บททั้งหมดของ (Love Flight) พักหัวใจยัยนักเขียน : บทที่ 41 - บทที่ 50

“พี่เวย์ คนบ้า…”“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”“อื้อ…. รักค่ะ รักมานานแล้ว”เวย์ค่อย ๆ จัดท่าให้เธอนอนข้าง ๆ และตัวเขาก็ลุกไปเอาผ้าเปียกมาทำความสะอาดให้เธอก่อนจะสวมชุดนอนให้ฟางที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง อีกไม่กี่วันเขาจะต้องกลับไปบินอีกครั้ง ซึ่งวันถัดมาก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขานึกไม่อยากไปทำงานเป็นครั้งแรก“ฟางลุกไหวไหม กินข้าวหน่อยนะให้พี่ป้อนไหม”“ยังไม่หิวค่ะ พี่เวย์รีบเข้าบริษัทเถอะค่ะเดี๋ยวจะไปสาย ฟางอยู่ได้จริง ๆ”“แค่จะลุกไปเข้าห้องน้ำเองยังจะไม่รอด เกิดเป็นลมขึ้นมาตอนพี่ไม่อยู่จะทำยังไงล่ะ วันนี้แค่ไปรับรายงานการบินเท่านั้นไม่ได้มีอะไรสำคัญมาก”“ฟางไม่เป็นอะไรแค่อยากนอนพักเฉย ๆ ค่ะ พี่เวย์อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่สิคะ พี่เวย์ต้องรับผิดชอบเรื่องงานอย่าทิ้งแบบนี้สิคะฟางไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุ รีบไปเถอะค่ะ”“แต่ว่า…”“ไปเถอะค่ะ ฟางแค่อยากนอนพักอีกหน่อยเท่านั้นเอง ขอโทษนะคะที่ไปด้วยไม่ได้”ไม่เป็นไร งั้นพี่จะรีบไปรีบกลับ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่นะ"“ค่ะ”เธอบอกเขาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว เมื่อคืนนี้เขาต้องคอยเปลี่ยนถุงน้ำร้อนให้เธอ ฟางปวดท้องช่วงดึกเขาจึงสั่งให้เธอเลิกทำงานและมานอนพัก ฟางเองก็เชื่อฟ

เวย์รู้สึกโมโหเล็กน้อยที่ฟางไม่คิดจะบอกเขาเรื่องนี้ เธอไม่คิดจะพูดเรื่องข่าวนี้กับเขาแม้แต่น้อย แต่เมื่อย้อนกลับไปคิดอีกที ฟางคงเป็นห่วงเขามากกว่าเวลาที่เขาบินหรือทำงานเธอจะไม่ชอบเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาใส่หัวเขาก่อนที่เขาจะทำงาน ฟางรู้ว่าเขาต้องใช้สมาธิสูงในการทำงาน“ยัยลูกแมวน้อย เรื่องที่ควรพูดไม่เคยพูด เรื่องที่ไม่สอนกลับพูดได้เป็นฉาก ๆ กลับไปคราวนี้คงต้องจับรวบหัวรวบหางแล้วล่ะมั้ง ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว” การแถลงข่าวจบลงไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนคนชนะของยาหยีและนักข่าวที่มีข่าวที่จะเล่นต่อจากนี้ อีกอย่างครั้งนี้มีเพียงยาหยีคนเดียวที่ออกมาให้สัมภาษณ์ ซึ่งฝ่ายชายไม่ได้ออกมาพูดอะไร ส่วนคนอื่น ๆ ในสายการบินต่างมองเธอแปลกไปจากเดิมทุกคนทราบดีว่ากัปตันวิชญะมีคนรักอยู่แล้วคือชนิตรา แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ แต่ละคนถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับเรื่องนี้ ยิ่งทำให้ยาหยีได้โอกาสตีข่าวไปทั้งประเทศว่าเธอกำลังจะเปิดตัวแฟนหนุ่มในเร็ววันนี้ดึกคืนนั้น“งั้นเหรอแล้วทำอะไรกินกันล่ะ พอไม่อยู่ทำไมเหมือนว่าฟางจะอารมณ์ดีขึ้นล่ะ เอหรือว่า…”“เปล่านะคะ ฟางก็แค่ไม่ค่อยได้ทำอาหารกับเพื่อนมานานแล้วเท่านั้

บรรดานักข่าวรัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่งเพื่อจะได้รูปที่สวยที่สุดเอาไว้เล่นข่าว ยาหยีเหมือนจะรู้มุมกล้องดีเพราะเธอหันตัวเวย์ที่บาดเจ็บอยู่เหมือนกับควบคุมเขาไม่นานคณะผู้บรหารคนอื่น ๆ ก็เดินตามออกมา ส่วนฟางและวิชุดาเดินลงมาพร้อมกับผู้บริหารอีกชุดหนึ่งของสายการบิน เวย์หันไปมองเธอผ่านแสงแฟลชที่รัวอยู่ตรงหน้า“ฟาง!!”“พี่เวย์”“หลีกไป”“พี่เวย์คะ พี่เวย์บาดเจ็บอยู่”“ผมบอกว่าให้คุณ…ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!!”“อ๊ะ! พี่เวย์!”วิชญะผลักยาหยีออกไปสุดแรงจนเธอกระเด็นไปหาวีรภพ บรรดานักข่าวตกใจแต่ก็ยังหันกล้องตามกัปตันหนุ่มไป ส่วนหนึ่งถ่ายยาหยีที่ถูกกัปตันหนุ่มผลักออกไปอย่างแรงเวย์กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาฟางที่ยืนรออยู่ด้านนอก เมื่อเธอเห็นว่าเวย์เดินมาแม่ของเธอก็กระซิบอีกครั้ง“ไปเถอะลูก”“พี่เวย์”ฟางวิ่งเข้าไปหาเวย์และรีบกอดเขาเอาไว้แน่น เวย์ดึงเธอมากอดจนตัวเขาสั่นพร้อมกับเสียงที่แทบจะหมดแรง“ลูกแมวน้อยพี่กลับมาแล้ว เก่งมากที่ไม่ร้องไห้”“คนบ้า ฮือ…. คนเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว ฮือ…”“ไหนดูหน้าหน่อยสิ คิดถึงเป็นบ้าเลย”“พี่เวย์….”เวย์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาก้มลงจูบฟางแทนความคิดถึงและความรู้สึกทั้งหมดก็ถูกถ่าย

ฟางยิ้มให้เวย์อีกครั้งและตัดสินใจจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เวย์ฟังทั้งหมด“วันก่อนที่นิดมาที่นี่ ฟางลองถามเรื่องในสมัยเรียน นิดเลยโทรหาแก้ว ฟางถึงได้รู้ว่าเรื่องที่พี่เวย์บอกว่าฟางเขียนจดหมายให้พี่เวย์ ที่จริงแล้วเรื่องในตอนนั้น ยาหยีเป็นคนทำทั้งหมดค่ะ”“พี่...”“แก้วบอกว่าครั้งนั้นไม่คิดว่าหยีจะจริงจัง ก็แค่จะลองแกล้งเฉย ๆ เพราะว่าหยีรู้อยู่แล้วว่าฟาง… เอ่อ ฟางแอบชอบพี่เวย์ตั้งแต่งานเลือกเดือนมหาวิทยาลัย เธอใช้เรื่องนี้เขียนจดหมายไปให้พี่เวย์โดยใช้ชื่อของฟาง เพราะถ้าพี่เวย์ปฏิเสธคนที่จะเสียหน้าก็คือฟาง แต่ถ้าพี่เวย์ตอบรับเธอก็จะบอกว่าฟางแค่ล้อเล่นพี่เวย์เพื่อให้พี่เวย์มองฟางไม่ดี”“ให้ตายเถอะนี่มันอะไรกัน อย่าบอกนะว่าเธอจงใจทำให้พี่ต้องเกลียดฟางตั้งแต่แรกถึงได้ทำแบบนี้”“ฟางไม่รู้เรื่องในจดหมายเลยค่ะ แก้วเองก็บอกว่ารู้แค่นั้นเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าหยีจะเขียนจดหมายนั่นจริง ๆ แค่นึกสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ หยีกับพี่เวย์ถึงได้คบกันแต่ก็ไม่เคยถามหยีค่ะ”“พี่เขียนจดหมายตอบกลับไปให้ ที่จริงน่าจะรู้ดีอยู่แล้วเพราะพี่มักจะฝากไปกับยาหยี ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเธอมาตลอดที่สวมรอย วันนัดพี่รออยู่สุดท้ายฟางก็ไม่

“ไหนบอกว่าเจ็บอยู่ยังไงล่ะ อ๊าา!!”“แค่เห็นหน้าเมียก็หายแล้ว…อาา…เสียวมากเลยให้ตายเถอะ ทำไมแน่นขนาดนี้…ฟางจ๋า…”เวย์กางขาเธอออกและสอดเข้าไปจนสุดและค่อย ๆ ขยับเอว เขาถามคุณหมอมาแล้วว่าถ้าไม่ให้ศีรษะกระทบกระเทือนอย่างอื่นก็ไม่มีปัญหาแค่ห้ามออกกำลังกายกลางแจ้งหนัก ๆ และงดเข้าฟิตเนตไปก่อนซึ่งไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา เพราะเขาทำแต่กิจกรรมในร่มกับชนิตราเท่านั้น“อื้อ…พี่เวย์ มัน…อ๊าา”“เสร็จอีกแล้วเหรอลูกแมวน้อย รอกันก่อนสิ”“คิดถึง…ที่สุดเลย อ๊าา”“มาจูบหน่อย”จูบของเขาทั้งหวานและลึกล้ำ และก็เริ่มดุดันขึ้นตามจังหวะของเอวที่เริ่มกระแทกย้ำเข้ามาถี่ ๆ ไม่นานเวย์ก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่หน้าอกอวบอิ่มตรงหน้าที่กระเพื่อมขึ้นลงไปมา เขาใช้ปากและลิ้นเพื่อกระตุ้นฟางอีกครั้ง ร่างบางแอ่นป้อนเขาอย่างเต็มใจก่อนที่เขาจะทนไม่ไหวปล่อยน้ำรักเข้าไปจนแทบหมดแรง…..“แฮก แฮก…”“เหนื่อยแล้วก็นอนพักเถอะค่ะ”“อยากได้มากกว่านี้แต่ทำไมร่างกายไม่ยอมเชื่อฟังเลย ทำแค่สองรอบก็เหนื่อยแล้ว เสียชื่อวิชญะหมด”ฟางหันไปขำกับคนตัวโตที่ทำหน้าน้อยใจอยู่ข้าง ๆ ถ้าหากเขาไม่บาดเจ็บและหมอสั่งเตือนเอาไว้คงจะต่อได้อีกยาว ๆ เพราะเขาคิดถึง