All Chapters of นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Chapter 51 - Chapter 60

เธอรู้ดีว่าในค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนนั้น ชายหนุ่มไม่ได้ฉวยโอกาส หากแต่พยายามอย่างที่สุดที่จะหักห้ามใจตนเอง เพื่อช่วยเหลือเธอจากความทรมานนั้น และรสิตาก็รู้ตัวดีว่าตนเองเป็นคนทำให้เรื่องราวต่างๆมันวุ่นวายเอง หญิงสาวพ่นลมหายใจออกเบาๆ เธอจะไม่วิ่งหนีความรู้สึกตัวเองหรอกนะ“ค่ะ พี่ไท” รสิตาฉีกยิ้มกว้าง เปิดใจรับความจริงใจของไทธรณ์“ปล่อยมือแนนได้แล้วค่ะ แล้วก็ลงมือทำขนมช่วยแนนด้วย เดี๋ยวคุณย่าตื่นขึ้นมาขนมยังไม่เสร็จจะโดนว่าเอาได้” ไทธรณ์ปล่อยมือจากมือบาง“อ้อ! เย็นนี้พี่จะมารับแนนไปทานข้าวที่บ้านนะครับ แม่สั่งให้มาเชิญสะใภ้ใหญ่ไปหาหน่อย แม่คิดถึง”“ใครเขาไปตกลงเป็นสะใภ้ใหญ่ตั้งแต่เมื่อไร”“ไม่รู้ล่ะ แม่ส่งมอบตำแหน่งนี้ให้แนนแล้ว และพี่ก็ยินดีรับตำแหน่งเป็นลูกเขยบ้านนี้ให้ด้วยนะ ไม่เกี่ยงงอนสักนิด”“ขี้ตู่”“ไม่ได้ขี้ตู่ เขารักจริงหวังแต่งต่างหาก”“ไม่เถียงกับพี่ไทแล้ว”“ถ้าอย่างนั้นถือว่าเรายอมรับซึ่งกันและกันนะครับ”รสิตาไม่ตอบก้มหน้าอมยิ้มปั้นสาคูในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ไทธรณ์มองท่าทางของหญิงสาวก็พลอยยิ้มไปทำขนมไปด้วยท่

ธีร์ภาณุนอนยิ้มกับท่าทีที่ไม่ดิ้นรนขัดขืนของไอรัก เขาเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน ก็ในเมื่อต้องนอนร่วมห้องกับร่างบางนุ่มนิ่ม แต่กลับไม่ได้ใกล้ชิด มันทำให้เขารู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ นอนคิดมาตั้งนานจะหาเหตุผลอะไรปีนขึ้นไปบนเตียงดี ที่สุดแล้วเขาก็หาเหตุผลแบบข้างๆคูๆ และอาศัยวิชาพญามารแถไปเรื่อยขึ้นมานอนบนเตียงได้สำเร็จหลังจากที่นอนกอดได้สักพักคนกอดชักได้ใจ แปลงร่างเป็นปลาหมึก ราวกับว่ามีสักสิบมือลูบไล้ไปทั่วร่างบาง ไอรักตีแรงๆที่มือทั้งสองข้าง แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวโตในความมืดที่มีแสงสลัว ที่พอให้เห็นกันได้ในระยะใกล้ หญิงสาววางมือนุ่มไปที่แก้มสากของชายหนุ่มทั้งสองข้าง แล้วออกแรงบีบหน้าที่แสนจะเจ้าเล่ห์แรงๆ ดึงหน้าโน้มลงมาหาตนเองให้สบตากันในระยะใกล้“นอนเฉยๆไม่เป็นหรือไงคะ เอามือออกไปไกลๆเลย ถ้าไม่อยากให้หนูไอหยิกจนแก้มขาด”ไอรักขู่พร้อมกับหยิกแก้มสากเต็มแรง“โอ๊ย! ใจร้าย” ธีร์ภาณุใช้มือลูบแก้มที่โดนหยิกเบาๆ ไอรักทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้คนตัวโต“ใจร้ายอย่างนี้ต้องโดนทำโทษ” มือหนาจับร่างบางพลิกกลับมานอนทาบทับร่างแกร่งของตนเอง แล้วก

