All Chapters of ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ: Chapter 91 - Chapter 100

      เช้าวันถัดมา หยางหมิงเซียนก็กลับมาทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิม แต่อาจจะด้วยเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยทำให้จินเฟยเทียนไม่กล้าหอมแก้มหลงจิ้นเปียวจากนั้นอีกเลย และในทุกครั้งยามที่จินเฟยเทียนเข้าไปเล่นกับหลงจิ้นเปียว เขาก็จะรู้สึกได้ถึงแววตาเจ้าเล่ห์ออกแนวท้าทายของหยางหมิงเซียนในทุกครั้งไป...      จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำของวัน หลังจากที่พวกเขารับสำรับเย็นเสร็จ ราชครูหลงจิ้นสิงก็แจ้งเรื่องช่างไม้กับพวกเขา     “เฟยเทียนหมิงเซียน วันนี้ลุงแวะเข้าไปคุยกับช่างไม้ที่ลุงรู้จักให้พวกเจ้าแล้วนะ พรุ่งนี้ปลายยามเว่ยพวกเจ้านำแบบร่างไปรอช่างไม้ที่ร้านของพวกเจ้าได้เลย เดี๋ยวลุงจะให้อาเหมาพาช่างไม้ไปพบพวกเจ้าที่นั่น”     “ได้ขอรับ ขอบคุณขอรับท่านลุง”      หลังจากพูดคุยกับราชครูหลงจิ้นสิงเรื่องช่างไม้เสร็จ จินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนก็ขอตัวกลับเรือนพักทันที เนื่องจากวันนี้พวกเขาตั้งใจจะพูดกับเสี่ยวเปาและเสี่ยวปิงเรื่องของเกาเล่อกับเกาเผิง และเรื่องข

      “อาเล่อ วันนี้ข้าจะสอนพวกเจ้าเรื่องศาสตร์การคำนวณต่อจากเมื่อวาน แต่...เจ้ารออาเผิงสักครู่นะ พอดีข้าใช้ให้อาเผิงไปเอาของที่ห้องพักให้ข้าน่ะ”     “ได้ขอรับ”      จินเฟยเทียนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเกาเล่อ หลังจากเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเองแล้ว      จินเฟยเทียนมองเด็กชายตรงหน้า แล้วเผลอคิดไปถึงเรื่องราวของอีกฝ่ายในใจ...     นี่ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้วสินะ ที่เกาเล่อกับเกาเผิงย้ายเข้ามาอยู่กับพวกเขา...ซึ่งเขาได้ให้เด็กชายทั้งสองมาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ในโรงหมอเปิดใหม่ของพวกเขา... โดยส่วนใหญ่เกาเล่อมักจะอยู่ช่วยงานในห้องปรุงยากับหยางหมิงเซียน ส่วนเกาเผิงก็มักจะอยู่ช่วยงานในห้องผู้ป่วยกับเขา... และในยามเซินของทุกวัน จินเฟยเทียนก็จะให้เด็กทั้งสองไปร่วมเรียนวรยุทธที่จวนราชครู พร้อมกับบ่าวที่ราชครูหลงจิ้นสิงฝึกเอาไว้เพื่อเป็นผู้คุ้มกันคนในครอบครัว สลับกับการมาฝึกอ่านฝึกเขียนตัวอักษรและเรียนรู้เพิ่มเติมเรื่องศาสตร์การคำนวณกับเขา โดยเขาไ

      “เฟยเกอขอรับ ข้าขอถาม...เหตุใดวันนี้ท่านถึงเชื่อในสิ่งที่อาเผิงพูดล่ะขอรับ เด็กนั่นอาจจะโกหกท่านก็ได้นะขอรับ” หยางหมิงเซียนเอ่ยขึ้นหลังจากขึ้นไปนอนหนุนตักจินเฟยเทียนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง     “แววตาอย่างไรล่ะ...แววตาของอาเผิงทำให้ข้ารู้ว่าอาเผิงไม่ได้กำลังโกหกข้า” จินเฟยเทียนตอบคำถามพร้อมกับมองหยางหมิงเซียนด้วยความหมั่นไส้ เนื่องจากช่วงนี้เจ้าลูกกวางมักจะคอยหาโอกาสกินเต้าหู้เขาแบบเนียนๆ พออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้...      “หมิงเซียน เหตุใดถุงเงินที่ข้าเตรียมให้เจ้าถึงได้กลับมาอยู่บนโต๊ะที่ห้องพักของข้าในโรงหมอ?”     “เมื่อเช้าข้าเอาไปคืนให้เฟยเกอขอรับ แต่เฟยเกอไม่อยู่ในห้อง...ข้าก็เลยวางไว้บนโต๊ะของเฟยเกอขอรับ เพราะวันนี้ข้ามีจะต้องไปรับเงินค่ายาที่ฝากขายไว้ ข้าก็เลยไม่อยากพกถุงเงินหลายใบขอรับ”     “อืม...แล้วที่ข้าพูดกับอาเล่อและอาเปา เจ้าเข้าใจ ใช่หรือไม่?”     “เข้าใจขอรับ”&nb

