Semua Bab สาปรักมนตราเชลย: Bab 41 - Bab 50

“ไหวหรือเปล่าคุณเอแคลร์” ขอขวัญเอ่ยถามอย่างอาทร เมื่อแสงไฟสีส้มอมแดงซึ่งลุกโชน ส่องสว่างมาทำให้เห็นใบหน้าผุดผาดค่อนไปทางเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย เพราะเครียดจากเรื่องที่เกิดขึ้นและอาการอ่อนเพลียจากการเดินทางรอนแรมอยู่ในทะเลทรายที่ร้อนระอุ...แสงแดงที่แผดจ้าจนระบบภายในร่างกายทำงานผิดปกติ“คุณเอแคลร์” ขอขวัญร้องเรียกซ้ำพร้อมยื่นมือไปจับและบีบกระชับมืออีกฝ่ายที่เย็นราวกับน้ำแข็ง อย่างต้องการให้กำลังใจคนที่ต้องเผชิญกับเรื่องร้ายแรงครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่หลีกเลี่ยงหรือหลบหนีไม่ได้ ไหนจะคู่หมายที่หมางเมินและหันมาให้ความสนใจห่วงใยอาทรผู้หญิงคนอื่นอีกเล่า เป็นเธอนะ...ไม่ทู่ซี้ทนอยู่ให้เขาดูถูกเหยียดหยามแบบนี้หรอกดวงตากลมโตฉายแววเกรี้ยวกราดและไม่พอใจไปยังตัวก่อเหตุ หลังจากจัดเตรียมที่พักและบังคับให้เธอทานอาหารหน้าตาแปลกๆ รสชาติก็เลี่ยนๆ ชวนคายทิ้งมากกว่ากลืนลงคอ เสร็จก็รีบเข้าประชุมกับลูกน้องหน้าละม้ายคล้ายมหาโจรมากกว่าจะเป็นบอดี้การ์ดดูแลความปลอดภัยในกระโจม สีหน้าท่าทางเคร่งเครียดขรึมราว ในดวงตาลุกโชนพราวแสงที่เห็นแล้วหนาวยะเยือกไปถึงแผ่นหลัง“หือ...มีอะไร” อติกานต์ละความคิดที่มักจะวนกลับไปยัง

“อยากทำอะไรตามสบายเลยนะขอขวัญ แต่ก็เตรียมตัวรับเอาโทษทัณฑ์ที่ฉันจะจัดเตรียมไว้ให้...เธอคงเข่าอ่อนลุกจากที่นอนไม่ขึ้นเชียวละ” ไม่เพียงน้ำเสียงหื่นกระหาย เพราะอติกานต์ยังคงจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จนไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์รอบๆ กาย แหงนใบหน้าเหม่อมองไปบนท้องฟ้า ดวงดาวเพียงหยิบมือส่องสว่างแต้มบนความมืดสนิท จึงเสมือนเปิดโอกาสให้อันเดซาอีจับใบหน้านวลหันมาและประทับจุมพิตลงไปอย่างรวดเร็วอื้อ...ขอขวัญพยายามประท้วงและเบี่ยงใบหน้าหนี พลางมือเล็กกำหมัดทุบบนอกกว้างแต่กลับถูกจับเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว“จะสะบัดสะบิ้งไปทำไมล่ะขอขวัญ” แขนกำยำโอบรัดรอบกายอรชร ทาบฝ่ามือตรึงท้ายทอยมนเอาไว้มิให้หันหนี “เธอมาที่นี่เพื่อให้ฉันทำอย่างนี้เองไม่ใช่หรือ...ยั่วยวน ยัดเยียดตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่ออยู่ใกล้ชิดกับฉันน่ะ”“บ้าแล้ว...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสิ้นคิดที่จะเดินทางข้ามฟ้าข้ามทะเลมาให้ผู้ชายนิสัยเสียอย่างคุณลวนลามเอานะ” ขอขวัญเข่นเขี้ยวโต้เสียงสั่น ขอบตาร้อนผ่าวด้วยโมโหตัวเองที่ทำยังไงก็เอาคืนอันเดซาอีไม่ได้ มิหนำซ้ำยังจะถูกเขาเล่นงานกลับให้ อับอายและเจ็บใจเสียทุกทีเขาคงต้องใช้เวลากับขอขวัญ...สั่งสอนเธอให้

ไม่เชื่อ! ขอขวัญหน้าหงิกงอง้ำ ดวงตาเริ่มสาดแสงวาวจ้า แล้วเขาจะมาคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอทำไมนี่ ไม่คิดจะหึงบ้าหึงบอเขาหรอก ไม่ได้เป็นอะไรด้วยสักหน่อย แค่คนรู้จัก...แบบถูกบังคับนี่ก็เปลืองเนื้อเปลืองตัวจะแย่แล้ว ให้เป็นคนใกล้ชิดเขาคงกินเธอหมดตัว ยิ่งลมหนาวแล่นลิ่วมาเกาะตามเรือนกาย เธอได้กลายเป็นหมอนข้างให้เขาขยี้ขย้ำตามใจจนบี้แบนลุกจากเตียงไม่ขึ้นกันละคราวนี้ ท่าทางหื่นจัดและอึดถึกยิ่งกว่าอูฐเสียอีกอันเดซาอีหัวเราะกลั้วคอขณะชะโงกหน้าไปจนปลายจมูกโด่งเกือบจะชนกับแก้มนุ่ม “โกหกใครน่ะโกหกได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกนะขอขวัญ”“ใคร้...ใครโกหกอะไร คุณนั่นแหละทำบ้าอะไรอยู่ ที่ทางออกตั้งเยอะ ถอยไปเลยนะ” ความใกล้ชิดทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นว่าอันเดซาอีมีแต่จะกลั่นแกล้งให้ต้องอายยิ่งขึ้น เธอจึงรีบสาวเท้าถอยไปด้านหลังแต่ก็ติดแขนกำยำที่ตวัดรัดรอบกายอย่างรวดเร็วประหนึ่งงูฉกกัดเหยื่อ“หนาวไม่ใช่หรือไง ฉันกำลังช่วยเธอผ่อนคลายไล่ความหนาวอยู่นี่ไง” ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางพลางบังคับให้ขอขวัญต้องเดินตามไปช้าๆ“เสียดายว่ามีอติกานต์อยู่ด้วย ไม่งั้นฉันคงได้ให้เธอช่วยเธอ...อาบน้ำให้” ดวงตาเข

“แล้วแกล่ะ เรื่องที่ให้ไปทำเรียบร้อยดีใช่ไหม”“เอ่อ...คือ” ฮามีดกระอึกกระอัก พร้อมรอยยิ้มแหยๆ และกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เมื่อลูกพี่ตวัดดวงตาดุเกรี้ยวราวกับมีเปลวเพลิงไฟลุกเรืองรองมองมาคิ้วหนาเป็นปื้นเลิกขึ้นเล็กน้อย ไอ้อาการที่เป็นอยู่ของฮามีด เดาได้ไม่ยากเลย ไม่แน่ใจหรือ...ไม่เรียบร้อย แต่ดูแล้วคำตอบน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า คนถามผ่อนลมหายใจออกจากปอดด้วยเหนื่อยหน่ายใจ “ไอ้เจ้าวาฮาบาคู่แค้นลูกพี่น่ะสิ พักนี้ทำตัวแปลกๆ มีลับลมคมใน ขี้สงสัยและช่างซักถามเป็นพิเศษ พอๆ กับนิสัยชอบจับผิดและชวนทะเลาะ บอกดีๆ ยังจะหาเรื่องชวนตี...ถามแต่ว่าทำไมเรื่องสำคัญขนาดนี้ ลูกพี่ถึงไม่ยอมไปบอกด้วยตัวเอง” รีบหาคำแก้ตัวพัลวัน ก่อนจะถูกลูกพี่โมโหจนยันด้วยเท้าเข้าให้“แกก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ ปากหาเรื่องจนไม่ว่าใครต่างก็เอือมระอาไม่อยากจะคุยด้วย ยิ่งเจ้าวาฮาบาคงอยากกระทืบให้เลือดกบปาก” คนเป็นลูกพี่เอ่ยอย่างล่วงรู้นิสัยฮามีดดี ถ้าเรื่องของตัวเองอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่เมื่อไหร่เรื่องนั้นเกี่ยวกับเขา อีกฝ่ายจะสู้ด้วยปาก...เถียงชนิดที่ว่าน้ำไหลไฟดับ หาข้อแก้ต่างได้หมดทุกคำไม่มีตกหล่น ขณะเท้าก็พาเดินเว

“เรื่องทุกอย่างในโลก ไม่ได้เป็นอย่างที่เราต้องการเสมอไปหรอกขวัญ อย่าคาดหวังอะไรให้สูงจนเกินไปนัก หากไม่ได้ดั่งใจหวัง เรานั่นแหละจะเป็นอึดอัดคับแค้นใจ เขวจนหาทางไปไม่เจอ”“แต่แหม...ต่อให้เกิดเรื่องร้ายแค่ไหน เราก็ไม่ควรจะท้อไม่ใช่หรือไง ฉันเชื่อนะ ยังไงเราก็จะต้องหาทางออกเจอจนได้นั่นแหละ แค่...อาจจะนานไปหน่อยเท่านั้นเอง” ปลายเสียงขอขวัญออกจะแผ่วเบาด้วยความไม่มั่นใจ“ทางออกหรือ...” อติกานต์เอ่ยคล้ายเสียงครางดังมาจากลำคอ ถ้ามันง่ายอย่างที่พูด เธอคงไม่ปวดหัวจนแทบจะระเบิดอยู่อย่างนี้หรอกนะ“ไม่รู้สินะ เราอาจมองเรื่องทุกอย่างเป็นเรื่องหิน อย่างจับเอาเรื่องโน้นมาผูกกับเรื่องนี้ จับเอาเรื่องนั้นมาโยงเพิ่มปมเข้าไปอีกที แทนที่จะแก้ไขปัญหาได้ กลับเพิ่มให้ยุ่งยากเสียมากกว่า มันคงจะง่ายกว่าไหม ถ้าหากเราจะนำเอากรรไกรมาตัดปมที่มีทิ้งไปเสีย แล้วค่อยๆ จัดการสานต่ออย่างช้าๆ ใหม่อีกครั้ง”“หือ...อะไรนะ ตัดปมทิ้งไปหรือ...ถ้าทำอย่างนั้นแล้วมันไปกระทบถึงคนอื่นล่ะ” อติกานต์ถามเสียงแผ่วเบาด้วยความกังวล เพราะท่ามกลางความมืดมิดก็เริ่มจะมีลำแสงสีทองทอดยาวมา“ขอบใจนะขวัญ” แม้สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวเธอจะไม่ใช่สิ่งท