All Chapters of (Love Flight) พักหัวใจยัยนักเขียน : Chapter 11 - Chapter 20

เธอเกือบจะเสร็จอยู่แล้วแต่เขากลับเอาแต่พูด เมื่อเธอเอ่ยขึ้นมาเขาจึงใช้หน้าผากหันไปชนเธอเล็กน้อย“คนลามก เมื่อกี้บอกว่าไม่อยากแท้ ๆ”“ก็… ตอนนี้มันจะเสร็จ เร็ว ๆ เข้าสิคะ”“ก็ได้ งั้นมาจัดการเองเลยแม่สาวเอวไว”“อ๊าา พี่เวย์อย่านะ อ๊าา อย่าบีบแรงมันเจ็บ อื้อ…ใช้ลิ้นได้โปรด ขอลิ้น อ๊าา”เขาทำตามคำสั่งเมื่อเปลี่ยนจากนิ้วที่บีบหน้าอกไปเป็นลิ้นที่ดูดประโลมเพื่อให้เธอยอมขยับเอวแทนในช่วงสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นสวรรค์ทั้ง ๆ ที่ตาสว่างในเวลาเกือบเที่ยง“ไม่หิวแล้วเหรอ”“หิวสิคะ แต่ลุกไม่ไหวนี่นา”“งั้นก็สั่งมากิน”“ไม่เอา พี่เวย์ใจร้ายเกินไปแล้วไหนบอกว่าจะพาไปฉีดยาคุมไงละคะนี่ปล่อยไปกี่รอบแล้วไม่กลัวว่าจะผิดพลาดเหรอคะ”“งั้นบอกพี่มาหน่อยสิว่าฟางกินยาคุมแบบแผงทำไม”“นั่น! ทำไมพี่เวย์ค้นของของฟางละคะ”“บอกพี่มาก่อนสิว่ากินเพราะอะไรทั้ง ๆ ที่ไม่เคยนอนกับไอ้บ้านั่นนี่”“ก็… หมอแนะนำให้กินเพื่อปรับฮอร์โมนที่ผิดปกติน่ะค่ะ ที่จริงก็กินมาตั้งแต่ตอนปีสี่แล้ว ตอนนั้นเครียดจนปวดท้องคิดว่าเป็นโรคกระเพาะแต่หมอบอกว่าไม่ใช่ มันเกี่ยวกับประจำเดือนที่มาผิดปกติเพราะความเครียดเลยให้กินยาคุมแบบแผง จากนั้นฟางก็เ

ทั้งหมดเงียบกริบเมื่อเชนถามเวย์ซึ่งได้แต่เทของเหลวสีอำพันลงไปในแก้วเพิ่มอีกครั้ง ไม่นานเขาก็คนแก้วและหันมายิ้มให้ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อน ๆ อีกครั้ง“พวกมึงควรจะฉลองให้กูที่วันนี้เอาข่าวดีแบบนี้มาบอกนะ กูกับฟางพึ่งจะคบกันได้ไม่กี่วัน อีกอย่างยังแย่งมาจากไอ้ลูกหมาตัวผู้ตัวหนึ่งด้วย”“ยังไงวะ”เวย์ค่อย ๆ เล่าเรื่องที่เขาพบกับฟางให้เพื่อน ๆ ฟังโดยเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของราเชนทร์ที่ถามเกี่ยวกับเรื่องของยาหยี เมื่อเขาเริ่มเล่าให้ทุกคนฟังก็ดูเหมือนว่าพวกเพื่อน ๆ จะลืมเรื่องของยาหยีไปสนิท“เชี่ย… ไม่คิดเลยว่าคนอย่างน้องหวานจะโดนไอ้คนเสเพลอย่างไอ้ภาคภูมิหลอกเอา”“มึงรู้จักเหรอวะไอ้อาร์ม”“ทำไมจะไม่รู้ ที่บ้านมันทำธุรกิจอุปกรณ์ก่อสร้างส่งออก ก่อนหน้านี้กูก็เคยเจอมันเพราะต้องให้สั่งของไปที่โครงการใหม่ เหมือนว่ามันจะไม่ได้ควบคุมกิจการ ยังมีพี่สาวอีกสองคนดูแลอยู่ มันอาศัยแค่ชื่อเสียงพ่อแม่และบริษัทใหญ่โตเดินหลอกผู้หญิงไปวัน ๆ ไม่คิดว่าจะคบกับน้องหวานมาตั้งหลายปี”“เมียกูชื่อฟาง ไม่ใช่น้องหวาน พวกมึงเลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว”""โอ้โห""“ถึงกับเรียกว่าเมียเลยเหรอวะเพื่อน นี่มึงจริงจังขนาดนี้เชี

“พี่เวย์ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย นี่เหรอคะคือเหตุผล”“เอาน่า ๆ ยังไงก็ไปเก็บของกันก่อนดีกว่า”เธอยอมตามใจเขาอีกครั้ง ไม่ว่าตอนนี้เวย์จะพูดอะไรก็ดูเหมือนว่าเธอจะขัดใจเขาไม่ได้เลยสักอย่าง อีกอย่างหนึ่งเธอเองก็เห็นด้วยกับเขาเรื่องที่ย้ายที่อยู่ชั่วคราวเพราะถึงยังไงคอนโดนั้นภาคภูมิเองก็เคยไปหาเธอฟางไม่อยากจะพบเขาในตอนนี้แม้ว่าจะไม่เคยรู้เลยว่าก่อนหน้านี้ภาคภูมิพยายามติดต่อและไปหาเธออยู่หลายครั้ง เพราะเวย์ตัดทุกช่องทางการติดต่อระหว่างทั้งคู่คอนโดของฟาง “กระเป๋าเดียว แล้วก็คอมพิวเตอร์ แน่ใจนะว่าไม่มีอย่างอื่นแล้วเพราะระหว่างที่พี่ไม่อยู่ก็ไม่อยากให้ฟางมาที่นี่เท่าไหร่”“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คีย์การ์ดก็ยกเลิกแล้ว รหัสห้องก็เปลี่ยนแล้วกุญแจพี่เวย์ก็สั่งให้ช่างมาเปลี่ยนให้เมื่อกี้แล้วยังจะกลัวอะไรอีกละคะ”“กลัวใจฟางน่ะสิ พี่ไม่ยอมหรอกนะที่จะให้ฟางเปลี่ยนใจแล้วกลับไปคบกับคนเลว ๆ นั่น”“พี่เวย์คิดว่าฟางโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“พี่…ไม่ได้... เดี๋ยวสิฟางอย่าพึ่งเข้าใจผิดสิพี่ก็แค่เป็นห่วง”ฟางเดินกลับไปเอาของที่โต๊ะทำงานของเธอซึ่งเป็นสมุดที่เอาไว้สำหรับจดพลอตและไอแพดที่เธอมักจะเอาไว้เขียนงาน เวย์เริ่มกล

“กัปตัน… คุณจะทิ้งนีย่า”“เปล่าเลยนีย่า คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันมาตั้งแต่แรกตามที่คุณบอก มาบอกว่าผมทิ้งคุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณเองก็เคยไปกับกัปตันจักรตอนที่บินไปที่ญี่ปุ่น”“แต่นั่นก็แค่…”“เอาล่ะนีย่าผมว่าผมคงไม่สะดวกจะพักที่นี่กับพวกคุณแล้ว อีกอย่างผมไม่ร่วมอาหารเย็นนะเจอกันวันประชุมเลยก็แล้วกัน”“กัปตันเวย์…”เวย์ปิดประตูเมื่อดึงเธอออกมาจากห้อง เขาใช้เวลาไม่นานก็เก็บของจนหมดและโทรจองโรงแรมอีกที่หนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เมื่อพนักงานโรงแรมมายกกระเป๋าให้ เขาก็เห็นว่านีย่ายังยืนมองอยู่ที่หน้าห้องแต่ก็ไม่พูดอะไรและออกจากที่โรงแรมนั้นทันที เมื่อไปถึงโรงแรมเขาก็รีบโทรหาฟางทันที“ขอโทษนะคะฟางพึ่งอาบน้ำเสร็จ”“จริงเหรอ อยากเห็นจังเลย”“ทะลึ่ง”“ฟาง… พี่อยากเห็นจริง ๆ เปิดกล้องหน่อยสิครับที่รัก”“ไม่เอาค่ะน่าอายจะตายไปที่สำคัญพี่เวย์ไม่กลัวว่าจะมีใครเปิดประตูเข้ามาเหรอคะฟางไม่ทำหรอก”สิ่งที่วิชญะคิดเอาไว้ถูกต้อง ฟางงอนเขาจริง ๆ เรื่องที่นีย่าเปิดประตูห้องของเขาเข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตู และนี่เป็นเหตุผลที่เธอรับสายเขาช้าถึงสองครั้งแล้วอ้างว่าอาบน้ำอยู่“แน่ใจเหรอว่าจ

วิชุดาขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาวและหันไปมองภาคภูมิที่ยังนั่งอยู่ในร้าน เธอหันมาเพราะเสียงของวิชญะอีกครั้งเมื่อเขาพูดกับเธอ“คุณน้าครับ ถ้าคุณน้าอยากจะทราบเรื่องทั้งหมดผมก็จะเล่าให้คุณน้าฟังเอง นี่นามบัตรผมคุณน้านัดมาได้เลยแต่วันนี้ผมคิดว่าคุณน้าคงจะไม่พร้อมที่จะรับฟัง อีกอย่างผมก็ต้องรีบไปทำธุระ ที่ผมมาส่งฟางเพราะเธอบอกว่าจะมาทานข้าวกับคุณแม่ ไม่คิดเลยว่าจะนัดไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นมาด้วย”“ทำไมคุณถึงกล่าวหาภาคภูมิแบบนั้น”“เพราะผมเห็นกับตาน่ะสิครับว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น แล้วถ้าคุณน้าอยากจะฟังเรื่องราวอย่างเป็นธรรมละก็ ผมจะให้ฟางโทรนัดคุณน้ามาทานข้าวกับเรา แต่สำหรับวันนี้ผมคงต้องพาฟางกลับก่อน”“เดี๋ยว! นี่คุณจะพาลูกสาวฉันไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้น่ะเหรอ คุณกล้าดียังไง”เวย์ถอนหายใจก่อนจะหันมามองหน้าแม่ของฟางโดยไม่กลัวอีกต่อไป ในเมื่อกล้าทำร้ายฟางต่อหน้าเขา ต่อให้เป็นใครเขาก็ไม่ยอมทั้งนั้น“ครับ เอาไปแบบนี้แหละครับผมจะบอกคุณน้าให้นะครับตลอดเวลาที่ผมกับฟางคบกัน ผมไม่เคยแม้แต่จะทำให้เธอมีแผลสักนิด แต่คุณเป็นแม่ของเธอกลับตบตีเธอจนเธอบาดเจ็บ ผมบอกตรง ๆ ว่าผมรับไม่ได้ ขอตัวก่อนนะครับเรา