All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าจะถอยให้ทุกคน: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่21ยามจื่อ (23.00 – 24.59 น.) หลังจากจัดการธุระสำคัญเสร็จสิ้นก็อาบน้ำล้างคราบคาวเลือดออกจากตัว รีบเดินทางมาพบจูล่งกลางดึก“เหตุใดเจ้าถึงออกจากเมืองหลวงได้ แล้วเฉิงตงล่ะ ทำไมไม่มากับเจ้า สถานการณ์ในเมืองหลวงแย่มากงั้นเหรอ” หลิวเสวี่ยอวี้เริ่มกังวลใจ หรือฮองเต้จะสั่งให้ลั่นกลองรบ“เฉิงตงคงยังต้องอยู่ในเมืองหลวง ข้าอยากให้ท่านพาไป๋เสวี่ยไปอยู่ที่แคว้นฉู่ก่อน เรื่องอื่นยังคงแผนเดิม แต่เรื่องของไป๋เสวี่ยรอช้าไม่ได้ ข้าไม่รู้ว่าฮองเต้คิดการอะไรอยู่ในตอนนี้ จึงจำเป็นต้องหาทางออกจากวังมาก่อน เกรงว่าหากพระองค์รู้แผนของพวกเรา ข้าคงไม่มีทางหลบหนีออกมากได้ ข้าอยากให้เจ้าพานางไปเงียบๆ ไม่ให้ใครล่วงรู้ ส่วนข้าจะอยู่ทางนี้แสร้งทำเป็นว่านางเก็บตัวอยู่ภายในจวน กว่าฮองเต้จะรู้นางกับเจ้าคงไปถึงที่หมายแล้ว” ขอแค่เพียงท่านพ่อท่านแม่และน้องห้าปลอดภัย เขาและน้องๆ จะอยู่รั้งทางนี้เอง“งั้นก็เริ่มแผนการได้เลย” แม่ทัพจึงหันไปสั่งการ เรียกรองแม่ทัพให้มารู้จักกับจู่ล่ง อธิบายแผนการทั้งหมด ตัวเขาเองจะเป็นคนไปส่งไป๋เสวี่ยที่แคว้นฉู่ ด้วยตนเอง จากนี้ไปจะให้จูล่งเป็นผู้ตัดสินใจและดูแลทั้งหมด“รองแม่ทัพของเจ้าไว

บทที่23ร่างบางค่อยๆ ปรือตาขึ้น เมื่อปรับสายตาจนภาพชัดเจนจึงพบว่าตนเองนั่งอยู่บนรถม้า“คุณหนูท่านพื้นแล้วเหรอ หิวไหม ต้องการอะไรหรือเปล่าเจ้าค่ะ” ฮวาเจียวไม่รอช้า พอคุณหนูขยับนางก็รีบเข้าประชิดตัวบีบนวดทันที“ข้าอยู่ที่ไหน” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามคนสนิท“บนรถม้าเจ้าค่ะ พวกเรากำลังเดินทางไปแคว้นฉู่ ฮูหยินกับนายท่านอยู่รถม้าอีกคัน ส่วนคุณชายหลิวขี่ม้าอยู่ด้านนอก”จูไป๋เสวี่ยร้องไห้จนเป็นลมหมดสติไป ท่ามกลางความแต่ตื่นของทุกคนในครอบครัว แต่อย่างไรวันนี้ก็ต้องเดิน จึงถูกพี่ชายหามขึ้นรถม้าทั้งๆ ที่ยังหมดสติ การเดินทางไปแคว้นฉู่ในคร่านี้ต้องไม่มีผู้ใดล่วงรู้ จึงแทบไม่มีคนติดตามเลย จูล่งแสร้งทำเป็นพาจูไป๋เสวี่ยไปโรงหมอเช่นทุกวันที่นางเคยไป ส่วนบิดาและมารดาแสร้งเดินทางไปโรงเตี้ยม แล้วทำการสับเปลี่ยนรถม้าหน้าอารามที่แม่ทัพหลิวเตรียมเอาไว้รอนางเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย ว่าไม่ต้องการสิ่งใด“ข้าอยากคุยกับคุณชายหลิว เป็นการส่วนตัว”ฮวาเจียวรีบออกจากรถม้า ไปนั่งด้านนอกกับคนบังคับรถม้า ทันทีที่คุณหนูสั่ง คุณหนูจูไป๋เสวี่ยเป็นคนอ่อนโยนก็จริง แต่ถ้าหากสั่งการสิ่งใด ย่อมได้สิ่งนั้นในทันที“คุณชายหลิว ไม่สิท่าน

