Semua Bab สาปรักมนตราเชลย: Bab 51 - Bab 60

ดวงตาเข้มเปล่งประกายเจิดจ้าคล้ายเปลวเพลิงไฟลุกเรืองรองกวาดหาทิศทางที่มาของเสียงเยาะเย้ยและท้าทาย คงคิดว่าเขาจะกลัวไอ้พวกหมาหมู่ที่ดีแต่ใช้คนจำนวนมากรุมคนเพียงคนเดียว ขอให้ดาหน้ากันเข้ามาเถอะ จะจัดการให้สลบเหมือดคาเท้าเลยเชียวเมื่อพอจะจับทิศทางคนพูดได้ อันเดซาอีก็เร่งรุดสาวเท้าไปยังจุดหมาย แต่เหมือนกับโดนกลั่นแกล้ง กระแสลมที่สงบนิ่งโหมพัดแรงจนฝุ่นปลิวกระจาย จนต้องรีบยกมือบังไม่ให้ละอองทรายเข้าตา ไหนจะเมฆหมอกสีดำทะมึนที่ลอยมาบดบังดวงจันทร์จนมืดไปชั่วขณะหนึ่ง เหมือนจะเปิดโอกาสให้พวกที่แอบซุ่มซ่อนตัวอยู่เคลื่อนกายไปหลบซ่อนที่อื่น“บ้าชะมัด!” อันเดซาอีสบถด้วยความเกรี้ยวกราด อย่างหนึ่งที่ทำให้เขารีบเดินทางในค่ำคืนนี้ เพราะจันทราส่องสว่างมากพอรับมือไอ้ตัวร้ายได้ อีกหนึ่งคือ...โอกาสดีที่ไม่ได้ลอยมาสู่อุ้งมือง่ายๆ ถึงจะเสี่ยงยังไงก็ยอมที่จะรับอย่างไม่หวั่นเกรงภัยอันตรายใดๆการควานหาคนในความทรงจำที่ทำให้เขาต้องอยู่กับความเจ็บปวด ยอกแสยงใจทุกคราที่หายใจเข้าออกไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ไหนจะคำร่ำลือเรื่องความโหดเหี้ยม ร้ายกาจและเลือดเย็นของขุนโจรที่แผ่กระจายไปทั่ว ทำให้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดสิ่งใดที

“ตื่นมาก็ดีแล้ว ดูเพื่อนเธอหน่อยละกัน ฉันจะออกไปดูข้างนอก”“มีอะไรหรือเปล่าคุณ” อติกานต์ถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น การเดินทางย่อมที่จะมีอันตรายรอบด้าน ยิ่งต่างถิ่นแปลกที่อย่างนี้ก็ยิ่งต้องระมัดระวังตัวเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า ไหนจะศัตรูของอันเดซาอีอีกเล่า มีหรือที่จะปล่อยโอกาสดีๆ นี้ให้หลุดลอยไปน่ะ มีแต่จะรีบหาทางเล่นงานละไม่ว่า“นี่คุณ...พูดอะไรบ้างสิ” อติกานต์แผดเสียงด้วยความหงุดหงิด เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆ แถมคนที่ถูกถามยังจะเดินหนีไปเสียด้วย“เรื่องข้างนอก ฉันจัดการเอง ส่วนเธอ...” อันเดซาอีหลุบสายตาลงมองคนที่ตอนนี้ยังนอนกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วง“จัดการเรียกขอขวัญและเตรียมพร้อมเดินทางให้อย่างเร็วที่สุดจะดีกว่า”“เดี๋ยวสิคุณ” อติกานต์ร้องเรียกและถลาจะไปดึงแขนคนที่เดินลิ่วๆ ไม่เหลียวหลังให้หันกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน แต่กลับต้องหยุดเพราะเสียงร้องจากคนที่นอนกระสับกระส่ายให้ต้องรีบกลับไปดูแล“เฮ้ย! นั่นมัน...” แม้จะมืดและอยู่ไกล แถมอีกฝ่ายก็ยังมีผ้าปกปิดใบหน้าเสียจนมิดชิด แต่สำหรับฮามีดแล้ว ต่อให้คนตรงหน้าถูกเหยี่ยวจิกกินเนื้อจนหมดสิ้นเหลือเพียงแค่เถ้ากระดูก เขาก็ยังจำไอ้ตัวร้าย...วา

“คงกลัว ถ้าความจริงเปิดเผย คุณเอแคลร์จะโกรธเอาน่ะสิ” ขอขวัญเอ่ยทะลุขึ้นมากลางปล้อง ด้วยไม่ชอบใจบรรยากาศที่คุกรุ่นราวกับจะกำลังมีพายุฝนฟ้าคะนอง“คนมันกลัว บังคับไปก็แค่นั้น ยังไงเขาก็ไม่กล้าพูดหรอก” อันเดซาอีเสริมท้ายด้วยความอยากเห็นใบหน้าแท้จริงของฝ่ายตรงข้าม ที่จะว่าไปก็คุ้นตา...ใจเขามิใช่น้อยถึงยังไงเขาก็ต้องเปิดเผยตัวเองให้อติกานต์ได้รู้ จะตอนนี้หรือตอนไหนก็ไม่แตกต่างกัน “ได้สิ...คนอย่างโมฮาหมัดไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว”แค่ได้ยินชื่ออติกานต์ก็สะดุ้ง ยิ่งเมื่อได้เห็นใบหน้าคมเข้มนั้นชัดเจน คิดว่าใบหน้าคงจะเผือดขาวซีด ไม่แพ้มือและเท้าที่เย็นยะเยือก“คุณ...โมฮาหมัด” เสียงครางหลุดออกจากลำคอระหง พร้อมกับความอายและเพลิงโทสะที่แล่นลิ่วขึ้นมาราวกับปรอทถูกไฟ “ผู้ชายเฮงซวย!” อติกานต์กัดฟันพูดเสียงลอดไรฟัน ดวงตากลมโตทอแสงวาวเจิดจ้าดั่งแสงตะวันส่องทรายยามเที่ยงวัน“สนุกมากใช่ไหมที่หลอกผู้หญิงคนหนึ่งให้หัวปั่น” หมื่นแสนคำพูดที่อัดอั้นตันใจ อติกานต์อยากจะจัดหนักใส่หน้าพ่อคนใจร้ายที่ยังคงยิ้มอย่างไม่รับรู้ความรู้สึกของเธอที่สุด “โกรธอะไรหนักหนาล่ะเอแคลร์ ฉันไม่ได้คิดจะหลอกลวงอะไรเธอเลยนะ แค่เข้ามา

