All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าจะถอยให้ทุกคน: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1เหมันต์ฤดู พัดผ่าน จูฮูหยิน คลอดบุตรคนที่ 5 ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นบุตรชายทั้งสิ้น หนนี้นางให้กำเนิดบุตรสาว เด็กน้อยผิวขาวราวกับหิมะแรก แก้มแดงราวผลผิงกั๋ว (แอปเปิ้ล)“ยินดีด้วยเจ้าค่ะจูฮูหยิน ท่านได้ลูกสาว” หมอตำแยผู้ที่ทำคลอดให้ทุกท้องรีบเอ่ยบอกทันทีที่ดึงทารกน้อยออกมาจากครรภ์ นางรู้ดีว่าจูฮูหยินอยากได้บุตรสาว ในที่สุดก็สมใจซักที รีบส่งทารกน้อยให้สาวใช้เช็ดด้วยด้วยน้ำอุ่น ทารกก็เปล่งเสียงร้องจ้าออกมาทันที“อุ้มมาให้ข้า ข้าอยากเห็นนาง” จูฮูหยินเสียงแหบพร่าแทบหมดเรียวแรง ทารกตัวโตเหลือเกิน แม้จะผ่านการคลอดบุตรมาถึงสี่ครั้ง แต่ครั้งนี้หนักหนากว่าที่ผ่านมาความเจ็บหน่วงปวดร้าวบนอกยังมิคลายดีก็หมดสติไป เสียงอึกกระทึกวุ่นวาย เจียวเอินจวิ้นจึงค่อยๆ ลืมตา แสบตาจนตาพร่ามัว จนกระทั่งเริ่มมองเห็นชัดเจน นางกำลังถูกผู้คนแปลกหน้ารายล้อม ‘พวกเจ้าเป็นใคร จะทำอะไรข้า ปล่อยข้าเดียวนี้’นางพยายามดีดดิ้นสุดแรงออกจากงื้อมือ แต่นางมิอาจสู้แรงได้ จึงตะโกนร้องจนสุดเสียง แต่เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเพียงเสียงของเด็กทารกเท่านั้นสาวใช้ห่อทารกน้อยด้วยผ้าขาวสะอาดและห่อด้วยผ้าห่มสีแดงผื่นเล็กป้องกันความหนาวอีก

บทที่ 3เหมันต์ฤดู พัดผ่านอีกครา ดรุณีน้อยนั่งเท้าคางที่มุมหน้าต่างมองหิมะแรกยามเช้าตรู่จูไป๋เสวี่ยเข้าสู่วัย 17 หนาว ที่ผ่านมาฝันร้ายตามมาหลอกหลอนไม่เลิกรา,เลิกร้าง เป็นนางเองที่ยังจำฝังใจ ใครเลยจะลืมสายตาเย็นชาจากเลือดในอกตนเองได้ลง ตราบาปที่นางเคยฆ่าชิงพรากพลาญชีวิตผู้อื่น ทำให้นางจำอดีตชาติเลวร้ายที่ตนเองทำเอาไว้ทั้งหมด“คุณหนูเจ้าค่ะ ถูกหิมะจนผมชื้นหมดแล้ว เข้าไปอาบน้ำสระผมแช่น้ำให้ตัวอุ่นเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”ไป๋เสวี่ยเอี้ยวตัวมาส่งยิ้มหวานให้สาวใช้ประจำตัว ฮวาเจียวเป็นดั่งคนรู้ใจ เหมือนพี่สาวที่ดูแลนางมาตั้งแต่จำความได้ จูไป๋เสวี่ยมีพี่ชายทั้งหมดสี่คน พี่ใหญ่ อายุ21 เป็นองครักษ์เกราะทอง พี่รองอายุ 20เปิดโรงหมอรักษาคนเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ไม่ไกลจวนสกุลจูเท่าไหร่ ส่วนพี่สามและพี่สี่ช่วยบิดาดูแลโรงเตี๊ยมและเหลาอาหาร อายุ18-19ตามลำดับ เกิดหัวปีท้ายปี เท่านี้ก็บ่งบอกแล้วว่าบิดาของนางรักมารดามากขนาดไหน หากไม่เพราะวันที่คลอดนาง จูฮูหยินตกเลือดจนเกือบเสียชีวิต นางคงมีน้องๆ วิ่งตามหลังอีกเป็นขบวนสกุลจู เป็นเพียงคนค้าขายเปิดโรงเตี๊ยมและเหลาอาหาร อยู่หัวเมืองติดกับแคว้นฉู่ แม้จะห่างไ

