิงเซียน วันนี้เขามีเรื่องที่ตั้งใจจะพูดกับหยางหมิงเซียน ทั้งเรื่องในภายภาคหน้าของตัวเขาและของตัวของหยางหมิงเซียนเอง และการปฏิบัติตัวบางอย่างของหยางหมิงเซียนด้วย เนื่องจากเขารู้สึกว่ายามนี้เจ้าลูกกวางจะติดเขามากจนเกินไปแล้ว หากเป็นไปตามเนื้อเรื่องในนิยาย ตอนนี้หยางหมิงเซียนจะต้องเริ่มมุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือ และเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการสอบจอหงวนเพื่อที่ตัวเขาได้เข้ารับราชการ และเพื่อจะได้ลบคำครหาจากคนในจวนด้วย ถึงแม้ว่า...ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูที่รู้เรื่องแม่นมหมิงเอาเรื่องของหยางหมิงเซียนไปป่าวประกาศให้คนในจวนได้รับรู้แล้ว ท่านเจ้าของจวนทั้งสองจะเรียกทุกคนในจวนมาปรามและห้ามไม่ให้ทุกคนพูดถึงเรื่องนี้อีก แต่คนในจวนก็ทำดีกับหยางหมิงเซียนแค่ต่อหน้าท่านเจ้าของจวนทั้งสองเท่านั้น แต่ลับหลังก็ยังคงทำเหมือนเดิม หยางหมิงเซียนจึงมุ่งมั่นและตั้งใจเป็นอย่างมาก เขาไม่ต้องการเป็นเพียงหลานชายในนามของราชครูหลงจิ้นสิงหร
Last Updated : 2025-02-06ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 16 (3/3) : คำสัญญาของเฟยเกอ (3)
เช้าวันรุ่งขึ้นหยางหมิงเซียนและจินเฟยเทียนก็ตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม แต่วันนี้หลังรับสำรับเช้าเสร็จจินเฟยเทียนตั้งใจจะพูดกับจางเลี่ยงซูเรื่องที่จะขอเปิดโรงหมอ แต่โดนอีกฝ่ายเรียกให้เข้าไปในห้องปรุงยาเพื่อช่วยทดลองสีชาดทาปากให้เสียก่อน แม้ตัวเขาจะเอ่ยปฏิเสธอย่างไร ขอให้เสี่ยวเปาหรือบ่าวคนอื่นมาช่วยลองแทนอย่างไร...อีกฝ่ายก็ไม่ยอมท่าเดียว จนสุดท้ายเขาก็กลายเป็นหนูทดลองยาของจางเลี่ยงซูอีกครั้ง ส่วนหยางหมิงเซียนไม่ได้ตามเข้าไปในห้องปรุงยากับจินเฟยเทียนด้วย เพราะจางเลี่ยงซูให้หยางหมิงเซียนช่วยไปคุมบ่าวตากสมุนไพรที่เถ้าแก่จงให้คนนำมาส่งให้เมื่อเช้า เจ้าตัวเลยรอดตัวไป หลังจากคุมบ่าวตากสมุนไพรเสร็จ หยางหมิงเซียนก็เดินกลับมาที่ห้องปรุงยา เขาเห็นจางเลี่ยงซูเดินนำจินเฟยเทียนออกมาจากห้อง แต่จินเฟยเทียนดูมีท่าทางแปลกๆไป จินเฟยเทียนเดินตามจางเลี่ยงซูออกมาจากห้อง เขาพยายามที่จะใช้แขนเสื้อลบสีชาดที่ทาปากออก หลังจากที่เขาพยายามใช้น้ำช่วยในการล้างมันออกแล้ว
Last Updated : 2025-02-07ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 17 (1/2) : ยินยอมให้แค่เฟยเกอ (1)
นี่ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่จินเฟยเทียนยังไม่ได้ปรึกษากับจางเลี่ยงซูเรื่องการเปิดโรงหมอ หลังจากที่ได้พูดคุยเรื่องภายภาคหน้ากับหยางหมิงเซียนไป เพราะในช่วงนี้ชาวบ้านในละแวกจวนราชครู เริ่มมีอาการเจ็บป่วยและมาขอเข้ารับการรักษาที่เรือนสมุนไพรเป็นจำนวนมากโดยเฉพาะเด็กๆ และคนชรา เพราะที่เรือนสมุนไพรเก็บเงินค่ารักษาไม่แพง ส่วนใหญ่จะเก็บเฉพาะค่ายา ส่วนค่าทำการรักษานั้นที่นี่ไม่คิดเงิน เนื่องจากเริ่มแรกที่จางเลี่ยงซูเปิดเรือนสมุนไพรไพรนี้ขึ้นมา ก็เพื่อต้องการสอนศาสตร์ทางการแพทย์เรื่องการรักษาคนป่วยให้แก่หลานชายของตัวเอง จึงต้องการคนป่วยจริงๆ ให้หลานชายได้ลองลงมือทำการรักษา ส่วนใหญ่คนป่วยที่เข้ามาขอรับการรักษาที่เรือนสมุนไพร จะมากันตั้งแต่เช้าและพอช่วงบ่ายอาการดีขึ้นก็จะกลับไปรักษาตัวต่อที่เรือนของตัวเอง แต่ก็จะมีคนป่วยบางคนที่มีอาการหนักจนต้องนอนรอดูอาการที่เรือนสมุนไพร จางเลี่ยงซูก็จะให้บ่าวในจวนมานอนเฝ้าผู้ป่วยในยามกลางคืน หากผู้ป่วยเกิดเป็นอะไรขึ้นมาในยามดึกบ่าวที่คอยเฝ้าคนป่วยอยู่ก็จะรีบออกมาตามจินเฟยเทียนก่อน แต่หากคนป่วยมี
Last Updated : 2025-02-07
Latest chapter
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 51 (3/3) : ข้าขอสัญญาด้วยชีวิต (3) {จบ}
“เฟยเกอขอรับ วันนั้นที่เฟยเกอพูด...เฟยเกอพูดจริงใช่ไหมขอรับ เฟยเกอรู้สึกกับข้าแบบนั้นจริงๆใช่ไหมขอรับ?” หยางหมิงเซียนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ ออกไปจากห้องกันหมดแล้ว เพราะหลังจากวันนั้นทั้งเขาและจินเฟยเทียนต่างก็ไม่ได้พูดคุยกันถึงเรื่องนี้อีกเลย จินเฟยเทียนที่เพิ่งจะได้ล้มตัวลงนอนต้องหันกลับมามองที่หยางหมิงเซียน หลังจากได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยถาม... “วันนั้นที่ข้าพูดเพราะข้ารู้สึกกับเจ้าแบบนั้นจริงๆ ข้ารักเจ้าหยางหมิงเซียน ข้าเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของตัวเองในวันที่ข้าเกือบจะไม่มีโอกาสได้กลับมาบอกคำตอบนี้กับเจ้า” “ข้า...ข้ารักเฟยเกอนะขอรับ” หยางหมิงเซียนไม่รู้ว่ายามนี้เขาควรจะต้องตอบอะไร หรือจะต้องพูดอะไรก่อน ด้วยเขาไม่คิดว่าวันนี้เขาจะได้ยินคำว่า ‘รัก’ ออกมาจากปากคนตรงหน้าอีกครั้ง ตอนนี้หยางหมิงเซียนจึงทำได้แค่เพียงเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกไป ด้วยเพราะในวันนั้นหลังจากที่คนตรงหน้าบอกความในใจกับเขา เขายังไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกของต
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 51 (2/3) : ข้าขอสัญญาด้วยชีวิต (2)
หยางหมิงเซียนเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องนอน หลังจากที่เขาเดินออกไปส่งพวกจินเฟยหมิงที่หน้าเรือนพัก แล้วเขาก็เห็นว่ายามนี้จินเฟยเทียนได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปนั่งที่เตียงเพื่อเฝ้ามองคนตรงหน้า ยามนี้หยางหมิงเซียนรู้สึกมีความสุขยิ่งนักที่เขาได้จินเฟยเทียนกลับคืนมาและคนตรงหน้าก็ไม่รังเกียจเขา ไม่ขับไล่เขาและไม่ขอถอยห่างออกไปจากชีวิตเขา ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายก็ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่มารดาเขาเคยทำเอาไว้... แล้วเมื่อหยางหมิงเซียนคิดไปถึงเรื่องที่คนตรงหน้าพูดและสิ่งที่คนตรงหน้าทำ...ก่อนที่คนในครอบครัวของอีกฝ่ายจะมา... เขาก็เผลอยกมือขึ้นมาจับที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัว “อ่ะ!” ความร้อนจากยานวดส่งผลกับริมฝีปากและกลิ่นของสมุนไพรก็ตีขึ้นจมูกของหยางหมิงเซียนทันที หยางหมิงเซียนจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินออกไปล้างหน้า จินเฟยเทียนเมื่อเห็นหยางหมิงเซียนลุกเดินออกจากห้องไปแล้ว เขาก็ลืมตาของตัวเองขึ้นมามองตามหลังของอีกฝ่ายไป ตอนแรกเ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 51 (1/3) : ข้าขอสัญญาด้วยชีวิต (1)
