All Chapters of (Love Flight) พักหัวใจยัยนักเขียน : Chapter 51 - Chapter 59

เวย์เดินเข้ามาหาฟางที่โต๊ะทำงาน วันนี้เธอกำลังจัดหน้านิยายของเธออยู่ เขาแค่ยืนมองเฉย ๆ อยู่ด้านหลัง “นอกจากจะเขียนนิยายเป็นแล้วยังจัดแต่งหน้าแบบนี้เป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลยนะ”“พี่เวย์คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“ใช่ คุณอาบดินทร์น่ะ บอกว่าเรื่องงานแถลงข่าวเมื่อวานเรียบร้อยดี อีกอย่างพี่ไม่จำเป็นต้องไปแถลงข่าวอีกรอบแล้วเพราะเมื่อวานคณะกรรมการตอบคำถามแทนจนหมดแล้ว”“ยอดไปเลยนะคะ ว่าแต่ทำไมคุณอาคนนี้อยู่ที่สนามบินด้วยละคะ ฟางคิดว่าเขาเป็นผู้บริหารโรงแรมเสียอีก”“อาบดินทร์เป็นเหมือนญาติสนิทและเป็นมือขวาของคุณพ่อน่ะ เขาไปทุกที่แหละแต่หลัก ๆ ก็ช่วยคุณพ่อดูแลโรงแรม เมื่อวานมีงานแถลงข่าวคุณพ่อเลยให้คุณอามาช่วยดูแล”“แบบนี้นี่เอง”“เรื่องนี้จะพิมพ์เล่มแล้วเหรอ”“ใช่ค่ะ ต้องตรวจสอบรูปแบบก่อนที่จะส่งไปที่โรงพิมพ์ ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว พี่เวย์กินผลไม้ก่อนสิคะช่วงนี้คุณลุงบอกว่าให้พี่เวย์นอนพักให้เต็มที่”“นอนน่ะได้ แต่ไม่อยากนอนคนเดียวนี่นา อีกอย่างก็พึ่งจะตื่น จะให้นอนอะไรนักหนาล่ะจริงไหม”“เถียงเก่งขึ้นนะคะ”เวย์ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้าง ๆ เธอแต่ก็ไม่ได้จะกวนเธอ เขาแค่มานั่งอยู่ข้าง ๆ และกดมือถือเพื่อเช็คข

“ฮึก…เพราะแบบนี้สินะคะ พี่เวย์ถึงได้ไม่เคยนอนกับหยีอีกเลยนับจากวันนั้นเป็นต้นมา”“ขอโทษจริง ๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนอยู่ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดดังนั้น…”“ที่แท้ตลอดเวลา พี่เวย์ก็เห็นว่าหยีเป็นตัวแทนของฟางเหรอคะ”เวย์ขมวดคิ้ว นี่เขากำลังแปลกใจว่าเขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่องหรือว่ายาหยีไม่พยายามเข้าใจอะไรเลยกันแน่ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเอาแต่โทษคนอื่นไม่จบสิ้น“ไม่มีใครเป็นตัวแทนใครได้ การที่ผมไม่นอนกับคุณก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฟาง หลังจากผมกับคุณคบกันก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับฟางอีกเลย ส่วนฟางก็ไม่ได้มายุ่งกับผมเหมือนกัน เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะ ผมคิดว่าเราคุยกันมากพอแล้ว ขอตัวก่อน”เวย์เปิดประตูออกมา ครั้งนี้เขาไม่รอฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอที่ดังขึ้นด้านในห้องอีกแล้ว เขาแค่สั่งให้คนที่เฝ้าอยู่ดูแลเธอให้ดีและส่งกลับไปที่รถเวย์รีบกลับไปที่รถซึ่งตอนนี้ฟางไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาตกใจสุดขีดแต่เมื่อหันไปที่สวนก็เห็นว่าเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เธอเคยนั่งเวลามาส่งเขา เวย์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเดินเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง“พี่เวย์ คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“รอนานเลยสินะ หิวหรือยั

เวย์แค่มองตามฟางที่เดินเข้าห้องไปเงียบ ๆ อีกสองวันเขาจะบินอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ไปไกลมากและใช้เวลาไม่นานแต่เมื่อเห็นแฟนสาวเป็นแบบนี้เขาจึงไม่ค่อยสบายใจนักวันถัดมาอาร์ม รุจและราเชนทร์มาพบกับเวย์ที่ร้านอาหาร เพื่อน ๆ ต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่เขานัดมาที่นี่ ปกติแล้วไม่เจอกันตามร้านเหล้าก็จะเป็นในผับ แต่พอมาเจอเวย์อีกครั้งกับสีหน้าที่ตึงเครียดพวกเขาจึงอดถามไม่ได้“ทำไมมึงนัดพวกกูมาแต่หัววันแบบนี้วะ ปกติต้องนัดหลังสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอไอ้เวย์”“นั่นสิไอ้อาร์มพูดถูก ว่าแต่มึงหายดีแล้วเหรอตั้งแต่เรื่องอุบัติเหตุครั้งก่อนพวกกูก็ไม่มีโอกาสได้เจอมึงเลย”“หายดีแล้วล่ะ ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแต่มันเป็นข่าวขึ้นมาก็เพราะ…”“กูรู้ เพราะน้องยาหยีนั่นใช่ไหม กูกับไอ้เชนตามข่าวอยู่เหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมขนาดนี้แล้วนี่น้องหวาน…ไม่ใช่ แฟนมึงไม่ว่าอะไรเหรอ”“ฟางมีเหตุผลมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ อีกอย่างนิสัยของอีกฝ่ายเป็นยังไงฟางรู้ดีที่สุดเลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่”“ไม่มีปัญหาแต่ทำไมสีหน้ามึงเป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันดูหนักกว่าอาการบาดเจ็บของมึงเสียอีกนะ ตอนมึงเลิกกับยาหยียังดูไม่กลุ้มมากขนาดนี้เลยนี่

