All Chapters of สาปรักมนตราเชลย: Chapter 71 - Chapter 80

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณทำดีที่สุดแล้ว” ขอขวัญเอ่ยอย่างเข้าใจในความรู้สึกของอันเดซาอี เพราะถ้าเป็นเธอเจอกับการท้าทายอย่างนั้น ก็คงจะรีบจัดการให้ไอ้บ้าห้าร้อยรู้สำนึกเหมือนกัน“จริงสิคะ ฉันพอจะจำได้ลางๆ ตอนที่คุณบอกจะอยู่คอยดูแลฉัน เหมือนพูดอะไรบางอย่าง บอกว่าถ้าไม่ใช่...ซิกะซายาก็จะอยู่ไม่ได้ หมายความว่าอะไรหรือคะ”“เอาไว้คืนนี้ฉันจะบอกให้รู้นะ ขอขวัญ...ซิกะซายา” บอกเสียงทุ้มหวานเจือด้วยความปรารถนาอย่างมิปิดบังแม้แต่น้อยนิด ถึงจะลุกขึ้นและเคลื่อนกายออกห่างไป แต่นัยน์ตาเข้มพร่างพราวด้วยความหมายอย่างลึกซึ้งให้ขอขวัญได้ร้อนวาบจากทรวงแผ่ซ่านไปตลอดทั้งตัว“แม่...ซาปากินะเร็วๆ หน่อยสิ” โอซามุเร่งพลางฉุดกระชากลากแม่หมอร่างอ้วนพีเข้ามาในห้องพักของขอขวัญด้วยใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล“รีบไปก็เท่านั้น ขึ้นอยู่กับเขาเองนั่นแหละ ยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ถ้าไม่...ต่อให้ใช้หมอและยาดีแค่ไหนก็ยังยื้อชีวิตให้อยู่ไม่ได้” ถ้าไม่ได้ยินเสียงใสๆ และใจดีก่อนเห็นร่างแม่หมอร่างอ้วนพีเปิดประตูเข้ามา รายรอบดวงตามีสีดำสนิทเหมือนกับใบหน้าที่มีลวดลายแปลกตาแต่งแต้มจากกึ่งกลางหน้าผากจรดหางคิ้ว จากบางส่วนขอ

ตึก...ตึก...เสียงหัวใจของขอขวัญเต้นกระหน่ำระรัวดั่งกับรัวกลองออกศึก ลมหายใจเริ่มติดขัดพอๆ กับน้ำลายที่ไหลติดลำคอ กายอรชรสั่นสะท้านหวิวไหวจากปลายนิ้วยาวที่ลากไล้สัมผัสไปบนเรือนกายเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบา...อ่อนโยน“ให้โทยาเอกัลป์ตาเป็นพยาน...นามข้านี้ อันเดซาอี ซีกัลป์ โอซาอิดนี่ ขอรับขอขวัญ ไพรีรักษ์ เป็นซิกะซายา...ข้าจะดูแลปกป้องนางผู้ที่ท่านประทานให้เป็นของขวัญด้วยภักดีตลอดตราบชีวาจะสิ้นไป”นัยน์ตาสีดำสนิทพร่างพราวแสงมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต ขณะแนบปากหนาลงไปบนหลังมือนุ่ม ขบเม้มจุมพิตไต่ไปตามลำแขนเสลา ฝ่ามืออุ่นระอุราวกับถ่านไฟลูบไล้ พลางตวัดรั้งร่างบอบบางมาแนบชิดจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน“สองแขนนี้จะปัดป้องโพยภัยมิให้กล้ำกราย” ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบอบบาง “กายนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นผ้าห่ม...แนบเนื้อ ทำให้เธอพบแต่สุขล้ำตลอดทุกทิวา...ราตรี” อันเดซาอีเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงทุ้มพร่า เคลื่อนฝ่ามือวกกลับมาโอบอุ้มปทุมถันไหวสล้างสร้างความปั่นป่วน จนขอขวัญวาบหวามและหายใจหอบแรงเรียวลิ้นเล็กยื่นออกมาไล้เลียกลีบปากอิ่ม พลางหลบสายตาพร่างพราวด้วยเหนียมอายกับสายตาสีนิลที่โลมไล้มองด้วยความชื่นชมตั้งแ

อติกานต์ผ่อนลมหายใจดังเฮือก ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะโมฮาหมัดที่ยิ้มเริงร่าไม่สนใจความวิตกกังวลของคนอื่นเอาเสียเลย อยากข่วนหน้าให้เลือดออกซิบๆ อยากจิกปลายเล็บเข้าไปในลูกกะตาพร่างพราวให้บอดเสียจริงๆ“เธอว่า...แกรนด์ซายาเป็นยังไงบ้าง”“น่ารัก...ใจดี แต่ก็น่าเสียดาย...”“หืม...”“ไม่น่าต้องมาเจอกับผู้ชายกะล่อนอย่างคุณ! ถามจริง...คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง ที่ใช้ประโยชน์...หลอกลวงแม้กระทั่งคนแก่ขี้เหงาน่ะ” อติกานต์เหยียดยิ้มหยามหยัน“จะให้ฉันรู้สึกอะไรล่ะ เป็นปลื้ม...ยินดีจนหน้าบานเท่ากับจานใส่อาหาร จากคนที่คิดว่าไม่เหลือใครคอยห่วงใยแล้ววันหนึ่งก็ได้พบเจอกับญาติสนิท เชื่อได้หรือจะมีเหตุให้บังเอิญขนาดนี้น่ะ”“คุณไม่รู้หรือไง...ในชีวิตเราไม่เคยมีเหตุอะไรที่เรียกว่าบังเอิญ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่ถูกกำหนดมาแล้วทั้งนั้น เหมือนคุณไง กลางทะเลทรายแทบจะไม่รู้ทิศไหนเป็นทิศไหน แต่กลับพาฉันมาถึงบ้านหลังนี้ได้น่ะ แต่ช่างเถอะ พูดไปก็คงไม่เข้าหูคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้อย่างคุณหรอก ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อย อยากจะพักผ่อน” อติกานต์ดึงแขนออกจากการเกาะกุมและเบี่ยงกายหนีสายตาคมพร่างพราวระยับโมฮาห

