Semua Bab ซ่อนรักมหาเศรษฐี: Bab 51 - Bab 60

‘เขาเลยมองฟรีไป’          มือเรียวบางแต่ไม่ได้นุ่มละมุน รีบยกขึ้นกำสาปเสื้อจนแน่น เธอถลึงตาใส่เรียว แต่ชายหนุ่มกลับไหวไหล่ แถมยังยกมือแบตรงหน้าเธอ ประหนึ่งบอกแป้งหอมเป็นนัยๆ เขาแค่มอง ไม่ได้แตะต้องเธอสักนิด...          “อย่าพยายามทำให้ฉันไขว่เขว ด้วยการ ‘อ่อย’”          แป้งหอมกระพริบแพขนตาปริบๆ ที่เธอได้ยินนั้น เขากำลังต่อว่าเธองั้นสิ? เขาหาว่าเธออ่อย เพื่อให้เขาไขว่เขว จากเรื่องที่เขาต้องการรู้ หญิงสาวตวัดตาใส่ เธออยากตะโกนใส่หน้าเขา...จริงอยู่ว่าเรียวหล่อลากไส้ แต่เธอไม่เคยคิดจะทอดกายให้ใครฟรีๆ หญิงสาวรู้ดี ผู้ชายเป็นเพศที่เห็นแก่ตัว เขาพร้อมที่จะสนองตอบทุกความต้องการที่หยิบยื่นให้ แต่กลับไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบผลพวงที่เกิดขึ้น มันเป็นปัญหาสังคม เป็นปัญหาใหญ่ของผู้หญิง หากหล่อนพลาด!! นั่นคือหายนะเพราะเพศชายพร้อมจะชิ่ง!! เด็กแบบเธอจึงเกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก เมื่อพ่อ-แม่ ไม่สามารถเลี้ยงดูพวกเข

เมื่อเธอย้อนกลับมาอีกครั้ง หลังแปลงโฉมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า...          ทันทีที่ประตูห้องประชุมถูกดันให้เปิด ด้วยฝีมือเปรียว การ์ดคนสนิทของเรียว หล่อนจึงถูกมองจากทุกคน...          ขาของแป้งหอมสั่นจนเธอรู้สึก หญิงสาวพยายามยิ้ม แม้หัวใจเธอจะเต้นเป็นจังหวะแทงโก้ มันเต้นแรงมาก แป้งหอมไม่แน่ใจ หากเดินแรงๆ หัวใจเธอจะหล่นลงมากองที่พื้นหรือเปล่า          เรียวรีบยกมือขึ้นปิดปาก เขาไม่อยากให้ทุกคนเห็น เวลานี้ชายหนุ่มฉีกยิ้มจนปากจะฉีก...เขาคะเนไม่ผิด...          แป้งหอมสวย...สวยกว่าที่คิดไว้เยอะ หลังจากจับหล่อนแต่งตัวเหมือนคนอื่นๆ          “บอกไว้ก่อนนะคุณ ค่าเสื้อผ้าพวกนี้ หอมไม่ให้หักจากเงินเดือนหอมเด็ดขาด หอมแต่งตัวไงก็ได้ แต่นี่คุณสั่ง”          เมื่อเดินมาหยุดข้

