All Chapters of ซ่อนรักมหาเศรษฐี: Chapter 11 - Chapter 20

“แม่จ๋าทำงานเพลินไปนิดจ้ะ กำลังจะนอนเดี๋ยวนี้แหละ”          เธอเดินมาหยุดข้างเตียง ทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมกับยกมือลูบไปบนศีรษะเล็กๆ ของบุตรสาว          “มาค่ะ มานอนกอดกัน” เจ้าตัวเล็กยิ้มแป้น แม้จะอยู่ในอาการง่วงงุน แต่เมื่อมีมารดาอยู่ใกล้ๆ อัปสราก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม          สองแม่ลูกนอนกอดกันกลมหลับสนิทบนเตียงขนาดเล็ก ในขณะที่ออสตินนอนกระสับกระส่ายบนเตียงขนาดใหญ่ เตียงนอนกว้างแต่คนนอนกลับรู้สึกไม่ใคร่สบาย ที่นอนราคาแพงกลับไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย มันแข็งกระด้างจนไม่อาจนอนทอดกายได้ เขาผุดลุกขึ้นนั่ง สบถงึมงำ!!          “เป็นอะไรว่ะ!!”          ชายหนุ่มหงุดหงิด เขาไม่รู้สาเหตุความวุ่นวายใจที่เกิดขึ้น รู้แค่ว่ามันรุ่มร้อนไปทั้งกาย และใจ       &n

“ไม่ตลกค่ะคุ๊ณ!! เชิญไปเล่นปาหี่ที่อื่น คุณเป็นใคร? สำคัญแค่ไหนคะ จู่ๆ มาขอพบท่าน เห็นฉันว่างงานเหรอ ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกค่ะ” เจ้าหล่อนตวัดตามอง ก่อนจะตอบเสียงขุ่น ปรายตามองปูชิดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แบบหมิ่นๆ          ปัง!! ปูชิดาตบมือลงบนผิวเค้าน์เตอร์ เธอตวาดเสียงสั่น โกรธจัดจนตัวสั่นเทิ้ม “ฉันก็ไม่ตลกค่ะ และหากคุณกับทุกคนยังเฉยอยู่ ฉันจะแจ้งความ เจ้านายพวกคุณจับตัวลูกสาวของฉันมา จะให้ฉันนิ่งนอนใจเหรอไงคะ?”          “ดูละครมากไปเหรอย่ะ ถึงได้มายืนละเมออยู่ตรงนี้ แม่คุ๊ณ!! มุขตื้นๆ แบบนี้เขาใช้กันให้เกร่อ แน่จริงแจ้งความเลยสิคะ อย่างคุณออสตินนะเหรอจะไปจับตัวลูกของเธอมา...เพื่อ!!” หลังจากหายตกใจ พนักงานสาวนางนั้นตวาดเสียงเกรี้ยวใส่!! ผู้หญิงตรงหน้ามอซอ สุดโทรม ชุดพนักงานที่หล่อนสวนนั่นเห็นได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อ แล้วหล่อนมายืนปาวๆ อะไรอยู่ตรงนี้ แถมเรื่องที่หล่อนกุขึ้นมา มันเกินกว่าที่จะเชื่อลง!!    &n

บทที่5.สมยอมหรือฝืนใจ           กินอิ่ม นอนหลับเป็นคุณสมบัติพิเศษของอัปสรา เจ้าตัวตาปรือ พร้อมจะทิ้งตัวนอนทุกเมื่อ          “แม่จ๋า...” เด็กหญิงเริ่มโยเย เมื่อง่วงเกินจะฝืน อัปสรามองหาที่ซุกตัว เจ้าตัวอ้วนปีนขึ้นไปนอนบนโซฟานิ่มๆ พร้อมกับปิดเปลือกตาลงหลับสนิทในเวลาต่อมา...          ปูชิดาสูดลมหายใจแรงๆ หล่อนยกมือขึ้นกุมขมับ ทรุดนั่งด้านข้างบุตรสาวด้วยความอ่อนแรง ในสมองมีแต่ความกลัว ผสมกับความสับสน “คุณหนูคะ ‘เค้า’ ใช่ไหม?” นมแผ้วเดินกระย่องกระแย่งเข้ามาใกล้ นางกระซิบถามเสียงแผ่วๆ ชำเรืองมองออสตินด้วยสายตาปนความเคลือบแคลง          ปูชิดาหน้าแหย...เธอไม่ตอบแต่กลับเสก้มหน้าหลบ เป็นการตอบคำถามในแบบที่นมแผ้วรู้ ปูชิดายอมรับแบบดุษฏี          นางตวั

“ช่างเถอะค่ะคุณหนู คิดเสียว่าเป็นกรรมเวรของเรา ไหนๆ พระพรหมท่านก็คงนึกสนุกขึ้นมา เลยจูงคนที่ไม่ควรมาเจอกัน ให้มาอยู่ใกล้กัน เก็บเกี่ยวความสุขไว้เยอะๆ เถอะค่ะในวันที่เจ็บหนัก เราจะได้มีสิ่งปลอบประโลมใจ”“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบ เธอเห็นด้วยกับนมแผ้ว ช่วงเวลานี้เธอควรมีความสุข เมื่อเธอได้แอบมองคนที่เธอรัก แถมอัปสรายังได้อยู่ใกล้บิดา...          หญิงสาวสูดลมหายใจแรงๆ เธอกลั้นน้ำตาไว้ เงยหน้าขึ้นยิ้มเซียวๆ ให้คนข้างตัว          นมแผ้วยิ้มอ่อนๆ นางภาวนาในใจและหากมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนขลัง นางไม่รอช้าที่จะบนบาน หากสำเร็จจะให้นางทำอะไรก็ได้ ขอแค่คุณหนูได้ยิ้มเต็มหน้า มีคนเคียงข้างและคอยดูแลสองแม่-ลูก สืบต่อไปในอนาคตก็พอ          ต้นไม้ใบหญ้างดงามสดชื่น แย่งกันผลิดอกออกผล เพราะมีคนดูแลเอาใจใส่ กลิ่นดอกไม้หอมๆ โชยกรุ่นไปทั่ว ทำให้บรรยากาศโดยรอบน่าอยู่กว่าเก่าเป็นกอง     &

บทที่7.มือที่สามกับการเปลี่ยนแปลง           “ได้ข่าวว่าลูกเอาเด็กมาเลี้ยง...นึกยังไงขึ้นมาถึงอยากอุปการะเด็กเล็กๆ ล่ะห่ะ”          คุณเยาวเรศโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานของออสตินในเช้าวันหนึ่ง พร้อมกับคำถามที่นางคาใจ กับข่าวลือที่ลอยมาถึงห้องทำงานของนาง...          นางเขม้นมองเด็กผู้หญิงตัวกลมๆ ที่อยู่ไม่ไกลบุตรชาย เด็กหญิงคนนั้นทำให้นางสะดุด เค้าโครงหน้า ไม่ว่าจะ ปาก แก้ม คิ้ว คาง โดยเฉพาะดวงตาเกือบจะถอดบุตรชายมาทั้งกะบิ เพียงแต่เด็กนั่นเป็นผู้หญิง!!          “สวัสดีคุณย่าเสียสินางฟ้า” ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนข้างตัว เจ้าตัวอ้วนกระพุ่มมือขึ้นไหว้ปรกๆ พร้อมกับฉีกยิ้มประจบ          “ลูกใคร?” นางถามบุตรชาย สลับกับการมองอัปสราไม่วางตา