โมฮาหมัดประคองโซไรยาเดินเข้าไปในบ้าน พลางเหลือบสายตามองไปยังทิศทางซึ่งฮามีดกระโดดไปหลบซ่อนกายอยู่ก็ให้โล่งใจ เมื่ออีกฝ่ายได้ส่งสัญญาณว่าไปปลอดภัยดี ก่อนดวงตาเข้มจะฉายแววเหนื่อยหน่ายเอือมระอากับหน้ากลมป้อมแป้นแล้นที่ยื่นออกมาด้วยใคร่รู้กึ่งขลาดกลัว ที่ทำให้เขาหงุดหงิดเหลือกำลัง“แกรนด์ซายาง่วงหรือยังครับ”“คนแก่นอนดึกและตื่นเช้าเป็นนิสัยละ เรานั่นแหละทำไมคืนนี้ถึงไม่อยู่ในห้องล่ะหืม...ไม่รู้หรือไงคืนแรกนี่เขาไม่ปล่อยให้ซิกะซายาต้องเหงานะ”ใบหน้าคร้ามแกร่งแต้มยิ้ม มือหนาลูบไล้ไปบนความเหี่ยวย่นแผ่วเบา “มีเรื่องทำให้เอแคลร์เครียดน่ะครับ ในฐานะที่ผมเป็นสามีก็อยากจะช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบา ซึ่งก็ต้องขอความกรุณาจากแกรนด์ซายาด้วย”“หนูเอแคลร์มีเรื่องอะไรไม่สบายใจล่ะ”“ทั้งที่แกรนด์ซายาใจดีขนาดนี้ แต่ว่าผมยังจะใช้ความรักและเอ็นดูหลอกลวงเอาได้” โมฮาหมัดเอ่ยอย่างละอายแก่ใจและสำนึกในความผิดจริงๆ “มันเรื่องอะไรกันล่ะ ไหนบอกให้แกรนด์ซายาเข้าใจหน่อยสิ”“เอแคลร์ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีที่มี ยอมให้หลายคนดูถูกว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี เพียงเพื่อช่วยเหลือหลายๆ คนให้อยู่รอดปลอดภัย ทำแม้กระทั่งละทิ้งความสุขในชีวิตและค

เพียงแค่ได้เห็นหน้าไอ้จอมโจรตัวร้าย...ในทรวงก็หนักอึ้งราวกับมีก้อนหินทับทรวงอยู่ ทั้งโกรธแค้นและเป็นห่วงคนในบ้านอย่างบอกไม่ถูก “นี่แก...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” อันเดซาอีเอ่ยถามเสียงลอดไรฟัน ในดวงตาเข้มดุกร้าววาวแสงมองโมฮาหมัดที่ยืนยิ้มกว้าง คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นจังหวะอย่างไม่สะทกสะท้านกับเพลิงโทสะของเขา!“ไม่นึกเลยว่าแกจะใจกล้ามาให้ฉันจัดการถึงที่” อันเดซาอีดึงสติที่หลุดไปชั่วขณะ เพราะคาดไม่ถึงว่าศัตรูจะใจกล้าบุกมารอให้เขาจัดการถึงรัง! เอ่ยออกไปอย่างหยามหยันดวงตาเข้มกวาดมองไปทั่วกายแกร่ง ก่อนรอยยิ้มจะแต้มบนมุมปากหนา “น่าสงสารไอ้คนไม่เจียมตนเอาเสียจริงๆ เลย” โมฮาหมัดเอ่ยพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ “เอาตัวเองแทบจะไม่รอดอยู่แล้วยังจะทำปากดีอีก” ศีรษะทุยส่ายสะบัดเล็กน้อย พลางเบะหน้าเอือมระอา“ถามจริง...แน่ใจหรือว่าตัวเองเก่งพอจะจัดการฉันได้น่ะ...ขนาดคู่หมายตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้ ปล่อยให้เขาถูกแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตาเลยไม่ใช่หรือไง”อันเดซาอีกัดฟันกรอดๆ พร้อมเสียงคำรามดังในลำคอจากคำปรามาสที่แม้จะเบาแต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำหนัก แต่แม้เขาจะโกรธกรุ่นสักเพียงใดก็จำต้องข่มกลั้นเอาไว้ ร้อนไป...ก็