“มาลองชิมนี่ก่อนเลยไอ้หอก ชิดาเขาทำปอเปี๊ยะทอดมาให้รองท้อง มื้อใหญ่อีกแปบเดียว กำลังเร่งมืออยู่ ดันโทร. มานัดปุบปับ ตั้งตัวไม่ทันโว้ย” ออสตินแสร้งโวย เขาทิ้งตัวลงนั่ง พอดีกับที่อัปสราปีนขึ้นมานั่งซ้อนตักด้วย          “หู!!” เด็กหญิงห่อปาก ทำตาโต เมื่อมองเห็นของกินเล่นน่าทาน มันหอมหวนชวนให้หยิบใส่ปาก ท่าทางคงอร่อยไม่น้อย          มือป้อมๆ ยื่นออกมา และฉวยปอเปี๊ยะทอดยัดใส่ปาก ทันก่อนที่ออสตินจะห้าม          “นางฟ้า ป๊าบอกแล้วไงอย่าหยิบของกินด้วยมือเปล่า มันเสียมารยาท”          เด็กหญิงยิ้มแหยๆ แต่ปากก็ยังไม่หยุดเคี้ยว เมื่อของกินเล่นรสดี ยิ่งเป็นฝีมือมารดาด้วยแล้ว การันตีความอร่อย          “ขอโทษค่า ต่อไปนางฟ้าจะไม่ทำ แต่ตอนนี้นางห้าหิว” ออสตินโครงศีรษะ เขาใช้ส้อมจิ้มปอเปี๊ยะทอ

บทที่19.ถูกตบหน้าด้วยความโกรธ ดีกว่าถูกจุมพิตด้วยคำโกหก ตี้ดๆ...          เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กส่งสัญญาณเตือน มันสั่นไม่หยุดเมื่อตัวเจ้าของไม่มีทีท่าว่าจะตื่น...          แป้งหอมบิดกายด้วยความเกียจคร้าน เธอหลับสนิทเป็นครั้งแรก เมื่อมีที่นอนอุ่น อากาศเย็นสบาย...และไร้เสียงรบกวน เธอขยี้เปลือกตาแรงๆ หมุนมองรวบตัวด้วยความกังวล เธอลืมไปได้ยังไง เธอยังไม่ได้กลับบ้านที่ที่เธอใช้ซุกหัวนอน ถึงมันจะไม่ค่อยปลอดภัย แต่เธอก็ไม่ได้ถูกกักกัน          ห้องเช่าราคาถูก มีห้องเรียงติดกันเป็นตับ...ผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ไม่ได้ต่างอะไรกับเธอ คนชนชั้นล่าง ใช้แรงกายแลกเงินตรา เพราะฉะนั้น มันจึงไม่แปลกหรอกสังคมรอบตัวเธอ มันเลยดิบๆ เถื่อน ไร้มารยาท เมื่อพวกเขาหย่อนการอบรม แต่แป้งหอมต้องทน เมื่อเธอไม่มีที่ไป ราคาห้องเช่าพอจ่ายได้ เธอต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายหลายอย่าง แค่ค่าตำราของเธอ เงิ

“เอาเป็นว่าทำงานกับมาสวณิชย์ เรามีสวัสดิการให้...เธอควรได้ที่พักที่ดีกว่านี้”          หนุ่มใจป้ำ กระเป๋าตุง มีเงินเป็นฟ่อนเปย์ให้ได้สบายๆ เรื่องสายเปย์นี่ เรียวก็ไม่เคยน้อยหน้าใคร เพียงแต่เมื่อก่อนเขาเปย์ให้สาวๆ ใจกล้าเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง ลองเปลี่ยนวิถีมาเปย์ให้สาวสู้ชีวิตสักคนจะเป็นไร เขาจะคอยเฝ้าระวังให้หล่อน แต่ก็จ้องเขมือบเช่นกัน หากหล่อนยินยอม          “หึย!! หอมเพิ่งเริ่มงานเองค่ะ สัญญาอะไรก็ยังไม่เซ็น”          หญิงสาวท้วง เงินเดือนสูงเธอชอบ แต่หากให้เธอทำงานเกินหน้าที่ เธอก็ไม่คิดจะทำ มีสองมือไว้ทำงาน หากหวังอย่างอื่นละก็...เธอสู้ตาย!!          “เธอขึ้นตรงกับฉันคนเดียว รับเงินเดือนจากฉัน...แบบนี้ยังไม่ชัวร์อีกไง”          เรียวยกมือท้าวสะเอว เขาถอนใจเฮือกๆ แป้งหอมระวังตัวจัด