Semua Bab สาปรักมนตราเชลย: Bab 81 - Bab 90

“เอาน่า ใจเย็นๆ ยังไงคืนนี้ก็ต้องได้ฉะกับไอ้พวกนั้นแน่นอน” โมฮาหมัดก็บอกไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้มั่นใจมากนัก เป็นเพราะข่าวที่ได้รับและคำพูดที่ได้ยินในวันนั้นใช่หรือเปล่า...“พวกมันกำลังมา...ระวังตัว...ระวัง!” เพียงนึกถึงน้ำเสียงก้องกังวานใสแต่เย็นยะเยือกที่ได้ยินแล้วรู้สึกเหมือนกับถูกแก้วแตกบาดเฉือน ก็ทำให้โมฮาหมัดเกิดความรู้หนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างฉับพลัน ยามเห็นใบหน้านวลผุดผาดราบเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากากเอาไว้ ยิ่งเมื่อได้สบกับดวงตากลมโตไม่มีแสงสะท้อนภายใน ที่ทำให้เขารู้สึกโหวงเหวง...เผลอมองไปยังอติกานต์ด้วยหวาดหวั่นใจอย่างไรพิกล“แก้ง่วง...คลายเครียดด้วยการกระทืบคนใกล้ตัวก่อนดีกว่ามั้ง”ยิ่งเวลาล่วงเลยไปมากเท่าไหร่ ความเคร่งเครียดของสองหนุ่มที่โต้เถียงกันอยู่ก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เพียงแค่กระแสลมโบกโบยพัดไปก็ให้รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงสัตว์ร้ายร้องโหยหวน ชวนให้เกิดเป็นความวิตกกังวลและหวาดผวา เผลอนึกไปว่าถูกใครจับตามองอยู่โดยไม่รู้ตัวทุกวินาทีผ่านไป...อันเดซาอีก็ยิ่งหวนคิดถึงวันที่คนรักถูกพรากไปอย่างไม่มีวันกลับย้อนคืนมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะพยายามจะไม่คิดถึง แต่ความคิดของคน

“ที่ลุงงุ่นง่านอย่างกับถูกน้ำร้อนลวก อย่างหนึ่งคืออิจฉาลุงฮิบรานที่ได้เมียสวยและ...” โมฮาหมัดเหยียดยิ้ม “ลุงหลงรักพี่ไอย่า...อยากได้เป็นเมียล่ะสิ”เพียงแค่ได้ยินชื่อ ‘ไอย่า’ อันเดซาอีก็หันหน้าไปหาคนพูดอย่างรวดเร็ว แม้อยากรู้...ทำไมไอ้ตัวร้ายถึงได้รู้จักกับไอซาย่า ไหนจะน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความสนิทสนมและรักใคร่อีกล่ะ แต่ตอนนี้ที่ทุกคนให้ความสนใจกับโมฮาหมัดและ...ฮัจซาจิ เขาก็ควรจะใช้โอกาสที่มีหาทางหลบไปปกป้องคนในเรือนให้ปลอดภัย“เพราะอย่างนี้สินะ พี่ไอย่าถึงได้เตือนเสมอ อย่าเชื่อใจใคร ที่เห็นว่าเขายิ้มแย้มแจ่มใส เอาใจใส่และเอื้ออาทรกับเราอยู่ แต่ความจริงกลับซ่อนเล่ห์กลเอาไว้ ยามที่เราเผลอก็จะยื่นมีดมาปักอกเอาได้ ก็ขนาดกับคนใกล้ตัวยังจะหักหลังได้ลงคอนี่นา...ใช่ไหมวาฮาบา” โมฮาหมัดหันไปเอ่ยถามคนที่ออกอาการฮึดอัดไม่พอใจเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ อยากจัดการเขาแต่จนแล้วจนรอดถ้าไม่แพ้ราบคาบก็มักจะถูกคนห้ามตลอดใบหน้าฮัจซาจิกระตุก กับคนอื่นไม่ว่าจะโกรธเกลียดเคียดแค้นสักเพียงใด เขาก็สามารถเก็บอาการไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสได้เสมอ ผิดเพียงคนเดียวที่เห็นหน้าและสบสายตาด้วยเมื่อไหร่ มันเหมือนกับใครเ