บทที่ 5zuó yè xiaǒ lóu yóu dōng fēngเมื่อลมบูรพาผัดผ่านอีกครั้งsi shi nián jiā guó sān qiān li di shōu rú shui náng zhōngสี่สิบปีแห่งอาณาจักรบ้านเกิด ดินแดนสามพันลี่ ถูกผู้อื่นยึดครองแล้วnán gē zi li chàng yà shēng duàn le pi pá huà zhēngบทเพลงแห่งแดนใต้ ถูกขับร้องด้วยเสียงแหบแห้ง สายผีผาและกู่เจิงขาดสะบั้นxian shàng xiè hóng wú suô shi cóngสายนั้นอาบไปด้วยโลหิต จนไม่รู้ต้องทำอย่างไรyī yàng wu xiù huàn tàng gōngนักคีตร่ายรำเช่นเดียวกับในวังถังyân kàn tā rú wǒ jiāng shān zuò yōngมองดูเขาเช่นที่ข้าเคยมี นั่งบัลลังก์ปกครองแผ่นดินนี้wǒ què rù fēi péngบัดนี้ข้าเป็นเพียงหญ้าป่าที่ล่อลอยอยู่เสียงดีดกู่เจิงและขับร้องบทเพลงจากคุณหนูจูบุตรสาวของเจ้าของเหลา เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เหลาอาหารขึ้นชื่อผู้คนมากมายต่างรู้จัก หากใครมายื่นเมืองหยิ่งตู่ แล้วไม่มาฟังคุณหนูจูไป๋เสวี่ยขับร้องย่อมมาไม่ถึง นางจะมาเพียงสัปดาห์ล่ะ 1 วันเท่านั้น ทำให้ยิ่งเป็นจุดขายให้เหลาอาหาร ผู้คนนักเดินทางต่างพากันจับจองล่วงหน้านับเดือนเพื่อจะมาฟังนางร้องซักครั้ง“คุณหนู คุณชายของข้าอยากเชิญท่านร่วมโต๊ะอาหาร”“

บทที่7“ข้าไม่ล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ" องค์ชายสะบัดชายเสื้อคลุมแล้วขึ้นรถม้าไป เขาไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกจูไป๋เสวี่ยเดินออกมาส่งองค์ชายสามที่หน้าเหลาอาหารหลังจากครบเวลา 1ชั่วยาม ได้เงิน 200 ตำลึง วันนี้ถือว่าไม่เมื่อยแก้มฟรี ยิ้มทั้งวันก็เหนื่อยเหมือนกัน“หยุดมาช่วยงานที่เหลาซักระยะดีไหมน้องห้า” คุณหนูชายสี่แห่งสกุลจู จูหรงจี เดินตามออกมาสมทบที่หน้าเหลา โต๊ะที่น้องห้ากับองค์ชายนั่ง เขาจัดทำเป็นพิเศษ ไม่รับจองหรือเปิดให้ใครนั่ง เอาไว้ให้น้องสาวรับรองแขกเท่านั้น ไม่ให้รับรองที่ห้องส่วนตัวเพราะเกรงจะเกิดอันตรายกับน้อง จะต้องมองเห็นและอยู่ในสายตาของพวกเขาทั้งสองคน“หากทำแบบนั้น คนที่จองโต๊ะเอาไว้ในวันที่ข้ามาขับร้อง ย่อมต้องไม่พอใจ พี่สี่ไม่ต้องกังวลข้าพอมีทางออกสำหรับเรื่องนี้ รับรองว่าจะไม่ให้กระทบกับกิจการของท่านพ่อ”จูไป๋เสวี่ยเดินเข้าไปคล้องแขนพี่ชายกึ่งจูงกึ่งลากให้เข้าไปด้านใน ยังมีงานอีกมากมายที่ต้องสะสาง เชื่อว่าตลอด 1ชั่วยามที่นางนั่งดีดกู่เจิงให้องค์ชายฟัง พี่ชายทั้งสองคงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งมองนางผ่านทางหน้าต่างชั้นสามของเหลา พวกเขาเป็นห่วงนางเพียงไรนางย่อมรู้ดีจูหลงฉี่เดินตา

บทที่9“รูปเหมือนของนาง พ่ะย่ะค่ะ”จางกงกงนำม้วนห่อผ้าวางลงหน้าพระพักตร์ฮองเต้หลงยกยิ้ม ในที่สุดของที่เขารอก็มาถึงเสียที เขาให้นักวาดภาพเหมือนในวังเดินทางไปถึงหยิ่งตู่เพื่อวาดภาพนางกลับมา พระองค์เดินไปยังมุมห้องทรงอักษร คลี่ม้วนภาพวาดกางออกแล้วแขวนไว้ข้างๆ ภาพเหมือนของฮองเฮาเจียวเอินจวิ้น พระมารดาที่ล่วงลับไปแล้วกริ๊ก! เสียงกระบี่ตกกระทบพื้นพระองค์หันไปมองตามเสียงเพียงเล็กน้อย พอเห็นว่าเป็นใครทำเสียงรบกวนก็ยกยิ้ม แล้วโบกพระหัตถ์ให้องค์รักษ์ทั้งหมดออกไป เหลือไว้เพียงจางกงกงเท่านั้น“เสด็จแม่ นางงดงามมากใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”ปีก่อนเขาลอบออกจากวังเพราะมีข่าวเรื่องกองกำลังจากแคว้นฉู่จึงเดินทางไปด้วยตนเองแบบลับๆ มีเพียงองค์รักษ์ติดตามไป2คนเท่านั้น และที่นั่นเขาได้พบกับนาง สาวงามที่ทำให้หัวใจเขาเต้น แม้จะเคยพบพาหญิงสาวงดงามมากมายแต่สำหรับเขานั้นความงามของสตรีไม่ต่างอะไรจากดอกไม้ให้เด็ดดม ต่อให้กลิ่นหอมเย้ายวนใจมากแค่ไหนไม่ช้าก็เบื่อแล้วก็ทิ้งให้เหี่ยวเฉาร่วงโรยบนแจกัน แต่นางเป็นหญิงงามคนแรกที่ทำให้เขาใจเต้นได้ อาจเพราะใบหน้านั้นคล้ายเสด็จแม่ถึงเก้าส่วน กริยาการวาดนิ้วดีดกู่เจิงไม่ผิดเพี้ยน ทว