      “หมิงเซียนโจรกลุ่มนี้เท่าที่ข้ารู้ เวลาพวกมันรับงาน...พวกมันจะลงมือค่อนข้างเหี้ยมโหด ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าพวกมันเคยล่วงเกินอะไรพวกเจ้า” ชิงหลวนคุนเอ่ยถามหยางหมิงเซียน เมื่อพวกเขามาถึงแหล่งกบดานของพวกหานเฟิงแล้ว และกำลังซุ่มดูความเคลื่อนไหวของพวกโจรกลุ่มนี้     หลังจากที่ชิงหลวนคุนส่งคนตามหยางหมิงเซียนในช่วงบ่าย แล้วได้รู้ว่า...อีกฝ่ายตั้งใจจะสะกดรอยตามโจรกลุ่มที่พวกเขากำลังตามสืบอยู่...ก็ให้รู้สึกแปลกใจ แล้วยิ่งพอซงหยวนมาบอกกับเขาว่า...โจรกลุ่มนี้เกี่ยวพันกับจินเฟยเทียน เขาก็ยิ่งสงสัยและอยากรู้เรื่องราวของสหายทั้งสองของเขามากขึ้น เพราะจากที่เขาเคยส่งคนไปสืบเรื่องราวของสหายทั้งสองคนของเขามาแล้ว เขาก็ได้รู้แต่เพียงว่า...สหายทั้งสองของเขาเป็นเพียงเด็กที่ราชครูหลงจิ้นสิงและหลงฮูหยินเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น แต่เรื่องก่อนที่คนทั้งสองจะมาอยู่ที่จวนราชครูนั้น เขากลับหาข้อมูลอะไรไม่ได้เลย      “ข้าขอไม่ปิดบังเจ้า... พวกข้าตามสืบเรื่องของโจรกลุ่มนี้มาได้สักระยะแล้ว เนื่องจากโจรกลุ่มนี้ได้เคยรับงานลงมือสัง

      พรึบ! อึก!     “มีคนเคยเตือนท่านบ้างหรือไม่ ท่านรองแม่ทัพจินเฟยหลงว่าความใจร้อนของท่าน จะนำมาซึ่งหายนะให้แก่ตัวท่านเอง” หานเฟิงเอ่ยขึ้นก่อนจะก้าวออกมาจากเงามืดพร้อมกับว่านซิ่นหลิง     “หึ! เพียงแค่ข้าหยิบสร้อยคอของพี่ชายท่านขึ้นมาเล่น ท่านก็ถึงกับต้องกระโจนลงมาหาข้าด้วยตัวของท่านเองเลยหรือ...ท่านรองแม่ทัพ?”      ว่านซิ่นหลิงมองไปยังจินเฟยหลงที่ยามนี้อีกฝ่ายกำลังกระอักเลือดออกมา แล้วลงไปนั่งชันเข่าอยู่กลางห้องนอนของนาง หลังจากที่อีกฝ่ายถูกหานเฟิงซัดเข็มพิษใส่ ในตอนแรก...ว่านซิ่นหลิงก็รู้สึกแปลกใจที่อยู่ ๆ หานเฟิงก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปดับไฟในห้องนอนของนางทั้งหมด จากนั้นหานเฟิงก็ลากนางเข้าไปซ่อนตัวอยู่หลังม่านบังตาแล้วส่งสัญญาณให้คนของเจ้าตัว เข้ามาหลบตามมุมต่างๆ ในห้องนอน      “ท่านรองแม่ทัพจินเฟยหลงนี่ท่านคิดว่า...ข้าจะไม่รู้เลยหรืออย่างไร ว่ากำลังถูกพวกท่านสะกดรอยตามอยู่” หานเฟิงพูดพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเย้ยหยัน