All Chapters of บัวขาวแต้มสี: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่1“แค่ก ๆ” เสียงไอถี่ดังขึ้นไม่หยุด เมื่อตอนนี้ลำคอของเยว่เหลียนในตอนนี้แห้งเป็นผง ริมฝีปากแตกระแหงเพราะไม่ได้ดื่มได้กินมาหลายวันแล้ว หากนางนับแสงที่ลอดเข้ามาไม่ผิดน่าจะสามวันแล้วกระมังสวรรค์ข้าเคยทำผิดมามากมายเพียงใดกันถึงได้ลงโทษกันเช่นนี้ เยว่เหลียนต่อว่าฟ้าดินอยู่เพียงครู่ประตูที่ปิดอยู่ถึงสามวันก็เปิดออกแม้ดวงตาของเยว่เหลียนจะพร่าเพราะแสงยามเย็น แต่นางก็เห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นน้องสาวต่างมารดาของนาง เยว่เม่ย“แค่ก ๆ เยว่เม่ย ทะ ท่านแม่ให้มาปล่อย แค่ก ๆ ข้าแล้วหรือ” เสียงหัวเราะเสียดหูดังขึ้นจากน้องสาวต่างมารดาที่ในยามนี้นางเป็นฮูหยินรองของตระกูลตง นางเพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่นานนักแววตาสมเพชของเยว่เม่ยมองไปยังคนที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่พื้น“ปล่อยรึ” เยว่เม่ยยกมือขึ้นมาป้องปากและหัวเราะด้วยท่าทางราวกับเรื่องตรงหน้านี่น่าขันเสียเต็มประดา“พี่สาวท่านลองนึกดู ยามนี้จะมีใครในตระกูลตงนึกถึงท่านอีก ฮูหยินที่ฆ่าลูกตนเองเพียงเพราะไม่พอใจเรื่องรับเมียรอง รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น ที่จริงความผิดนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเขียนหนังสือหย่าได้ แต่ข้าไม่พอใจแค่นั้นหรอก”ดวงตาเหยียด ๆ มองม

บทที่3“คุณหนูเยว่เหลียนพบหน้าครอบครัวครั้งแรกในรอบหลายปีก็ควรจะมีของติดไม้ติดมือไปด้วยนะเจ้าคะ แต่ซื้อเพียงเล็กน้อยก็พอรู้ไหม คุณหนูมาจากบ้านนอกคงมิค่อยมีตำลึงเท่าไร ที่นี่ของก็แพงนัก พวกเขาคงไม่ว่าอะไรคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรคุณหนูก็เป็นหลาน” เยว่เหลียนส่งยิ้มให้กับคนที่ทำให้นางขายหน้าตั้งแต่วันแรกที่เข้าไปในจวน ซื้อเพียงเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ เพราะนางเชื่ออีกฝ่ายจึงซื้อของเล็กน้อยไปจริง ๆ สุดท้ายจึงได้รับคำนินทา แม้จะไม่ได้เอ่ยต่อหน้าตรง ๆ แต่บรรดาคนในจวนเยว่ก็แอบโยนของฝากของนางทิ้งด้วยความรังเกียจ แน่ล่ะเพราะคนเหล่านั้นมีของที่ดีกว่าอยู่แล้วจะมาสนใจกับของเล็กน้อยของนางทำไม แน่นอนว่าครั้งนี้นางก็ซื้ออย่างที่แม่นมว่า ซื้อของจากร้านค้าเล็ก ๆ แต่มันไม่เหมือนเดิม เพราะร้านนี้มีภาพวาดของจิตรกรชื่อดังแห่งยุคอย่างโจวผิงวางอยู่นะสินางได้ของขวัญของฝากพอแล้ว นี่มันแค่เรื่องเริ่มต้นเท่านั้น เยว่เหลียนมองยังทางที่นำนางไปยังจวนตระกูลเยว่ นางน่าจะรู้อยู่แล้วว่าที่นี่ไม่ต้อนรับไม่รู้ว่าตอนนั้นนางคาดหวังอะไร“ไม่มีป้ายประจำตระกูลที่รถม้าไปเข้าประตูข้าง” นี่ก็อีกเรื่อง มิใช่ว่านางไม่มีป้ายชื่อต

บทที่5เยว่เหลียนเดินในจวนตระกูลเยว่ได้อย่างสบายใจอย่างที่ชาติก่อนนางไม่เคยทำได้ แต่ครานี้ไม่มีสิ่งใดติดขัด นั่นก็เพราะความเมตตาจากท่านย่า และภาพวาดที่ได้มาก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนางและท่านพ่อดีขึ้นอย่างที่ไม่ได้คาดคิด นางยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย แม้แต่รอยยิ้มของนางก็เปลี่ยนไป จากยิ้มจนเต็มดวงตา ตอนนี้รอยยิ้มของเยว่เหลียนคล้ายจะมีแผนการอยู่ภายใจในตลอดเวลา“ภาพที่เจ้าเอามาฝากในวันนั้นพ่อได้นำไปให้เหล่าบัณฑิตดูเจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นภาพที่กำลังตามหากันจริง ๆ” เยว่เหลียนยิ้มจาง ๆ แม้ว่านางจะแสร้งทำเป็นไม่รู้แต่เรื่องนั้นนางย่อมรู้แต่แรกอยู่แล้ว“เช่นนั้นก็ยินดีกับท่านพ่อด้วยนะเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยออกไป แต่ดูเหมือนที่ผู้นำตระกูลเยว่ลดตัวมาคุยกับบุตรสาวคนโตที่หมางเมินนั่นก็เพราะอยากได้กำไรที่มากกว่านี้ต่างหาก ทั้ง ๆ ที่รูปในมือนั่นก็ได้หลายพันตำลึงแล้วแท้ ๆ แต่คงไม่พอสินะ เป็นเช่นไรก็เป็นเช่นนั้นไม่เคยเปลี่ยนดี! ข้าจะได้ควบคุมพวกท่านง่ายหน่อย ข้าเคยเต้นตามเสียงดนตรีที่พวกท่านบรรเลง ครานี้ถึงคราวข้าเป็นผู้กำหนดบ้างแล้วว่าจะเล่นเพลงใด แน่นอนว่าบทเพลงนั้นย่อมไม่ใช่บทเพลงรัก“เจ้าซื้อจากที