แม้จะเจ็บ แต่ใบหน้าเข้มกลับมีรอยยิ้ม...ยิ้มที่ส่งให้กับคนคุ้นเคย! “จิโมเท...ซีกัลป์” เขาปรือตาเล็กน้อยพลางกะพริบถี่รัว “ดีใจที่ได้เจอ...น้าอีกครั้งนะ”ดีใจที่ได้เจอเขา...น้าหรือ อันเดซาอีร้องครางในลำคอ เมื่อความทรงจำที่มีแล่นลิ่วไปหาเจ้าแมวน้อยหลานชายตัวแสบที่หายสาบสูญระหว่างการเดินทางมาร่วมพิธีแต่งงานของเขากับไอซาย่าโมฮาหมัดคงจะไม่ใช่... “ทอยเกอร์...มิคาอิล ฮัลด์”“ดีใจจังที่น้ายังจำหลานคนนี้ได้” แค้นใจอยากซัดไอ้จอมวางแผนฮัจซาจิให้น่วม แต่ตอนนี้...คงต้องโยนภาระนี้ไปให้กับ “ไอ้เจ้านั่น...พรากพี่ไอย่าไป”“จะรีบไปจัดการส่งไอ้เจ้านั่นให้โทยาเอกัลป์ตาลงโทษอย่างสาสม!” อันเดซาอีขบกัดฟันจนแก้มนูนขึ้นสัน ดวงตาแวววาวราวดั่งพยัคฆ์ร้ายที่เต็มไปด้วยเพลิงพิโรธ!“จะรอข่าวดีอยู่ที่บ้าน” โมฮาหมัดผ่อนลมหายใจด้วยโล่งอก เมื่อภาระที่ถูกวางไว้ในทรวงถูกปลดออกไปบางส่วน ที่ยังต้องรออันเดซาอีสานต่อ...ปิดทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อคนอื่นๆ จะได้ไม่มาเดือดร้อนจากคนร้ายๆ เหล่านี้เสียทีความเป็นห่วงถูกแทนที่ด้วยภาระหน้าที่ เขายื่นมือไปบีบกระชับกับมือแกร่งที่ยื่นมาก่อนเป็นการให้คำสัญญา จะตามล่าและจัดการกับฮัจซาจิอย่

“ฉันเป็นลูกหนี้ของน้าคุณ...แต่ไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ยที่จะต้องยอมให้คุณกระทำการข่มเหงทำร้าย...จิตใจอย่างเลือดเย็น” เธออยากจะเข้มแข็งให้มากกว่านี้ แต่เพียงได้เห็นหน้าที่เหมือนกับเขาคนนั้นราวกับพิมพ์เดียวกัน ใจก็ร้าวรวดดั่งถูกเข็มแหลมทิ่มแทง ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าอย่างหักห้ามเอาไว้มิได้อติกานต์เหลือบสายตาขึ้นมองบนเพดานห้อง พลางกะพริบแพหนังตาปริบๆ ขับไล่หยาดหยดน้ำตาไม่ให้ร่วงหล่นลงมา จะให้คิดไปว่ามิคาอิลเป็นคนที่หัวใจอยากเจอ ที่เธอรู้ดีว่าใช่...ไม่ผิดฝาผิดตัว เพราะจำครั้งแรกที่มาถึงบ้านนี้ได้ โซไรยาเรียกเขาด้วยชื่อนี้ แต่กลับถูกปฏิเสธหน้าตาเฉย แถมดวงตาคู่นั้นยังจะพร่างพราวระยับเกินเหตุ ทำเอาเธออับอายจนหน้าชามากพอแล้ว จึงไม่ควรปล่อยให้ความอ่อนแอเกาะกุมใจ ถูกเขาสมเพชมากไปกว่านี้“เอ๋...นี่ฉันเข้าใจผิดไปหรือไรกันนะ เห็นตอนแรกเธอโผเข้ากอด ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย และยังจะบอกว่าเป็นภรรยาฉันเสียด้วยสิ” รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมหนึ่งของปากหนา ดวงตาเข้มพร่างพราวระยับด้วยสนุกสนาน บางครั้งการค้นหาความจริง เราก็ต้องยอมเป็นคนใจร้าย!“คุณ...โมฮาหมัด” มือเล็กทาบบนแก้มสาก พลางเคลื่อนไปบนศีรษะที่มี

จึก! ดั่งมีดปลายแหลมพุ่งลิ่วมาปักตรงหัวใจ กลีบปากอิ่มสั่นระริก ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ฉันไม่คิดสั้นอย่างที่คุณว่าหรอกนะ ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา ที่ต้องลดค่าลดศักดิ์ศรีของตัวเองไปแย่งชิง! ไร้ประโยชน์เหมือนคุณ ที่น่าสงสารเสียเหลือเกิน หน้าตาหรือก็หล่อดี หุ่นก็ดูกำยำล่ำสัน แต่ทำไมถึงได้มาสนใจแตงเฉาตาย...ผู้หญิงที่ผ่านการมีสามีมาแล้วอย่างฉันก็ไม่รู้”หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับจะกระโดดออกมาจากทรวง ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เมื่อสบสายตากับมิคาอิลที่มองมาอย่างมีเลศนัย อย่างกับเขาจะรู้เท่าทันคำโป้ปดมดเท็จของเธออย่างนั้นแหละ แต่ไม่หรอกน่า...ก็เขาปฏิเสธไปแล้วนี่นา ไม่ใช่โมฮาหมัด แล้วอย่างนี้จะล่วงรู้เรื่องราวของเธอได้ยังไงกันเล่า ในเมื่อเพิ่งจะเจอกันเพียงไม่กี่วันนี่นา“หรือที่คุณทำอย่างนี้ หาเรื่องหาราวฉันอย่างกับคนจิตใจไม่ปรกติ เพราะปิดบังอะไรอยู่ คงจะไม่ใช่...” อติกานต์ดึงมือออกจากการเกาะกุมมาปิดปากอิ่มที่อ้าค้างไม่แพ้ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับที่เบิกกว้างมิคาอิลส่ายศีรษะพลางกลอกตาไปมาอย่างระอาใจ ทว่าใบหน้าคร้ามแกร่งกลับเปื้อนยิ้มกรุ้มกริ่ม ปลายนิ้วยาวลูบไล้ผิวเนื้อเนียนนุ่มแผ่วเบา“อยากจะ