เห็นขอขวัญยิ้มให้กับผู้ชายคนอื่นแล้วในหัวใจมันเจ็บจี๊ด ร้อนรุ่มราวกับโดนไฟเผา แต่ยามนี้ที่รอบกายรายล้อมไปด้วยคนมุ่งร้าย ในเมื่อศัตรูตรงหน้าเผยตัวว่าจะยอมเป็นพันธมิตรชั่วคราว เขาควรหยุดคิดเรื่องส่วนตัวหันมาใช้ประโยชน์จากคนตรงหน้าให้มากที่สุดสินะ แต่ก็ไม่ทันโมฮาหมัดที่เอ่ยพูดขึ้นมาก่อน“ที่เธอเสนอมาเมื่อครู่มันก็ดีอยู่นะขวัญ แต่...”“แต่...อะไร” อติกานต์เอ่ยถามเมื่อรู้สึกเสียววาบที่แผ่นหลัง รอยยิ้มแหยๆ แตะใบหน้ายามเมื่อเหลือบสายตาหวาดหวั่นไปมองอันเดซาอี ก่อนตวัดสายตาเกรี้ยวกราดไปมองโมฮาหมัด แต่เพียงได้สบสายตาคมดุวามวาวแล้วต้องรีบขยับกายหนีอย่างอัตโนมัติ“เผอิญคนที่ฉันอยากพาไปด้วยก็คือ...” กายแกร่งกำยำเคลื่อนไหวไปหาอติกานต์อย่างว่องไว “ยังไงฉันก็ขอตัวเอแคลร์ไปก่อนละกัน” โมฮาหมัดยกมือโบกสะบัด พลางบังคับพาคนที่พยายามจะสะบัดกายหนีไปทางที่เข้ามา“คุณ! จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ” อติกานต์พยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม แต่นอกจากจะไม่หลุด ยังถูกโมฮาหมัดสอดแขนรัดรอบเอวคอดกิ่วพร้อมเสียงเข้มดุอีก“อยู่เฉยๆ นะเอแคลร์ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก” ฝ่ามือหนาทาบบนแผ่นหลังบอบบาง ดันกายอรชรให้ต้องเร่งเดินตามไปติด ๆ“ค

สองแก้มนุ่มป่องออกเล็กน้อย เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา...ก็สมควรแล้วนี่ที่จะต้องรับผิดชอบ เหนื่อยจนหายใจหอบราวกับหมาหอบแดด...ล้าจนสองขาแทบจะยกไม่ขึ้นแล้วนี่นา รอยยิ้มจะแต้มที่บนเรียวปากอิ่ม ดวงตากลมโตเป็นประกายใสแจ๋วดั่งกับดวงดาราที่ดาษดื่นบนท้องฟ้ายามราตรีไร้แสงจันทรา“ก็...เท้าฉันเจ็บ เดินต่อไปไม่ไหว ถ้าคุณอยากจะให้การเดินทางไปได้เร็วอย่างใจละก็...” คิ้วโก่งได้รูปเลิกขึ้นอย่างคนที่คิดว่าตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่า“เธอนี่...นอกจากจะพูดจนลิงหลับได้แล้ว ยังจะมากเรื่องและยุ่งชะมัดยาด” อันเดซาอีเอ่ยอย่างเอือมระอา แต่แปลกที่เขารู้สึกเหมือนความรู้สึกดีๆ อบอวลอยู่รอบกาย เหมือนจะแทรกซึมไปที่หัวใจอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคงที่เขาต้องรีบสลัดทิ้งไปโดยเร็วไว “จะมาโทษว่าเป็นความผิดฉันได้ยังไงกันล่ะ คุณเป็นคนเลือกแบบนี้เองนี่นา” ขอขวัญยิ้มจนแก้มปริ รีบยกมือวางบนไหล่กว้างของคนที่ย่อตัวลงให้เธอขึ้นขี่หลังอย่างเริงรื่นและสุขใจ“ผู้หญิงอะไร ตัวหนักชะมัดเลย” น้ำหนักขอขวัญไม่ได้เยอะจนทำให้ไหล่ทรุด แต่เพราะบาดแผลต่างหากที่ทำให้เขาเจ็บจนขาสั่น“ถึงพ่อแม่จะไม่ใช่คนมั่งมีเงินทองกองท่วมหัวอย่างคุณ แต่เพราะท่านดัน