หลังงานเปิดตัวหนังสือ “คุณอาร์ม แก้วจำได้ว่าคุณบอกกับคุณพิศาลว่าจะไปหน้างานที่ระยองไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้”“คุณแก้ว ไม่เอาน่าอย่าพึ่งมาทำหน้าที่เลขาจอมโหดอยู่แถวนี้ วันนี้มันเป็นวันสำคัญของเพื่อนสนิทผมเชียวนะ”“เหรอคะ แล้ว…”“ว่าแต่คุณเถอะ มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ นี่นะเหรอที่บอกว่าขอลางานไปทำเรื่องสำคัญ”“ฉัน!…”“แก้ว” กวีณาเถียงไม่ออกเมื่อ “อาร์ม” พิศุจน์ยอกย้อนเธอกลับมา แก้วถลึงตาใส่เขาโดยมีอิงและนิดจับแขนเอาไว้คนละข้าง“ใจเย็น ๆ ก่อนนะแก้วมีอะไรกันเหรอ นี่แกรู้จักกับพี่อาร์มด้วยเหรอ”""รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ""ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน ตอนนี้เวย์และฟางเดินลงมาจากเวทีแล้วและแฟน ๆ หนังสือเริ่มจะต่อแถวเพื่อจะถ่ายรูปและขอลายเซ็นนักเขียนคนโปรดของพวกเธอ “น้องแก้ว น้องอิงน้องนิด ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ไอ้อาร์มมึงอย่าบอกนะว่าเลขาหน้าโหดที่มึงเคยพูดถึงคือ…”“อะไรนะ เลขาอะไรนะนี่คุณกล้าพูดว่าฉันเป็น...”“ก็มันจริงนี่ วัน ๆ เอาแต่จับผิดคนอื่นแต่ตัวเองก็หนีงานมาเที่ยว”“ฉันไม่ได้มาเที่ยว ไอ้นิดแกปล่อยฉันจะต่อยปากมัน”“แกใจเย็น ๆ ก่อนแก้ว ยังไงพี่อาร์มก็เป็นรุ่นพี่ของเรานะ”“รุ่นพี

สี่ปีต่อมา “ขอบคุณนะคะ”“ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ “กัปตันเย็นชากับนางฟ้าสายโหด” เขียนแนวนี้อีกนะคะ”“ขอบคุณที่ชื่นชอบนะคะ จะเก็บไปพิจารณาเลยค่ะ”“เชิญเลยค่ะ คนต่อไปค่ะ”ด้านนอก“รามิลเห็นคุณแม่ไหมครับ พ่อคิดว่าตอนนี้คุณแม่เริ่มเหนื่อยแล้ว”“งั้นมิลจะเอาน้ำไปให้คุณแม่นะครับ”“ดีมากลูก พ่อจะนั่งรออยู่นี่นะ อ่ะนี่ครับ”“รามิล” เด็กน้อยวัยสี่ขวบรับน้ำจากคุณพ่อของเขาและเดินตรงไปที่โต๊ะแจกลายเซ็นนักเขียนของฟางในงานเปิดตัวหนังสือเรื่องใหม่ ซึ่งเป็นภาคต่อจาก "Love Flight" ที่เธอเขียนเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนซึ่งนับว่าได้ผลตอบรับที่ดีเกินคาดเพราะนักอ่านต่างเฝ้ารอภาคต่อของเรื่องนี้มานานหลายปี สาเหตุเพราะนักเขียนคนโปรดของพวกเธอแต่งงานและต้องเลี้ยงลูก ทำให้เรื่องนี้ต้องรอเวลามากว่าสี่ปีถึงจะได้อ่านอีกครั้ง“คุณแม่ครับ มิลเอาน้ำมาให้ครับ”“กรี๊ด!!! นี่น้องรามิลใช่ไหมคะคุณซีซี”“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะครับลูก มานั่งตรงนี้กับแม่มา”ฟางหันมารับน้ำและยกตัวเด็กน้อยวัยเกือบสี่ขวบขึ้นมานั่งที่ตัก บางส่วนเริ่มขอถ่ายรูปเด็กน้อยคู่กับแม่ หลายคนนึกเสียดายที่พ้นคิวของตัวเองมาแล้วก็เลยอดถ่ายกับหนูน้อยรามิลถึงกับนั่งบ่น เ