“เสียใจด้วยนะครับ ผมขอให้มินเจอคนดีๆที่สามารถดูแลชีวิตมินได้ในเร็ววันนี้นะครับ” ธีร์ภาณุพูดจบก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู“สายมากแล้วครับ เดี๋ยวผมต้องกลับเข้าไร่แสงตะวัน” ชายหนุ่มพยายามตัดบทเพื่อขอตัวกลับ วันนี้เขาเพียงแค่ต้องการคุยกับมินตราให้รู้เรื่อง เขาไม่อยากให้หญิงสาวไปที่บ้านอีก เพราะไม่ต้องการให้ไอรักคิดมากและใช้เป็นเหตุผลหนีกลับบ้านได้“มินอยากไปที่ไร่ด้วยจังเลยค่ะ” มีหรือคนอย่างมินตราจะยอมแพ้ง่ายๆ เธอลงทุนไปเยอะมันต้องลองกันสักตั้ง“เอ่อ...คงไม่สะดวกนะครับ ผมว่ามินเพิ่งกลับมา น่าจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวนะครับ คุณลุงกับคุณป้าสบายดีใช่ไหมครับ” ธีร์ภาณุพยายามเบี่ยงเบนประเด็น“คุณพ่อคุณแม่สบายดีค่ะ เมื่อคืนมินก็ได้คุยกับพวกท่านแล้ว ไม่มีอะไรจะคุยแล้วค่ะ แต่มินอยากไปเที่ยวดูโน่นดูนี่มากกว่า นะคะขอมินไปที่ไร่ด้วย มินอยากไปดูสวนดอกไม้ของธีร์น่ะค่ะ ป่านนี้คงออกดอกสวยสะพรั่ง ให้มินได้ไปเปิดหูเปิดตาดูดอกไม้สวยๆงามๆหน่อยนะคะ” มินตราพยายามออดอ้อน เมื่อก่อนเธอเคยใช้ลูกอ้อนแบบนี้กับธีร์ภาณุได้ วันนี้มันก็ต้องยังใช้ได้สิน่า ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้สึกลำบากใจ

“เอ่อ...ครับ พี่ตามใจหนูไอเสมอครับ เดี๋ยวเราไปอาบน้ำด้วยกันนะ” ธีร์ภาณุได้ทีแกะแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของมินตรา และโอบกอดเอวคอดของไอรักแน่น พร้อมกับจุมพิตที่ขมับของหญิงสาวแรงๆ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงโทรหาลุงมิ่ง สั่งการตามที่นายหญิงของไร่บัญชาการทันที“คุณมินตรารอลุงมิ่งอยู่ตรงนี้นะคะ ข้างนอกนี่แหละค่ะ หนูไอกับพี่ธีร์ขอตัวก่อน ร้อนจริงๆนะคะ พี่ธีร์เข้าไปในบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวเรามาผลัดกันถูหลังนะคะ วันนี้หนูไอมีรางวัลพิเศษให้พี่ธีร์ด้วยนะ” ไอรักจงใจพูดยั่วมินตรา หญิงสาวซบศีรษะลงที่บ่าแกร่งอย่างออเซาะ พร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกให้รู้ว่าเธออยู่เหนือกว่ามินตรามากนัก ธีร์ภาณุหันหลังกลับพาไอรักเดินเข้าบ้าน โดยไม่สนใจมินตราที่แทบจะร้องกรี๊ดออกมาเมื่อเสียงรถที่ลุงมิ่งขับมาเพื่อจะพามินตราไปส่งแล่นออกห่างจากตัวบ้านไปแล้ว ไอรักก็ปล่อยแขนธีร์ภาณุทันที หญิงสาวถอยออกห่างชายหนุ่ม แต่ช้าไปหนึ่งก้าว เพราะคนตัวเล็กถูกคนตัวโตคว้าหมับเข้าที่เอวบาง“อ๊ะๆ...เมื่อกี้ใครที่ชวนเขาอาบน้ำ แล้วนี่จะมาหนีไปไหน”“พี่ธีร์ก็รู้ว่าหนูไอพูดเพื่ออะไร ไม่ต้องมาฉวยโอกาสเลย”

“นายเล็กครับ” ธีร์ภาณุและไอรักหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกัน และนั่นมันก็ทำให้ลุงมิ่งรู้สึกว่าตัวเองมาไม่ถูกเวลาเอาซะเลย         “มีอะไรครับลุงมิ่ง”         “เอ่อ...มีแขกมาหาครับ” ลุงมิ่งพูดขณะที่มุมกุมเป้าก้มหน้ามองดิน เพราะรู้สึกตัวเองว่าเข้ามาขัดจังหวะของเจ้านายอย่างไม่น่าให้อภัย         “ใคร”         “เอ่อ...คุณมินตราครับ” ไอรักกับธีร์ภาณุหันหน้ามาสบตากันโดยอัตโนมัติ คนหนึ่งแววตาเต็มไปด้วยคำถาม คนหนึ่งแววตาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ กลัวคนที่สบตาด้วยจะเข้าใจผิด ก่อนที่ธีร์ภาณุจะได้พูดอะไร ไอรักสะบัดหน้าหนีด้วยความงอน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเร็วตรงไปที่บ้านหลังเล็กทันที         “หนูไอ” ธีร์ภาณุเรียกตามคนขี้งอนแต่หญิงสาวก็ไม่หันหลังกลับมา         “ผมขอโทษครับนายเล็ก” ลุงมิ่งเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด         “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับลุงมิ่ง” ชายแก่พยักหน้าหงึกๆ แ