ยังไม่ทันที่จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนจะได้พูดอะไรกันต่อ ก็มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตูห้องนอน หยางหมิงเซียนจึงรีบรวบรวมสติของตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตู... และเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกจินเฟยหลงก็ประคองจินเฟยหมิงเดินเข้ามาหาจินเฟยเทียนในห้องทันที โดยมีจินเฟยฮวาเดินตามเข้ามาในห้องด้วย “ท่านพ่อ! เฟยหลง! เฟยฮวา...” จินเฟยเทียนเมื่อเห็นผู้เป็นบิดารวมทั้งน้องสาวและน้องชายเดินเข้ามาในห้อง เขาก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืนและตั้งใจจะเดินเข้าไปหาทุกคน โดยลืมนึกถึงสภาพร่างกายของตัวเองจึงทำให้เขาเกือบที่จะล้มลงไปกองกับพื้น แต่ดีที่หยางหมิงเซียนเข้าไปช่วยประคองเอาไว้ได้ทัน “เฟยเทียน! เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?” จินเฟยหมิงเมื่อได้เห็นสภาพของจินเฟยเทียนมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก “ข้าไม่เป็นอะไรมากแล้วขอรับท่านพ่อ แล้วท่านพ่อล่ะขอรับ เป็นเช่นไรบ้าง” จินเฟยเทียนพูดพร้อมกับมองสำรวจร่างกายของผู้เป็นบิดาไปด้วย
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 50 (2/2) : ข้ารักเจ้า (2)
หยางหมิงเซียนเมื่อกลับมาถึงเรือนของตัวเองแล้ว เขาก็พาจินเฟยเทียนเข้ามานั่งบนเตียงในห้องนอนของเขา แล้วเขาก็สังเกตเห็นชุดที่จินเฟยเทียนกำลังใส่อยู่ตอนนี้...มันก็ทำให้เขานึกไปถึงเจ้าของชุดและแววตาที่เจ้าของชุดใช้มองมายังคนของเขา “เฟยเกอขอรับ ข้าขอทำแผลใส่ยาให้เฟยเกอใหม่ได้หรือไม่ขอรับ? เฟยเกอจะให้ข้าช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้ท่านด้วยเลยดีหรือไม่ขอรับ ท่านลุงกับท่านป้ามีให้คนจัดเตรียมชุดและของใช้ของเฟยเกอมาไว้ที่นี่ให้ด้วยนะขอรับ” หยางหมิงเซียนพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหยิบชุดของจินเฟยเทียนออกมาให้เจ้าตัวดู... “ได้ แต่...ข้าขอไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเองเลยดีกว่า หมิงเซียนเจ้าช่วยบอกให้อาเล่อเข้าไปเตรียมเก้าอี้ไว้ในห้องอาบน้ำให้ข้าได้หรือไม่?” “ได้ขอรับ” หยางหมิงเซียนรับคำของอีกฝ่ายแล้วเดินออกไปสั่งงานเกาเล่อ ก่อนจะกลับเข้ามาอุ้มจินเฟยเทียนด้วยท่าเจ้าสาวอีกครั้ง “หมิงเซียน...เจ้าแค่ช่วยประคองข้าเดินดีหรือไม่?” “ไม่
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 50 (1/2) : ข้ารักเจ้า (1)
จินเฟยเทียนหันกลับไปมองตามเสียงเรียก...เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่ ยามนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าข้ายามนี้คือเฟยเกอจริงๆ ใช่ไหมขอรับ ข้าไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหมขอรับตอนนี้” หยางหมิงเซียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวเข้าไปหาคนตรงหน้า หลังจากที่เขาใช้วิชาตัวเบาข้ามรั้วเข้ามายังบริเวณเรือนของเจียงเสียน “หมิงเซียน... อ่ะ!” หยางหมิงเซียนเมื่อได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยเรียกชื่อเขา เขาก็โถมตัวลงไปกอดอีกฝ่ายไว้ทันที แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องของจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนก็รีบคลายอ้อมกอดของตัวเองออก จากนั้นเขาจึงถอยออกมายืนมองคนตรงหน้าด้วยความคิดถึง และเมื่อเขาเห็นรอยช้ำที่หน้าผากของอีกฝ่าย เขาก็รีบเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับเอ่ยถามอาการของคนตรงหน้าทันที “เฟยเกอข้าขอโทษนะขอรับ เฟยเกอเป็นอย่างไรบ้างขอรับ...เฟยเกอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง? แล้วทำไมเฟยเกอมาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ขอรับ?” “
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (3/3) : คนสำคัญ (3)
จินเฟยเทียนหลังจากรับสำรับเย็นและเข้าไปจัดการดูแลตัวเองจนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้พาตัวเขาออกมานั่งรับลมอยู่ที่ด้านหน้าเรือน... แต่ว่าด้วยเรื่องอาบน้ำของจินเฟยเทียน...ร่างกายที่แทบจะไม่ได้โดนน้ำเลยมาเป็นเวลาสองเดือน เพราะซานมู่เล่าว่า...ร่างกายของเขาตอนที่พวกซานมู่เจอในตอนแรกนั้น ทั้งบอบช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์หลายจุด ท่านหมอที่มารักษาให้เขาจึงห้ามไม่ให้บาดแผลของเขาโดนน้ำ พวกซานมู่จึงทำได้เพียงเช็ดหน้าและเช็ดทำความสะอาดตามบาดแผลให้เท่านั้น ในตอนที่จินเฟยเทียนบอกกับคนทั้งสองเรื่องที่เขาจะขอไปอาบน้ำ คนทั้งสองจึงเอ่ยค้านเขาอย่างหนัก จนเขาต้องงัดหาเหตุผลและอ้างเอาความเป็นหมอขึ้นมาใช้ ไช่ผิงกับซานมู่ถึงยินยอมให้เขาเข้าไปอาบน้ำ... จินเฟยเทียนที่นั่งหน้าเรือนมาได้สักพัก เขาก็เห็นซานมู่เดินเข้ามา...พร้อมกับแบกฟืนกองใหญ่มากองไว้ด้านหน้าเรือนด้วย “ข้าน้อยกำลังจะก่อกองไฟขอรับ อากาศยามนี้เริ่มเย็นแล้ว หากได้นั่งผิงไฟก่อนเข้านอน...ก็น่าจะดีนะขอรับ” ซานมู่หันไปพูดกับจิ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (2/3) : คนสำคัญ (2)
จินเฟยเทียนที่ฟื้นขึ้นมา...วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้ว ที่ตัวเขาต้องนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงให้ซานมู่และไช่ผิงคอยดูแล เนื่องจากสภาพร่างกายที่ยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลของเขา แต่ในยามนี้...จินเฟยเทียนรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มฟื้นตัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว และด้วยกลัวว่าหากเขายังไม่ยอมฝืนขยับร่างกายของตัวเองในตอนนี้...แล้วรอจนแผลแห้ง ยามนั้นทั้งเส้นเอ็นและกล้ามเนื้อของเขามันก็อาจจะยึดติดกัน จนทำให้เขาไม่สามารถขยับหรือลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเองได้อีกเลย จินเฟยเทียนจึงลองขยับทั้งแขนและขาของเขา และเมื่อเขาลองขยับ...