บทที่7“ที่จริงมาเจอท่านที่นี่ก็ดีเหมือนกัน ข้ามียาบำรุง และพัดเล่มนี้จะฝากท่านนำไปให้กับ…เขาหน่อยจะได้หรือไม่” หญิงสาวจงใจละคำเอาไว้ และแสดงท่าทางราวกับนาง กำลังเขินอายเมื่อต้องพูดถึงคู่หมาย ตงห่าวเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี เขาทั้งสงสารและเจ็บใจหากเป็นเขาจะไม่มีวันทำเช่นนี้กับนางเป็นแน่ เขารู้ดีว่าที่จวนรู้อยู่แล้วว่าต่อให้เขานำของฝากไปให้เจ้าตัวอีกฝ่ายก็คงจะปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉย ๆ “ไม่ต้องห่วงข้าจะแจ้งเขาเอง” แม้ปากจะบอกออกไปอย่างนั้นแต่ตงห่าวอยากเก็บเอาพัดเล่มนั้นเอาไว้เอง ไม่อยากให้กับน้องชายไปเลย หากเขาจะเก็บเอาไว้แล้วบอกว่าหายไปหญิงสาวก็คงไม่ว่ากระไรหรอกกระมัง เพราะอย่างไรแล้วให้กับเนี่ยนเจินไปอีกฝ่ายก็คงเอาไปทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แม้จะอยากอยู่กับเยว่เหลียนให้นานกว่านี้ แต่เพราะอีกไม่นานนางจะมีงานมงคลกับน้องชายจึงไม่เป็นการเหมาะที่เขาและนางจะเดินเที่ยวเล่นกันเพียงลำพังเช่นนี้ สุดท้ายแล้วตงห่าวจึงเป็นฝ่ายขอตัวกลับจวนทั้ง ๆ ที่ใจของเขาไม่อยากทำอย่างนั้นเลย ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้นางเขามีความสุขเสมอ แต่ด้วยฐานะของเขาและนางทำให้ไม่อาจทำทุกอย่างที่ส่วนลึกภายในใจต้องการได้ ตงห่าวมองร่า

บทที่9ดูเหมือนโอกาสที่เยว่เหลียนต้องการจะมาเร็วกว่าที่คิดเพราะถึงจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการหมั้นหมายว่าแท้จริงแล้วสัญญาที่ว่านั่นต้นสายปลายเหตุเกิดมาเพราะสิ่งใด รู้เพียงว่าเป็นสิ่งที่มารดารของนางต้องการ แต่นางก็จับสังเกตท่าทางของตงเนี่ยนเจินที่มาจวนในครั้งนี้ก็พอจะเดาได้ เขาดูเหมือนจะจัดการสิ่งที่กังวลใจไปได้แล้ว และสิ่งนั้นก็คือนางนี่แหละ เพราะเขาดูโล่งอกโล่งใจและแสดงออกกับเยว่เม่ยอยากเปิดเผยมากกว่าคราแรกที่เห็นเสียอีก เยว่เหลียนคิด เพียงแต่หญิงสาวไม่เข้าใจ หากมีการพูดคุยเรื่องยกเลิกแล้วทำไมถึงไม่มีใครแจ้งมาที่จวนตระกูลเยว่เลย“ท่านพี่เหม่ออะไรอยู่เจ้าคะ คนมากมาย ระวังหลงนะเจ้าคะ ท่านเองก็อาจจะไม่เคยชินเพราะมาจากชนบท” เยว่เหลียนที่ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หมวกสานที่มีผ้าปิดหัวเราะขันให้กับคำของน้องสาว หากนางใจร้ายกว่านี้สักนิดคงจะกระซิบถามอีกคนว่าไม่ตะโกนเลยเล่า เมื่อครู่อาจจะมีใครไม่ได้ยินเจ้าก็ได้ เสียงยังเบาไปนิดเยว่เหลียนพบว่าแท้จริงแล้ว เยว่เม่ยไม่ได้เป็นคนฉลาดอะไรเลย บางทีเย่วเหลียนก็คิดกับตนเอง ชาติก่อนเป็นเพราะอะไรกันนะ นางถึงได้มองไม่ออกถึงการกระทำหน้าไหว้หลังหลอกเช่นนี้ ขนาดตอนน