บทที่25เนื่องจากใช้รถม้าในการเดินทาง จึงใช้เวลาเกือบสามวันกว่าจะถึงหัวเมืองแคว้นฉู่ แต่ช่วงเวลาสามวันนั้น เป็นช่วงเวลาที่แม่ทัพหลิวมีความสุขมากที่สุด ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแม่นางจูพัฒนามากขึ้น นางชวนเขาคุยตลอดการเดินทาง ใจเขาอยากจะขึ้นไปนั่งรถม้ากับนางมากแค่ไหน แต่ก็อยากให้เกียรตินาง อย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่ตบแต่ง จะขึ้นไปนั่งในรถม้าสองต่อสองเกรงคนจะมองนางไม่ดี จึงทำได้เพียงขี่ม้าเคียงข้างรถม้าเท่านั้นเสียงหัวเราะพูดคุยระหว่างแม่ทัพหลิวและจูไป๋เสวี่ย ทำเอาจูฮูหยินยิ้มตลอดทาง สองหนุ่มสาวดูรักใคร่กลมเกลียวกัน เท่านี้นางก็วางใจฝากบุตรสาวไว้ในมือแม่ทัพหลิวเสวี่ยอวี้เมืองลี่เจียงเป็นหัวเมืองชายแดนของแคว้นฉู่ติดกับเมืองหยิ่งตู่ของแคว้นเว่ย หากเดินทางด้วยการขี่ม้าจะใช้เวลาเพียง 1 วันเท่านั้น แต่หากใช้รถม้าต้องเดินทางผ่านถนนที่ใช้สัญจรของพ่อค้าและนักเดินทาง ทั้งสองเมืองค้าขายกันมานานเสมือนเมืองพี่เมืองน้องก็ไม่ปาน เดิมทั้งสองเมืองคือเมืองเดียวกัน แต่ถูกแบ่งแยกเพราะภูเขาสูงและแม่น้ำกั้น ศึกระหว่างแคว้นเมื่อ 100 ก่อน ทำเอาทั้งสองเมืองถูกแบ่งออกเพราะแนวภูมิศาสตร์ แม่ทัพหลิวเลือกให้ครอบครัวสกุ

บทที่27ข่าวการแต่งฮูหยินเอกของแม่ทัพเลื่องลือราวกับไฟลามทุ่ง ไม่มีใครเคยพบหน้าหลิวฮูหยินมาก่อน ไม่มีใครทราบว่าเป็นคุณหนูสกุลใด ลึกลับพอๆ กับแม่ทัพหลิว ที่ผู้ใต้บังคับบัญชาจะเห็นเพียงใบหน้าส่วนล่างเท่านั้นแม่ทัพหลิวควบม้าออกจากหัวเมืองแคว้นฉู่พร้อมทหารลับอีกนับสิบคน ไม่ลืมสั่งการให้ทหารอีกกว่าครึ่งกองทัพมาเฝ้าจวนเอาไว้ ห้ามใครเข้าออกโดยที่ฮูหยินเอกของเขาไม่อนุญาต แต่ห้ามทุกคนเข้าไปภายในจวนให้เพียงคุ้มกันภายนอกเท่านั้น บ่าวไพร่ในจวนล้วนเป็นคนของเขาทั้งสิ้น แค่ดูแลฮูหยินรักและพ่อตาแม่ยาย เพียงสามชีวิตไม่ได้ยุ่งยากเท่าไหร่ ห่วงเพียงความปลอดภัย เอาไว้ถึงเมืองหยิ่งตู่ จะสั่งให้รองแม่ทัพไป๋ชู่กลับมาอารักษ์ขาอย่างดีจะได้คลายกังวลแม่ทัพและทหารลับควบม้าไม่หยุดพัก ถึงเมืองหยิ่งตู่ในยามเหม่า (05.00 – 06.59 น.) ก็ปลุกรองแม่ทัพไป๋ชู่ให่ควบม้าเร็วกลับแคว้นฉู่ทันที หากมีรองแม่ทัพดูแลจูไป๋เสวี่ย เขาก็วางใจได้ส่วนหนึ่ง จะได้ไม่ต้องพะว้าพะวังจนเกินไป“น้องห้าอยู่ลี่เจียง! ทำไมไม่ไปส่งในเมืองหลวง ที่วางแผนเอาไว้ไม่ใช่แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคุณชายหลิว” จูล่งให้คนทุบกำแพงเชื่อมระหว่างจวนของสกุลจูกับจว

บทที่29“องค์หญิง หม่อมฉันขออภัยที่มาต้อนรับช้าเพค่ะ”แม้จะบอกว่าไม่อยากเจอ แต่จูไป๋เสวี่ยก็ใช้วิชาตัวเบาแอบตามมายืนฟังเงียบๆ อยากรู้ว่าองค์หญิงของแคว้นฉู่มาพบนางด้วยเรื่องอะไร พอเห็นรองแม่ทัพถูกทำร้าย แม้ว่าจอกน้ำชานั้นจะไม่ระคายผิวทหารกล้า แต่การกระทำแบบนี้ เท่ากับดูหมิ่นเหยียดหยามเกียรติกัน“เจ้าคือฮูหยินของหลิวเสวี่ยอวี้ยังงั้นเหรอ” องค์หญิงฉู่เฉียวเค้นเสียงถาม แม้จะตกตะลึงที่เห็นใบหน้าของจูไป๋เสวี่ย สตรีนางนี้งดงามกว่าสนมในวังที่ถูกคัดสรรจากหญิงงามทั่วทั้งแคว้นเสียอีก“หม่อมฉัน คือฮูหยินเอกของท่านแม่ทัพ หากพระองค์มาพบท่านแม่ทัพ เกรงว่าจะมาเสียเที่ยว ท่านแม่ทัพออกลาดตระเวน ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่”“ข้าไม่อ้อมค้อม ข้ากำลังจะแต่งเข้าจวนแม่ทัพ เลยอยากมาดูหน้าฮูหยินของท่านแม่ทัพสักหน่อย”“องค์หญิงจะลดเกียรติมาเป็นฮูหยินรอง เป็นรองหม่อมฉันหรือเพค่ะ” หึหึ อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ องค์หญิงคงจะเป็นสตรีที่รักปักใจแม่ทัพ หรือทั้งคู่อาจจะเป็นคู่รักกัน“เจ้าบังอาจ ข้าเป็นถึงองค์หญิงต้องได้เป็นฮูหยินเอก ส่วนเจ้าก็เป็นฮูหยินรองหรืออนุไปซะ” องค์หญิงฉู่เฉียวกระทืบเท้าเร่าๆ ไม่คิดว่าจะมีสตรีใดกล้าต่อป