All Chapters of Sincerely yours, Leonardo : Chapter 21 - Chapter 30

"Umuwi ka ba ng bahay?""Kumain ka ba?" mga tanong nito habang nagmamaneho.Saglit na luminga sa kaniya ang binata nang hindi siya sumagot sa mga itinatanong nito."Hey, are you okay?" bumalik na naman ang tono nito sa pag-aalala."Ye-yeah," nagbara pa yata ang lalamunan ni Leigh nang gumaralgal ang boses.Nang maradaman niya ang mabilis na pagmamaneho nito ay kusa nang kumapit ang magkabila niyang kamay sa bewang nito.Napayakap siya kay Leonardo!Pumikit pa siya nang dumausdos sa kinauupuan, at napadikit siya sa likod ng binata. Ganoon na rin ang nakahilig na mukha, nakadikit din ang ulo niya rito."It's okay."Namulat si Leigh nang dahan-dahang nang maramdaman ang paghawak ni Leonardo sa mga kamay niyang nasa tiyan nito.Napayuko ang binata sa mga kamay na nasa tiyan niya. Hindi niya napigilan ang ngumiti, at siguradong napangiti din ang puso niya.Agad na kumalas si Leigh sa pagkakayakap. Bigla na lamang niya hinabol ang hininga habang nakatitig sa likod nito sa hindi makapaniwal

Dire-diretsong pumasok si Leigh sa silid. Kinontrol niya ang mga luhang parang isang kurap lamang ng mga mata ay maglaglagan na. Binuksan niya ang cabinet, at nagmamadaling nagsilid ng mga damit.Hanggang sa matigilan siya. Nanghihinang napaluhod. Hindi na rin napigil ang kaniyang sangkaterbang mga luha.Kahit ilang minuto na ang nakalipas matapos ang usapan nila ni Leonardo ay nasa memorya pa rin niya ang masuyo, at nagmamakaawang mukha ng binata.Hindi nito alam kung anong pagkokontrol ang ginagawa niya para hindi tuluyang umamin sa totoong nararamdaman.Bakit ang daya ng tadhana?Bakit ngayon pa ulit sila nagkita?Ngayon na nakatali na siya sa iba?Ang tagal niyang naghintay noong dalaga pa siya kay Leonardo. Alam niyang babalik ito pero bakit ngayon lang?"Leigh!"Alerto niyang pinunasan ang mga luha. Rinig niya ang boses ng biyenan mula sa likod ng pinto."Ma."Nang bumukas ang pinto ay nakita ni Leigh na natigilan si Maricel. Pasimple pa siyang suminghot. Umaasang hindi nito maa

Ipinaling-paling ni Leigh ang leeg habang naglalakad sa hallway ng condominium. Sumakit yata ang batok niya sa biglaang pagtaas ng presyon dahil sa naabutang halikan.Nanipis ang labi niya kasabay nang pag-ikom nang mariin ng mga palad. Kung puwede lamang siyang mag-teleport para mabilis na makaalis sa lugar na ito.Tinungo niya ang elevator. Sunod-sunod na pinindot ang button hanggang sa magbukas. Pumasok siyang makulimlim ang anyo. Nang pasarado, na at maliit na lamang ang siwang ay napatingin siya roon."Hold on!" Hinarang mismo ni Leonardo ang sariling katawan sa pagitan ng pasarang pinto ng elevator.Wala siyang pagpilian kung 'di pindutin ang button para hindi maipit ang binata. Hanggang sa makapasok nang tuluyan ito.Walang reaksyong pinagmasdan ni Leigh ang hingal na hingal, at naasiwang si Leonardo. Mata sa mata, naaninag niya na biglang na-conscious ito. Sandaling hinawi ang buhok at ang suot na t-shirt.Sa pagkakataong ito ay hindi siya nahiya o kinabahan na makipaglabanan

Natigilan si Leigh nang makasalubong si Hunter sa entrada ng kanilang bahay. Didiretso sana siya nang matapat siya sa asawa, at nagsalita ito."Maaga kang umalis ng hospital para kumuha ng gamit. And yet, muntikan ka ng ma-late sa operation mo," malalim, at nakatatakot na bungad nito sa kaniya.Doon siya napalunok nang tensyonado. Kasabay nang paghugot nang marahas na hininga."Bakit ka na-late?" parehong tono nitong dagdag bago itinuon ang mga mata.Hindi man niya salubungin iyon ay alam niyang puwede siyang masugat dahil sa talim ng mga tingin na iyon.Suminghap si Leigh nang hablutin ni Hunter ang braso niya. Mariin, at may galit ang daliri nito nang bumaon sa balat niya.Nang tingnan ito ay halos magtama ang tungki ng kanilang ilong. Ganoon kalapit, napakurap ang mga mata niyang agad na natakot sa anyo ng asawa."Saan ka nagpunta?" bawat kataga ay mabagal, at naninigurado."Answer me, you shit!"Napapikit siya kasabay nang paghila pa nito sa kaniyang braso. Parang taling mapuputol

"Hunter," mahina man ay gigil ang tinig ni Leigh.Dahil hindi nagalaw si Hunter, ang hawak niyang polo ang hinampas niya malapit dito."Why?" singhal nito."Nakita mo ba si Papa?""Oo.""Nakita mo naman pala. Bakit hindi mo man lang binati?" bwisit niyang tanong."For God sake! Iyon lang ba?" pambabalewala ng asawa sa tanong niya bago ibinalik ang mukha sa pagkakasubsob sa unan.Napahagod si Leigh ng buhok. Hindi siya makapaniwala sa sagot nito. Imbes na magpaliwanag sa kaniya ng maayos. Umaasta pa itong hindi big-deal ang pambabastos sa kaniyang ama."Iyon lang?""You were rude to my Dad last night!" sigaw na niya.Nagulat siya nang bumangon ito habang bwisit na bwisit ang anyo. Sinalubong nito ang tingin niya nang walang alinlangan."Bakit?""Kailangan ko bang batiin lagi ang Papa mo!" mas malakas na sigaw nito.Doon nag-arko ang kilay ni Leigh. Hindi niya alam na kayang lumabas sa bibig ni Hunter ang mga ganitong klaseng salita.Never niya na-imagined dahil noong hindi pa sila mag-