ความเจ็บปวดก็พากันวิ่งไปทั่วทั้งร่างกายของเขา ยิ่งบริเวณที่แผลยังไม่แห้งดี ยามนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็นบ้างเล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดที่จินเฟยเทียนได้รับในยามนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่เขายังพอทนรับได้ เขาจึงพยายามดันร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง และเมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว เขาก็มองไปรอบๆ ห้อง เพื่อมองหาของที่ตัวเขาสามารถนำมาใช้ค้ำยัน...แล้วจินเฟยเทียนก็มองเห็นไม้ง่ามอันหนึ่งที่วางอยู่ด้านข้างเตียงของเขา เข
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 49 (1/3) : คนสำคัญ (1)
“คุณชาย...ท่านฟื้นแล้ว!” จินเฟยเทียนลืมตาขึ้นมาเขาก็ได้เห็นว่า...ตอนนี้ตัวเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกของบุรุษ ดังขึ้นมาจากข้างเตียง...เขาจึงหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วเขาก็ได้เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองมาที่เขา “อย่าเพิ่งลุกขอรับ” ซานมู่รีบเข้าไปประคองคนเจ็บ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง “เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนหรือขอรับ? แล้ว...ตัวข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือขอรับ?” จินเฟยเทียนเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆ แล้ว เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ... ‘นี่ข้าได้กลับมาเป็นจินเฟยเทียนหรือไม่นะ?’ “ที่นี่คือเรือนพักกลางป่าของพวกข้าน้อยเองเจ้าค่ะ พวกข้าน้อยเจอคุณชายนอนไม่ได้สติอยู่ที่ริมแม่น้ำ...เลยพาคุณชายเข้าไปรักษาตัวที่โรงหมอในหมู่บ้าน จากนั้นก็พาคุณชายกลับมารักษาตัวต่อที่เรือนไม้หลังนี้เจ้าค่ะ แต่ในระหว่างที่คุณชายมารักษาตัวอ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 48 (3/3) : ทางที่ต้องเลือก (3)
จนเวลาล่วงเลยผ่านมาแล้วถึงสองเดือน...ที่พวกเขายังคงตามหาจินเฟยเทียนไม่พบ แม้หยางหมิงเซียนจะยังคงออกตามหาจินเฟยเทียนทั้งกลางวันและกลางคืนเหมือนเดิม โดยมีชิงหลวนคุน จินเฟยหลงและราชครูหลงจิ้นสิงที่คอยส่งคนออกมาช่วยตามหา และถ้าเมื่อใดที่พวกเขาว่าง...พวกเขาก็จะลงมาช่วยตามหาจินเฟยเทียนด้วยตัวเองทุกครั้งก็ตาม ส่วนจินเฟยหมิง...อาการจากการถูกลอบวางยาพิษถึงจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ลมปราณและวรยุทธของเขากลับถูกยาพิษของหานเฟิงทำลายจนไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้เหมือนเดิม เขาจึงทำเรื่องทูลขอต่อฮ่องเต้ เพื่อส่งมอบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น...ไปให้กับผู้ที่เหมาะสมนั่นก็คือจินเฟยหลง ให้ขึ้นรับตำแหน่งนี้แทนเขาทันที และหลังจากที่พวกเขาจัดการกับพิธีศพของชิงจิวซิน และจัดการกับพิธีส่งมอบตำแหน่งให้จินเฟยหลงเสร็จแล้ว จินเฟยหมิงและจินเฟยฮวาก็ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ค่ายทหารแถบชายแดนทันที... จินเฟยเทียนที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับความว่างเปล่า ด้วยเพราะรอบกายเขาในยามนี้ มันไม่มีอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว
