All Chapters of สาปรักมนตราเชลย: Chapter 61 - Chapter 70

“เป็นอะไร” หญิงสาวเผลอสาวเท้าถอยหลัง จึงถูกแขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบกายและดึงเข้าหาตัว จนต้องรีบยกมือยันอกกว้าง ก่อนจมูกโด่งจะกดลงบนหน้าผากนวล“เมีย...ไง” โมฮาหมัดฉวยที่อติกานต์กำลังตะลึงพรึงเพริดอยู่ กดปากหนาอุ่นลงไปบนเรียวปากนุ่ม บดคลึงขบเม้มแผ่วเบา ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางพลางกอดกระชับร่างอรชรแนบชิด“อือ...” อติกานต์พยายามต้านทานเพลิงพิศวาสที่ถูกเติมอย่างหนักหน่วงแต่มั่นคง ที่ทำให้หัวใจซึ่งเคยคิดว่าเย็นชาเข็ดขยาดกับความรัก เพราะถูกคนรักหักหลังอย่างเลือดเย็นเริ่มแกว่งไกว คล้ายเชือกป่านที่ถูกขึงเชื่อมต้นไม้สูงสองต้นไว้ด้วยกัน ยิ่งพยายามต้านทานมากเท่าไหร่ ร่างกายกลับยิ่งอ่อนแรง ไหนจะความอบอุ่นที่โอบรัด ทำให้ยิ่งอยากถาโถมเข้าไปแนบซบอกกว้าง แต่แม้ใจปรารถนาสักเท่าไหร่ เธอก็ต้องหักห้ามมิให้เผลอไผลปล่อยให้ความต้องการอยู่เหนือความถูกต้อง“อือ...จะต้านทานความต้องการของตัวเองไปทำไมกันล่ะเอแคลร์” แขนแกร่งกระชับร่างนุ่มนิ่มแนบชิด ลูบไล้ฝ่ามือหนาไปบนแผ่นหลังบอบบาง เรื่อยขึ้นไปจนถึงลำคอระหง นวดคลึงแผ่วเบาก่อนจะจับตรึงท้ายทอยมนเอาไว้มั่น เพื่อเขาจะได้สัมผัสกับใบหน้านวลเนียนนุ่มและกลีบปากอิ่มหวาน

ร่างผอมบางหลังงองุ้ม สองมือไขว้ไปเกี่ยวไว้ด้านหลัง จรดเท้าลงบนพื้นทรายอย่างแผ่วเบา พลางชะโงกหน้าขึ้นชะเง้อคอคอยมองไปจนไกลสุดสายตา ทำราวกับกำลังรอใครอยู่หยุดชะงักและเหลียวมองมาอย่างช้าๆ ใจคนที่ยินดีอยู่กลับเป็นเหมือนผลไม้เน่าร่วงหล่นจากต้นด้วยเขาคนนั้นคือ...“โอซามุ!” อันเดซาอีครางเสียงแผ่วกลั้วคอน้ำเสียงเข้มดุและแข็งกร้าวดังกลบเสียงหวานใสของยายแม่มดที่กระหน่ำดังก้องอยู่ในหู คิ้วหนาเป็นปื้นขมวดมุ่นเข้าหากันจนหน้าผากย่น ขณะเอียงคอมองคนตรงหน้าด้วยความงุนงงสงสัย ใคร...ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แล้วภาพความทรงจำที่เคยขาดหาย ซึ่งช่วงหลังๆ นี้เริ่มกลับคืนมาบ้างเป็นครั้งคราวจะแล่นลิ่วเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนโอซามุตกตะลึงจนตาค้าง ก่อนจะแผดร้องดังลั่น“เจ้า...ไอ้คนใจร้าย!” ยกมือชี้หน้าอันเดซาอี พลางสาวเท้าถอยกลับไปด้านหลังอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าห่างไกลเพียงพอแล้วก็เหลียวหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว“หยุดนะโอซามุ” อันเดซาอีแผดเสียงร้องเรียกดังลั่น จนคนบนหลังสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจากบ่ากว้าง“เกิดอะไรขึ้นน่ะคุณ” เอ่ยถามเสียงเบา พลางยกใบหน้าขึ้นเล็กน้อยและขยับแขนกระชับรอบกายแกร่ง“ยายแม่มด!” โอซามุยิ่

“เปล่านี่...ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย เธอหูฝาดไปแล้วละ” โมฮาหมัดเอ่ยปฏิเสธและพยายามสลัดความรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่ ความอบอุ่นและความสุขเหมือนสายลมที่พัดมาโอบรอบกาย แต่ดวงตาเข้มก็ยังคงกวาดมองไปยังลานกว้างที่มีหญ้าขึ้นประปรายเหมือนกำลังรอเด็กๆ มาวิ่งเล่น ร้อนจนเหงื่อชุ่มก็จะไปพำนักผ่อนคลายดื่มน้ำดับกระหายและอาหารหารกับบางคนที่ศาลาใต้ร่มไม้ใหญ่“โอ๊ย!” มือใหญ่ยกขึ้นจับศีรษะที่เจ็บจี๊ดจนตาพร่าขึ้นมาอย่างกะทันหัน“เฮ้ย! เป็นอะไรไปอีกน่ะคุณ อย่าล้อฉันเล่นอย่างนี้สิ ไม่ตลกเลยนะ” อติกานต์เอ่ยเสียงสั่นด้วยหวั่นไหวใจไม่ค่อยจะดี รีบทรุดกายลงนั่งใกล้ๆ กับโมฮาหมัด พลางยกมือเย็นจัดทาบบนใบหน้าชื้นเหงื่อ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคุณ”“นั่นใคร...ซีกัลป์หรือลูก กลับมาแล้วทำไมถึงไม่เข้าบ้านล่ะ”เสียงแหบแห้งแต่เย็นใจที่ดังตามสายลมเหมือนกับเปิดผนึกภาพที่ซุกซ่อนอยู่ภายในส่วนลึกให้เริ่มหลั่งไหลมาในสมอง พร้อมเสียงที่ดังก้องในหู ยิ่งทำให้โมฮาหมัดเจ็บปวดราวกับถูกค้อนตอกลงบนขมับจนเหงื่อแตกพลั่ก“เปล่า! ไม่ได้เป็นอะไร” โมฮาหมัดกัดฟันตอบ พยายามสะบัดศีรษะเรียกสติคืนกลับมา แต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน เมื่อภาพวัยเด็กที่ห่างห

“ไม่เป็นไร แค่มึนๆ เท่านั้นเอง ไม่ต้องห่วง” โมฮาหมัดบอกขณะยื่นมือหนาไปจับและบีบกระชับมือเย็นๆ เอาไว้“ต้องขอโทษที่รบกวนนะคะคุณป้า หนูกับคุณ...โมฮาหมัดหลงทางมา อยากจะรบกวนขอความช่วยเหลือสักหน่อย” อติกานต์เอ่ยด้วยความเกรงใจ แต่ตอนนี้...แสงตะวันสาดส่องมาชวนให้ตาพร่า มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดไหลบนใบหน้า สลับกับการพัดเอาลมเข้าหาตัว ผ่อนคลายความร้อนในกายให้ทุเลาเบาบางลง“ป้านี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย แขกมาถึงเรือนชาน แทนที่จะต้อนรับขับสู้ เชิญเข้าไปดื่มน้ำให้เย็นชื่นฉ่ำใจกลับชวนคุยกลางแดดร้อนๆ มา...มาเข้าไปในบ้านกัน”“แม่...โซไรยา” ฮารินะร้องเรียกเสียงเบาและสั่น “ซีกัลป์สั่งไว้ ไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า” รีบก้มหน้าหลบสายตาเข้มที่มองตวัดมองมาอย่างไม่พอใจ“อย่าไปสนใจฮารินะเลย บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับ มาเถอะ เดินกันทางมาเหนื่อยๆ ” ยื่นมือที่เย็นและสั่นไปจับแขนใหญ่ ยังเชื่อมั่น ความรู้สึกที่เกิดขึ้น สายใยที่มีต่อชายหนุ่มตรงหน้าไม่ผิดพลาด เพียงแค่ต้องหาเหตุให้รู้เกิดว่าอะไรขึ้น พร้อมเปลี่ยนผลใหม่...ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น“ไปเข้าบ้านกัน...บ้านของเรา” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยของโซไรยาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนแล

“แกคิดจะทำอะไร” คนที่เพิ่งจะลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มๆ มาจัดระเบียบร่างกายเพื่อคลายอาการเข็ดเมื่อยและเจ็บบาดแผล อันเนื่องมาจากการต้องนอนทำตัวต่างหมอนและห่มเนื้อแนบเนื้อให้กับคนป่วยมาตลอดหนึ่งคืนและอีกค่อนวันตวาดด้วยขุ่นเคืองใจ“นางฟ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ หน้าตายังซีดอยู่เลยนะ” โอซามุเอ่ยถามพลางชะโงกหน้าไปมองคนที่ยังหลับตาพริ้ม ใบหน้าที่ซีดเผือดเมื่อแรกเห็นนั้นยังคงซีดอยู่“จะเป็นหนักก็เพราะแกนั่นแหละ คนป่วยเขาต้องการจะพักผ่อน มากวนอยู่ได้” อันเดซาอีรีบเดินตรงไป มือใหญ่วางบนบ่ากว้าง เพื่อดึงเอาร่างผอมแกรนที่กำลังชะโงกหน้ามองขอขวัญอยู่ให้ห่างออกมา แต่กลับกลายเป็น...“โอ๊ย!” เห็นว่าผอมเก้งก้าง ท่าทางต้วมเตี้ยมเหมือนเต่า แต่เผลอนิดเดียวอีกฝ่ายก็เบี่ยงกายหลบ ทำให้ตัวเขาพุ่งตรงไปหาคนที่นอนหลับอยู่ หากไม่รีบเบี่ยงกายหลบ ร่างหนาๆ ก็จะต้องล้มทับขอขวัญจนจุกหน้าเขียวเป็นแน่ อีกอย่างเธอเพิ่งจะได้นอนหลับสนิทไปเมื่อไม่นานนี้เอง เขาจึงไม่อยากที่จะให้ตื่นมารับความเจ็บปวดทรมานกับอาการเจ็บจากแผลที่ถูกกัดและไข้ที่เพิ่งจะสงบลง“สมน้ำหน้า” โอซามุหัวเราะพลางขยับกายถอยไปยืนห่างร่างหนาอย่างขบขัน “น่าจะโดนหนักก