chapter 81

“เอาน่า ใจเย็นๆ ยังไงคืนนี้ก็ต้องได้ฉะกับไอ้พวกนั้นแน่นอน” โมฮาหมัดก็บอกไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้มั่นใจมากนัก เป็นเพราะข่าวที่ได้รับและคำพูดที่ได้ยินในวันนั้นใช่หรือเปล่า...

“พวกมันกำลังมา...ระวังตัว...ระวัง!”

เพียงนึกถึงน้ำเสียงก้องกังวานใสแต่เย็นยะเยือกที่ได้ยินแล้วรู้สึกเหมือนกับถูกแก้วแตกบาดเฉือน ก็ทำให้โมฮาหมัดเกิดความรู้หนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างฉับพลัน ยามเห็นใบหน้านวลผุดผาดราบเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากากเอาไว้ ยิ่งเมื่อได้สบกับดวงตากลมโตไม่มีแสงสะท้อนภายใน ที่ทำให้เขารู้สึกโหวงเหวง...เผลอมองไปยังอติกานต์ด้วยหวาดหวั่นใจอย่างไรพิกล

“แก้ง่วง...คลายเครียดด้วยการกระทืบคนใกล้ตัวก่อนดีกว่ามั้ง”

ยิ่งเวลาล่วงเลยไปมากเท่าไหร่ ความเคร่งเครียดของสองหนุ่มที่โต้เถียงกันอยู่ก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เพียงแค่กระแสลมโบกโบยพัดไปก็ให้รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงสัตว์ร้ายร้องโหยหวน ชวนให้เกิดเป็นความวิตกกังวลและหวาดผวา เผลอนึกไปว่าถูกใครจับตามองอยู่โดยไม่รู้ตัว

ทุกวินาทีผ่านไป...อันเดซาอีก็ยิ่งหวนคิดถึงวันที่คนรักถูกพรากไปอย่างไม่มีวันกลับย้อนคืนมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะพยายามจะไม่คิดถึง แต่ความคิดของคน